Βιώνοντας τα συνεπακόλουθα της παγκόσμιας κρίσης στην καθημερινότητά μας, που σε αγγίζουν ακόμα περισσότερο ως νέο άνθρωπο, νέο επιστήμονα, νέο επαγγελματία, νέο άνεργο, στην πιο παραγωγική σου ηλικία δηλαδή, και ενώ όλοι ‘’σφυροκοπούν’’ την Ελλάδα, εσύ γυρνάς κάποιες δεκαετίες πίσω και βλέπεις ότι από αυτή την πολύπαθη Χώρα πέρασαν άνθρωποι που την αγάπησαν τόσο πολύ και η αγάπη τους αυτή ήταν η πυξίδα για την πολιτική που χάραξαν.
Όταν πριν από 30 χρόνια βρέθηκε ο ΑΝΔΡΕΑΣ, ο οποίος κατάφερε να βγάλει στην επιφάνεια μια ολόκληρη κοινωνική τάξη, που ως τότε ζούσε στην αφάνεια, πολλοί έσπευσαν να τον αποκαλέσουν ‘’λαοπλάνο’’ . Όταν, όμως, πίσω από κάθε μεγάλη ανατροπή, πρωτοβουλία, καινοτομία για τα ελληνικά δεδομένα, βρισκόταν το όνομά του, άρχισαν να υποκλίνονται στο μεγαλείο της πολιτικής του υπόστασης οι μεγαλύτεροι παγκόσμιοι ηγέτες και οι πολιτικοί του αντίπαλοι .
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Τη νομιμοποίηση του πολιτικού γάμου, την απαγόρευση του αναχρονιστικού θεσμού της προίκας, την εισαγωγή του μονοτονικού συστήματος γραφής, την καθιέρωση της ψήφου στα 18, την κατάργηση των μετεμφυλιακών νόμων που κρατούσαν την Ελλάδα καθηλωμένη στο παρελθόν, την αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου;
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης με την εξέχουσα θέση που κατέλαβε στην ελληνική ιστορία, τη δημιουργία του Εθνικού Συστήματος Υγείας, παρέχοντας έτσι προστασία του μεγαλύτερου αγαθού, της υγείας, και στον κάτοικο που πιο απομακρυσμένου χωριού της Χώρας μας με τη δημιουργία νοσοκομείων και κέντρων υγείας, το ΑΣΕΠ, για να μπορούμε να μιλάμε σήμερα για αξιοκρατία στις προσλήψεις, τη μεγάλη συμβολή στην εκπαίδευση, βάζοντας τα θεμέλια για την ανέγερση σχολικών μονάδων ανά την Ελλάδα, αλλά και βρεφονηπιακών σταθμών δίνοντας χείρα βοηθείας στη μέση ελληνική οικογένεια; Τα ΚΑΠΗ και τη θεσμοθέτηση του προγράμματος ‘’ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ’’, που παρέχει σημαντική βοήθεια στους ηλικιωμένους ανήμπορους συνανθρώπους μας, τη δημιουργία δικτύου κέντρων φυσικής αποκατάστασης ατόμων με κινητική αναπηρία; Και πόσα άλλα…
Όταν το 1996 διαδέχθηκε τον Ανδρέα στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ο Κώστας Σημίτης, η Ελλάδα έζησε τη δεύτερη φάση της ανάπτυξής της. Η Χώρα μας μπήκε στην ΟΝΕ έχοντας πλέον τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις με τις υπόλοιπες υγιείς οικονομίες της Ευρώπης.
Ενισχύθηκε η θέση της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ σχεδιάστηκε και ολοκληρώθηκε η ενταξιακή πορεία και της Κύπρου. Ταυτόχρονα, η Χώρα μας αναδείχθηκε σε πόλο ειρήνης και συνεργασίας στη νοτιοανατολική Ευρώπη.
Ήταν τότε που η Ελλάδα μετατράπηκε σε ένα απέραντο εργοτάξιο. Η εποχή των ‘’ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΡΓΩΝ’’ όπως ονομάσθηκε. Η Αθήνα απέκτησε μετρό και τραμ, όπως όλες οι μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, κατασκευάσθηκε το νέο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, η Αττική Οδός ένωσε κάθε γωνιά της Αττικής. Αλλά και η κατασκευή της γέφυρας Ρίου-Αντιρρίου και της Εγνατίας Οδού είναι έργα αξιομνημόνευτα, από τα οποία σήμερα διέρχονται εκατοντάδες, χιλιάδες κόσμου.
Και φυσικά, δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τη δημιουργία σύγχρονων μεγάλων αθλητικών κέντρων που πραγμάτωσαν την επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων στον τόπο καταγωγής τους.
Πολλοί θα σπεύσουν να πουν ότι η πολιτική αυτή μας οδήγησε ένα βήμα πριν τη χρεωκοπία. Ας αναλογιστούμε, όμως, πώς μια Ελλάδα που μέχρι και πριν την Ανδρέα εποχή ήταν απλά μια κουκίδα στο Χάρτη, ξαφνικά απέκτησε φωνή και υπόσταση στο παγκόσμιο γίγνεσθαι; Πώς από μια χώρα με τα όσα δεινά από τους πολέμους έχει υποστεί, μετατράπηκε σε μια ευνομούμενη και συγκροτημένη Πολιτεία, ισότιμος συνομιλητής των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων;
Η Χώρα μας βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα μιας παγκόσμιας κρίσης που τα δεινά που προκάλεσε ήρθαν να προστεθούν στην κακοδιαχείριση της πενταετούς διακυβέρνησης Καραμανλή. Ήταν τότε που δημιουργήθηκαν οι μεγάλες ‘’τρύπες’’ στα ασφαλιστικά ταμεία και σε άλλα ΝΠΔΔ, ήταν τότε που οι προσλήψεις γίνονταν νύχτα και από το παράθυρο, καταστρατηγώντας κάθε έννοια νομιμότητας, ήταν τότε που τα σκάνδαλα μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης.
Και μοιραία η Χώρα μας, βρισκόμενη στο μάτι ενός παγκόσμιου κυκλώνα, είχε ανάγκη από πολιτικές προσωπικότητες ικανές και διατεθειμένες να ρίξουν γροθιά στο μαχαίρι, με όποιο πολιτικό και προσωπικό κόστος, για να υπερπηδήσουν το σκόπελο της χρεωκοπίας που υψωνόταν μπροστά μας.
Το μοντέλο της πολιτικής που εφαρμοζόταν τα προηγούμενα χρόνια δε θα μπορούσε να εφαρμοστεί και τώρα. Άλλες οι συνθήκες, άλλες οι απαιτήσεις της εποχής.
Το Μνημόνιο ήταν η αναπόφευκτη λύση, αλλά και η μόνη ικανή ώστε να μην οδηγηθούμε στο πρόσφατο παράδειγμα της Κύπρου που ρίσκαρε, αλλά έχασε. Δεν είναι τυχαίο που ο μεγαλύτερος πολιτικός πολέμιος του Γιώργου Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς, με τα Ζάππεια 1, 2, 3, από τη στείρα καταψήφιση όλων των νομοσχεδίων που έφερε στη Βουλή η Κυβέρνηση Παπανδρέου, έφθασε σήμερα να είναι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής της εφαρμόζοντας πιστά την πολιτική που ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου χάραξε, μια πολιτική που υποστήριξε και υποστηρίζει και ο Βαγγέλης Βενιζέλος βάζοντας πλάτη την κρίσιμη για τη Χώρα στιγμή, τότε που άλλοι μετρούσαν απλά ‘’κουκιά’’, ενώ εκείνος κοίταζε την επόμενη μέρα της Χώρας μας και όχι της πολιτικής του καριέρας, επωμιζόμενος το πολιτικό κόστος των επιλογών του, κάτι που αποδείχθηκε και με το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιουνίου του 2012.
Κοιτάζοντας, λοιπόν, πίσω, αλλά και βιώνοντας την κρίση, ένα είναι σίγουρο:
Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης συντελέστηκε μεγάλο έργο. Τόσο μεγάλο που είναι άδικο να το διαγράψει κανείς , επειδή ήρθε η ώρα (θα ερχόταν κάποτε…) που πρέπει και εμείς να προσφέρουμε στην πατρίδα μας σε αυτή τη δύσκολη στιγμή που περνάει, όταν τόσα χρόνια μας πρόσφερε απλόχερα εκείνη.
Το σύνθημα ‘’Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΑ’’ που μεσουρανούσε κάποτε, γίνεται σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ και δίνει την κινητήριο δύναμη σε όλους εμάς τους νέους που δεν επιλέξαμε τη φυγή ως λύση ανάγκης, αλλά μένουμε στον τόπο μας και αγωνιζόμαστε μέσα σε αντίξοες συνθήκες, να κάνουμε και πάλι την Ελλάδα τη Χώρα της ανάπτυξης και της ευημερίας.
Όχι για το ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός μας, αλλά για την Ελλάδα του μέλλοντός μας. Γιατί σε μια κοινωνία που υποφέρει και διχάζεται, τη λύση θα τη φέρει η συνένωση και η γιγάντωση δυνάμεων και όχι η δημιουργία ‘’τρίτων, τέταρτων, πέμπτων πόλων’’, όπως έγινε της μόδας να λέγεται τελευταία.
Γι’ αυτό, στην αντίδραση των πρώιμων πολέμιων, αλλά κατά βάθος μιμητών του ΠΑΣΟΚ, και της προσφάτως αποκτηθείσας πασοκογενούς τους τάσης, απαντάμε με δράση και με όραμα πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας.
Ο τόπος έχει ανάγκη από ψύχραιμες φωνές και όχι από..ΦΩΝΕΣ!
*Η Νανά Βρυώνη είναι Δικηγόρος και μέλος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑ.ΣΟ.Κ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.