Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Σύνοδος την Ηγετών του ΕΣΚ


Βρυξέλλες, Βέλγιο, 28 Ιουνίου 2012

Γραφείο Γιώργου Α. Παπανδρέου - Δήλωση του Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιώργου Α. Παπανδρέου στη Σύνοδο των Ηγετών του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος.
"Είναι μια κρίσιμη στιγμή για την Ευρώπη. Βρισκόμαστε σε ένα σταυροδρόμι. Σε όσους λένε ότι δεν θέλουν να συλλογικοποιήσουν το ρίσκο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τους απαντώ ότι ήδη το ρίσκο το έχουμε συλλογικά. Και αν δεν δουλέψουμε μαζί, διαμορφώνοντας θεσμούς, όπως το ευρωομόλογο, μια τραπεζική ένωση, που θα εγγυάται τις καταθέσεις όλων των πολιτών, μια οικονομική, δημοσιονομική ένωση και μια στρατηγική για την ανάπτυξη, θα δούμε ότι το ρίσκο, η έλλειψη εμπιστοσύνης απέναντι στην Ευρώπη, θα μεγεθυνθεί, θα μεγαλώσει στις αγορές, διαμορφώνοντας ένα βαθύ χάσμα, ένα νέο "τείχος του Βερολίνου", μπορεί να πει κανείς, μεταξύ εκείνων των χωρών που έχουν υψηλό ρίσκο και εκείνων των χωρών που έχουν χαμηλό ρίσκο.

Αυτό θα υπονομεύσει όχι μόνο την Ευρωζώνη, αλλά και την ίδια την Ευρώπη. Εμείς οι προοδευτικοί, εμείς οι σοσιαλιστές, ξέρουμε ότι η Ευρώπη μπορεί να είναι παράγοντας καλού, παράγοντας θετικού έργου, όχι μόνο για τους ευρωπαϊκούς λαούς, αλλά και παγκόσμια, σε όλη τη διεθνοποιημένη οικονομία. Όπως και ότι η κρίση θα επηρεάσει όλους παγκοσμίως.

Γι’ αυτό είναι ώρα να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις τώρα, όσο γίνεται πιο άμεσα. Για το καλό της Ευρώπης, αλλά και της Ελλάδας.

Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, είναι πολύ εύκολο να δημιουργείται η αίσθηση ενός εξιλαστήριου θύματος, ότι δηλαδή, φταίει η Ελλάδα για τα προβλήματα αυτά. Νομίζω, πια είναι πασιφανές, ότι η Ελλάδα έχει μεν τα προβλήματά της και αυτά είναι που λύνουμε, με δύσκολες αποφάσεις, αναγνωρίζοντας τις δικές μας ευθύνες, αναλαμβάνοντας τις δικές μας ευθύνες, αλλά πρέπει πια να αναλάβει και συλλογικά η Ευρώπη τις ευθύνες της. Να συμπληρώσει την αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης. Δεν μπορεί πια -θα ήταν εύκολο- να πει κανείς «η Ελλάδα φταίει», δεν είναι έτσι. Τώρα πια, έχει αποκαλυφθεί ότι το πρόβλημα είναι ευρωπαϊκό και ως Ευρωπαίοι, από κοινού, συλλογικά, πρέπει να προχωρήσουμε.

Ελπίζω ότι αυτές θα είναι οι αποφάσεις αυτές τις ημέρες."

Από: http://www.papandreou.gr/papandreou/content/Document.aspx?d=6&rd=7739474&f=1354&rf=1290836267&m=17812&rm=14279399&l=2

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Ζήσε τον μύθο σου


Η Κύπρος λοιπόν ζητά και αυτή λεφτά από την Ευρώπη και οσονούπω θα αποκτήσει το δικό της μνημόνιο (κατάργηση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, περικοπές στο σύστημα Yγείας, απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων κοκ). Βέβαια περισπούδαστοι αναλυτές ορκίζονταν μέχρι την τελευταία στιγμή ότι η Κύπρος θα βρει λεφτά στην Ρωσία και την Κίνα και δεν θα πέσει στα νύχια του ευρωπαϊκού Βορρά. Δυστυχώς όμως οι Ρώσοι και οι Κινέζοι δεν διαβάζουν, όλοι τους, ελληνικές και κυπριακές εφημερίδες και έτσι άφησαν αβοήθητο τον σύντροφο Χριστόφια.

Τώρα θα μου πείτε πώς ένα μαρξιστικό λενινιστικό κόμμα, όπως το ΑΚΕΛ, δέχεται η χώρα που κυβερνά, να προσφεύγει σε «μηχανισμούς στήριξης»… Έλα ντε! Πάντως το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού, δεν έπεσε αμαχητί. Αρχές του μήνα στην Λεμεσό διοργανώθηκε μεγάλο Κυπρορωσικό φεστιβάλ ενώ οι «προεδρικοί απεσταλμένοι» (ο υπουργός Τουρισμού της μεγαλονήσου μαζί και τραπεζίτες) πηγαινοέρχονταν συνεχώς στο Πεκίνο. Παρ' όλα αυτά οι Ρώσοι και Κινέζοι δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Άλλη μια απόδειξη πόσο κακό κάνει στον (Κινέζο και Ρώσο) άνθρωπο η παγκοσμιοποίηση.

Με τόσα που έχουν δει τα μάτια του δεν καταλαβαίνει την αξία του κυπριακού μπάλου, της σεφταλιάς και του χαλουμιού. Η ενίσχυση της Κυπριακής οικονομίας από Ρώσους και Κινέζους αδελφούς, θα ήταν πάντως μια λύση και για τα δικά μας αδιέξοδα. Κυρίως τα ψυχολογικά. Γιατί και λεφτά να μην παίρναμε, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε με αυτόν τον μύθο. Ότι οι δικοί μας δανειστές είναι κακοί και κάπου, κάπως, κάποτε θα βρεθούν καλοί να μας δανείσουν. Λατινοαμερικάνοι θα είναι αυτοί; Ο Τσάβες ο ίδιος; Ή θα είναι άντρες ψηλοί, χοντροί με κελεμπίες; Ο ΣΥΡΙΖΑ (αλλά και ο Καμμένος) είχε αφήσει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Μιλούσαν για βοήθεια από την Βενεζουέλα, για αραβικά κεφάλαια και κυρίως για Ρώσους και Κινέζους «χορηγούς».

Ακόμη και αυτός ο προσεκτικός, τηρουμένων των αναλογιών, Αλέξης Τσίπρας στην συνέντευξη που μου παραχώρησε δύο μέρες πριν τις εκλογές, μου μίλησε με θαυμασμό για το «αριστερό κυπριακό μοντέλο». Τώρα όμως τι θα κάνουμε που το μοντέλο τρέχει πίσω από τον … Παπανδρέου; Σε ποιόν μύθο να στηριχτούμε; Πόσο να αντέξει μια χώρα (ψυχολογικά πάντα) χωρίς δεξιούς και αριστερούς μύθους;

Βγάλαμε με τα χίλια ζόρια μια κυβέρνηση Σαμαρά γιατί δεν μας άρεσαν οι Πασόκοι και τελικά θα μας εκπροσωπήσει στην σύνοδο Κορυφής της Ευρώπης ένας πρώην υπουργός του Ανδρέα (ο Πρόεδρος Παπούλια) και το δεξί χέρι του Παπακωνσταντίνου (ο υπουργός Ζανιάς). Αυτοί δηλαδή που θα πήγαιναν στις συνόδους κορυφής και το 2010 και το 2011, αν αρρώσταινε ξαφνικά ο Παπανδρέου και ο οικονομικός του υπουργός. Τότε γιατί τον ζήσαμε τον μύθο των εκλογών (εις διπλούν μάλιστα)! Γιαυτό σας λέω. Βρείτε μου ένα μύθο να στηριχτώ. Είμαι σε αδιέξοδο (ψυχολογικό πάντα).

Aπό protagon.gr : http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.8emata&id=16422

Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012

Ιούνιος 2011 - Ιούνιος 2012 Αλήθεια αυτός τελικά ήταν ο στόχος των ,,μεγαλοστελεχών,, του ΠΑΣΟΚ;

Πριν ένα χρόνο τα ,,μεγαλοστελέχη,, της παράταξης ξεκίνησαν μια έντονη πίεση στον τότε Πρωθυπουργό για να αναλάβει ,,πρωτοβουλίες,,. Τα μεγαλοστελέχη αυτά στηρίχτηκαν- χωρίς καν να τηρούνται τα προσχήματα- από συγκεκριμένα ΜΜΕ με πρώτο από όλα το ΜEGA.


Η πίεση αυτή κορυφώθηκε τον περασμένο Οκτώβριο, όταν το ένα μετά το άλλο από τα γνωστά μεγαλοστελέχη κουνούσαν με θράσος το δάχτυλο και ζητούσαν την παραίτηση του Παπανδρέου. Η μια δήλωση διαδεχότανε την άλλη και το δάκρυα που προκαλούσε η κοινωνική ευαισθησία των συγκεκριμένων στελεχών δεν είχαν τελειωμό.

Δεν δίστασαν να λένε- σε προεκλογική περίοδο (Λοβέρδος)- ότι είμαστε υποχρεωμένοι να ψηφίσουμε Σαμαρά, αν εκλεγεί πρώτο κόμμα η ΝΔ (σε ποια χώρα του κόσμου ένα κόμμα λέει εκ των προτέρων τι θα πράξει), έτσι ώστε να αναρωτηθεί, λογικά, ο ψηφοφόρος ,,αν είναι να ψηφίσω Σαμαρά μέσω του ΠΑΣΟΚ γιατί να μην ψηφίσω κατευθείαν τη ΝΔ;,,. Αντί δηλαδή, να αυξήσει τα ποσοτά του για να έχει μεγαλύτερο ρόλο στο σχηματισμό κυβέρνησης, εκ των προτέρων δήλωνε ότι θα στήριζε ενα δεξιό σχηματισμό.

Και τέλος, πολλά από τα μεγαλοστελέχη έβλεπαν τον εαυτό τους στην Κυβέρνηση Σαμαρά και έδιναν μάχες, με ότι αυτό σήμαινε για τον εκλογικό αγώνα που διεξήγαγε το κόμμα τους, το ΠΑΣΟΚ. Είναι άλλη συζήτηση το εάν έπρεπε να συμμετέχουν στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην Κυβέρνηση και άλλο ότι θα έπρεπε να συμμετέχουν τα συγκεκριμένα.

Μπορεί η σημερινή λύση (κυβέρνηση συνεργασίας) να ήταν η μοναδική ρεαλιστική, τα ερωτήματα όμως που παραμένουν αναπάντητα είναι:
Τελικά τι πέτυχαν τα στελέχη μας αυτά που ξεκίνησαν την ,,επανάσταση,, πέρσι τον Ιούνιο ;
Να ρίξουν τον Παπανδρέου, να διαλύσουν την παράταξη και να φέρουν στην Κυβέρνηση τον Σαμαρά και την ΝΔ.

Δηλαδή, να φέρουν στην κυβέρνηση αυτούς που ,,έβαλαν την φωτιά και όχι αυτούς που με ενδεχόμενα λάθη έδωσαν τιτάνιο αγώνα να την σβήσουν,,.

Για εμάς, ο αγώνας τώρα αρχίζει. Αγώνας για να κατακτήσουμε την Δημοκρατία στο κόμμα και να θέσουμε τέλος στην κυριαρία από όλα αυτά τα στελέχη που με μοναδικό γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον πλήγωσαν και πληγώνουν εκατοντάδες χιλιάδες φίλους της δημοκρατικής παράταξης.


Τώρα ασφαλώς, ΠΑΜΕ-MAZI

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

MHNYMA ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ


Αίσθημα απογοήτευσης επικρατεί σήμερα στον Έλληνα και την Ελληνίδα για την πολιτική ζωή στη χώρα μας. Δεν μιλώ για το ποιός κυβερνά ή το τι επαγγέλεται, αλλά για το πρότυπο της εξουσίας που επικρατεί.
…Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και τελικά τα μέσα διαπαιδαγωγούν, διαμορφώνουν συνειδήσεις και καθορίζουν τον προορισμό μας που τελικά δεν μπορεί να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο του κυνηγητού της εξουσίας. Ολα επιτρεπτά και νόμιμα, εφόσον υπηρετούν τον υπέρτατο σκοπό: της εξουσίας για την εξουσία.
…Ολα υποτάσσονται στις σκοπιμότητες της εξουσίας, της κάθε εξουσίας, που θέλει να διατηρήσει την καρέκλα.
…Οταν ο λαός χάνει την ελπίδα του η συντήρηση, το κατεστημένο, χαίρεται. Και τότε τι αντιπροσωπεύει ο βουλευτής; Γίνεται πιόνι ανάμεσα σε οικονομικά συμφέροντα. Βλέπει το δέντρο του ρουσφετιού και όχι το δάσος των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων.

Φίλες και φίλοι,

Αυτά έγραφα το 1996, πριν από 16 χρόνια, στο μικρό βιβλίο που εκδόθηκε με την ονομασία “Το Δέντρο και το Δάσος”.

Τα ίδια υπογράμμιζα και το 2009. Δηλαδή την αδίρρητη ανάγκη να εμβαθύνουμε την δημοκρατία, να σπάσουμε το πελατειακό κράτος, που είχε επί δεκαετίες διαβρώσει τη λειτουργία του πολιτικού μας συστήματος και την κοινωνία μας συνολικά.

Να προτάξουμε το συλλογικό συμφέρον μπροστά από το ατομικό ή συντεχνιακό συμφέρον που κατακερμάτισε τις δυνάμεις του Ελληνισμού.

Πίστη μου, ότι έπρεπε να απελευθερωθούμε από τον κρατισμό, που επικράτησε και δημιουργήσε μια παρασιτική οικονομία, τις μεγαλύτερες εξαρτήσεις και τελικά, μια ευάλωτη Ελλάδα.


Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

Ο Βενιζέλος ανήγγειλε,,ανασύσταση της δημοκρατικής παράταξης,, ..μόνο που δεν είπε πως και με ποιον επιθυμεί να την κάνει…..



Ένα σοβαρό, προπάντων όμως, δημοκρατικό κόμμα , θα είχε αποφασίσει στα θεσμικά του όργανα την πολιτική του για την διετία και, επιπλέον, θα είχε ρυθμίσει όλες τις διαδικασίες για την ανασυγκρότηση του κόμματος μετά από μια πολύ δύσκολη κυβερνητική θητεία.

Το ΠΑΣΟΚ, η ηγετική ομάδα του δεν αντέχουν από ότι δείχνουν τα γεγονότα, να λειτουργούν σε τέτοια επίπεδα δημοκρατίας και δεν καταλαβαίνουν ότι από εκεί ξεκινάει το μεγάλο πρόβλημα.
Αλλά ακόμη και να παραδεχτούμε για το ΠΑΣΟΚ τον τρόπο που λειτουργούν, η ,,ανασύσταση της δημοκρατικής παράταξης,, δεν μπορεί να είναι υπόθεση του "ενός" η στην καλύτερη περίπτωση κάποιου επιτελείου. Ενός επιτελείου, μάλιστα, που θυμίζει πολιτικό νηπιαγωγείο.
Η ανασύσταση της δημοκρατικής παράταξης μπορεί να γίνει μόνο μέσα από τα θεσμικά όργανα, το θεσμικό διάλογο που θα καθορίσει το ίδιο το κόμμα.

Ο Πρόεδρος, φυσικά, έχει το δικαίωμα να καταθέσει προτάσεις.Αλλά, στην προκειμένη περίπτωση, ποιόν άκουσε ο Πρόεδρος για να καταλήξει στις προτάσεις του; Τα μέλη, τους φίλους ή μόνο τους 10-15 υπσοτηρικτές του, οι οποίοι το μόνο που επιδιώκουν είναι ένα,,καθαρό,, έως αποστειρωμένο και απόλυτα ελεγχόμενο ΠΑΣΟΚ ; Ή το ΠΑΣΟΚ θα καθορίσει την πορεία του από το ,,φόβο,, του Ζαπείου 2, που αυτή τη φορά φημολογείται έντονα, ότι θα είναι ο Λοβέρδος;
Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να ανασυνταχθεί μόνο εάν μπορέσει να λειτουργήσει θεσμικά και δημοκρατικά. Και πρώτα από όλα να ασχοληθεί με τις εκλογές της Κυριακής και όχι με τις προσωπικές πολιτικές της επόμενης μέρας.

Παρασκευή 8 Ιουνίου 2012

ΔΗΛΩΣΗ ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ

Κάθε δημοκράτης πολίτης καταδικάζει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο τη βία από όπου και αν προέρχεται, εναντίον όποιου και αν εκδηλώνεται.
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, από τα μέσα και τις πρακτικές που χρησιμοποιούμε, κρίνεται η ποιότητα της καθημερινής μας ζωής αλλά και το αποτέλεσμα των προσπαθειών μας.
Όσοι θεωρούν ή και καλλιεργούν τη λογική ότι, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ότι η χρήση βίας ή και η ανοχή στη χρήση βίας είναι δικαιολογημένη για πολιτικούς λόγους, οδηγούν στην καταπάτηση βασικών δημοκρατικών αξιών, οδηγούν την πολιτική ζωή στον εκφασισμό της.
Η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας, είναι να αντιμετωπίσουμε την κρίση με περηφάνια και με την ήρεμη δύναμη της δημοκρατίας. Της δημοκρατίας που αποτελεί το θεμέλιο αξιών που μας ενώνουν, αντί να μας χωρίζουν.
Και είναι η ώρα να ενώσουμε τις δυνάμεις μας, όσο και εάν έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις, ώστε να αναγεννηθεί η χώρα, να μπορέσει η χώρα να σταθεί επιτέλους στα δικά της πόδια, στις δικές της δυνάμεις.
Η χρήση βίας ή η ανοχή σε πρακτικές βίας στην πολιτική ζωή του τόπου, διαιρεί τον λαό, καταργεί την ελεύθερη σκέψη, φοβίζει αντί να επιτρέπει την κριτική ακόμα και αιρετική άποψη, και τελικά, στερεί από τον Ελληνικό λαό τη δυνατότητα ουσιαστικής γνώσης και πραγματικών επιλογών.
Και σήμερα, που οι Έλληνες καταβάλουν μια μεγάλη προσπάθεια για να βγει η χώρα από την κρίση, για να δημιουργήσουμε μια Ελλάδα περήφανη και αυτοδύναμη, δεν χωρούν τραμπουκισμοί, νεοφασισμοί, αυταρχισμοί και βία.
Η οικονομική κρίση που βιώνουμε, είναι μόνο ένα σύμπτωμα μιας γενικότερης κρίσης, που αφορά την κοινωνία, την οικονομία, τους θεσμούς, την πολιτική, τον πολιτισμό.
Σήμερα, το διακύβευμα είναι η Δημοκρατία και η λειτουργία της, στην Ελλάδα, την Ευρώπη, παντού στον κόσμο.
Όμως, την ίδια ώρα, που έχουμε ανάγκη από περισσότερη δημοκρατία, κάποιοι που δήθεν λειτουργούν στο όνομα του λαού, καλλιεργούν την άρνηση, το μίσος, τη βία.
Έτσι, πλήττουν το δημόσιο συμφέρον, ενισχύουν τη δύναμη των ισχυρών και αδικούν ακόμη περισσότερο τους αδύναμους.
Χωρίς τη δημοκρατία οδηγούμαστε στη βαρβαρότητα.
Γι' αυτό, απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα, σε αυτές τις πρακτικές, η απουσία και η παραίτηση δεν δικαιολογούνται, η καταγγελία και η καταδίκη δεν αρκούν.
Η αντιμετώπιση της επιχείρησης εκφασισμού της πολιτικής και κοινωνικής ζωής, αφορά όλους μας, απαιτεί την ενεργό συμμετοχή όλων των δημοκρατών πολιτών στη διαμόρφωση της καθημερινής μας ζωής, στον αγώνα για την προάσπιση και εμβάθυνση της Δημοκρατίας.

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2012

"Όπου κι αν πάω, η Ελλάδα με πληγώνει"...


Να το πούμε "ελληνική νοοτροπία"; Να το πούμε αποκοτιά ή ωχαδελφισμό; Να το πούμε συνενοχή; Όπως και να ειπωθεί, απεικονίζει την πραγματικότητα. Η εικόνα της ελληνικής κοινωνίας, καταγεγραμμένη από την πέννα ενός νέου ανθρώπου, του Βασίλη Μαχιά, που πήρε των οματιών του και έφυγε μακριά, γιατί δεν θέλησε να συμβιβαστεί με τα εύκολα. Και το ΄κανε νωρίς, πριν τα στραβά και τ΄ανάποδά μας βγουν στη φόρα, από ανάγκη. Δεν θέλησε να γίνει "συνένοχος" στην φραπεδιά, τη τζάμπα μαγκιά και την ανέξοδη "δοσοληψία".

Χρειάστηκε να περάσουν μερικά χρόνια για να επιβεβαιωθεί η ορθότητα της απόφασής του. Έπρεπε να φτάσει η χώρα στο χείλος της καταστροφής, για να επιχειρηθεί μια πρώτη, έστω, προσπάθεια αλλαγής στις συνήθειες χρόνων, που είχαν γίνει πλέον κατεστημένες. Μισήθηκαν αυτοί που ορίστηκαν απ΄την ιστορία, να κόψουν "γόρδιους" δεσμούς. Έβαλαν όμως το θεμέλιο...
Και μας κουνάει το δάχτυλο ο Βασίλης, δεν ανοίγει το χέρι του σε μούντζα... Δεν είναι "μπαχαλάκης". Να "διορθώσει", θέλει, όχι να καταστρέψει! Τί κι αν είναι πλέον μακριά! Η Πατρίδα ακόμα τον "πληγώνει"....

" Εγκατέλειψα την Ελλάδα προ εφταετίας. Τις καλές εποχές δηλαδή. Ολυμπιακοί, ευρωπαϊκό, Eurovision και καφάσια οι άδειες σαμπάνιες στη Μύκονο. «Πού πας;», με ρωτούσαν απορημένοι οι φίλοι μου. «Πουθενά δεν θα βρεις καλύτερα!». Τώρα πια η στάση τους έχει αλλάξει. «Μη τυχόν και γυρίσεις! Καλά είσαι εκεί. Δεν παλεύεται εδώ η κατάσταση.».