Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Δεύτερη φορά… Αριστερά με φυλάκιση έως 3 χρόνια για όσους μπλοκάρουν εθνικές οδούς!



Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που ως αντιπολίτευση μπλόκαρε δρόμους και συγκοινωνίες, φέρνει διάταξη, που συμπεριέλαβε στο νομοσχέδιο για το σύμφωνο συμβίωσης, για την αύξηση των ποινών για την παρακώλυση συγκοινωνιών.
Έτσι, λοιπόν όταν παρεμποδίζεται η λειτουργία «κοινόχρηστης εγκατάστασης που εξυπηρετεί τη συγκοινωνία και ιδίως αυτοκινητοδρόμου, σιδηροδρόμου, αεροπλάνου, λεωφορείου, ταχυδρομείου ή τηλεγράφου που προορίζονται για κοινή χρήση», οι ποινές φυλάκισης κυμαίνονται  από 1 έως 3 έτη. Κατόπιν των παραπάνω ποινικοποιούνται οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων και διοδίων, τα μπλόκα των αγροτών, οι απεργίες στα ταχυδρομεία, καθώς και κάθε κατάληψη κοινόχρηστης εγκατάστασης που εξυπηρετεί τη συγκοινωνία ακόμη και οι πορείες στον δρόμο. Ειδικότερα, τιμωρούνται:
-Με δώδεκα μήνες φυλάκισης όσοι παρακωλύουν την ελεύθερη μετακίνηση πολιτών και εμπορευμάτων στις εθνικές οδούς, το σιδηροδρομικό δίκτυο και τις αερομεταφορές.
-Αν η παρεμπόδιση «είχε σημαντική διάρκεια», η ποινή φυλάκισης μπορεί να φτάσει μέχρι και τα τρία χρόνια.
Το θέμα αποκάλυψε πρώτος ο Άδωνις Γεωργιάδης μέσω twitter, για να ακολουθήσει ανακοίνωση-«καταπέλτης» της Λαϊκής Ενότητας. «Απίστευτο!!!!! Το ζητούσα χρόνια!!! Ο Αλέξης τελικά είναι πολύ μουλωχτός, πάει και το Κίνημα «Δεν πληρώνω»», έγραψε στο Twitter ο βουλευτής της ΝΔ.

πηγή: thecaller


Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Για ένα ελληνικό “New Deal”

Του Μιχάλη Καρχιμάκη


Πρώην Βουλευτή ,
Υφυπ. Αγροτικής Ανάπτυξης
Στελέχους του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών

Σήμερα, έχουν πλέον όλοι πολίτες αντιληφθεί πως η θέση της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές, οι συντεταγμένες της πολιτικής μας γεωγραφίας ως μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης δεν αποτελούν μια και μοναδική στατική διαδικασία.
Αντίθετα, είναι ζήτημα διαρκούς κινητικότητας και διαπραγμάτευσης τόσο για την αλλαγή των όρων δανεισμού προς όφελος της χώρας μας όσο και για την υπέρβαση της ατελούς αρχιτεκτονικής της Ένωσης. Των δομικών εκείνων αδυναμιών της που επέτρεψαν στην κρίση να βαθύνει αλλά και να αυξηθεί το «δημοκρατικό έλλειμμα» ως προς τη λήψη των αποφάσεων ανάμεσα στις πιο ανεπτυγμένες και οικονομικά εύρωστες χώρες σε σχέση με τις λιγότερο ισχυρές.
Ένα τέτοιο σύνθετο ζήτημα που όπως αντιλαμβάνεται κανείς δεν έχει να κάνει μόνο με το περιεχόμενο μιας σύμβασης δανεισμού αλλά με διεθνείς ισορροπίες και πολιτικούς συσχετισμούς δεν μπορεί να προσφέρεται για επικοινωνιακή κατανάλωση στο εσωτερικό ακροατήριο.
Άλλωστε η λογική αυτή της επικοινωνιακής διαχείρισης της κρίσης με τα μάτια στραμμένα στο εσωτερικό είχε δυσμενή αποτελέσματα.
Το ζήσαμε με τον πιο εμφατικό τρόπο με την αποτυχία της διαπραγμάτευσης «Βαρουφάκη», το ζούμε τώρα με το φερόμενο «παράλληλο πρόγραμμα» αλλά και νωρίτερα όταν ο κύριος Σαμαράς έσκιζε αρχικά το δικό του μνημόνιο προεκλογικά. Για να το «ξανακολλήσει» έπειτα, ως πρωθυπουργός ο ίδιος αλλά με επαχθέστερους όρους για τη χώρα και τους πολίτες.
Το ίδιο είχε πράξει και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, όταν σε μια κίνηση φτηνού εντυπωσιασμού έδιωχνε την τρόικα το Σεπτέμβρη του 2011 ζημιώνοντας όμως επί της ουσίας τη διαπραγματευτική θέση της Ελλάδας που έχασε πολύτιμο χρόνο σε μια συγκυρία όπου είχαμε μεγάλη ανάγκη ρευστότητας.
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα, οι Έλληνες πολίτες και κυρίως οι νέοι έχουν χάσει 5 χρόνια πολιτικής και οικονομικής κερδοσκοπίας όπου η κυριαρχία του λαϊκισμού, οι θεωρίες συνωμοσίας και η κοινωνική διαίρεση απέτρεψαν αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, προσθέτοντας κι άλλα βάρη στις πλάτες των πολιτών.
Πέντε ολόκληρα χρόνια χρειάστηκαν για να αντιληφθούμε όλοι κάτι που το γνωρίζαμε εξαρχής.
Το γνωρίζαμε όταν φέρναμε για ψήφιση στη Βουλή μαζί με τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Α. Παπανδρέου 168 εφαρμοστικούς-εξωμνημονιακούς νόμους.
Γιατί καμιά Τρόικα, κανένας «θεσμός» και κανένας ξένος δεν σου επιβάλλει τη Διαύγεια, την ανάρτηση όλων των αποφάσεων της διοίκησης στο Διαδίκτυο ώστε να σταματήσει η πελατειακή σπατάλη. 
Κανένας εξωτερικός παράγοντας δεν σου επιβάλλει την ηλεκτρονική συνταγογράφηση για τη μείωση της τιμής των φαρμάκων για όλους και κυρίως για τους πιο αδύναμους συμπολίτες μας.
Όπως επίσης κανένας δεν θα νομοθετήσει για σένα τον Καλλικράτη, το νοικοκύρεμα του κράτους, το ενιαίο μισθολόγιο που τερμάτισε την πελατειακή ευνοιοκρατία στο Δημόσιο και την άρση του απορρήτου των καταθέσεων για τον με κάθε τρόπο έλεγχο των μεγαλοφοροφυγάδων. Κανείς δεν θα μιλήσει για τη φορολόγηση των off-shore επιχειρήσεων και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας της εκκλησίας όπως έκανε η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου με το Ν.3842/10. Μια προοδευτική ρύθμιση από τις πολλές που καταργήθηκαν από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου με την αντιπολίτευση τότε να ψηφίζει «παρών».
Γι’ αυτό, εκείνο που πρέπει και οφείλουμε όλοι να κατανοήσουμε σήμερα, είναι πως οι όροι του κάθε δανείου μέσω της Ε.Ε. , δηλαδή το «μνημόνιο» και το κάθε «μνημόνιο» δεν είναι ούτε ευαγγέλιο, ούτε δόγμα. Είναι ίσως μια επώδυνη λύση απέναντι στον ξαφνικό θάνατο της χρεοκοπίας που δε σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να τηρείται απαρέγκλιτα. 
Είναι προπαντός ένα κείμενο στόχων.
Ενδιαφέρεται πολύ περισσότερο για αποτελέσματα κι όχι για τον τρόπο. 
Άρα είναι πολιτική η επιλογή το αν για παράδειγμα θα επιλέξει κανείς τις αθρόες απολύσεις, τη λογική της πελατειακής διευθέτησης των επαγγελματικών κλάδων που έχει ισχυρή πολιτική παρουσία ή την κοινωνικά δίκαιη στρατηγική της σύγκρουσης με τον παρασιτισμό και της διαμόρφωσης μια ευνομούμενης πολιτείας που θα απελευθερώσει τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου και θα διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία νέου πλούτου μέσω της ανάπτυξης του υγιούς ανταγωνισμού.
Εδώ χωρεί και ο ρόλος των Σοσιαλιστών, ο ρόλος των προοδευτικών δημοκρατικών δυνάμεων στην διαμόρφωση ενός Ελληνικού Σχεδίου, ένα δικό μας “New-Deal” για την Έξοδο από την Κρίση.
Ένα σχέδιο με προοδευτικό περιεχόμενο που δεν θα υπαγορεύεται από τους εταίρους και τους δανειστές αλλά μονάχα από τις ανάγκες της χώρας και των πολιτών. 
Ένας οδικός χάρτης για πραγματικά προοδευτικές διαρθρωτικές αλλαγές κι όχι υφεσιακά δημοσιονομικά μέτρα που υποβάλλουν τελικά  τους πολίτες σε ένα αντίστοιχο "μαρτύριο του Σισύφου" με το να γεμίζουμε με μέτρα, μέτρα και άλλα μέτρα ένα βαρέλι που συνεχώς χάνει.
Αυτό που χρειάζεται για την ανάκαμψη και την ανακούφιση των ασθενέστερων είναι πραγματικές μεταρρυθμίσεις, αλλαγές στη φυσιογνωμία και την αρχιτεκτονική της Δημόσιας Διοίκησης και ρυθμιστικές παρεμβάσεις για την εξυγίανση της οικονομίας και τη λειτουργία του ανταγωνισμού προς όφελος των πολιτών.
Μόνο έτσι θα έρθει η επανεκκίνηση, το αναγκαίο «restart» όπως το ονομάζω, για την οικονομική ανάπτυξη  και την κοινωνική προστασία. 
Χρειάζεται επομένως από τη μια ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, πάταξη της γραφειοκρατίας με αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και μεταρρύθμιση της Διοικητικής Δικαιοσύνης με έμφαση στην ταχύτητα της δικαιοδοτικής διαδικασίας ιδιαίτερα των υποθέσεων που αφορούν επενδυτικές και αναπτυξιακές υποθέσεις. 
Να δημιουργήσουμε δηλαδή ένα περιβάλλον σταθερότητας, ασφάλειας και διαφάνειας που θα αντιλαμβάνεται τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας μας και θα είναι συγχρόνως πραγματικά ελκυστικό για νέες επενδύσεις που θα εκκινήσουν την οικονομία και θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας.
 
Ταυτόχρονη πρέπει να είναι η ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών εκεί που το «βαρέλι χάνει». Έτσι ώστε να πληρώνουν οι πράγματι έχοντες και να διευρυνθεί η φορολογική βάση.
Να αναλάβουν επιτέλους το μερίδιο που τους αντιστοιχεί, αυτοί που μόνιμα αποφεύγουν τις υποχρεώσεις τους αντί να αυξάνουμε τους φορολογικούς συντελεστές για τα μόνιμα θύματα, τους συνεπείς πολίτες.
Σ' αυτή άλλωστε τη λογική της διεύρυνσης της φορολογικής βάσης κινείται και η φορολόγηση των εμβασμάτων του εξωτερικού που από τις αρχές του 2012 είχαμε προτείνει.
Δυστυχώς όμως μετά την ανατροπή του Γιώργου Παπανδρέου δεν υπήρχε ούτε χώρος ούτε πολιτική βούληση για την εφαρμογή μιας τέτοιας πρωτοβουλίας που θα έδινε τη δυνατότητα ακόμα και μέσα από φορολογική περαίωση να εισπραχθούν πάνω από 40 δις έτσι ώστε να μη σηκώνουν το βάρος οι πιο αδύναμοι και οι πραγματικοί δημιουργοί της οικονομίας.
Αυτή -αν θέλετε- είναι και η ουσιαστική και πολιτική  τομή, το δίλλημα για το χώρο της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας, για την εφαρμογή μιας πιο δίκαιης οικονομικής πολιτικής.
Το ποιος τελικά θέλει και μπορεί να συγκρουστεί με τις ελίτ, με κατεστημένα συμφέροντα και αντιλήψεις με γνώμονα πάντα τους πολίτες και την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος. 
Λύσεις και προτάσεις υπάρχουν για να πάει η χώρα μπροστά.
Το πραγματικό ερώτημα που παραμένει είναι ποιός έχει την πολιτική βούληση να τις πραγματοποιήσει.


Γιατί διαφορετικά, το ρολόι μοιάζει να έχει σταματήσει στο Νοέμβριο του 2011…
πηγή: gkatzios

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Θεματοφυλάκων συνέχεια ….

Γράφει η Νάσια Χρυσικού

Τόσο μικρό (πολιτικό) μπόι, τόση πολύ ζημιά. Η ίδια πάντα αίσθηση, σε κάθε μα κάθε δημόσια τοποθέτηση του σύγχρονου αντι-Μήδα του λεγόμενου κεντροαριστερού χώρου. Οι ίδιες εμμονές, η ίδια ρητορική, τα ίδια αποτελέσματα. Και σε στιγμές καίριες πάντα, όταν πληθαίνουν οι φωνές για την ανάγκη ανασυγκρότησης και επαναπροσδιορισμού του χώρου σε βάσεις στερεότερες και αντίστοιχες της εποχής που διανύουμε. Σε κάθε τέτοια πρόσκληση και πρόκληση εκείνος είναι πάντοτε παρών  να ξεκινήσει μια ακόμη λευκή εκστρατεία. Και λέω λευκή γιατί δεν πολεμά ποτέ για τίποτα άλλο, πέρα από εκείνο που αντικρίζει στον καθρέφτη του.
Ο Βενιζέλος είναι ον βαθιά πολιτικό, με όρους πολιτικής του παρελθόντος. Ισχυροί μηχανισμοί και κλειστά ελεγχόμενα σχήματα. Επικριτικός και αποστασιοποιημένος πάντοτε ως προς τις εκάστοτε ηγεσίες, με σαφή διακριτό εσωκομματικό ρόλο για το ίδιο, δήμιος όμως επί των ημερών του σε αντίστοιχες  φωνές αμφισβήτησης του. Είναι ο άνθρωπος που καταγγέλλει τις ηγεμονίες την ίδια στιγμή που καταργεί στοιχειώδεις διαδικασίες κομματικών οργάνων. Ο αυτόκλητος θεματοφύλακας μιας εθνικής προσπάθειας, με το μηδενικό κοινωνικό έρεισμα, που δεν αποστρατεύεται έως ότου δικαιωθεί αλλά και δεν στρατεύεται υπό κανένα σχήμα που δεν τον περιλαμβάνει τουλάχιστον ως ρυθμιστή προσώπων και πραγμάτων.  Κράτος εν κράτει, σε μια παράταξη που την περίμενε πάντοτε στη γωνία, όλες τις χρονικές περιόδους που πληγώθηκε.
Είναι το πρόβλημα του χώρου ένα πρόσωπο θα αναρωτηθεί κανείς και δικαίως, είναι και αυτό απαντώ, όσο έχει τη δυνατότητα να ομιλεί εκ μέρους των πολλών και να εκφράζει λίγους. Γιατί στην πραγματικότητα ο ίδιος δεν μετρήθηκε ποτέ ανοιχτά, με διαδικασίες εκ  του μηδενός και άνευ «προστατευτικών πλαισίων». Καταγγέλλει όσους τον αμφισβήτησαν ως διασπάστες, διεκδικεί για τον ίδιο το ρόλο του πορτιέρη ,ποιος χωρεί και ποιος όχι σε μια συνολικότερη προσπάθεια αλλά και δεν αποτολμά να διεκδικήσει με όρους κοινωνίας τη «δικαίωση» που του χρωστά η παράταξη και η χώρα.
Ιδού η Ρόδος για όποιον πιστεύει ότι μπορεί ξανά  να κρυφτεί πίσω από συνολικές αναγκαιότητες και καλέσματα για να διεκδικήσει ρόλους και προσωπική δικαίωση . Ας κατονομαστεί και ας ξέρουμε ποιος και με ποιον συντάσσεται. Γιατί και γνώμη μου, δεν είναι αυτή η πρόθεση του κόσμου, να αναδείξει ή να δικαιώσει πρόσωπα. Οι πολιτικές ήταν πάντα το ζητούμενο και σ αυτές θα κριθεί αν έχει νόημα η οποιαδήποτε προσπάθεια. Και στις πολιτικές θεματοφύλακες είναι οι πολίτες.
Αν ένα πράγμα μπορεί να εγγυηθεί πραγματικά ο Βενιζέλος, αυτό είναι να αποθαρρύνει εκ νέου κάθε μελλοντική προσπάθεια σύγκλισης και σύνθεσης. Σ αυτό το πρόταγμα  ήταν και παραμένει στρατευμένος.

πηγή: npress

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Ο θερμός εναγκαλισμός Παπανδρέου – Αμπάς και η χειραψία με τον Τσίπρα


Με παρουσία του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και του προέδρου της Παλαιστιανικής Αρχής Μαχμούτ Αμπάς η ελληνική Βουλή υιοθέτησε ομόφωνα το ψήφισμα με το οποίο αναγνωρίζεται παλαιστινιακό κράτος και καλούνται όλες οι πλευρές να συμβάλουν στην ειρηνική επίλυση του ζητήματος.
Το ψήφισμα ανέγνωσε ο πρόεδρος του Σώματος Νίκος Βούτσης και οι βουλευτές δι” εγέρσεως το ενέκριναν ομοφώνως.
Ο κ. Αμπάς είχε εγκάρδια συνομιλία με τον Γιώργο Παπανδρέου. Οι δύο άντρες διασταυρώθηκαν στο περιστύλιο της Βουλής τη ώρα που ο πρόεδρος της Παλαιστίνης προσέρχονταν στην Ολομέλεια.
O πρώην πρωθυπουργός αντάλλαξε στη συνέχεια και μία σύντομη χειραψία και με τον Αλέξη Τσίπρα. 



πηγή: the caller






Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Ο Γιώργος Παπανδρέου στο πλευρό των φυλακισμένων δημοσιογράφων της Τζουμχουριέτ

«Η ελευθερία του Τύπου είναι απαραίτητη στις δημοκρατικές κοινωνίες, δεδομένου ότι προστατεύει το δικαίωμα των πολιτών στην πληροφόρηση και ελέγχει την κυβέρνηση», είπε ο πρώην πρωθυπουργός, που ταξίδεψε στην Κωνσταντινούπολη με την ιδιότητά του ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς
Την ανησυχία του για την ελευθερία του Τύπου στην Τουρκία εξέφρασε ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γιώργος Παπανδρέου, που βρέθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 20 Δεκεμβρίου. Ο Έλληνας πολιτικός επισκέφθηκε την εφημερίδα Τζουμχουριέτ, δύο δημοσιογράφοι της οποίας βρίσκονται στην φυλακή ενώ εκκρεμεί δίκη εις βάρος τους για «υποβοήθηση ένοπλης τρομοκρατικής οργάνωσης».
Οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας, Τζαν Ντιουντάρ, αρχισυντάκτης και Ερντέμ Γκιουλ, επικεφαλής στο γραφείο της Άγκυρας, συνελήφθησαν στις 26 Νοεμβρίου για δημοσίευμα της εφημερίδας τους με φωτογραφίες (αλλά και βίντεο στην ηλεκτρονική έκδοση), όπου παρουσιαζόταν η μεταφορά όπλων και ομάδας τζιχαντιστών από την τουρκική υπηρεσία πληροφοριών ΜΙΤ σε στρατόπεδο του Ισλαμικού Κράτους στην Συρία.
Ο Γιώργος Παπανδρέου μίλησε σε δημοσιογράφους έξω από το κτήριο της εφημερίδας και δήλωσε: «Είμαστε πολύ ανήσυχοι για την ελευθερία του Τύπου στην Τουρκία. Η ελευθερία του Τύπου είναι απαραίτητη στις δημοκρατικές κοινωνίες, δεδομένου ότι προστατεύει το δικαίωμα των πολιτών στην πληροφόρηση και ελέγχει την κυβέρνηση. Ήρθα εδώ για να δείξω αλληλεγγύη, να συμβάλλω στον αγώνα για μια ανοιχτή κοινωνία. Αγωνίστηκα για την ελευθερία του Τύπου στην χώρα μου, όταν ήμουν νέος. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι πρόκειται για θεμελιώδες δικαίωμα των πολιτών».
Τον Γιώργο Παπανδρέου συνόδευσε στα γραφεία της Τζουμχουριέτ ο Umut Oran, αναπληρωτής πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, ο οποίος είναι βουλευτής του αντιπολιτευόμενου Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού κόμματος (CHP) της Τουρκίας.
Η φυλάκιση των δύο δημοσιογράφων δημιούργησε κατακραυγή εντός και εκτός Τουρκίας με διεθνή μέσα ενημέρωσης να εκφράζουν την ανησυχία τους για την ελευθερία του Τύπου στην χώρα.

Γ. Ραγκούσης: Η κυβέρνηση Τσίπρα ρίχνει μαύρο στη διαύγεια

Κριτική κατά της κυβέρνησης εξαπέλυσε ο πρώην υπουργός, Γιάννης Ραγκούσης, δηλώνοντας πως η κυβέρνηση πραγματοποίησε παράνομες δαπάνες επιλέγοντας να διαχειριστούν στο σκοτάδι τα χρήματα των Ελλήνων.  
Συγκεκριμένα η δήλωση αναφέρει:
«Η κυβέρνηση Τσίπρα "ρίχνει μαύρο" στη δι@ύγεια.
Με νομοθετική διάταξη καταργεί την υποχρέωση ανάρτησης στο διαδύκτιο πληθώρας δαπανών στο Υπουργείο Εξωτερικών. (άρθρο 108 στο Ν/Σ για την επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου).
Επικαλείται δήθεν ιδιαιτερότητα αυτών των δαπανών που άπτεται της ασφάλειας της χώρας. Όμως, ως συνήθως, ψεύδεται η κυβέρνηση Τσίπρα. Διότι στο άρθρο 2 παρ.4 του Ν.3861 έχουμε εξαρχής εξαιρέσει όλες τις δαπάνες των οποίων η δημοσιότητα μπορεί να προκαλέσει βλάβη στην εθνική άμυνα κι ασφάλεια της χώρας. Επομένως, άλλες δαπάνες επιδιώκουν να νομιμοποιήσουν, που δεν σχετίζονται με την εθνική ασφάλεια.
Δαπάνες όμως, για τις οποίες ευθέως πλέον γεννάται το ερώτημα :
"πως τις υλοποίησαν ή τις ανέλαβαν από την ώρα που δεν τις είχαν αναρτήσει στο διαδύκτιο"; Προφανώς έχουν διαπράξει ήδη την παραβίαση του Ν.3861 έχοντας πραγματοποιήσει παράνομες δαπάνες. Ποιες άραγε; Προφανώς επιλέγουν και τώρα να διαχειριστούν στο σκοτάδι τα χρήματα των Ελλήνων.
Όπως νομοθέτησαν και την Άνοιξη για δαπάνες στου υπουργείου οικονομικών».

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015

Η μυστική συνάντηση Γ. Παπανδρέου - Λ. Κύρκου



Συναρπαστικά στιγμιότυπα από τα τελευταία χρόνια του ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς περιλαμβάνονται στο βιβλίο της Αλίκης Χατζή «Λεωνίδας Κύρκος: Η Τελευταία Μάχη», που κυκλοφορεί αύριο από τις εκδόσεις Επίκεντρο. Ξεκινώντας από την εσωκομματική μάχη για την ηγεσία του Συνασπισμού το 2008 και φτάνοντας ώς τον θάνατό του τον Αύγουστο του 2011, το βιβλίο καταγράφει τις ύστατες προσπάθειες του Κύρκου να αποτρέψει τη «νεοκομμουνιστική» στροφή του Συνασπισμού και τη μελαγχολία του για την αποτυχία του οράματος της διευρυμένης φιλοευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς.
Κεντρική φιγούρα στο αποτυχημένο αυτό εγχείρημα είναι ο Φώτης Κουβέλης. Το βιβλίο περιγράφει την ανάδειξη του Κουβέλη σε άτυπο ηγέτη της ανανεωτικής πτέρυγας του Συνασπισμού, μετά την ήττα του στην εσωκομματική αναμέτρηση του Φεβρουαρίου του 2008 από τον Αλέξη Τσίπρα. Διαφοροποιούμενος από τη νέα ηγεσία του κόμματος, με αιχμή τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, την περίοδο εκείνη ο Κουβέλης –γράφει η κ. Χατζή– αποτελεί «αξιόπιστο συνομιλητή» στα μάτια της Χαριλάου Τρικούπη.
Είναι η εποχή που ο Γιώργος Παπανδρέου, με την οικονομία να διολισθαίνει και την κυβέρνηση Καραμανλή να βυθίζεται στη σκανδαλολογία, προετοιμάζεται για νέες πρόωρες εκλογές. Το βιβλίο περιγράφει μυστική συνάντηση του Παπανδρέου με τον Κύρκο στα γενέθλια του δεύτερου τον Οκτώβριο του 2008. Ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ήθελε να επιστρατεύσει τον Κύρκο στην προσπάθειά του να διερευνήσει το ενδεχόμενο συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Καθώς όμως ο Αλέξης Τσίπρας απέρριπτε μετά βδελυγμίας οποιαδήποτε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ και ερωτοτροπούσε –εξίσου άγονα όσο και σήμερα– με το ΚΚΕ, ο Κύρκος είχε μια ξεκάθαρη συμβουλή προς τους ανανεωτικούς: «Απεγκλωβιστείτε και βρείτε τα με τον Γιώργο Παπανδρέου, τώρα που σας χρειάζεται». Μετά το στραπάτσο των ευρωεκλογών του 2009 (ο ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε με μικρότερο ποσοστό από τον ΛΑΟΣ), τα διλήμματα των ανανεωτικών εντάθηκαν.
Τον Σεπτέμβριο, λίγο μετά την προκήρυξη των εκλογών, ο Κύρκος ενημερώνεται από τον Θόδωρο Ασημακόπουλο, πρόσωπο-κλειδί στην επικοινωνία του Παπανδρέου με τον Κουβέλη αλλά με και τον ίδιο τον ιστορικό ηγέτη, ότι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ προτίθεται να προτείνει κυβερνητική συνεργασία στον ΣΥΡΙΖΑ: «Θα απευθύνει ο Γιώργος πρόσκληση αμέσως μετά τις εκλογές. Σχεδιάζει μάλιστα να πάει ο ίδιος στον Τσίπρα, στα κεντρικά, στην Κουμουνδούρου, για να μην υπάρξει καμία αμφιβολία για τις προθέσεις του. Τέσσερα υπουργεία αποφάσισε να δώσει».
Η συγγραφέας αποκαλύπτει ότι, με τον Κύρκο καθηλωμένο στο νοσοκομείο (υπεβλήθη σε εγχείρηση βηματοδότη στις 23 Σεπτεμβρίου), ο Ασημακόπουλος την ενημέρωσε, για λογαριασμό του, περί συναντήσεων που είχε στο γραφείο του με τον Κουβέλη και άλλους ανανεωτικούς. Στις συναντήσεις αυτές προέκυψαν και συγκεκριμένα ονόματα υποψήφιων υπουργών: ο ίδιος ο Κουβέλης για το Δικαιοσύνης, ο Γιάννης Δραγασάκης για κάποιο οικονομικό υπουργείο, ο Δημήτρης Χατζησωκράτης για «κάποια θέση στο Εργασίας».
Την επόμενη εβδομάδα, ο Κύρκος εξέδωσε δήλωση με την οποία καλούσε σε στήριξη των προσπαθειών συμπόρευσης ΠΑΣΟΚ και Συνασπισμού. Η δήλωση προκάλεσε «ταραχή και αμηχανία», σύμφωνα με το βιβλίο, στην Κουμουνδούρου και οδήγησε στο βελούδινο «άδειασμα» του Κύρκου από τους ανανεωτικούς. Τη βραδιά των εκλογών, στο συγχαρητήριο τηλεφώνημά του προς τον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό, ο Τσίπρας απέρριψε το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας. Ο Παπανδρέου πρότεινε, παρ’ όλα αυτά, το Δικαιοσύνης στον Φώτη Κουβέλη. Παρά τις προτροπές του Κύρκου να αποδεχθεί, ο Κουβέλης είπε «όχι».
Προφητικά λόγια
Η αγωνία του Κύρκου για μια ευρεία, προοδευτική συμπαράταξη χρωματιζόταν κι από τη βαθιά του ανησυχία για την πορεία της χώρας. H κ. Χατζή τον περιγράφει να λέει, λίγες μέρες μετά την εσωκομματική νίκη του Τσίπρα στις αρχές του 2008: «Στον βαθμό, λοιπόν, που δεν αλλάζουν οι αντιλήψεις στην Ευρώπη, η κυρίαρχη ελληνική πολιτική τάξη θα δοκιμασθεί. Ή θα αναλάβει το πολιτικό κόστος μιας βαριάς διασωστικής προσπάθειας και όποιος αντέξει ή, σε αντίθετη περίπτωση, θα κινδυνεύσουν και η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ να μείνουν στην Ιστορία ως διαχειριστές μιας επαχθούς χρεοκοπίας».
Οσο για την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα, έλεγε ότι «παπαγαλίζουν μια ηθική των πεποιθήσεων και δεν εμφορούνται από καμία ηθική της ευθύνης. Αμάθητοι από εξουσία, έχουν μετατρέψει την κατεδάφιση της εξουσίας σε ιδεολογική πρόταση και σε πολιτική πρακτική».