Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2016

Παπανδρέου: Γι' αυτό έπεσε η κυβέρνησή μου

Να κάτσουν όλοι ισότιμα, με την αυτονομία τους, γύρω από ένα τραπέζι, και να κάνουν έναν οργανωμένο διάλογο για την επίτευξη μιας συμφωνίας σε δέκα βασικά σημεία και στόχους, κάλεσε ο Γιώργος Παπανδρέου όλους από τον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, στον χαιρετισμό του στο συνέδριο του Ποταμιού.

«Αυτό που πρωτεύει, είναι το πολιτικό πρόταγμα. Όλα τα άλλα, έπονται. Εφόσον υπάρξει πολιτικό αποτέλεσμα από αυτόν τον ειλικρινή διάλογο γύρω από ένα τραπέζι, τότε, πριν τις εκλογές, μέσα από προκριματικές εκλογές, οι συμμετέχοντες επιλέγουν έναν υποψήφιο Πρωθυπουργό που όλοι δεσμεύονται να στηρίξουν», τόνισε και προειδοποίησε ότι θα πρέπει να κινηθούν γρήγορα οι συζητήσεις γιατί η κατάσταση στη χώρα χειροτερεύει.

Ο πρόεδρος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών, μίλησε για το γενναίο βήμα που χρειάζεται, γιατί μόνο έτσι μπορεί να πειστούν οι πολίτες πως το όποιο εγχείρημα δεν έχει απλώς τακτικούς εκλογικούς στόχους.

Παράλληλα, πρόσθεσε ότι δεν μπορεί παρά να προκύπτουν όλα από το διάλογο, και τίποτα δεν θα είναι προαποφασισμένο ή προαπαιτούμενο.

Σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ, ο κ. Παπανδρέου άσκησε κριτική στην κυβέρνηση, υποστηρίζοντας ότι λειτουργεί ως μέρος της κρίσης, όχι ως μέρος της λύσης, αναφέρθηκε στη δύσκολη θέση που βρίσκεται η χώρα, καλώντας τα κόμματα να κόψουν τον ομφάλιο λώρο με το κράτος, και υπογράμμισε την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται.

«Μπορώ, για παράδειγμα, να σας διαβεβαιώσω ότι η κυβέρνηση της οποίας είχα την τιμή να ηγούμαι, δεν έπεσε λόγω της αναγκαίας λιτότητας, αλλά γιατί δεν βρέθηκαν όλοι στο ίδιο μετερίζι την ώρα των μεταρρυθμίσεων και των συγκρούσεων με κατεστημένα συμφέροντα», είπε ο κ. Παπανδρέου.

Δείτε από την ΕΡΤ ένα απόσπασμα της ομιλίας του

http://www.enikos.gr/

Η ομιλία του Παπανδρέου στο συνέδριο του Ποταμιού

Αγαπητές φίλες,Αγαπητοί φίλοι,

Βρισκόμαστε εδώ, υπό το βάρος σημαντικών εξελίξεων, σε ολόκληρο τον κόσμο.

Θα αποβούν καθοριστικές για το μέλλον της Ελλάδας, της Ευρώπης ολόκληρης.

Σε διαφορετικές γωνιές του πλανήτη, πολλοί πια παράγοντες, έθνη, χώρες, επενδυτικά κεφάλαια, ακόμη και ομάδες ακραίων φανατικών, ανταγωνίζονται προκειμένου να λάβουν καλύτερες και ισχυρότερες θέσεις στη διεθνή σκακιέρα.

Ο συνωστισμός συμφερόντων και οι σκληρές συγκρούσεις, περισσεύουν.

Ένας μόνο παράγοντας, απουσιάζει.

Η Δημοκρατία.

Υπονομεύεται η ισχύς του νόμου. Αντικαθίσταται από το νόμο του ισχυρού.

Απειλούνται αρχές, αξίες, ιδανικά – που κατακτήθηκαν με αγώνες γενεών.

Ο ανθρωπισμός, η ισονομία, η αλληλεγγύη.

Απουσιάζει ο σεβασμός σε βασικά αγαθά, στα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα, το περιβάλλον.

Ο μεγαλύτερος δημοκρατικός υπερεθνικός οργανισμός, που ήρθε ως αναγκαίο αποτέλεσμα του τελευταίου μεγάλου πολέμου, η ΕΕ, χαρακτηρίζεται από εσωστρέφεια και απουσία οράματος.

Ακόμα χειρότερα, την ώρα που είναι αδήριτη η ανάγκη υπερεθνικών συνεργασιών στην παγκόσμια κοινότητα, η Ευρώπη μαστίζεται από μια παλιά της ασθένεια – ενός αυξανόμενου υπερεθνικισμού.

Απουσιάζει από το διεθνή διάλογο η Ευρώπη, την ώρα που χρειάζεται ο ισχυρός λόγος και ρόλος της, για μείζονα ζητήματα – φτώχεια, αναλφηβητισμός, φορολογικοί παράδεισοι, συνθήκες εργασίας, αναμόρφωση χρηματοπιστωτικού συστήματος, λειτουργία του διαδικτύου και βεβαίως, αιματηρές συγκρούσεις.

Τώρα, που διεξάγεται σκληρός αγώνας σε ολόκληρο τον κόσμο για το ποιες αρχές και ποιον χαρακτήρα θα υιοθετήσει η παγκόσμια διακυβέρνηση.

Χωρίς την ομπρέλα της συλλογικής ανιτμετώπισης των μεγάλων ζητημάτων αλλά και της προστασίας των Ευρωπαϊκών χωρών απέναντι στις ραγδαίες παγκόσμιες εξελίξεις – ρόλο που θα έπρεπε να παίξει η Ένωση -,

μόνο οι χώρες που διαθέτουν εμπεδωμένους και λειτουργούντες δημοκρατικούς θεσμούς και χαρακτηρίζονται από ισχυρή κοινωνική συγκρότηση, με κοινωνικό κεφάλαιο εμπιστοσύνης, θα μπορέσουν να βγουν ισχυρές, να αντέξουν τις κρίσεις.

Και εμείς, εδώ, αντί να εμπεδώνουμε ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, που απαλλάσσουν τον Ελληνικό λαό από το πελατειακό, κοστοβόρο και αναποτελεσματικό κράτος, ταλανίζουμε εαυτούς με άγονες αντιπαραθέσεις ακόμη και διχασμούς.

Η Ελλάδα φαίνεται παραδομένη στο λαϊκισμό και στις μικρόνοες σκοπιμότητες, που μας «μικραίνουν» όλους.

Εγκλωβίζουμε τον πολιτικό διάλογο στη δαιμονοποίηση, τη συνομοσιολογία, την αναζήτηση εξιλαστήριων θυμάτων.

Αναζητούμε έξωθεν σωτήρες ή δήθεν υπεύθυνους – «φταίχτες» -, για τα δικά μας προβλήματα, τα δικά μας λάθη.

Έτσι, αρνηθήκαμε αλήθειες, γίναμε εύκολη λεία προσώπων και κομματικών σχηματισμών, που έπλαθαν μύθους και εκμεταλλεύτηκαν τον πραγματικό μας πόνο.

Προσέφεραν απατηλά καταφύγια, μαγικές λύσεις, με κομματικές ή ιδιοτελείς σκοπιμότητες.

Μείναμε στη μοιρολατρεία.

Και όλα αυτά, ενώ θα έπρεπε να αναμετρηθούμε με τα πραγματικά και μεγάλα διακυβεύματα που αφορούν το λαό και τη χώρα.

Δεν μας αξίζει αυτό – Γιατί η Ελλάδα έχει δυνατότητες – ναι, έχει πλούτο.

Το διαπιστώνω συγκρίνοντας τα προτερήματά μας όπου και αν βρίσκομαι στην υφήλιο.

Έλλειμμά μας, είναι η δημοκρατική, διαφανής, αποτελεσματική διακυβέρνηση.

Που σέβεται τον πλούτο του Ελληνικού λαού.

Την τελευταία περίοδο, είχα την ευκαιρία να βρεθώ σε σημαντικά σημεία του πλανήτη. Κίνα, Ινδία και σήμερα έρχομαι εδώ, μετά από μια σειρά συναντήσεων στην Ευρώπη.

Από παντού έρχεται το ίδιο μήνυμα.

Προσοχή, κίνδυνος.

Δεν κινδυνολογώ. Ποτέ δεν το έκανα.

Αισθάνομαι την ανάγκη να πράξω το χρέος μου, να μιλήσω όπως πάντα με τη γλώσσα της αλήθειας.

Δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια να συνεχίζουμε να πλάθουμε άλλοθι για να μην αλλάξει το κράτος.

Εγκυμονούνται σοβαροι κίνδυνοι για την πορεία και το μέλλον του λαού μας – της χώρας μας.

Είναι πια απόλυτη ανάγκη να σπάσουμε τον ομφάλιο λώρο που συνδέει τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου με την αποφυγή της ανάληψης πολιτικού κόστους και ευθύνης.

Να βάλουμε τέλος στη λογική, κάθε κόμμα που έρχεται στην εξουσία να βλέπει το κράτος σαν λάφυρο για ιδιοποίηση.

Είναι φαινόμενο που υποδεικνύει εθισμό σε μια καταστροφική για τη χώρα εμμονή, αλλά και σε μια διαλυτική για την κοινωνία μας αντίληψη.

Απαιτείται γενναιότητα.

Και ανάληψη ευθύνης.

Πολύ περισσότερο, που σήμερα, ουδείς δικαιούται να υποστηρίξει ότι δεν γνωρίζει.

Όλα πια, είναι γνωστά.

Αγαπητές φίλες,

Αγαπητοί φίλοι,

Κοινός τόπος είναι πια, ότι είναι πολλά τα ανοιχτά μέτωπα.

Δεν μπορεί να κυριαρχήσει η αμηχανία.

Σημειώνω ότι, και εδώ, και στην ΕΕ, επικράτησε για μεγάλο διάστημα μια αντίληψη παραίτησης ενώπιον του προσφυγικου ζητήματος, λες και η παγκόσμια ιστορία δεν γράφτηκε και με την μετακίνηση των πληθυσμών.

Δεν είναι δυνατόν να δαιμονοποιούμε την ανάγκη του ανθρώπου, ούτε να την ξορκίζουμε.

Ούτε και μπορούμε εδώ να υπεκφεύγουμε, προβάλλοντας ως επιχείρημα – για τις δικές μας ανακολουθίες στην αντιμετώπιση της γενικότερης κρίσης που βιώνει η χώρα – το προσφυγικό.

Αντιθέτως, η αξιοπιστία μας, στο πρώτο, θα βοηθήσει καθοριστικά και στο δεύτερο.

Το γενικό συμπέρασμα από τις συζητήσεις που έχω με Ευρωπαίους Επιτρόπους και εκπροσώπους των θεσμών, είναι ότι, σε πολλά και διαφορετικά μέτωπα κινδυνεύουμε να βρεθούμε σε δεινή θέση.

Οι εξελίξεις, θα είναι ραγδαίες – το διακύβευμα, τεράστιο.

Ας δράσουμε άμεσα.

Ο σημερινός κυβερνητικός συνασπισμός, εμπνεόμενος και από τα λάθη των προκατόχων του, αλλά και από δικά του κρίσιμα σφάλματα, λειτουργεί ως μέρος της κρίσης, όχι ως μέρος της λύσης.

Έτσι, επέτεινε τη δυσχερή διαπραγματευτική θέση της χώρας.

Όμως, στο σημείο που βρισκόμαστε, προέχει – και αυτό αποτελεί ευθύνη όλων, πρωτίστως βεβαίως αυτού που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου, να υπάρξει η ελάχιστη έστω, αλλά ουσιαστική εθνική συνεννόηση σε μια σειρά από ζωτικά θέματα εθνικής σημασίας.

Από την εμπειρία μου ξέρω ότι κανείς δεν μπορεί μόνος του να αντιμετωπίσει τόσα ανοιχτά μέτωπα.

Πώς θα μπορούσε;

Τις προσφυγικές ροές, που θα υπάρχουν για χρόνια ως αποτέλεσμα ενός άγριου πολέμου στη γειτονιά μας.

Την εξεύρεση της καλύτερης δυνατής και βιώσιμης λύσης για το ασφαλιστικό, όταν η ανεργία ξεπερνά το 25%.

Μια κοστοβόρα αγροτική παραγωγή που χρειάζεται να αναμορφωθεί για να επιβιώσει στις διεθνείς αγορές.

Αυτά είναι τα ελάχιστα.

Αγαπητές φίλες,

Αγαπητοί φίλοι,

Η εθνική συνεννόηση δεν αναιρεί τις ιδεολογικές διαφορές.

Όμως, υπάρχουν τα αυτονόητα. Και χρειάζεται μια επανάσταση του αυτονόητου.

Δεν μιλώ μόνο για τα τρέχοντα.

Μιλώ και για τα ζητήματα, που συνδέονται και με τις αιτίες της κρίσης που πέρασε και συνεχίζει να περνά η Ελλάδα.

Έτσι ώστε, να γίνουμε επιτέλους μια λειτουργική δημοκρατία.

Μπορεί τα κόμματα να διαφωνούμε στο ποιοι πρέπει να πληρώνουν φόρους και πόσο, αλλά μπορούμε κάλλιστα να συμφωνήσουμε στο πώς θα παταχθεί η φορολογική πολυνομία και ανομία.

Μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι πρέπει να υπάρχει λειτουργικό πλαίσιο για τις εγχώριες και ξένες επενδύσεις, που δεν θα αλλάζει από την επόμενη κυβέρνηση.

Μπορεί να διαφωνούμε στο ρόλο που πρέπει να έχει το δημόσιο στην οικονομία, αλλά μπορούμε κάλλιστα να συμφωνήσουμε στο ότι πρέπει να λειτουργεί ηλεκτρονικά, με διαφάνεια, διαύγεια, λογοδοσία, αξιοκρατία.

Μπορεί να διαφωνούμε στο πώς πρέπει να λειτουργεί η δημόσια υγεία. Σίγουρα όμως μπορούμε να συμφωνήσουμε στην ανάγκη πλήρους σεβασμού του κάθε ευρώ που δαπανάται εκεί.

Απαιτείται διάλογος – συνεννόηση.

Είναι μείζον ζήτημα, η διαμόρφωση ενός ελάχιστου σταθερού πολιτικού περιβάλλοντος συνεννόησης.

Είτε μιλούμε για διαπραγμάτευση, είτε για την εικόνα της χώρας στα μάτια ενός επενδυτή ή των εταίρων μας.

Πολύ περισσότερο, στα μάτια κάθε ειλικρινούς φίλου.

Είναι καθοριστικό πολιτικό αλλά και πολιτισμικό μέγεθος.

Και μπορούμε – ο πολίτης, η κοινωνία συλλογικά, μπορούμε και πρέπει να ξεφύγουμε από τη μοιρολατρεία.

Μπορούμε να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας.

Εκτός αν είναι τόσο ισχυρά τα συμφέροντα – αυτά που βολεύονται με αυτή την κατάσταση – και έχουν αλώσει τα κόμματα, έχουν ευνουχήσει τη δημοκρατία μας.

Αγαπητές φίλες,

Αγαπητοί φίλοι,

Εθνική συνεννόηση δεν σημαίνει κατάργηση των ιδεολογικών διαφορών.

Εμείς πιστεύουμε ότι, για να βγει και η Ευρώπη και η Ελλάδα από τη σημερινή κρίση, χρειάζεται περισσότερη Δημοκρατία.

Και ακόμη περισσότερη Σοσιαλδημοκρατία.

Σοσιαλδημοκρατία, που δεν ταυτίζεται με τον συγκεντρωτικό κρατισμό, που αντιστέκεται στην προσπάθεια κατάργησης των κοινωνικών δικαιωμάτων, που μάχεται τον στείρο εθνικισμό, που προλαμβάνει την αύξηση των ανισοτήτων.

Μια σοσιαλδημοκρατία που έχει αίσθηση του τι γίνεται στον κόσμο και επενδύει στην καινοτομία και τις προοδευτικές μεταρρυθμίσεις.

Τώρα που βιώνουμε τις επιπτώσεις της μακρόχρονης κυριαρχίας της συντηρητικής Ευρώπης, είναι η ώρα να θυμηθούμε τι κέρδισαν οι κοινωνίες μας από τη σοσιαλιστική Ευρώπη.

Κι αυτό, για να μην ξεχνάμε ότι έχουν σημασία και οι διαφορές των χρωμάτων και οι αποχρώσεις.

Και η Ευρώπη δεν θα έχει μέλλον αν μείνει μόνο Ευρώπη των αγορών.

Για μας, η αντιμετώπιση της κρίσης, οι μεταρρυθμίσεις, οι μεγάλες αλλαγές, πρέπει να έχουν προοδευτικό πρόσημο.

Γι” αυτό, είναι ώρα να αναφερθώ – και να κλείσω με αυτό, στα όσα παρακολουθούμε στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο.

Αγαπητές φίλες,

Αγαπητοί φίλοι,

Επειδή ο προοδευτικός χώρος στην Ελλάδα είναι κατακερματισμένος, πληθαίνουν και οι πρωτοβουλίες για ενότητα.

Όλοι συμφωνούμε ότι ο κατακερματισμός είναι αρνητικό φαινόμενο.

Όμως, για να προχωρήσουμε σε μια κοινή πορεία, πρέπει να παραδεχτούμε ότι, σε πολλές περιπτώσεις, η διαίρεση δεν έγινε για επουσιώδεις και επιφανειακους λόγους.

Έγινε γιατί υπήρχαν ουσιώδεις διάφορες πολιτικής ιδεολογίας και πρακτικής.

Μπορώ, για παράδειγμα, να σας διαβεβαιώσω ότι, η κυβέρνηση της οποίας είχα την τιμή να ηγούμαι, δεν έπεσε λόγω της αναγκαίας λιτότητας, αλλά γιατί δεν βρέθηκαν όλοι στο ίδιο μετερίζι την ώρα των μεταρρυθμίσεων και των συγκρούσεων με κατεστημένα συμφέροντα.

Ως Προεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, παρακολούθησα πολλές αντίστοιχες προσπάθειες συνένωσης του προοδευτικού χώρου, σε διάφορες χώρες.

Δεν είναι καθόλου εύκολη η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος.

Από την πείρα μου στο διεθνές πεδίο, γνωρίζω ότι, όταν οι προσωπικές ή ιδεολογικές διαφορές είναι μεγάλες, αποτυγχάνει η συζήτηση για τη δημιουργία ενός «κόμματος – κολάζ» μέσα από διεργασίες κορυφής και ατέλειωτες παρασκηνιακές διαβουλεύσεις.

Είναι βέβαιο ότι, κάτι τέτοιο, ούτε από τους πολίτες θα εκτιμηθεί.

Αντίθετα, αυτό που χρειάζεται είναι να κάτσουν όλοι ισότιμα, με την αυτονομία τους γύρω από ένα ΤΡΑΠΕΖΙ και να κάνουν έναν οργανωμένο διάλογο για την επίτευξη μιας συμφωνίας σε δέκα βασικά σημεία και στόχους.

Αυτό που πρωτεύει, είναι το πολιτικό πρόταγμα.

Όλα τα άλλα, έπονται.

Και όλα, δεν μπορεί παρά να προκύπτουν από το διάλογο.

Τίποτα προαποφασισμένο ή προαπαιτούμενο, πολύ περισσότερο, αν αυτό εξυπηρετεί σκοπιμότητες.

Ούτε και μπορεί να υπάρχει διγλωσσία, σε θέσεις και πρακτικές.

Έτσι, δημιουργούνται σκιές, που λαβώνουν τις ψυχές των ανθρώπων.

Και στον προοδευτικό χώρο, οι ψυχές των ανθρώπων είναι σεβαστές, γιατί οι άνθρωποί μας, συμμετέχουν με τις ψυχές τους.

Και επειδή κάποιοι μπορεί να προβάλλουν το επείγον του πράγματος, επικαλούμενοι κάποιες εξελίξεις, ας προσθέσω – εν είδη παραδείγματος και μόνο, μια σκέψη που έχω δει να λειτουργεί αλλού.

Εφόσον υπάρξει πολιτικό αποτέλεσμα από αυτόν τον ειλικρινή διάλογο γύρω από ένα ΤΡΑΠΕΖΙ, τότε, πριν τις εκλογές, μέσα από προκριματικές εκλογές, οι συμμετέχοντες επιλέγουν έναν υποψήφιο Πρωθυπουργό που όλοι δεσμεύονται να στηρίξουν.

Σε κάθε περίπτωση πάντως, ένα τέτοιο ΤΡΑΠΕΖΙ για την Ενότητα, που δεν στοχεύει στην τεχνητή απορρόφηση κάποιων δυνάμεων από άλλες, αλλά στην ουσιαστική διερεύνηση ενός πλαισίου κοινής αποδοχής, θα αποτελούσε ένα γενναίο και ουσιαστικό βήμα μπροστά.

Αυτό το γενναίο βήμα χρειάζεται, γιατί μόνο έτσι μπορεί να πειστούν οι πολίτες πως το όποιο εγχείρημα δεν έχει απλώς τακτικούς εκλογικούς στόχους.

Ούτε και υποκύπτει σε σκοπιμότητες.

Αλλά υπηρετεί το εθνικό και το δημόσιο συμφέρον και αποτελεί απάντηση στο πραγματικό διακύβευμα που αφορά το λαό και τη χώρα.

Την οριστική, εκ βάθρων Αλλαγή της χώρας.

Το οριστικό τέλος στο παρασιτικό πελατειακό πολιτικο-οικονομικό σύστημα, που απομυζά τον πλούτο του Ελληνικού λαού, αποδυναμώνει τις δυνατότητες και τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, τροφοδοτεί τις αδικίες και εντείνει τις ανισότητες.

Αυτή είναι η μοναδική στρατηγική επιλογή των πραγματικών προοδευτικών δυνάμεων, γιατί είναι η μοναδική που απαντά στο μεγάλο δικύβευμα που έχουμε χρέος να φέρουμε σε πέρας.

Και από αυτό θα κριθούμε.

Με αυτές τις σκέψεις και λαμβάνοντας υπόψη ότι, αυτή η συνάντησή σας, γίνεται σε μια περίοδο κρίσιμη, για τους λόγους που προανέφερα, εύχομαι ειλικρινά καλή επιτυχία στις εργασίες του Συνεδρίου σας, επ” οφελεία του Ελληνικού λαού και της χώρας.

http://www.npress.gr/

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2016

Ο Γ.Α. Παπανδρέου στις Βρυξέλλες για το προσφυγικό

Ο Πρόεδρος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών και Πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, Γιώργος Α. Παπανδρέου, συναντήθηκε  σήμερα στις Βρυξέλλες με τον Επίτροπο Μετανάστευσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης Δημήτρη Αβραμόπουλο και την Επίτροπο Περιφερειακής Πολιτικής Κορίνα Κρέτου.
Ο Έλληνας Επίτροπος ενημέρωσε τον Γιώργο Παπανδρέου για τις τελευταίες εξελίξεις σε ό,τι αφορά τις ευρωπαϊκές πολιτικές για τη διαχείριση και την αντιμετώπιση της κρίσης που δημιουργεί η δραματική αύξηση του αριθμού μεταναστών και προσφύγων που αναζητούν καταφύγιο σε χώρες της ΕΕ.
Υπήρξε ανταλλαγή απόψεων, με τους δύο Επιτρόπους, για την ανάγκη διαμόρφωσης μίας ενιαίας ευρωπαϊκής πολιτικής που θα βασίζεται στις διεθνείς συνθήκες, τις ευρωπαϊκές αξίες, την αλληλεγγύη, τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως και τον ρόλο της Ελλάδος σε αυτό το πλαίσιο.

Τέλος, o Γιώργος Α. Παπανδρέου θα συμμετάσχει ως κεντρικός ομιλητής σε ανοιχτή συζήτηση του ετήσιου συνεδρίου Ideas Lab, που διοργανώνει στις Βρυξέλλες η δεξαμενή σκέψης CEPS με θέμα το μέλλον της Ευρώπης.

ΝΟΜΙΚΑ ΕΩΛΗ ΚΑΙ ΘΕΣΜΙΚΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ

Η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, Βασιλική Θάνου, κατέθεσε μήνυση εναντίον μου. Με εγκαλεί για εξύβριση και δυσφήμηση για επικριτικό σχόλιό μου που αναρτήθηκε στο ιστολόγιό μου, με αφορμή την επιστολή που απέστειλε, με την ιδιότητά της ως Προέδρου του Αρείου Πάγου, στους Προέδρους ανωτάτων δικαστηρίων των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου συγχέει την άσκηση κριτικής που αποτελεί απόλυτο δικαίωμα κάθε πολίτη, ιδιαίτερα όταν αφορά δημόσια πρόσωπα, με την εξύβριση και τη δυσφήμηση. Θα επανέλθω αναλυτικά σε όσα μου καταλογίζει στη μήνυσή της. Περιορίζομαι να αναφέρω ότι ισχυρίζεται πως το περιεχόμενο του σχολίου μου ενείχε «μείωση του κύρους του αξιώματος, ήτοι αυτό της Προέδρου του Αρείου Πάγου, που η Πολιτεία μου ενεπιστεύθη και που δικαιούμαι να απολαμβάνω». Το αδίκημα της περιύβρισης αρχής έχει από το 1993 καταργηθεί και, προφανώς, το κύρος του δικού της αξιώματος και όλων των αξιωμάτων της ελληνικής πολιτείας δεν προστατεύεται από την έννομη τάξη.
Η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου όφειλε να γνωρίζει ότι το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, σε ελληνική υπόθεση, στην Κατράμη κατά Ελλάδος, έχει αποφανθεί ότι ο χαρακτηρισμός «καραγκιόζης» για δικαστικό λειτουργό αποτελεί αξιολογική κρίση και προστατεύεται από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Θα μπορούσα, επομένως, να χρησιμοποιήσω για την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου χαρκατηρισμούς ανάλογους με αυτούς που έχει δεχθεί το ΕΔΔΑ. Δεν το έκανα, διότι είμαι προσεκτικός και ευπρεπής στους χαρακτηρισμούς μου. Το «αφελής» δεν αποτελεί ύβρη (ακούσατε σε κάποιο καφενείο να λέει κανείς «άντε ρε αφελή»;), είναι αξιολογική κρίση. Το ότι μιλά ως πολιτικάντης είναι ακόμη πιο φανερό ότι αποτελεί αξιολογική κρίση. Αμφότερες δε οι αξιολογικές κρίσεις στηρίζονται σε στέρεη γεγονοτική βάση, αυτή της επιστολής της Προέδρου του Αρείου Πάγου.
Εν ολίγοις, πρέπει να διαθέτει κάποιος πολύ πτωχά νομικά για να υποστηρίξει ότι το σχόλιό μου αποτελεί εξύβριση ή δυσφήμηση. Επ’ αυτού τόσο οι  συνάδελφοί μου Καθηγητές Νομικής όσο και ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών οφείλουν να πάρουν θέση.
Σε όλο τον κόσμο, η δικαστική εξουσία είναι ιδιαίτερα ανεκτική στα επικριτικά σχόλια που δέχεται για ευνόητους λόγους, καθώς διαθέτει την εξουσία να φιμώνει οποιαδήποτε κριτική, τιμωρώντας τους πολίτες. Η άσκηση μήνυσης από την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου σε Δικηγόρο για επικριτικά σχόλια είναι θεσμικά επικίνδυνη διότι, εκ των πραγμάτων, λειτουργεί εκφοβιστικά. Ζητεί από συναδέλφους της δικαστές να δικάσουν την υπόθεση. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η ειρωνεία είναι ότι προτείνει ως μάρτυρα έναν ακόμη δικαστή, την Πρόεδρο της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων Ας προσθέσουμε ότι με πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση, η Πρόεδρος του Αρείου Πάγου μπορεί να ασκήσει μόνη της πειθαρχική δίωξη κατά οποιουδήποτε δικαστή.
Ας μην ξεγελιόμαστε, αυτή η μήνυση πρέπει να πάει κατευθείαν στο καλάθι των αχρήστων. Υπό άλλες συνθήκες, θα ήμουν απαρηγόρητος, αν με εγκαλούσαν για παραβίαση δικαιωμάτων των άλλων. Όμως, ειλικρινά, όχι μόνο δεν είμαι απαρηγόρητος, αλλά αισθάνομαι μεγάλη τιμή για τη μήνυση που ασκήθηκε εναντίον μου από την Πρόεδρο του Αρείου Πάγου. Την θεωρώ, κατά κάποιο τρόπο, αναπόφευκτη συνέπεια των αγώνων που έχω δώσει στη ζωή μου.

Πηγή:  https://tsakyrakis.wordpress.com/

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2016

Δελτίο Τύπου ΚΙΝΗΜΑ Δημοκρατών Σοσιαλιστών Ιωαννίνων

Για ακόμη μία φορά η Ευρώπη αδυνατεί να δώσει ουσιαστική λύση στο προσφυγικό. Σήμερα, όπως και το 2010, η Ευρώπη δείχνει φοβική απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που προκύπτουν. Ακόμη μία φορά η σημερινή Ευρώπη, με κύριο «εκφραστή» της την κα. Μέρκελ, αναγάγει το προσφυγικό, σε Ελληνικό πρόβλημα και όχι σε Ευρωπαϊκό. 



Το 2010, όπου πολλές χώρες του «Γερμανικού μπλόκ» μας κουνούσαν το δάχτυλο για την κρίση που ξέσπασε στη χώρα μας, κατορθώσαμε να δώσουμε λύση και να αποφύγουμε τα χειρότερα. Η σημερινή κυβέρνηση με την καταστροφική διαδρομή της σε εξωτερικά θέματα, ειδικά κατά το 1ο εξάμηνο του 2015, έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας. Κυρίως όμως έχει καταφέρει να χάσει τα δύο μεγάλα διαπραγματευτικά της όπλα. Όπλα, όπως το ότι η Ελλάδα είναι το λιμάνι της Ευρώπης και πως ένα πιθανό grexit θα είναι μοιραίο για το νόμισμα. Για το μεν πρώτο, η Τουρκία πείθει σιγά-σιγά, πως μπορεί πλέον να γίνει αυτή το λιμάνι και για το μεν δεύτερο ο πρωθυπουργός της χώρας κ. Τσίπρας κατάφερε την 1η Ιουλίου να μείνει εκτός ευρώ για μία μέρα. Μία μέρα όπου το ευρώ έδειξε με τις όποιες αδυναμίες πως αντέχει. Πλέον σε κάθε πρόβλημα που δημιουργείται (όπως και σήμερα με το προσφυγικό) στο οποίο λαμβάνει μέρος η Ελλάδα, η Ευρώπη να μας δείχνει την έξοδο.
Καλούμε, τόσο, την Ευρώπη, να αφήσει τους «εγωισμούς» της και να πάρει εδώ και τώρα αποφάσεις που θα υλοποιηθούν άμεσα από όλους, όσο και τον πρωθυπουργό της Ελλάδας κ. Τσίπρα, να βρεί ένα νέο αφήγημα με το οποίο, να εξηγεί γιατί η Ελλάδα ήταν, είναι και θα είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ενωμένης Ευρώπης.
Τέλος, ελπίζουμε πως η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών, δεν μετατίθεται για λόγους πολιτικής σκοπιμότητας μετά την καταλυτική ημερομηνία, την 6η Μάρτίου, όπου ενδεχομένως με κλειστά σύνορα, λόγο κυβερνητικής αδυναμίας, θα προσπαθήσει να χαϊδέψει τα αυτιά των ψηφοφόρων του, καλώντας την αντιπολίτευση να πάρει θέση ανάμεσα στην Ευρώπη που κλείνει τα σύνορα ή την ανεύθυνη και επικίνδυνη κυβέρνηση.
Το έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν.   

Βίντεο: Tα εγκαίνια της έκθεσης του Ιδρύματος Ανδρέας Παπανδρέου στη Ρόδο

Παρακολουθήστε τα εγκαίνια της έκθεσης του Ιδρύματος Ανδρέας Παπανδρέου στη Ρόδο με θέμα "Από τον Ανένδοτο στην Αλλαγή" που συνδιοργάνωσαν από κοινού το ΙΑΠ με το Δήμο Ρόδου.



Να ανοίξουν τώρα, οι λίστες που έχει η Τράπεζα της Ελλάδος

Ο πρώην υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης επί κυβερνήσεως  Γ.Παπανδρέου Μιχάλης Καρχιμάκης με αφορμή το θόρυβο με τις λίστες, προτρέπει να δώσει στη δημοσιότητα τις λίστες η Τράπεζα της Ελλάδος που είναι ενήμερη για κάθε ροή χρημάτων προς το εξωτερικό. Ας σταματήσει επιτέλους η κωλυσιεργία, η χώρα εχει ανάγκη από  πλούτο, τονίζει.
Μιλούν τελευταία πολλοί, για άρνηση συνεργασίας που υπήρξε για την διερεύνηση των διαφόρων λιστών φοροφυγάδων εμβασμάτων του εξωτερικού.
Όμως υπάρχει και κάτι άλλο που συστηματικά αγνοείται,άγνωστο για ποιους λόγους.

Θα επικεντρωθούμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στο εσωτερικό μας,πως θα συνεργαστούν οι ελληνικές ελεγκτικές αρχές μεταξύ τους, αφού η Tράπεζα της Ελλάδος έχει στην διάθεση της σχεδόν όλες αυτές τις λίστες που ατέρμονα, μιλάμε (Λαγκάρντ, Λιχτενστάιν, Κέιμαν, Λουξεμβούργου, Μπόργιανς Κ.λ.π) χωρίς αποτέλεσμα και μόνο με επικοινωνιακούς όρους;
«Γιατι τελικά όλα τα λεφτά που αφορολόγητα έφυγαν στο εξωτερικό ΕΦΥΓΑΝ τελικά μέσω τραπεζών που εδρεύουν στην Ελλάδα;»αναρωτιέται.

Ετσι λοιπόν αν πράγματι θελουμε να έχουμε αποτελέσματα ,δεν θα μιλαμε μόνο για ένα συγκεκριμένο αριθμό μερικών μόνο χιλιάδων εμβασματούχων, αλλά για τον έλεγχο αν τελικά έχουν φορολογηθεί του 1 εκατομμυρίου Ελλήνων που διοχέτευσαν δια μέσου τραπεζών απο το έτος 2000 και μετά, 300 δις ευρώ περίπου στο εξωτερικό.
Βασική δε προϋπόθεση και για λόγους ουσίας και συμβολισμού αποτελεί.

Η κατάργηση της προνομιακής διάταξης πλυντήριο που ψήφισε η κυβέρνηση Σαμαρά -Βενιζέλου το καλοκαίρι του 2013 (ν.4171/26/7/2013,άρθρο 36) που έδωσε ασυλία ελέγχο και ακαταδίωκτο, εκτός αν υπάρχει εισαγγελική εντολή, σε όλους όσους έβγαλαν τα λεφτά τους στο εξωτερικό με οποιοδήποτε τρόπο,απο το 2000 μεχρι το 2009.
Ποιους άραγε ηθελαν να καλύψουν;
Επιτέλους ας συνεργαστούν αναζητώντας τα κατάλληλα ελεγκτικά εργαλεία, για τα εμβάσματα του 1 εκατομμυρίου εμβασματούχων και όσες λίστες επιθυμούν, οι ελληνικές αρχές μεταξύ τους και να αποκαλυφθεί ποιοι είτε με νόμους είτε με οποιοδήποτε άλλο τρόπο έδιναν ασυλία σε φοροφυγάδες σε βάρος της χώρας και των μόνιμων θυμάτων της κρίσης.
Ας σταματήσει λοιπόν το δούλεμα και η κωλυσιεργία απο όπου και αν προέρχεται .
«Η χώρα εχει ανάγκη απο πλούτο και κυρίως και για λόγους ουσίας και συμβολισμών, από εκείνους που τον αναχαίτισαν, τον υπέκλεψαν, τον παρεμπόδισαν» κατέληξε.

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

Για μια ελληνική σοσιαλδημοκρατία χωρίς «εμ – εμ»


Άρθρο του Φίλιππου Σαχινίδη στην «Εφημερίδα των Συντακτών»,
Η διαρκής αβεβαιότητα σε ότι αφορά τις προοπτικές της χώρας επιταχύνει τις πολιτικές εξελίξεις και ωθεί σε αναζήτηση νέων σταθερών. Σε αυτό το περιβάλλον πυκνώνουν οι συζητήσεις για την ανασύνταξη της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας.
Η συζήτηση αυτή πρέπει να ξεκινά από το ερώτημα, αν οι κοινωνικές δυνάμεις που θέλει να εκφράσει η σοσιαλδημοκρατία έχουν καταλήξει σε μια ενιαία αφήγηση για το πώς έφτασε η χώρα σε κατάρρευση. Έτσι μόνο, η νέα σοσιαλδημοκρατία θα μπορέσει να συντάξει μια αξιόπιστη και ρεαλιστική πρόταση εξόδου από την κρίση αλλά και ένα όραμα για την Ελλάδα μετά τα Μνημόνια.
Το θεσμικό έλλειμμα ήταν αυτό που επέτρεψε, σε μεγάλο βαθμό, τη δημιουργία των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και των ελλειμμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που οδήγησαν στον αναγκαστικό δανεισμό. Επομένως, η πρόταση της νέας σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να περιλαμβάνει μέτρα που θα χτυπήσουν στη ρίζα το πελατειακό κράτος και θα βοηθήσουν στην οικοδόμηση της κοινωνικής εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς.
Πρέπει, επίσης, να προσδιοριστεί με σαφήνεια το ποιους αφορά, γιατί δεν μπορεί να αφορά όλους. Δεν μπορεί να αφορά αυτούς που ασπάζονται το δόγμα «εμ-εμ» (εμ έτσι – εμ αλλιώς). Η συζήτηση αυτή πρέπει να αφορά όλους, όσοι:
  • πρεσβεύουν τις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης και του σεβασμού στο περιβάλλον,
  • πιστεύουν ότι μόνο οι αγορές δεν οδηγούν πάντα στα καλύτερα οικονομικά αποτελέσματα και άρα χρειάζονται κανόνες, θεσπιζόμενοι από ένα σύγχρονο επιτελικό κράτος που θα παρακολουθεί την εφαρμογή τους,
  • ιεραρχούν σαν προέχουσα επιλογή την παραγωγή, ώστε να διασφαλισθεί η αναδιανομή,
  • έχουν απαλλαγεί από το σύνδρομο του κρατισμού αλλά ταυτόχρονα θέτουν ως πρωταρχική προτεραιότητα τη μείωση των ανισοτήτων,
  • αντιλαμβάνονται ότι η κρίση υπήρξε το αποτέλεσμα του πελατειακού κράτους και της αδυναμίας της ελληνικής οικονομίας να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης και της ΟΝΕ,
  • υπερασπίζονται την ανάγκη για έγκαιρες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις ώστε η χώρα να διεκδικεί επάξια το δικό της μερίδιο στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας,
  • αντιστέκονται στις σειρήνες του λαϊκισμού αλλά αγαπούν και σέβονται ότι είναι λαϊκό.
Εξίσου σημαντική, είναι η απάντηση στο ερώτημα της ταυτότητας των δυνάμεων της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας στο πλαίσιο της ιστορικής διάκρισης Αριστερά-Δεξιά. Η διάκριση αυτή παραμένει σε ισχύ στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα, με διαφορετικό όμως περιεχόμενο σε σύγκριση με το παρελθόν. Τα Σοσιαλδημοκρατικά κόμματα αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της Αριστεράς σε όλη την Ευρώπη – προφανώς και στην Ελλάδα, όπου την έννοια της Αριστεράς επιχείρησαν να μονοπωλήσουν κομμουνιστικά-κομμουνιστογενή κόμματα.
Όμως, η διάκριση αυτή από μόνη της, δεν αρκεί για να κατανοήσουμε τις τρέχουσες πολιτικές διεργασίες. Σήμερα, η πολιτική στάση των πολιτών προσδιορίζεται και από την θέση που έχουν έναντι του ευρωπαϊκού εγχειρήματος και της παγκοσμιοποίησης. Έτσι, στο εσωτερικό της Αριστεράς μπορεί κανείς να βρει κοινωνικές δυνάμεις που εναντιώνονται στις ευρωπαϊκές διεργασίες και αντιλαμβάνονται την παγκοσμιοποίηση μόνο σαν απειλή.
Οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη τα εγκαταλείπουν γιατί θεωρούν ότι οι κυβερνητικές πολιτικές τους δεν τους προστάτευσαν από τους κινδύνους της παγκοσμιοποίησης ή προχώρησαν σε ριζική αναθεώρηση των κοινωνικών πολιτικών τους, ή ότι υποχώρησαν στις πιέσεις της συντηρητικής Ευρώπης για μια προσαρμογή με έμφαση στη λιτότητα.
Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι η στροφή στο Κέντρο, μακριά από ιδεολογικές και αξιακές αναφορές και πολιτικές, αλλά η ανανέωση της Σοσιαλδημοκρατίας με προτάσεις που απαντούν στις προκλήσεις που συνδιαμορφώνουν η παγκοσμιοποίηση και η συμμετοχή στην ΟΝΕ. Υποχρέωση, λοιπόν, των δυνάμεων αυτών, είναι να εκπονήσουν ένα πρόγραμμα για την αποκατάσταση της παραγωγικής ικανότητας της χώρας, ώστε ο ελληνικός καπιταλισμός να μπορεί να σταθεί ανταγωνιστικά στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Έτσι, θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, θα ανασυνταχθεί το κοινωνικό κράτος και θα στηριχτούν όσοι έχουν ανάγκη. Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία για να κερδίσει τη νέα γενιά πρέπει να παλέψει και για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης και των κανόνων που θα ισχύουν για όλους, μικρούς και μεγάλους.
Σε αυτή τη βάση μπορεί κανείς να αξιολογήσει, με ποιες πολιτικές δυνάμεις μπορεί να συνεργαστεί για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Με βάση τα δεδομένα πριν από την κρίση, η ΝΔ ήταν ο παραδοσιακός αντίπαλος και ο ΣΥΝ ο δυνητικός σύμμαχος.
Σήμερα, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συμφωνούν στην ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας και στην παραμονή στην ευρωζώνη. Βεβαίως, η Ευρώπη που οραματιζόμαστε δεν είναι η ίδια με αυτή που οραματίζεται η ΝΔ και η οικογένεια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, όπως φάνηκε από τη στάση που τήρησε στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης ή σε ζητήματα, όπως το προσφυγικό ή η κλιματική αλλαγή. Εμείς θέλουμε μια Ευρώπη των κανόνων, που θα στοχεύει τη βιώσιμη ανάπτυξη και τη μείωση των ανισοτήτων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα είναι σε αναζήτηση ταυτότητας, καθώς οι ιδεοληπτικές προσεγγίσεις της αντιπολιτευτικής περιόδου ισοπεδώνονται μπρος στην σκληρή κυβερνητική πραγματικότητα. Το αν αποτελεί δυνητικό σύμμαχο θα εξαρτηθεί από την απόφασή του με ποιους θα πάει και ποιους θα αφήσει και με ποιο όραμα για τη χώρα. Διαφορετικά, κινδυνεύει να μετεξελιχθεί από «ντεμέκ» Αριστερά σε «εμ – εμ» Αριστερά και να έχει την τύχη όσων η κρίση απότομα ανέβασε και κατέβασε.

Απάντηση με… νόημα

Απάντηση στον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ Θανάση Θεοχαρόπουλο και τα όσα πρότεινε περί …κλεισίματος όλων των αρχηγών κομμάτων και κινήσεων στον χώρο σε ένα δωμάτιο έως ότου να υπάρξει αποτέλεσμα μεταξύ τους, δίνει ο Μιχάλης Καρχιμάκης, κορυφαίο στέλεχος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών.

«Είπε ο Θεοχαρόπουλος της ΔΗΜΑΡ, για τη συνεννόηση του Δημοκρατικού χώρου, να κλειστούμε σε ένα δωμάτιο και να μη βγούμε χωρίς αποτέλεσμα. Όπως έγινε, λέει, η αρχή τονΣεπτέμβρη», θυμίζει, για να προσθέσει αμέσως μετά με νόημα «κάτι που ξέχασε ίσως άθελά του και τον Σεπτέμβρη και στη δήλωσή του τώρα».
Τι προσθέτει; Πως όλο αυτό πρέπει να γίνει με ειλικρίνεια, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς προσβλητικές συμπεριφορές και χωρίς δεύτερες σκέψεις. «Νομίζω καταλαβαινόμαστε»,λέει, απευθυνόμενος σαφώς στην ηγεσία της Χαριλάου Τρικούπη και με αφορμή τη στάση της στις προσκλήσεις συνεργασίας προς το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών.



«Είπε ο Θεοχαρόπουλος της ΔΗΜΑΡ, για τη συνεννόηση του Δημοκρατικού χώρου, να κλειστούμε σε ένα δωμάτιο και να μη βγούμε χωρίς αποτέλεσμα. Όπως έγινε, λέει, η αρχή τονΣεπτέμβρη», θυμίζει, για να προσθέσει αμέσως μετά με νόημα «κάτι που ξέχασε ίσως άθελά του και τον Σεπτέμβρη και στη δήλωσή του τώρα».
Τι προσθέτει; Πως όλο αυτό πρέπει να γίνει με ειλικρίνεια, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς προσβλητικές συμπεριφορές και χωρίς δεύτερες σκέψεις. «Νομίζω καταλαβαινόμαστε»,λέει, απευθυνόμενος σαφώς στην ηγεσία της Χαριλάου Τρικούπη και με αφορμή τη στάση της στις προσκλήσεις συνεργασίας προς το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών.
- See more at: http://www.matrix24.gr/2016/02/apantisi-me-noima/#sthash.mPBoeCPZ.8v1CJvTw.dpuf
Απάντηση στον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ Θανάση Θεοχαρόπουλο και τα όσα πρότεινε περί …κλεισίματος όλων των αρχηγών κομμάτων και κινήσεων στον χώρο σε ένα δωμάτιο έως ότου να υπάρξει αποτέλεσμα μεταξύ τους, δίνει ο Μιχάλης Καρχιμάκης, κορυφαίο στέλεχος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών. - See more at: http://www.matrix24.gr/2016/02/apantisi-me-noima/#sthash.mPBoeCPZ.8v1CJvTw.dpuf

Γιώργος Πεταλωτής στο thecaller.gr: «Θα χαρίσουμε τα πάντα αν ξαναπαίξει κανείς με τις αγωνίες της παράταξης»

Στο debate της Κεντροαριστεράς του thecaller.gr συμμετέχει  ο πρώην υπουργός και κορυφαίο στέλεχος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών Γιώργος Πεταλωτής  μιλώντας για την ανασυγκρότηση του χώρου. Τονίζει οτι είναι υπερ κάθε πρότασης διερεύνησης, συζήτησης στον ευρύτερο προοδευτικό χώρο αλλά προειδοποιεί σε όλους τους τόνους : «Αλίμονο όμως αν σκεφτεί κανείς να παίξει για άλλη μια φορά με τις αγωνίες μιας υπό αφύπνιση παράταξης. Γιατί τότε θα χαρίσουμε τα πάντα στην προοπτική Τσίπρα- Μητσοτάκη».

Υπενθυμίζει με νόημα οτι «ο Γιώργος Παπανδρέου απο το Νοέμβριο του 2014 είχε προτείνει την ανάγκη για συμφωνία και απόφαση να ξεκινήσουν όλα από τη βάση. Πολιτικό στίγμα, ιδεολογία, πρόσωπα. Γιατί η ανάγκη αυτή δεν δημιουργήθηκε σήμερα. Απλώς τότε η ταύτιση με τον κ.Σαμαρά δεν επέτρεπε τέτοιες συζητήσεις και η ρετσινιά των «διασπαστών» για το ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ περιχαράκωνε συμφέροντα».
Συνέντευξη στον Δημήτρη Παπαγεωργίου
Στη συνέντευξη του στο thecaller.gr, ο κ. Πεταλωτής σημειώνει πως θα πρέπει να ξεκινήσουν όλα από την βάση, προκειμένου να μην υπάρξουν ηγεμονισμοί και περιχαρακώσεις. Τονίζει οτι «πρόκειται για ένα εγχείρημα, το οποίο εάν ξεκινήσει θα πρέπει να ολοκληρωθεί. Πειραματισμοί, τακτικισμοί και τσιμπολογήματα στελεχών με πρόφαση την «ενότητα»  δε συγχωρούνται». Οσον αφορά τον πυρήνα της ανασυγκρότησης της Κεντροαριστεράς, ο κ. Πεταλωτής αναφέρει ότι θα πρέπει να ξεκαθαριστούν οι διαφορές μεταξύ Προοδευτικών και Συντηρητικών δυνάμεων, με σαφή οριοθέτηση απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.
Τέλος, ο κ. Πεταλωτής υπογραμμίζει πως η νέα Προοδευτική παράταξη θα πρέπει να αποβάλλει όποιο σύνδρομο εξουσιολαγνείας και ταύτιση με την εξουσία την συνοδεύει, προκειμένου να επιτελέσει το καθήκον της απέναντι στον ελληνικό λαό.
Ολόκληρη η συνέντευξη
Ποιες θα πρέπει να είναι κατά τη γνώμη σας οι εξελίξεις για το μέλλον της Κεντροαριστεράς; Πως τάσσεστε στην πρόταση της Φώφης Γεννηματά;
Θα μου επιτρέψετε να σημειώσω ότι ο όρος «κεντροαριστερά», τον οποίο χρησιμοποιούμε μάλλον για λόγους ευκολίας, αφενός μεν έχει φθαρεί και ταυτιστεί με ήδη αποτυχημένες απόπειρες συνεύρεσης ενός γενικότερου χώρου,  θνησιγενείς και τορπιλιζόμενες κυρίως  εκ των έσω (58, ΕΛΙΑ), αφετέρου σε πολιτικό επίπεδο κατά τη γνώμη μου δεν ορίζει επακριβώς τον χώρο της προόδου , της σοσιαλδημοκρατίας και του  σύγχρονου σοσιαλισμού. Εν πάσει περιπτώσει επειδή κατανοώ το ερώτημά σας, κατ αρχήν είμαι υπέρ κάθε πρότασης διερεύνησης, αναζήτησης, συζήτησης, άρσης των εμποδίων κατανόησης μεταξύ  πολιτών που αναφέρονται στον ίδιο ευρύτερο χώρο. Ο Γιώργος Παπανδρέου απο το Νοέμβριο του 2014 είχε προτείνει την ανάγκη για συμφωνία και απόφαση να ξεκινήσουν όλα από τη βάση.Πολιτικό στίγμα, ιδεολογία, πρόσωπα.Γιατί η ανάγκη αυτή δεν δημιουργήθηκε σήμερα. Απλώς τότε η ταύτιση με τον κ.Σαμαρά δεν επέτρεπε τέτοιες συζητήσεις και η ρετσινιά των «διασπαστών» για το ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ περιχαράκωνε συμφέροντα. Θεωρώ λοιπόν ότι είναι καιρός να προχωρήσουμε. Αυτό όμως ούτε εύκολο είναι, ούτε απλό, και φυσικά δεν  συγχωρείται οποιαδήποτε σκέψη χειραγώγησης και εγκόλπωσης . Υπάρχει καχυποψία και λόγω των πρόσφατων εκλογών,  διαφορά αντιλήψεων, ακόμη  ίσως και προσωπικές ιδιοτέλειες που πρέπει να ξεπεραστούν. Με συγκεκριμένα βήματα , σοβαρότητα, αποφασιστικότητα. Πρόκειται για ένα εγχείρημα, το οποίο εάν ξεκινήσει θα πρέπει να ολοκληρωθεί. Πειραματισμοί, τακτικισμοί και τσιμπολογήματα στελεχών με πρόφαση την «ενότητα»  δε συγχωρούνται . Αν αρχίσουμε μια αέναη συζήτηση , χωρίς βάσεις και αποτύχουμε, χαμένοι θα βγούμε όλοι μας και θα εισπράξουμε την δικαιολογημένη απογοήτευση που θα αισθανθούν οι πολίτες που αγωνιούν ήδη και που προσδοκούν την ενδυνάμωση του χώρου μας . Διότι πιστεύω πως αυτό είναι το κυρίαρχο. Αυτό που χρειάζεται είναι η ουσιαστική συστράτευση όλων μας, η σύσταση και όχι η ανασύσταση μιας παράταξης πραγματικά προοδευτικής με τα σημερινά δεδομένα , χωρίς παθογένειες, χωρίς προσωπικά τερτίπια , σε πολύ στέρεη βάση. Εξάλλου αυτό εισπράττω και από τις επαφές σε όλη την Ελλάδα . Άρα δέχομαι κάθε ανάλογη  πρόταση  , με όλες όμως τις παραπάνω προϋποθέσεις  που θα την καταστήσουν εκ των προτέρων σοβαρή , βιώσιμη και αποδεκτή . Και φυσικά αλλοίμονο αν κανείς σκεφθεί να «παίξει» για άλλη μια φορά με τις αγωνίες μιας υπό αφύπνιση παράταξης.Γιατί τότε θα χαρίσουμε τα πάντα στην προοπτική Τσίπρα-Μητσοτάκη.
Ποιους θα πρέπει να περιλαμβάνει η νέα Κεντροαριστερά; Μπορείτε να μου αναφέρετε πρόσωπα και παρατάξεις;
Το εγχείρημα αυτό μπορεί να προϋποθέτει και συζητήσεις «κορυφής», εκείνο όμως που κατά την άποψή  μου θα κληθεί να υπηρετήσει πρωτίστως είναι η ενεργοποίηση του μεγάλου αριθμού συμπολιτών μας που είτε προέρχονται από την  παλιά δημοκρατική παράταξη και διατηρούν τις αρχές  και τις αξίες τους, είτε κυρίως από τις νεώτερες γενιές που αντιλαμβάνονται την πρόοδο και τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις ως απαραίτητο στοιχείο απέναντι στη συντήρηση , τη διαφθορά, την υποταγή στην εξουσιολαγνεία, σε νοοτροπίες αυταρχισμού και στασιμότητας . Και πιστεύω ότι υπάρχει πλέον πολύς κόσμος που αγωνιά, που σκέφτεται και που είναι πρόθυμος να συμμετάσχει σε μια προσπάθεια ανανέωσης της πολιτικής ζωής και αναζωογόνησής της με ιδέες , σκέψεις και λύσεις που θα μας βγάλουν απο το τέλμα, με χαρακτηριστικά όμως πολιτικής πράξης και οργάνωσης πολύ πέραν του παρελθόντος. Προσδοκώ λοιπόν πρωτίστως στη συμμετοχή πολιτών και λιγότερο  των όποιων οργανωμένων κινήσεων.Αυτονόητα όμως πιστεύω ότι στις διεργασίες αυτές μπορούν να συμμετέχουν το ΚΙΝΗΜΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΩΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΩΝ, ΤΟ ΠΑΣΟΚ, το ΠΟΤΑΜΙ, η ΔΗΜΑΡ , ίσως άλλες Κινήσεις  τις οποίες δεν γνωρίζω και κυρίως ανένταχτοι προοδευτικοί πολίτες.
Ο κ. Θεοδωράκης προσκάλεσε συγκεκριμένα πρωην στελέχη του ΠΑΣΟΚ στο Ποταμι. Θεωρείτε οτι το Ποταμι πρεπει να παίξει κύριο ρολο σε αυτο το εγχείρημα;
Δεν την γνωρίζω την πρόσκληση του κ. θεοδωράκη και φυσικά δεν θα με αφορούσε. Πιστεύω όμως ότι και στο χώρο του Ποταμιού υπάρχουν άνθρωποι προοδευτικοί, μεταρρυθμιστές, σοβαροί, που ανεξάρτητα με τη στάση του κόμματός τους άνετα μπορούν να συνεισφέρουν και να παίξουν σημαντικό ρόλο στο εγχείρημα. Αν προχωρήσουμε, πιστεύω ότι αυτό θα πρέπει να γίνει  ανεξάρτητα  από την αγωνία των σημερινών κομμάτων να υπάρξουν κοινοβουλευτικά ή να υπάρξουν γενικώς και αυτό ισχύει για όλους. Γι΄αυτό όπως είπα παραπάνω, βασίζω την προσδοκία μου σε πολίτες κυρίως, ανεξάρτητα με την μέχρι σήμερα κομματική τους ένταξη. Διότι τα κόμματα από τον σκοπό της ύπαρξής τους εμπεριέχουν αγκυλώσεις και πολλοί από αυτούς που τα διαχειρίζονται είναι ικανοί να φρενάρουν εξελίξεις για να μην χάσουν την όποια πρόσκαιρη θέση τους ή τη νομιζόμενη  μικρή τους εξουσία.
Πως θα πρέπει να οριοθετηθεί αυτή η νέα Κεντροαριστερά απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και την Νέα Δημοκρατία; Τι πιστεύετε για τον Αλέξη Τσίπρα και τον Κυριάκο Μητσοτάκη;
Ο προοδευτικός χώρος επιτέλους πρέπει να αποβάλλει το σύνδρομο εξουσίας που επιφέρει και άκριτη προσκόλληση μέχρι ταυτίσεως σε πόλους εξουσίας. Οι διαφορές μεταξύ συντήρησης και προόδου είναι πολλές, στην πάροδο όμως του χρόνου πολλές απο αυτές σταμάτησαν να γίνονται διακριτές. Το ζήτημα είναι βέβαια όχι πώς αυτοπροσδιορίζεται κανείς, αλλά τι έχει αποδείξει μέχρι τώρα ότι έχει προσφέρει ως στοιχεία προοδευτικά που ώθησαν τη χώρα προς τα  εμπρός. Δεν είναι τυχαίο  για παράδειγμα ότι από τις συζητήσεις που κάνουμε προκύπτει ότι  ένας μεγάλος αριθμός παραδοσιακά συντηρητικών πολιτών , που πάντα βρισκόταν απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, δέχεται τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που έγιναν επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ το διάστημα 2009-2011 , σε μια πολύ ταραγμένη κατά τα άλλα εποχή. Οι ίδιοι μάλιστα  θεωρούν ότι  η  διακυβέρνηση Σαμαρά , του ομοιδεάτη τους κατά τα άλλα , απέτυχε οικτρά να θωρακίσει τη χώρα αφού σταμάτησε κάθε μεταρρύθμιση. Όπως και το αντίστροφο, όλοι έχουμε παραδείγματα υποτιθέμενων σοσιαλιστών,  οι οποίοι στον πολιτικό τους βίο , ακόμη και στις αντιλήψεις τους περί κοινωνίας έχουν να επιδείξουν κάθε άλλο παρά προοδευτικά στοιχεία . Οφείλουμε λοιπόν στη νέα αυτή διαδικασία, αν θέλουμε να πετύχει , να θέσουμε εξ αρχής τις έννοιες της προόδου και της συντήρησης, να αντιληφθούμε  τι σημαίνει πολιτικός φιλελευθερισμός, αν οι μεταρρυθμίσεις μπορούν να είναι πολιτικά ουδέτερες και πού εντασσόμεθα εμείς ως προς τη λογική αυτή.Χωρίς να θεωρητικολογούμε και να απεραντολογούμε  φυσικά, αλλά με συγκεκριμένη πολιτική στάση ως προς όλα αυτά, ως καταστάλαγμα της λεγόμενης συζήτησης από τη βάση. Ως προς Μητσοτάκη και Τσίπρα , ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ , οι διαφορές μιας προοδευτικά μεταρρυθμιστικής, μετριοπαθώς αριστερής  και σύγχρονης δημοκρατικής παράταξης με τα πρόσωπα και τα κόμματα αυτά είναι πολλές. Λογικές βοήθειας στους μεν για να φύγουν οι δε , κατά την άποψή μου είναι εκ του πονηρού,  ή είναι στην καλύτερη περίπτωση απολίτικες και πραγματικά ισοπεδωτικές. Η διακυβέρνηση της χώρας είδικά στις εποχές αυτές, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να λειτουργούμε  με τρόπο επιπόλαιο και τυχοδιωκτικό κάποιες φορές. Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ μπορεί όντως να αντιμετωπίστηκε  ως αντίθεση στον καραμανλισμό, αυτό δε σημαίνει όμως μπορεί   να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο απο την κρίση ή ότι θέλει πραγματικά να κάνει μεταρρυθμίσεις που θα μας πάνε μπροστά, γιατί ας μην γελιόμαστε ουδέποτε επέδειξε μεταρρυθμιστικό στίγμα , όπως πολύ εύπεπτα επικοινωνείται . Εξάλλου δεν παύει να είναι αρχηγός της ΝΔ με τις γνωστές πολιτικές που μας εκτροχίασαν , με τα γνωστά στελέχη του. Για τον κ. Τσίπρα θα γίνω πολύ τετριμμένος αν απαριθμήσω τις ανακολουθίες περί Μνημονίου , ΔΝΤ κλπ , τα περί επιλογής του καταστροφικού Βαρουφάκη, περί δημοψηφίσματος, περί capital control, περί απώλειας κάθε αξιοπιστίας της χώρας με όλες τις συνέπειες.
Αυτά λοιπόν όλα μας οριοθετούν απο τον επιχειρούμενο νέο διπολισμό, τον οποίο εμείς θα αποδεχόμαστε όταν με καμάρι μιλάμε για τη σύσταση του τρίτου πόλου. Διότι εμείς οφείλουμε να γίνουμε όχι η εναλλακτική λύση αφού αποτύχουν και οι δύο , αλλά να δημιουργήσουμε την σοβαρή, αυτοτελή πρόταση εμπιστοσύνης στον πολίτη, όχι απλώς για να μην χαθούμε ή να επανέλθουμε στην εξουσία.
Αρκετοί πρώην σύντροφοι σας, βρίσκονται πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτούς θα έπρεπε να απευθυνθεί η νέα Κεντροαριστερά;
Η πρόταση αυτή θα πρέπει να απευθυνθεί σε όλους τους πολίτες που αγωνιούν, που δεν βολεύονται, που θέλουν να εκφραστεί από την αρχή και από τη βάση πολιτικά ο χώρος μας. Και αφορά πολίτες απο κάθε φάσμα που έχουμε κοινές πεποιθήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις γνωστές του τακτικές κατόρθωσε να προσελκύσει κόσμο ΠΑΣΟΚογενή που είτε  είδε  καλοπροαίρετα την «ελπίδα» που του έταζε ένα καλύτερο επίπεδο ζωής απο αυτό που έβλεπε να ευτελίζεται, είτε  που έτρεξε να βολευτεί σε ένα κόμμα νέας εξουσίας , εν γνώσει των αντιφάσεων και της αερολογίας του, γιατί είχε μάθει μονίμως να βολεύεται και μέσα απο το ΠΑΣΟΚ. Όπως και βολεύτηκε μέσα απο τον ΣΥΡΙΖΑ ρίχνοντας το ανάθεμα στο «παλιό πολιτικό σύστημα» μέρος του οποίου αποτελούσε και ό ίδιος. Πιστεύω πως η δεύτερη κατηγορία δεν θα προσέλθει καν , αφού ακόμη απολαμβάνει τα καλά της εξουσίας. Και εννοείται ούτε εμάς θα μας αφορούσε. Η πρώτη όμως κατηγορία, οι άνθρωποι οι οποίοι δεν μπορούσαν να αναγνωρίσουν το κόμμα τους όπως μεταλλάχθηκε στην συγκυβέρνηση με τον Σαμαρά, ή που πίστεψαν σε μια νέα «αριστερή» προοπτική και διαψεύσθηκαν με τον πιο οικτρό τρόπο , και  διαπιστώνουμε ότι είναι ήδη πολλοί, σαφώς και έχουν θέση δίπλα μας , στο βαθμό που επιθυμούν να συμβάλλουν σε μια νέα προσπάθεια.