Δευτέρα 30 Ιουνίου 2014

Συνέδριο αξιωματούχων ή αλλαγή πολιτικής;

Του Χάρη Τσιοκα

Αναμφισβήτητα ο σοσιαλιστικός χώρος ,η δημοκρατική παραταξη ,δηλαδη το κίνημα, με απόδειξη και την τρίτη εκλογική καταγραφή , βρίσκεται σ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι!
Οι δυνάμεις του είναι διάσπαρτες ! Αποτυπώνουν την κοινωνική ρευστότητα , δείγμα της πολιτικής αλλά και κοινωνικής απόγνωσης για την κρίση ταυτότητας , περιεχομένου αλλά και στρατηγικής , που αντιμετωπίζει το κίνημα , προκειμένου να εκφράσει ένα σχέδιο εξόδου από την κοινωνική οικονομική και πολιτική κρίση με προοδευτικό πρόσημο !

Ο κύκλος του «συντηρητικού συμβιβασμού» που πρόεκυψε με την κυβέρνηση Σαμαρά, πολλαπλασίασε τις επιπτώσεις της κρισης,μεγενθυνε το χρέος, συρρίκνωσε την παραγωγική βάση , διεύρυνε το χάσμα των άνισων κατανομών ανάμεσα στους συντελεστές που διαχειρίζονται την κρίση ,αποδιάρθρωσε το κοινωνικό κράτος και παραχώρησε δημοκρατικά πλεονεκτήματα στην οικονομική εξουσία!

Η «πολιτική , κοινωνική και αναπτυξιακή ανάγκη» κινούνται σε ασύμβατες τροχιές και αυτό γεννά αστάθεια ! Απομοίωση της διαπραγματευτικής ικανότητας , αφού δίνει την δυνατότητα στην άλλη πλευρά των διαπραγματευτών να εγείρουν μεγαλύτερες αξιώσεις “παραχωρήσεων” …υποχρεώσεων και υποθηκεύσεων μετατρέποντας τη χώρα σε αποικία χρέους!

Το ελληνικό παραγωγικό και οικονομικό μοντέλο , δείχνει να απομακρύνεται από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο ! Παρά την προπαγάνδα περί κίνδυνου να εξελίχθη η χώρα σε.. Αργεντινή… αν επικρατήσουν άλλες πολιτικές συμμαχίες…, η χώρα δείχνει να «αγκομαχά» ακόμα και σε.. συγκρίσεις με βαλκανικές χώρες που πρόσφατα ενταθήκαν στην ΕΕ!
Τα προηγούμενα καθιστούν πλέον φανερό ότι το πρόβλημα του κινήματος δεν μπορεί να είναι ένα «μικρό» συνέδριο , «συμβιβασμών» , ανάμεσα σε στελέχη όπου η «διαφωνία» μπορεί να οριοθετείται μέχρι το σημείο όπου δεν θίγεται η επιλογή της συνεργασίας με τη ΝΔ και κατ επέκταση το πολιτικό σχέδιο που επιχειρείται!

Οι εκλογές και στις τρεις εκδοχές έδειξαν ότι η εκλογική βάση του κινήματος δεν ικανοποιείται με τα στερεότυπα που εκχωρούν το δικαίωμα της συνέχισης του «συντηρητικού συμβιβασμού διακυβέρνησης» και σ αντίκρισμα «γίνεται ανεκτό» το δικαίωμα σε μειοψηφίες στελεχών να παρεμβαίνουν διορθωτικά όχι όμως για αλλαγές πολιτικών αλλά για.. «καλλίτερες» κυβερνητικές διαχειρίσεις!

Η διασπορά κομματικά-όχι πολιτικά- των δυνάμεων του κινήματος και της κοινωνίας είναι προφανές ότι καταγράφει την αγωνία αναζήτησης ενός σχεδίου εξόδου με προοδευτικό πρόσημο που θα αντιπαρατίθεται στην νεοφιλελεύθερη επέλαση !
Αυτό έγινε εκλογικά εμφανές , αφού ανεξαρτήτως της κομματικής επιλογής- «στάσης»- στις εκλογές, οι πολίτες έδειξαν ότι αναζητούν την ανάταξη του προοδευτικού κινήματος με πολιτική αυτονομία και με κατεύθυνση να συμβάλει σε μια διαφορετική , προοδευτική προγραμματική σύγκληση. Μια σύγκληση που θα στηρίζεται σ ένα διαφορετικό, πλειοψηφικο μπλοκ παραγωγικών ,κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών!

Το αίτημα της «βάσης» αποτυπώνεται πολιτικά και ως διάθεση για δίκαιο επιμερισμό ευκαιριών και κίνδυνων από το σχέδιο εξόδου !Ζητείται η ανάταξη της χώρας να συμβαδίζει μ αυτή της οικονομίας , της κοινωνίας και της παραγωγικής βάσης ταυτόχρονα !Μ αυτή την έννοια γίνεται κατανοητό πως η ανάταξη του κινήματος μπορεί να γίνει μόνο αν υπηρετεί με αξιόπιστο τρόπο αυτή την επιδίωξη! Αν το ζητούμενο γίνει η επανάκτηση πρωτοβουλιών που στόχο θα έχουν να κλείσουν τον κύκλο του «συντηρητικού συμβιβασμού ως αδιέξοδου»!

Τα προηγούμενα καθιστούν προφανές ότι τα συνέδρια στον προοδευτικό χώρο ,πολύ περισσότερο στο σοσιαλιστικό κίνημα , θα μπορούσαν να αποκτήσουν κοινωνικό και στελεχιακό ενδιαφέρον αν γίνουν τόπος συνάντησης για μια νέα αλλαγή!
Αν με αξιόπιστο και αντιπροσωπευτικό τρόπο- η κοινωνική βάση με τα στελέχη της- σ όλα τα επίπεδα- , άνοιγε το θέμα της άλλης προοδευτικής πολιτικής , σε αντιπαράθεση με το νεοφιλελεύθερο σχέδιο που προωθείται!
Αν αξιόπιστα , η ιδία η κοινωνική βάση , καθόριζε πλαίσιο και φορείς διαλόγου για εναλλακτικές προγραμματικές πλειοψηφίες με προοδευτικό πρόσημο.
Οι πρόσφατες εκλογές κατέστησαν προφανείς αυτές τις προϋποθέσεις !
Το καταγράφουν κατηγορηματικά τα διαφορετικά εκλογικά αποτελέσματα(ποσοστά) των εκφράσεων του κινήματος στους κοινωνικούς , επαγγελματικούς και επιστημονικούς χώρους που είναι πολλαπλάσια μεγαλύτερης κοινωνικής αποδοχής απ ότι οι πολιτικές που εκφράζει ο πολίτικος φορέας .

Αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα δείχνουν πως η πολιτική και κοινωνική βάση του κινήματος δεν ανταποκρίθηκε όταν το κάλεσμα δεν αφορούσε τα περιεχόμενα της ανάγκης για πολιτική αλλαγή και περιοριζόταν στην αλλαγή ονομάτων και προσωπικού!
Είναι όμως τα ίδια εκλογικά αποτελέσματα που καταγράφουν θετική-πλειοψηφική ανταπόκριση στις παρατάξεις του χώρου, δηλαδή του κινήματος , όταν διεκδικούν την ψήφο με σημαία την αντιπαράθεση στον νεοφιλελευθερισμό και τις κυβερνητικές εφαρμογές του !
Τα προηγούμενα καθιστούν προφανή ότι η αναγέννηση του σοσιαλιστικού χώρου δεν γίνεται κοινωνικά αποδεκτό να αναζητείται σε μορφώματα κορυφής και δανεικά ονόματα…
Το πώς μπορεί να εκδηλωθεί η πορεία για την ανάταξη του κινήματος έχει ήδη προσδιοριστεί από την κοινωνική βάση!

Σε πείσμα των καιρών ,επιμένει να δείχνει μέσα από τις εκλογές , πως η προϋπόθεση που θέτει , είναι η αξιόπιστη μόνο από τη βάση , οργάνωση ενός συνεδρίου αλλαγής πολιτικής με προοδευτικό πρόσημο ,συμμαχίες και συγκλήσεις!
Ας την ακούσουμε!

10 δυσάρεστες αλήθειες

1. Στην προεκλογική συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ είχαν εμφανιστεί κάποιοι εκπρόσωποι των ομολογιούχων για να αποδοκιμάσουν τον Βενιζέλο. Επειδή με το PSI «κουρεύτηκαν» τα ομόλογα του δημοσίου που κατείχαν και έχασαν σημαντικό μέρος της περιουσίας τους. Την επόμενη μέρα οι ομολογιούχοι με τα πανό τους επευφημούσαν τον Α. Τσίπρα στην προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος ζητάει τη διαγραφή του χρέους. Ήταν ένα ενδεικτικό παράδειγμα του παραλογισμού που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία ακόμα και σήμερα. Θέλουμε να διαγραφεί το χρέος μας, να μη δώσουμε φράγκο στους «τοκογλύφους». Αλλά είμαστε φυσικά αντίθετοι και διαδηλώνουμε όταν διαγράφεται το χρέος που κατέχουν 15.000 Έλληνες ομολογιούχοι, τα πανεπιστήμια, τα νοσοκομεία, το ΙΚΑ, οι ασφαλιστικές εταιρείες. Ακόμα και οι τράπεζες, γιατί εκεί έχουμε τις καταθέσεις μας. Είμαστε σύμφωνοι αν χάσουν τα λεφτά τους οι αντίστοιχοι Ευρωπαίοι καταθέτες και συνταξιούχοι. Αρκεί να μην είμαστε εμείς και όποιος άλλος ας είναι. Αυτό στην Ελλάδα ονομάστηκε αριστερή και πατριωτική πολιτική. Στον υπόλοιπο κόσμο λέγεται παρασιτισμός. Δυστυχώς στον αληθινό κόσμο δεν μπορείς συνέχεια να πουλάς τρέλα, όπως πουλάς στις τηλεοπτικές εκπομπές της χώρας μας.

2. Οι ηρωικοί αγώνες για το χρέος είναι το θέμα που διαχωρίζει τους πραγματικούς πατριώτες από τους «υποτελείς» και τους «δοσίλογους». Λένε οι απατεώνες. Τίποτα δεν μας έχει συμβεί προς το παρόν εξαιτίας του χρέους. Είναι φυσικά σοβαρό ζήτημα. Όταν το αποπληρώνουμε είναι καλύτερο να δίνουμε λιγότερα τοκοχρεολύσια παρά περισσότερα. Αυτό όμως είναι μια διαδικασία που θα κρατήσει δεκαετίες. Έχουν αλλάξει οι όροι ήδη, ξανά και ξανά, θα ξανά αλλάξουν τον Σεπτέμβρη και θα αλλάξουν πολλές φορές ακόμα. Στην πραγματικότητα αυτό το χρέος θα το αποπληρώσουν τα παιδιά των παιδιών μας. Ο Μπλερ, πριν λίγα χρόνια, ξόφλησε το χρέος της Αγγλίας από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, μετά δηλαδή από έναν αιώνα. Πριν κάποια χρόνια εμείς πληρώναμε ακόμα τα χρέη του 1800. Όλη αυτή η συζήτηση είναι παραπειστική για να κρύψει τα πραγματικά προβλήματα. Το χρέος ήδη έχει μειωθεί με την πτώση των επιτοκίων και την επιμήκυνση του χρόνου της εξόφλησης. Και θα μειωθεί κι άλλο. Ήδη σήμερα πληρώνουμε δόσεις τα μισά απ’ όσα πληρώναμε το 2009, προ κρίσης. Θυμάσαι κανένα κόμμα, κανένα μέσο ενημέρωσης, να μιλάει τότε για το χρέος και τις δόσεις που πληρώναμε κάθε χρόνο; Τότε όλοι απλώς ήθελαν να δανείζονται περισσότερο.

3. Η συζήτηση για το χρέος έχει στόχο να κρύψει ότι κάποιοι, κάθε μέρα, ζουν καλύτερα εις βάρος σου. Το πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε 4 χρόνια δεν ήταν το χρέος, ήταν το έλλειμμα. Ότι χρειαζόμαστε δηλαδή δανεικά κάθε χρόνο για να ζούμε και δανεικά πια δεν υπάρχουν. Ούτε ένα ευρώ δεν έχουμε ακόμα δώσει για την εξόφληση του χρέους. Αφού ακόμα δανειζόμαστε, μέχρι τώρα που υποτίθεται ότι έχουμε πια πρωτογενές πλεόνασμα. Αφού είχαμε έλλειμμα, πώς να εξοφλήσουμε χρέος; Προσθέταμε κι άλλο μέχρι πέρυσι. Η λιτότητα που υπέστη η ελληνική κοινωνία δεν έχει καμία σχέση με το χρέος. Έχει με την ανάγκη να προσαρμόσουμε το κόστος του κράτους στα έσοδά του, αφού πια δεν μας δανείζανε. Όσοι μιλάνε μόνο για χρέος και το συσχετίζουν με τη λιτότητα θέλουν να κρύψουν ότι η λιτότητα η δική σου οφείλεται στο γεγονός ότι αυτοί υπεράσπισαν και διατήρησαν τα δικά τους έσοδα εις βάρος σου.

4. Πληρώνουμε για τη σωτηρία των τραπεζών. Είναι επίσης ψέμα για τους ίδιους με τους προηγούμενους λόγους. Δεν πληρώσαμε τίποτα για τις τράπεζες, δεν υποστήκαμε καμία λιτότητα για τις τράπεζες. Τις «σώσαμε» με ξένα δάνεια για να διατηρήσουμε ανέπαφες τις καταθέσεις μας. Αλλιώς έπρεπε να μη τις «σώσουμε», όπως μας συμβούλευαν οι πολύ «αντισυστημικοί» αγωνιστές και να γίνουμε δηλαδή Κύπρος. Να χάσουμε τις καταθέσεις μας. Ηρωικά. Όμως ούτε και σ’ αυτό συμφωνούσαν. Αυτό που προπαγάνδιζαν στην Ελλάδα ήταν «κακό» όταν συνέβη στην Κύπρο. Στην πραγματικότητα, το «αντιμνημονιακό μέτωπο» δεν έχει καμία λογική και καμία γραμμή. Λέει μόνο τα ευχάριστα αδύνατα. Πάντα να πληρώνει κάποιος άλλος. Στην πραγματικότητα η διάσωση των τραπεζών ίσως είναι το μόνο πράγμα που δεν θα επιβαρύνει το χρέος. Όπως φαίνεται ήδη το κράτος παίρνει τα λεφτά του πίσω, ιδιωτικοποιώντας τις σιγά-σιγά πάλι.

5. Οι φόροι έχουν τσακίσει τους Έλληνες. Είναι αλήθεια, όμως αυτοί που το λένε αυτό είναι εκείνοι ακριβώς που με την πολιτική τους οδηγούν στην υπερφορολόγηση. Γιατί είμαστε αντίθετοι στους φόρους; Αυτό το κράτος που έχουμε δεν είναι αυτό που μας αρέσει; Δεν θέλουμε αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας, του Ελληνικού. Δεν θέλουμε την ιδιωτικοποίηση των μεγάλων κρατικών επιχειρήσεων. Δεν θέλουμε την κατάργηση των χιλιάδων άχρηστων φορέων, εταιρειών, ιδρυμάτων, οργανισμών που στοιχίζουν 7 δις το χρόνο σε γραφειοκρατία, όσο ένα μνημόνιο, τη διπλάσια από άλλες χώρες της Ευρώπης. Δεν θέλουμε την κινητικότητα των ΔΥ, τη μετακίνησή τους δηλαδή σε πραγματικές θέσεις εργασίας και όχι σε αργομισθίες. Δεν θέλουμε την αξιολόγηση, δεν θέλουμε να λειτουργήσουν τα πειθαρχικά για να απομακρύνουν τους επίορκους. Τότε γιατί παραπονιόμαστε; Αυτό το κράτος τόσο κοστίζει. Τι είναι οι φόροι; Δεν είναι το κόστος του κράτους, αυτά που πληρώνει η κοινωνία για να χρηματοδοτεί τα έξοδα του κράτους; Αυτοί που δεν θέλουν να αλλάξουν οι δομές του γραφειοκρατικού κράτους είναι εκείνοι που επιβάλλουν την υπερφορολόγηση. Δυστυχώς, άλλη αριθμητική δεν έχει εφευρεθεί ακόμα. Αν πιστεύουμε ότι οι φόροι είναι πολλοί, τότε πρέπει να μειωθεί το κόστος του κράτους. Αν μας αρέσει και υπερασπιζόμαστε το κράτος όπως έχει δεν πρέπει να παραπονιόμαστε για τους φόρους.

6. Οι συντηρητικές δυνάμεις της χώρας δεν απασχολούνται με όλα αυτά τα πεζά πράγματα, τους αριθμούς, την απλή αριθμητική. Δεν υπάρχουν μόνο οι αριθμοί, υπάρχουν και οι άνθρωποι, λένε ποιητικά. Όπου ακούς πολλή ποίηση κάποιος σε κλέβει. Γι’ αυτό παίρνουν διαζύγιο από τα μαθηματικά, παίρνουν διαζύγιο από την κοινή λογική. Οι «άλλοι», οι «ξένοι», οι «Ευρωπαίοι γκάνγκστερ» θα μας διαγράψουν το χρέος, θα μας χαρίσουν δηλαδή τα λεφτά τους. Μετά θα συνεχίζουν να μας δανείζουν, ώστε να μην υποβληθούμε στην «αντιλαϊκή λιτότητα», να μην αλλάξει δηλαδή το επίπεδο ζωής που είχαμε το 2009. Να μας δώσουν δηλαδή κι άλλα λεφτά. Τέλος, αν είναι δυνατόν με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ, να μας δώσουν και μια «μη δανειακή χρηματοδότηση», για να κάνουμε επενδύσεις. Να μας δώσουν δηλαδή κι άλλα λεφτά. Αν συνοψίσεις όλα όσα λένε γύρω μας αυτά τα 4 χρόνια, αν μπορέσεις να αφαιρέσεις τις κραυγές για αποικίες, προδότες, υποτελείς, τοκογλύφους, το μόνο που μένει είναι μια λέξη: Λεφτά. Να μας δίνετε συνέχεια λεφτά, κι άλλα λεφτά, πιο πολλά λεφτά. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που κάποιοι έχουν βαφτίσει τη ζητιανιά επαναστατικό δικαίωμα.

7. Γιατί όλοι, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, συνδικαλιστές και καθεστωτικά Μέσα, επιτίθενται με τόση μανία στον Σόιμπλε που «ασκεί ιταμούς εκβιασμούς»; Γιατί λέει την αλήθεια. Λέει ότι δεν έχετε λύσει το πρόβλημα, είσαστε ακόμα σε κίνδυνο αν δεν κάνετε ό,τι πρέπει. Έχει δίκιο, γιατί μηδενίσαμε το έλλειμμα πράγματι. Αυτό όμως δεν επετεύχθη επειδή μειώσαμε όσο έπρεπε τα κόστη του κράτους, ούτε γιατί αυξήσαμε την παραγωγή, δηλαδή τα έσοδά μας. Επετεύχθη με την υπερβολική φορολόγηση. Και για να διατηρηθεί αυτή η κατάσταση του ίσα βάρκα ίσα νερά ισοζυγίου χρειάζεται να συνεχιστεί αυτή η υπερφορολόγηση. Είναι όμως αυτό δυνατόν; Ήδη οι φόροι δεν πληρώνονται, κάθε μήνα προστίθενται 1 δις ανεξόφλητοι φόροι. Ήδη τα ασφαλιστικά ταμεία παρουσιάζουν πάλι ελλείμματα παρά τις μειώσεις. Τι θα γίνει; Θα μπουν κι άλλοι φόροι; Δεν υπάρχει άλλος τρόπος παρά μόνο ριζικές αλλαγές, μείωση στο κόστος της γραφειοκρατίας, απελευθέρωση της παραγωγής, άνοιγμα των αγορών. Αλλά αυτά δεν θέλει να τα κάνει κανένας, ούτε η κυβέρνηση ούτε πολύ περισσότερο η συντηρητική αντιπολίτευση. Γι’ αυτό δεν υπάρχει άλλη διέξοδος παρά μόνο φόροι. Αν έχεις προσέξει και η ηρωική αντιπολίτευση, όταν στριμώχνεται, για φόρους μιλάει κι αυτή. Για «αναγκαστικές εσωτερικές δανειοδοτήσεις», για «έκτακτες εισφορές» στα εισοδήματα των 20.000, για «χρησιμοποίηση των καταθέσεων στις τράπεζες για αναπτυξιακούς σκοπούς». Δεν έχουν τίποτα άλλο στο μυαλό τους παρά μόνο την αφαίμαξη της κοινωνίας μέχρι θανάτου. Για να διατηρήσουν το πελατειακό κράτος ανέπαφο.

8. Έχω δυσάρεστα νέα. Θα φτωχύνουμε. Ακόμα και σήμερα, 5ο χρόνο μνημονίων, είμαστε σε πολύ καλύτερο βιοτικό επίπεδο από τουλάχιστον 15 χώρες από τις 28 της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όσο κι αν φωνάζουμε για «γενοκτονίες» και «ανθρωπιστικές καταστροφές», κανείς δεν μας ακούει. Κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει λεφτά για να ζούμε εμείς καλύτερα απ’ αυτόν. Η παραγωγική μας ανάπτυξη ούτε τώρα δεν δικαιολογεί το επίπεδο ζωής μας. Αν δεν αναπτύξουμε τις δυνατότητες αυτής της χώρας, αν δεν ξεπεράσουμε θετικά το πρόβλημα, θα φτωχύνουμε κι άλλο. Όσοι απατεώνες λένε ότι θα συμβούν θαύματα επειδή θα χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι, θα διαπραγματευτούν ηρωικά, και άλλα τέτοια τραγελαφικά, απλώς κοροϊδεύουν τον κόσμο. Κανείς δεν θα πληρώνει εσαεί την Ελλάδα. Ό,τι πλούτος θα ’ρθει σ’ αυτή τη χώρα, θα ’ρθει μόνο από τη δουλειά των κατοίκων της. Και δεν θα έρθει κανένας, αν επιμένουμε να διατηρούμε τις ίδιες οικονομικές, κρατικές, κοινωνικές δομές.

9. Κανείς σε όλο τον πλανήτη δεν λέει όσα ακούγονται κάθε μέρα στα ελληνικά καφενεία πολιτικά και μιντιακά. Ακόμα και όσοι ζητούν αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη μιλάνε για περισσότερες επενδύσεις, για νομισματική χαλάρωση, ώστε να αναθερμανθεί η οικονομία της Ευρώπης. Αλλά επενδύσεις εδώ δεν γίνονται όχι γιατί δεν υπάρχουν λεφτά. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν άπειρα λεφτά στον κόσμο που θέλουν να επενδυθούν στο ασφαλές περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά δεν προτιμούν την Ελλάδα γιατί το γραφειοκρατικό, κλεπτοκρατικό σύστημα τους αποτρέπει. Ακόμα και όσα λεφτά μάς δίνει ήδη η Ευρώπη με τα διάφορα ΕΣΠΑ και προγράμματα ανεργίας σπαταλώνται, εξαφανίζονται αδιαφανώς σε κρατικές, συνδικαλιστικές, γραφειοκρατικές τρύπες, σε διορισμούς στο δημόσιο και επιδιορθώσεις μητροπολιτικών ναών. Και το φτηνό ευρώ δεν θα βοηθήσει γιατί για να ευνοηθούν οι εξαγωγές πρέπει πρώτα να έχεις εξαγωγές. Όλες οι προοδευτικές προτάσεις που ακούγονται στην Ευρώπη δεν αφορούν την Ελλάδα. Γιατί προϋποθέτουν ότι η Ελλάδα θα αλλάξει και θα εναρμονιστεί με την Ευρώπη, αυτό δεν το διαπραγματεύεται κανείς Ευρωπαίος οποιουδήποτε πολιτικού χρώματος. Όλες οι ωραίες φράσεις και οι ασαφείς διατυπώσεις που επαναλαμβάνουν οι εδώ πολέμιοι της Ευρώπης δήθεν προοδευτικά, περί «ευρωομολόγου» και «αμοιβαιοποίησης χρέους», προϋποθέτουν φυσικά την ενοποίηση πρώτα των ευρωπαϊκών συστημάτων: φορολογικών, ασφαλιστικών, μισθολογικών. Υπάρχει περίπτωση κανείς Σλοβάκος, Πορτογάλος, Πολωνός, Τσέχος, Βέλγος, Ιρλανδός να αναλάβει τα ελληνικά χρέη, να πληρώνει για τις ελληνικές φοροαποφυγές μεγάλων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας; Για τις πρόωρες συντάξεις στα 50; Για τις κομματικές προσλήψεις χωρίς αξιολόγηση και χωρίς έλεγχο; Είναι αστείο, αυτοί που υπερασπίζονται την «ελληνική ιδιαιτερότητα», δηλαδή το χρεοκοπημένο σύστημα, παριστάνουν δήθεν τους υπερασπιστές της προοδευτικής Ευρώπης. Αυτοί που αρνούνται να συμμορφωθούν σε οποιονδήποτε ευρωπαϊκό κανόνα. Ο «προοδευτικός ευρωσκεπτικισμός» τους είναι ένα απλό φύλλο συκής για να κρύψουν την υπεράσπιση του παρασιτικού συστήματος που τους τρέφει.

10. Χωριστήκαμε 4 χρόνια σε «αντιμνημονιακούς», δηλαδή πολύ συντηρητικούς, και σε απλώς συντηρητικούς που προσπαθούσαν να μας πείσουν ότι τα «μνημόνια» είναι μονόδρομος, ότι τα επιβάλλει η Ευρώπη. Η Ευρώπη δεν μας επέβαλε τίποτα. Η υποχρέωσή μας ήταν να μην έχουμε πια ελλείμματα, να μη ζητάμε καινούργια δανεικά. Το ότι μηδενίσαμε τα ελλείμματα διαλύοντας τον παραγωγικό ιστό της χώρας για να διασώσουμε το πελατειακό κράτος ήταν δικιά μας επιλογή. Δεν ήταν μονόδρομος. Σε αυτό το παιχνίδι, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις έπαιζαν το ρόλο του «καλού και του κακού μπάτσου». Το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Και οι στόχοι ήταν οι ίδιοι. Αλλά και η κοινωνία μας δεν ήταν καθόλου αθώα σ’ αυτό το παιχνίδι. Κανείς δεν κοροϊδεύεται τόσα χρόνια αν δεν θέλει να κοροϊδευτεί. 30 χρόνια πλαστής ευημερίας μάς έκαναν να μην μπορούμε να πιστέψουμε ότι δεν ήταν φυσιολογικός ο τρόπος που ζούσαμε μέχρι το 2009. Ότι οφειλόταν στην κατανάλωση των ξένων χρημάτων. Πιστέψαμε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, κοροϊδεύοντας τους ξένους και παριστάνοντας τα κακομαθημένα παιδιά. Το χειρότερο, πιστέψαμε ιδιοτελώς ότι θα συνεχίσουμε έτσι, φορτώνοντας τα βάρη σε κάποιους άλλους, στους ασθενέστερους συμπολίτες μας. Δεν γίνεται. Δεν πρόκειται να συμβεί. Θα αλλάξουμε ή θα φτωχύνουμε. Δεν χρειάζεται να είναι οικονομολόγος κανείς. Οι Έλληνες είναι εξωστρεφής λαός, όλοι έχουν πάει έξω, είναι στο ίντερνετ, ξέρουν πολύ καλά τι γίνεται στις άλλες χώρες. Υπάρχει καμία χώρα της Ευρώπης που να λειτουργεί έτσι όπως η Ελλάδα;

Συμπληρώθηκαν 4 χρόνια μνημονίου και μπαίνουμε στο πέμπτο, και έβδομο χρόνο ύφεσης. Είναι ένα τέλος μιας περιόδου. Αυτό το καλοκαίρι ας σκεφτούμε ήρεμα τι σήμαιναν όλες αυτές οι κραυγές για δικτατορίες, αποικίες, προδότες, δοσίλογους, τοκογλύφους και υποτελείς της Μέρκελ. Και γιατί όλοι προσπαθούν τώρα να τις κάνουν να ξεχαστούν. Ας σκεφτούμε τώρα ότι κάψαμε τις πόλεις μας, καταστρέψαμε τον τουρισμό, βάλαμε τη βία και τη ρητορική του μίσους στη ζωή μας, χάσαμε συνανθρώπους μας, η μόνη χώρα που είχε νεκρούς από την κρίση, μιλήσαμε για εμφύλιο. Ας σκεφτούμε ότι όλο αυτό το διάστημα προσπαθούσαμε να συντηρήσουμε το παλιό σύστημα, να γυρίσουμε τα πράγματα πίσω, να μην αλλάξουμε. Την ώρα που έπρεπε να αλλάξουμε τα πάντα. Και ας γυρίσουμε τον Σεπτέμβριο πιο ώριμοι. Είναι δυσάρεστο να παραδεχτείς τα δικά σου λάθη, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν θα αλλάξει η χώρα αν δεν αλλάξουμε οι ίδιοι. Και μια χώρα δεν αλλάζει ποτέ με φθόνο, με επιθετικότητα, με μίσος, με ολοκληρωτικές θεωρίες του προηγούμενου αιώνα, με στοχοποίηση όποιου σκέφτεται διαφορετικά. Μια χώρα αλλάζει όταν οι πολίτες της είναι ανοιχτοί, δημιουργικοί, άφοβοι, με αυτοπεποίθηση, με γενναιοδωρία, με περιέργεια, με επιθυμία να δοκιμάσουν το διαφορετικό, να πειραματιστούν, να δημιουργήσουν.
Καλό καλοκαίρι.

του Φ.ΓΕΩΡΓΕΛΕ

www.athensvoice.gr

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

Καρχιμάκης: «Αν η ηγετική ομάδα δεν μπορεί, πρέπει να δούμε τι κάνουμε»

Ζήτημα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ θέτει με άρθρο του ο Μιχάλης Καρχιμάκης. Ο πρώην γραμματέας του πάλαι ποτέ Κινήματος αναφέρει χαρακτηριστικώς πως αν η ηγετική ομάδα δεν μπορεί να αλλάξει πολιτική, «πρέπει να δούμε τί κάνουμε». [hotdoc]

Διαβάστε το άρθρο Καρχιμάκη:
«Πολύς λόγος για την Κεντροαριστερά, οι διαδικαστικές συζητήσεις δίνουν και παίρνουν.

Ένα όμως δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι συνομιλούντες μεταξύ τους, ότι έχει γίνει αντιληπτό και κυρίως από τους ανθρώπους που δοκιμάζονται, πως δεν προτείνουν σχεδόν τίποτε για να προσδώσουν ελπίδα και μελλοντική αξιοπρέπεια στα θύματα της κρίσης.

Συζητήσεις για συγκολλήσεις κορυφής για μετακινήσεις προσώπων χωρίς περιεχόμενο.

Όλα όσα λέγονται σε συνομιλίες κορυφής περί διαφόρων ειδών συγκολλήσεων, είναι χωρίς ουσία και χωρίς αποδέκτες.

Ο βασικός όρος ανασυγκρότησης του ΠΑΣΟΚ πρέπει να περάσει μέσα από αλλαγή πολιτικής, εάν διαθέτει πολιτική βούληση η ηγετική ομάδα.

Δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ που σήκωσε το βάρος της κρίσης και αναμετρήθηκε με την ιστορία του και την διαδρομή του, να αποτελεί το έρμαιο διαφόρων πολιτικών προσώπων και οχημάτων, χωρίς ακροατήριο, που μεταφέρονται ως πολιτικοί τουρίστες από δω κι' από κει.

Όποιοι θέλουν, να συμβάλλουν στην προσπάθεια, με όρους αλλαγής πολιτικής πορείας, ας συμπαραταχθούν με το ΠΑΣΟΚ.

Τα περιεχόμενα των πολιτικών, είναι εκείνα που θα δώσουν το μήνυμα.

Τα περιεχόμενα των πολιτικών και των πρωτοβουλιών που θα δίνουν την αίσθηση της πραγματικής δημιουργικής ωφέλειας για τους ανθρώπους που επλίγησαν από την κρίση και όχι οι συγκολλήσεις κορυφής προσώπων και σχημάτων που είναι περιτυλίγματα χωρίς περιεχόμενο.

Κεντροαριστερά, λοιπόν χωρίς περιεχόμενα πολιτικών, χωρίς πρωτοβουλίες, χωρίς προτάσεις για αλλαγή πολιτικής, χωρίς συγκρούσεις με όλους όσους υπονομεύουν , υποκλέπτουν, αναχαιτίζουν τον πλούτο σ' αυτό τον τόπο σε βάρος των πολλών, των μονίμων θυμάτων της κρίσης και των ανθρώπων της πραγματικής δημιουργίας, δεν μπορεί να υπάρξει.

Οι δημόσιες σχέσεις και υποκλίσεις σε αυτούς που έφεραν και επιδείνωσαν την κρίση ούτε εμπνέουν, ούτε δίνουν ελπίδα για τη ζωή και την ανάκτηση της χαμένης αξιοπρέπειας.

Η συγκυβέρνηση και η ενσωμάτωση σ'αυτήν, δεν δημιουργεί συνθήκες και προϋποθέσεις για ανάκτηση πολιτικής εμπιστοσύνης και την επιστροφή των ανθρώπων που μας γύρισαν την πλάτη.

Επαναλαμβάνω, το ΠΑΣΟΚ έχει ελπίδα αν ξαναγίνει το αντισυστημικό ΠΑΣΟΚ, που με ρεαλιστικές συγκρούσεις και περιεχόμενα πολιτικών αποδεκτά και εφαρμόσιμα υπέρ των πολλών, μας έκανε περήφανους και επειδή το ενοιολογικό και ιδεολογικό οπλοστάσιο της αριστεράς έχει στερέψει, έχουν ειπωθεί και έχουν επικοινωνηθεί όλα τα καλά, ότι λέγεται πλέον αντιμετωπίζεται με δυσπιστία γιατί σπάνια συνοδεύεται με πράξεις.

Οι άνθρωποι που ποικιλοτρόπως δοκιμάζονται, θέλουν να δουν πράξεις, πρωτοβουλίες που θα παράγουν αποτέλεσμα θετικό και ελπιδοφόρο για την ζωή τους και την αξιοπρέπεια τους, θέλουν να αντιληφθούν ότι η πολιτική βούληση μπορεί να δίνει λύσεις στην κρίση και όχι να έχει ως προσλαμβάνουσες τις θεωρίες των ανεκδιήγητων Ζαππείων με τα οποία ο Σαμαράς εξαπάτησε τον ελληνικό λαό, για να έρθει πρώτο κόμμα, λαμβάνοντας την εντολή και μετά άντε γειά, με το ουδείς αναμάρτητος.

Το ΠΑΣΟΚ για να ξανασυγκινήσει, για να ξαναεμπνεύσει και να δώσει ελπίδα, πρέπει να βάλει ξανά τα όρια ανάμεσα στην συντήρηση και την πρόοδο. Για να ξαναφέρει πίσω όλους αυτούς που η ψυχή τους είναι ακόμα εδώ αλλά η ψήφος τους πήγε αλλού.

Μπορούμε;

Μπορούμε με αλλαγή πολιτικής, με περιεχόμενο.

Αν η ηγετική ομάδα δεν μπορεί πρέπει να δούμε τι κάνουμε».

- See more at: http://www.epikairo.gr

Σάββατο 28 Ιουνίου 2014

«Για ιθαγενείς τα φαντεζί ραντεβού Σαμαρά»

Χωρίς ατζέντα και προετοιμασία τα ραντεβού Σαμαρά για επενδύσεις. Γίνονται για τη φωτογραφία στα πρωτοσέλιδα και το πλάνο στα δελτία

Η κυβέρνηση διακρίθηκε στο να ικανοποιεί ιδεολογικές εμμονές και να καλλιεργεί ένα δήθεν μεταρρυθμιστικό κλίμα

Δεν μπορούμε να πάμε πουθενά χωρίς εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης

Δεν βοηθά η καταστροφολογία του ΣΥΡΙΖΑ. Στέλνει πολεμικά μηνύματα στο διεθνές επιχειρηματικό περιβάλλον




Για έλλειψη αναπτυξιακής στρατηγικής και άσκοπους εντυπωσιασμούς κατηγόρησε τον πρωθυπουργό μιλώντας από το βήμα της βουλής, ο Θάνος Μωραΐτης. Ο βουλευτής και εισηγητής ανάπτυξης του ΠΑΣΟΚ είπε χαρακτηριστικά: «Δεν έρχονται επενδύσεις στη χώρα με τα φαντεζί ραντεβού του Πρωθυπουργού, τις περισσότερες φορές, χωρίς την παραμικρή ατζέντα και χωρίς καμιά προετοιμασία. Αυτά γίνονται απλά για να κερδίζουν τη φωτογραφία στα πρωτοσέλιδα και ένα πλάνο στα δελτία των 20.00΄. Όλα αυτά απευθύνονται σε ιθαγενείς. Δεν απευθύνονται σε πολίτες που αγωνιούν για ένα πραγματικό φως, μια πραγματική χειροπιαστή ελπίδα».

Ο κ. Μωραΐτης σημείωσε ότι «υπάρχει μια αμηχανία σε πολλές πλευρές του πολιτικού φάσματος, σχετικά με το πού πρέπει τελικά να οδηγηθούν τα πράγματα στη χώρα μας.Δυστυχώς, η χώρα και το πολιτικό σύστημα δεν έχει καταφέρει ακόμα να ξεφύγει από ακραίες απόψεις και συμπεριφορές. Κινούμαστε με ταχύτητα μεταξύ θριαμβολογίας, θεωριών τύπου «success story» και βεβαίως μιας καταστροφολογίας, η οποία ισοπεδώνει την οποιαδήποτε προσπάθεια έχει γίνει ή γίνεται στη χώρα μας».

Ο βουλευτής και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ συνέχισε υποστηρίζοντας ότι «δεν έρχονται επενδύσεις με ένα φορολογικό σύστημα που είναι εκτός τόπου και χρόνου. Ένα φορολογικό σύστημα το οποίο κάνει πάντοτε τα πάντα για να αποτρέπει τους επενδυτές. Και βέβαια, δεν έρχονται επενδύσεις με αυτή την πολεμική και μίζερη αντιμετώπιση από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ σε όποια αλλαγή επιχειρείται να έρθει στο τραπέζι, αλλά και με αυτά τα πολεμικά μηνύματα που στέλνει καθημερινά, ιδιαίτερα προς το διεθνές επιχειρηματικό περιβάλλον».

Αναφερόμενος στις αλλαγές που πρέπει να προωθηθούν είπε: «Χρειάζεται σταθερό φιλοαναπτυξιακό φορολογικό σύστημα. Ουσιαστική απλοποίηση του καθεστώτος αδειοδοτήσεων. Φιλοαναπτυξιακή, φιλική προς τον επενδυτή δημόσια διοίκηση. Χρειάζονται χρήσεις γης που θα γνωρίζει ο επενδυτής με ακρίβεια μέτρων για το πού θα μπορεί να επενδύει και πού όχι. Χρειάζεται μια χώρα που θα έχει βρει τον προσανατολισμό της και θα εκπέμπει σαφή μηνύματα για το αναπτυξιακό μοντέλο που θέλει η ίδια να υιοθετήσει.Φυσικά όλα αυτά προϋποθέτουν ότι το πολιτικό σύστημα θα αφήσει πίσω τις παθογένειες που το χαρακτηρίζουν.

«Χάθηκε χρόνος με κατ΄όνομα μεταρρυθμίσεις»
Αναφερόμενος ουσιαστικά τα κυβερνητικά πεπραγμένα των τελευταίων δύο ετών στον τομέα της ανάπτυξης είπε: «Παράλληλα με τις νέες επενδύσεις, θα πρέπει να υπάρξει και μια πρόθεση πραγματικών μεταρρυθμίσεων για τη χώρα και όχι σε κατ’ όνομα. Λέω «πραγματικών μεταρρυθμίσεων», γιατί γνωρίζουμε όλοι πάρα πολύ καλά τι έκανε το Υπουργείο Ανάπτυξης το τελευταίο χρονικό διάστημα. Πέρασαν δύο χρόνια με αποσπασματικότητα αλλά, κυρίως, εμμονές. Το μόνο πράγμα στο οποίο διακρίθηκε το Υπουργείο Ανάπτυξης τα τελευταία δύο χρόνια ήταν να ικανοποιηθούν οι ιδεολογικές εμμονές και να καλλιεργείται ένα δήθεν μεταρρυθμιστικό κλίμα. Είδαμε να τρέχουν προγράμματα ενίσχυσης επιχειρήσεων που ήρθαν με τεράστια καθυστέρηση, παρ’ όλο που ήταν έτοιμα προς προκήρυξη από καιρό πριν. Ήταν προγράμματα, όμως, που δεν είχαν κανένα στόχο και δεν άφηναν κανένα αναπτυξιακό αποτύπωμα στη χώρα. Είναι η ώρα λοιπόν, που το Υπουργείο πρέπει να αλλάξει σελίδα».

Τέλος για μια ακόμη φορά αναφέρθηκε στην ανάγκη ενός εθνικού σχεδίου ανασυγκρότησης:«Δεν μπορούμε να πάμε πουθενά χωρίς ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, χωρίς ένα σχέδιο για το νέο αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας. Έχουμε μια κυβέρνηση δύο χρόνων και μέχρι σήμερα δεν έχει κατατεθεί σοβαρά και υπεύθυνα ένας οδικός χάρτης. Είχαμε μεμονωμένες ενέργειες, διάφορες ειδικές εκδηλώσεις ή αποσπασματικές νομοθετικές πρωτοβουλίες. Δεν υπήρξε, όμως, ένας συγκεκριμένος οδικός χάρτης για το πού θέλουμε να πάμε. Και αυτό ακριβώς είναι αυτό που εκπέμπει σήμερα η χώρα μας, αυτό ακριβώς που εκπέμπει σήμερα η ελληνική κυβέρνηση. Δυστυχώς, είδαμε μια κινητικότητα μόνο στο προεκλογικό διάστημα, σε μια ακόμα προσπάθεια δημιουργίας εντυπώσεων. Η κυβέρνηση, λοιπόν, οφείλει να εκκινήσει άμεσα ένα μεγάλο εθνικό διάλογο για το νέο παραγωγικό πρότυπο της χώρας. Και σ’ αυτό βεβαίως έχουν ευθύνη συμμετοχής και πρότασης για μένα όλα τα κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου. Κανείς δεν μπορεί να λείψει από ένα μεγάλο εθνικό διάλογο για τα μεγάλα ζητήματα της ανάπτυξης. Η κυβέρνηση έχει σίγουρα τον πρώτο λόγο για να ξεκινήσει αυτό το διάλογο και να καταθέσει πρώτη ένα σχέδιο πρότασης. Δυστυχώς, όμως, χάθηκε χρόνος και ευκαιρίες».

Σαχινίδης: Nα ανοίξει το κλειστό επάγγελμα «συνομιλητής της Κεντροαριστεράς»

«Το κλειστό επάγγελμα »συνομιλητής της Κεντροαριστεράς» πρέπει επιτέλους να ανοίξει» τονίζει σε συνέντευξή του στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός Οικονομικών, Φίλιππος Σαχινίδης, αναφερόμενος σε συνάντηση που είχε με στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς με στόχο, όπως είπε «την επόμενη ημέρα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας».

«Δεν μπορεί να υπάρχουν κάποιοι που μετέχουν σε αυτές τις συνομιλίες με ένα πιστοποιητικό που τους εκχωρείται να είναι οι θεσμικοί συνομιλητές» τονίζει ο κ. Σαχινίδης και προσθέτει: «Είναι δική μας υποχρέωση όλων των ανθρώπων που βρίσκονται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, που έχουν κοινές αγωνίες για το μέλλον και την προοπτική και της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας να ξεκινήσουν μια συζήτηση για την ανασύνταξή της. Αυτή η πρωτοβουλία εντάσσεται στην κοινή αγωνία βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ για την επόμενη ημέρα της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας».

Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ τονίζει ότι για «την ανασύνταξη της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας πρέπει να απευθύνουμε πρόσκληση προς όλες τις δυνάμεις οι οποίες θέλουν να συμμετάσχουν στην ανασύνταξή της,
αλλά αυτή η πρόσκληση δεν μπορεί να είναι ούτε γενική ούτε αόριστη και δεν μπορεί να περιλαμβάνει τους πάντες και τα πάντα. Είναι σεβαστός ο πολιτικός χώρος των δυνάμεων που υπερασπίζονται τον οικονομικό φιλελευθερισμό, αλλά δεν σημαίνει ότι εμείς θα συμπαραταχθούμε με αυτούς στην ανασύνταξη τής ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας… Το Ποτάμι, στο βαθμό που επιθυμεί, θεωρώ ότι μπορεί να συμμετάσχει στην ανασύνταξη της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας».

Ερωτηθείς για το ενδεχόμενο συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ με το ΣΥΡΙΖΑ σε μια μελλοντική κυβέρνηση, ο κ. Σαχινίδης τονίζει:
«Πιστεύω στην ανάγκη του αυτοπροσδιορισμού της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας και στην πρόταξη ενός προγράμματος με το οποίο θα διεκδικήσει να είναι πλειοψηφική δύναμη στην κοινωνία. Από εκεί και πέρα, όταν έχεις εξασφαλίσει την κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία, έχεις συγκεκριμένο πρόγραμμα βρίσκεις που συμφωνούν ή διαφωνούν με αυτό το πρόγραμμα οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, σε περίπτωση που παραστεί ανάγκη συνεργασίας. Αυτό για το οποίο πιστεύω ότι υπάρχει ανάγκη αυτή τη στιγμή είναι ο αυτοπροσδιορισμός της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, η διατύπωση προγράμματος που θα περιγράφει πώς η συμμαχία των «παραγωγών» και των «αδυνάτων» θα εξασφαλίσει την αναγκαία κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία για να μπορέσει η χώρα να προχωρήσει σε εκείνες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις με προοδευτικό πρόσημο που θα της επιτρέψουν να γυρίσει ξανά στο παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, να δημιουργεί θέσεις εργασίας και να εξασφαλίζει εισοδήματα για τους πολίτες. Άρα, πρωταρχικός στόχος, η σφυρηλάτηση και η οικοδόμηση μιας σχέσης εμπιστοσύνης ανάμεσα στα δύο κοινωνικά στρώματα που θέλουμε να εκφράσουμε, τους παραγωγούς, αυτούς δηλαδή που πραγματικά μπορούν σήμερα να λύσουν και να συμμετάσχουν στην προσπάθεια ανασύνταξης, να λύσουν το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και να συμμετάσχουν στην προσπάθεια ανασύνταξής της και τους αδύναμους. Αυτούς, δηλαδή, που βρίσκονται αντιμέτωποι με τις συνέπειες της κρίσης και πρέπει να τους προστατέψουμε έτσι ώστε μέσα από αυτή τη συμμαχία να διαμορφώσουμε τις κοινωνικές πλειοψηφίες που θα μας επιτρέψουν να κάνουμε τις αλλαγές».

Ο κ. Σαχινίδης τονίζει πως καταγράφει στην κυβέρνηση «μια τάση επανάπαυσης και επιστροφής σε πρακτικές του 2009». Όπως λέει χαρακτηριστικά το ερώτημα είναι: Πέντε χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης έχουμε καταφέρει να μετασχηματίσουμε την οικονομία μας έτσι ώστε να μην επαναληφθεί το πρόβλημα των δίδυμων ελλειμμάτων; Φοβάμαι ότι η απάντηση δεν είναι ενθαρρυντική και αισιόδοξη. Η ελληνική οικονομία παρά τις όποιες μεγάλες αλλαγές έγιναν αυτά τα πέντε χρόνια δεν έχει καταφέρει ακόμη να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά εκείνα ώστε να είναι ανταγωνιστική στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Γι” αυτό και προβληματίζομαι πάρα πολλές φορές από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται πολλά μέλη του υπουργικού συμβουλίου, τα οποία με τη στάση τους, τις δημόσιες τοποθετήσεις τους μου θυμίζουν περισσότερο την αγωνία τους περισσότερο πως θα επιστρέψουμε στα προ του 2009 και όχι πώς θα προχωρήσουμε μπροστά. Μετά από πέντε χρόνια κρίσης ούτε έχουμε την πολυτέλεια, αλλά ούτε είναι η σωστή επιλογή να γυρίσουμε στις πρακτικές πριν το 2009, γιατί αυτές είναι αδιέξοδες και οδηγούν μόνο στην καταστροφή».

http://www.smartpost.gr/

Παρασκευή 27 Ιουνίου 2014

Π. Γερουλάνος: Να χτίσουμε ένα «ανοιχτό» ΠΑΣΟΚ

Παραθέτουμε ακόμη ένα εξαιρετικό κείμενο του Παύλου Γερουλάνου [Σοσιαλισμός και εξουσία] :

Οι πολιτικές συζητήσεις που κάνουμε στο Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα εστιάζονται στα εξής διλήμματα:

«Θα στηρίξουμε κάποιο κόμμα να κυβερνήσει;»,
«Αν στηρίξουμε κάποιο κόμμα, θα είναι δεξιό ή αριστερό;»
«Στην κυβέρνηση που θα στηρίξουμε θα συμμετάσχουμε με 'δικούς μας' υπουργούς;»
«Μήπως πρέπει να αλλάξουμε αρχηγό και να συνεργαστούμε με άλλο κόμμα;», και
«Μήπως πρέπει να αλλάξουμε σύμβολα διότι με αυτά που έχουμε κανένας δεν θέλει να συνεργαστεί μαζί μας;»


Όλα τα παραπάνω ερωτήματα αφορούν στο εξής ένα: «Τι πρέπει να κάνουμε για να παραμείνουμε στην εξουσία;»

Θα περίμενε κανείς ότι ένα κόμμα που πήγε από το 42% στο 8% θα αναρωτιόταν γιατί δεν μας θέλει ο λαός στην εξουσία και όχι τι πρέπει να κάνουμε για να μείνουμε εκεί.

Το 1981, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα είχε όραμα να μετατρέψει την Ελλάδα σε μια σύγχρονη σοσιαλιστική κοινωνία. Το 2014, η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων έχει πεισθεί ότι το εγχείρημα απέτυχε. Τι πήγε λάθος;

Στα χαρτιά, ο απολογισμός του ΠΑΣΟΚ είναι θετικός. Αύξησε το βιοτικό επίπεδο και ισχυροποίησε τη μεσαία τάξη, εδραίωσε κοινωνικά προγράμματα με σκοπό να δώσει σε κάθε Έλληνα ίσες δυνατότητες (ΕΣΥ, παιδεία, συντάξεις σε όσους δεν είχαν), από προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στήριξε αγρότες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, υποστήριξε συλλογικές δομές έκφρασης όπως ο συνδικαλισμός και οι συνεταιρισμοί, πέρασε αρμοδιότητες στην τοπική αυτοδιοίκηση, κατάργησε ανισότητες μεταξύ φύλων και κοινωνικών ομάδων (νομικά τουλάχιστον) και έβαλε τέλος σε διαχωρισμούς που κατέτασσαν κάποιους Έλληνες ως «μιάσματα».

Σήμερα όμως, ο Έλληνας πολίτης αισθάνεται ότι ζει σε ένα κράτος που τον έχει απομονώσει και εγκαταλείψει κοινωνικά, αδικήσει και εξαθλιώσει οικονομικά. Απέτυχαν οι σοσιαλιστικές ιδέες του ΠΑΣΟΚ ή ο τρόπος που προσπαθήσαμε να τις υλοποιήσουμε; Τι δεν άλλαξε από την εποχή της «Αλλαγής»

Το 1981 το ΠΑΣΟΚ παρέλαβε ένα κράτος «κλειστό». Η εξουσία ήταν προνόμιο λίγων που συγκέντρωναν το μεγάλο μερίδιο των δικαιωμάτων και των ευθυνών που απορρέουν από αυτή. Γύρω από την κυβέρνηση, και συνήθως με τις ευλογίες της, λειτουργούσαν παράκεντρα εξουσίας που με τη σειρά τους επιμέριζαν την εξουσία που εκείνη τους είχε δώσει και μπορούσε να τους πάρει. Η αξία του πολίτη, και κατ' επέκταση η συμμετοχή του στα κοινά, εξαρτιόταν από την πρόσβασή του στην εξουσία. Η Ελληνική κοινωνία ήταν κατακερματισμένη με πολίτες διαφορετικών κατηγοριών

Ως σοσιαλιστικό κόμμα το ΠΑΣΟΚ υποσχέθηκε ένα κράτος «ανοιχτό», όπου κάθε εξουσία, συμπεριλαμβανομένης και της δικής του, θα απέρρεε από το λαό και θα λογοδοτούσε σε αυτόν. Για το ΠΑΣΟΚ, την κυβέρνηση που θα σχημάτιζε και το κράτος που θα δημιουργούσε, κάθε πολίτης θα είχε ίση αξία, ίσα δικαιώματα και ίσες υποχρεώσεις. Η κυβέρνηση και το κράτος θα εργαζόντουσαν για να προσφέρουν ίσες δυνατότητες σε κάθε Έλληνα, δηλαδή ίση πρόσβαση στις υπηρεσίες του κράτους και ίσες ευκαιρίες να δημιουργήσει. Σε μια τέτοια κοινωνία, ο πολίτης θα συμμετείχε ενεργά στο σχεδιασμό και την υλοποίηση ενός οράματος που θα εξασφάλιζε πρόοδο και ευημερία χωρίς εξαιρέσεις.

Το όραμα του ΠΑΣΟΚ το 1981 ήταν ριζοσπαστικό και ενέπνευσε τις εκλογικές μας νίκες για δεκαετίες. «Ο λαός στην εξουσία» του Ανδρέα Παπανδρέου, «Ο εκσυγχρονισμός» του Κώστα Σημίτη και «Το επιτελικό κράτος» του Γιώργου Παπανδρέου περιγράφουν την ίδια υπόσχεση για ένα κράτος που σχεδιάζει και υλοποιεί με τη συμμετοχή του πολίτη και λογοδοτεί σε αυτόν

Όμως, η λειτουργία του κράτους που παραδώσαμε το 2012 δεν διαφέρει ουσιαστικά από αυτή που παραλάβαμε το 1981. Η εξουσία παραμένει σε ένα κέντρο, την κυβέρνηση, που διατηρεί όλα της τα δικαιώματα και δεν λογοδοτεί σε κανέναν. Η αξία του πολίτη, αντί να πηγάζει από την αναγνώριση ίσων δικαιωμάτων και την παροχή ίσων δυνατοτήτων από το κράτος, απορρέει ακόμα από την πρόσβασή του σε αυτήν. Ακόμα και οι δομές που δημιουργήσαμε, όπως η τοπική αυτοδιοίκηση και οι ανεξάρτητες αρχές, εξαρτώνται σε τέτοιο βαθμό από το κέντρο που παραμένουν εκτεθειμένες στις παρεμβάσεις του. Η συμμετοχή του πολίτη θεωρείται ακόμα περιττή πολυτέλεια.

Την ίδια ώρα όμως έχει επιδεινωθεί η αίσθηση απαξίωσης που αισθάνεται ο πολίτης για τρεις λόγους: τις σύνθετες και αδιαφανείς δομές του κράτους που αντί να εγγυώνται την κοινωνική προστασία και να προωθούν τη δημιουργία θέτουν εμπόδια, τα ισχυροποιημένα παράκεντρα εξουσίας τα οποία λειτουργούν με τους δικούς τους αδιαφανείς κανόνες, και την κρίση που πολλαπλασιάζει την έκθεση του πολίτη στην ασυδοσία του κράτους

Οι δομές του κράτους έχουν γίνει περισσότερο σύνθετες από ποτέ και ο πολίτης χάνεται μέσα σε συστήματα εξουσίας των οποίων δεν καταλαβαίνει ούτε το λόγο ύπαρξης αλλά ούτε και τα κριτήρια λειτουργίας τους. Η πολυνομία, οι κακογραμμένοι νόμοι που αφήνουν κενά και αντικρούουν ο ένας τον άλλο, οι φωτογραφικοί νόμοι, οι νόμοι που συνεχώς αλλάζουν, όπως και η καθυστέρηση απόδοσης της δικαιοσύνης, αφήνουν τον πολίτη εξαρτημένο από δυνάμεις που δεν ελέγχει και έρμαιο των καθημερινών αλλαγών που αυτές επιβάλουν. Η πλειοψηφία των πολιτών συνεχίζει να προσπαθεί να αποκτήσει πρόσβαση στο ένα κέντρο που μπορεί να του δώσει λύσεις: την κυβέρνηση.

Κάθε κράτος όμως που εξαρτάται από μια κεντρική ανεξέλεγκτη εξουσία παράγει πολίτες διαφορετικών ταχυτήτων ανάλογα με την πρόσβασή τους σε αυτήν. Και στις κοινωνίες που υπάρχουν πολίτες διαφορετικών ταχυτήτων ισχυροποιούνται παράκεντρα εξουσίας που παρέχουν έμμεση πρόσβαση στο κεντρικό κράτος σε όσους δεν έχουν. Κάθε υπουργός ή στέλεχος υπουργείου, κάθε νομάρχης ή δήμαρχος, κάθε συνδικαλιστής ή πρόεδρος συνεταιρισμού, κάθε τραπεζίτης, εκδότης, επιχειρηματίας, ακόμα και πρόεδρος ομάδας που μπορεί να χρησιμοποιήσει τη μικρή ή μεγάλη του εξουσία για να παρέχει πρόσβαση στους «δικούς του» στο κεντρικό κράτος και τις υπηρεσίες του, αποτελεί ένα παράκεντρο εξουσίας.

Υπό αυτή την έννοια, παράκεντρα εξουσίας στην Ελλάδας δεν είναι μόνο όσοι έχουν την δύναμη να επηρεάσουν το κεντρικό κράτος, αλλά κάθε Έλληνας που εκμεταλλεύεται την πρόσβασή του στην κεντρική εξουσία για να επιβληθεί σε έναν άλλο Έλληνα και να τον κρατήσει εξαρτημένο από αυτήν.

Το ερώτημα «Αυτός είναι δικός μας;», δεν αναφέρεται σε κοινωνικές σχέσεις αλλά σε σχέσεις εξάρτησης. Όσο πιο ισχυρά είναι αυτά τα κέντρα τόσο περισσότερο μπορούν να παρακάμπτουν τους νόμους και να φτάσουν στην κεντρική εξουσία. Όσο καλύτερη πρόσβαση έχουν στην κεντρική εξουσία τόσο περισσότερο τα έχουν ανάγκη οι πολίτες. Όσο πιο πολύ ανάγκη τα έχουν οι πολίτες τόσο περισσότερο δυναμώνουν. Ο κύκλος είναι φαύλος.

Αυτές οι δομές εξάρτησης του πολίτη δεν γεννήθηκαν πρόσφατα και το αίσθημα απαξίωσης του πολίτη προϋπήρχε της οικονομικής κρίσης. Όμως, η κρίση μεγέθυνε την απαξίωση για τρεις λόγους: Πρώτον, διότι το κράτος δεν έχει πια κονδύλια να υποστηρίξει τις λίγες υπηρεσίες που παρείχε πριν. Δεύτερον, διότι μειώσαμε το προσωπικό που υπηρετεί στο κράτος χωρίς να αλλάξουμε τον τρόπο λειτουργίας του. Κρατήσαμε δηλαδή τις περίπλοκες δομές του κράτους αλλά μειώσαμε τον αριθμό των ανθρώπων που καλούνται να τις υπηρετήσουν. Και κυριότερο, διότι το τίμημα της κρίσης κλήθηκαν να πληρώσουν κυρίως οι πιο αδύναμοι. Όσοι δεν έχουν πρόσβαση. Αυτοί δηλαδή που είχαμε ταχθεί στο ΠΑΣΟΚ να προστατεύσουμε.

Είναι ώρα να παραδεχθούμε ότι αποτύχαμε στον κυριότερο στρατηγικό στόχο που θέσαμε: να δημιουργήσουμε ένα «ανοιχτό» κράτος και, μέσα από αυτό, ένα νέο μοντέλο λειτουργίας του, όπου κάθε εξουσία απορρέει από τον πολίτη, λειτουργεί στην υπηρεσία του πολίτη και λογοδοτεί σε αυτόν. Αντί να αλλάξουμε το συντηρητικό, πατερναλιστικό κράτος της δεξιάς το θέσαμε στην υπηρεσία μας. Στην πράξη, το σύνθημα «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία» μετατράπηκε στο «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, η εξουσία στο ΠΑΣΟΚ». Για αυτό, οφείλουμε να ζητήσουμε συγνώμη από τον Ελληνικό λαό.

Η διαχείριση ενός «κλειστού» κράτους έχει δημιουργήσει στο ΠΑΣΟΚ ιδεολογικό πρόβλημα, που έχει εξελιχθεί σε υπαρξιακό. Ένα σοσιαλιστικό κόμμα που πιστεύει ότι η εξουσία του απορρέει από τον πολίτη, ότι κάθε Έλληνας είναι ίσος απέναντι στο κράτος και το νόμο, και ότι υποχρέωσή του είναι να δημιουργεί κοινωνικές συνθήκες που διασφαλίζουν ίσες ευκαιρίες και ίσες δυνατότητες για κάθε πολίτη, δεν μπορεί επί τριάντα χρόνια να μην έχει καταφέρει να προσδώσει σε κάθε Έλληνα την αξία που υποσχέθηκε. Έτσι χάσαμε την αξιοπιστία και την σημασία μας για την κοινωνία.

Το μεγαλύτερο όμως κόστος της αποτυχίας μας είναι ότι ο πολίτης δεν αισθάνεται ότι ορίζει τη ζωή του. Δεν πιστεύει πια σε κόμματα και ιδεολογίες, νιώθει βαθύτατα προδομένος, έχει πάψει να ονειρεύεται και να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο. Ο πολίτης που δεν μπορεί να συμμετέχει, να σχεδιάζει και να δημιουργεί, που έχει απαξιώσει τις διαδικασίες και τις δομές του κράτους, «απέχει» από το πολιτικό γίγνεσθαι και νιώθει ότι έχουμε χάσει το στόχο μας ως κοινωνία και ως χώρα.

Το ότι εμείς στο ΠΑΣΟΚ σήμερα ασχολούμαστε εμμονικά με το πόσους υπουργούς έχουμε «δικούς μας» στην κυβέρνηση, είναι βαθύτατα προσβλητικό για κάθε Έλληνα. Ιδιαίτερα, για όσους πίστεψαν σε μας.

Ο σημερινός λόγος ύπαρξης του ΠΑΣΟΚ δεν οφείλεται σε κάτι που κάνουμε εμείς σωστά. Οφείλεται σε κάτι που κάνουν οι άλλοι λάθος. Τόσο η σημερινή κυβέρνηση όσο και η αντιπολίτευση κινούνται στον παραδοσιακό άξονα «μικρό – μεγάλο» κράτος χωρίς να ασχολούνται με τη σχέση του κράτους με τον πολίτη. Πιστεύουν δογματικά σε ένα συγκεντρωτικό πατερναλιστικό κράτος, το οποίο χαρίζει εξουσία, δικαιώματα και προνόμια. Ακόμα ασχολούνται με το πώς θα το πάρουν και θα το διατηρήσουν δικό τους και όχι πώς θα το αλλάξουν.

Αυτό μας δίνει τον χώρο να αρθρώσουμε διακριτό πολιτικό λόγο. Είτε μέσα στην κυβέρνηση είτε έξω από αυτήν, να φέρουμε προτάσεις για το που θέλουμε να είναι η κοινωνία μας σε δέκα χρόνια και πως θα δομήσουμε ένα κράτος που θα ταχθεί στην υπηρεσία των προτεραιοτήτων που θα θέσουμε συλλογικά.

Για να βγούμε από την κρίση, πρέπει να αποτυπώσουμε και να υλοποιήσουμε ένα σχέδιο που ανήκει σε εμάς τους Έλληνες. Για να γίνει αυτό πρέπει πρώτον, όλοι να συμμετέχουμε στη διαμόρφωσή του, και δεύτερον, να εξασφαλίσουμε τη θεμελίωση δομών λειτουργίας ενός κράτους που θα το υποστηρίξει. Το όραμα που θα βγάλει την Ελλάδα από την κρίση δεν είναι ένα όραμα που κρατάει την Ελληνική κοινωνία κατακερματισμένη και εξαρτημένη, αλλά ένα όραμα που μας ενώνει κάτω από κοινούς στόχους και δίνει σε κάθε Έλληνα αξία

Ως ΠΑΣΟΚ πρέπει να καλέσουμε όποιους πολίτες είναι διατεθειμένοι να συμμετάσχουν στη εκπόνηση ενός τέτοιου σχεδίου για τη χώρα, γνωρίζοντας ότι όσο αυξάνεται η πραγματική μας διάθεση να ακούσουμε και να συνθέσουμε, τόσο θα αυξάνεται η διάθεση κάποιων πολιτών να συμμετέχουν. Χρειάζεται όμως να είμαστε ξεκάθαροι στις προτάσεις μας.

Η πρώτη ερώτηση που πρέπει να απαντήσουμε είναι το πώς θα λειτουργεί η κυβέρνηση και πώς και από ποιους θα ελέγχεται. Ποιος θα είναι ο ρόλος του κοινοβουλίου και με ποιον τρόπο θα μπορεί να τον εξασκεί χωρίς να υποκλίνεται στην κυβέρνηση. Πώς θα λειτουργεί μια πραγματικά ανεξάρτητη δικαιοσύνη χωρίς καμία πίεση από την εκάστοτε κυβέρνηση. Για να ξαναχτίσουμε την αξιοπιστία μας, πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε και να διορθώσουμε τα λάθη της δικής μας ανεξέλεγκτης εξουσίας και μετά να μιλήσουμε για τις άλλες.

Δεύτερον, χρειάζεται να προσδιορίσουμε τις δομές λειτουργίας του κράτους με τέτοιο τρόπο ώστε να διασφαλίζονται ο επιμερισμός της εξουσίας και η συμμετοχή του πολίτη, που με τη σειρά του εγγυάται την ανεξαρτησία και τον έλεγχο. Να εξηγήσουμε πώς θα λειτουργούν από τα υπουργεία και τους εποπτευόμενους φορείς μέχρι την τοπική αυτοδιοίκηση και τα συλλογικά όργανα. Πώς δηλαδή θα επιμεριστούν οι ευθύνες και τα δικαιώματα της κεντρικής εξουσίας ώστε να γίνουν πράξη όσα σχεδιάσουμε εκεί που μπορεί να τα ελέγξει ο πολίτης.

Και τρίτον, με ποια εργαλεία θα ενισχύσουμε περαιτέρω τη διαφάνεια, τη λογοδοσία και τη συμμετοχή του πολίτη ώστε να γίνει βίωμα ότι η εξουσία απορρέει από τον πολίτη και βρίσκεται στην υπηρεσία του. Το ΠΑΣΟΚ έχει φέρει προτάσεις που έχουν αξία έστω και αν η εφαρμογή τους δεν έχει πιάσει ακόμα τόπο: από τις νέες τεχνολογίες που προσφέρουν εργαλεία λογοδοσίας του κεντρικού κράτους μέχρι τις τοπικές συνελεύσεις, όπου ο πολίτης έρχεται σε επαφή με όσους ορίζουν την τύχη της γειτονιάς του.

Το ΠΑΣΟΚ και ο χώρος του πρέπει να ασχοληθούν και πάλι με την κοινωνία και τον πολίτη ουσιαστικά. Αυτή τη φορά όμως, στο κέντρο της δημιουργίας ενός νέου σχεδίου για την Ελλάδα δεν πρέπει να είμαστε εμείς και πώς εμείς θα κάνουμε πράξη τον σοσιαλισμό, αλλά πώς θα αποδεσμεύσουμε τον πολίτη ώστε να κάνει πράξη αυτό που του εμπνεύσαμε τριάντα χρόνια πριν: μια σύγχρονη κοινωνία όπου η εξουσία απορρέει από τον ίδιο και λειτουργεί για αυτόν.

Για να πείσουμε όμως ότι ακόμα οραματιζόμαστε μια δίκαιη κοινωνία πρέπει πρώτα να πείσουμε ότι πιστεύουμε σε ένα «ανοιχτό» κράτος. Για να γίνει αυτό πρέπει να ξεκινήσουμε χτίζοντας ένα «ανοιχτό» ΠΑΣΟΚ. Ένα ΠΑΣΟΚ που ακούει και συνθέτει. Που βάζει τον πολίτη στο κέντρο των προτεραιοτήτων του. Αν θέλουμε να δώσουμε αξία στο ΠΑΣΟΚ χρειάζεται να αποδείξουμε πρώτα ότι πιστεύουμε στην αξία του πολίτη.

- See more at: http://www.epikairo.gr

Επανέρχεται το Συμπόσιο της Σύμης – Στη συνεδρίαση της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ο Παπανδρέου

Το Συμπόσιο της Σύμης επανεκκινεί τη λειτουργία του, η οποία είχε διακοπεί το 2011. Διοργανώνεται και φέτος από το «Ίδρυμα Ανδρέας Παπανδρέου (ΙΑΠ), πιστό στην ημερομηνία διεξαγωγής του στα μέσα Ιουλίου.
Το Συμπόσιο της Σύμης επανέρχεται, λοιπόν από φέτος και θα διεξαχθεί στις Σπέτσες περί τα μέσα Ιουλίου, αλλά δεν έχει προσδιοριστεί, ακόμα, η ακριβής ημερομηνία. Ως πιθανότερη, πάντως, θεωρείται η εβδομάδα που αρχίζει τη Δευτέρα 14 Ιουλίου.

Στο Συμπόσιο της Σύμης μετείχαν πολλές, επιφανείς, διεθνείς προσωπικότητες, όπως ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, η υποψήφια Πρόεδρος της Γαλλίας Σεγκολέν Ρουαγιάλ, οι οικονομολόγοι Τζόζεφ Στιγκλιτς, Ρίταρντ Πάρκερ, Τζέημς Γκαλμπραίηθ και πολλοί άλλοι.

Γεγονός είναι, πάντως, ότι το Συμπόσιο επανέρχεται σε μια περίοδο κατά την οποία οι συζητήσεις περί επικείμενων πολιτικών εξελίξεων στο άμεσο μέλλον, μέχρι, δηλαδή, το φθινόπωρο.

Σοσιαλιστική Διεθνής


Ο Γιώργος Παπανδρέου, πάντως, αυτές τις ημέρες βρίσκεται στις ΗΠΑ, όπου συνεδρίασε το Προεδρείο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών και στη συνέχεια μετείχε στη συνάντηση του Δικτύου πρώην υπουργών Εξωτερικών.

Τη Δευτέρα και την Τρίτη ο κ. Παπανδρέου θα βρίσκεται στην Πόλη του Μεξικού, όπου θα συνεδριάσει το Συμβούλιο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, με δύο βασικά θέματα: την οικονομία και τη μετανάστευση.

Το θέμα της μετανάστευσης είναι έντονο στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, ειδικότερα του Μεξικού, καθώς στις ΗΠΑ συζητείται το ενδεχόμενο περιορισμού της εισόδου μεταναστών, αλλά είναι έντονο και στην Ευρώπη και ειδικότερα στον ευρωπαϊκό νότο.

Σύμφωνα με πληροφορίες, στην ενότητα οικονομία, θα συζητηθούν θέματα όπως η αύξηση της ανισότητας μεταξύ των χωρών, αλλά και μεταξύ των πολιτών στην ίδια χώρα και οι επιπτώσεις από την αύξηση της ανισότητας, η έλλειψη λογοδοσίας και ο περιορισμός των κανόνων δημοκρατικής λειτουργίας.

Διαπιστώνεται επίσης ότι το Τραπεζικό σύστημα δεν έχει σταθεροποιηθεί, παρά τη στήριξή τους και δεν έχει βοηθήσει στην ανάκαμψη και την ανάπτυξη των οικονομιών.

Στο ίδιο διάστημα παρατηρείται αναστολή στην εφαρμογή όλων των προγραμμάτων που αφορούσαν στην διαπίστωση των επιπτώσεων από την κλιματική αλλαγή και την αντιμετώπισή τους.

Το μεγαλύτερο, ίσως, θέμα, είναι η απουσία θεσμών ελέγχου, σε παγκόσμιο επίπεδο, όλων των δράσεων που αναπτύσσονται και έχουν δυσμενείς επιπτώσεις τόσο στους πολίτες, άμεσες, μέσω των οικονομικών επιλογών, αλλά και έμμεσες, μέσω της επιβάρυνσης του περιβάλλοντος.

ΠΗΓΗ:agenda-news.gr

http://7imeres.gr/

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Ο Γιώργος Παπανδρέου στο Aspen Ministers Forum

Ο Γιώργος Παπανδρέου, συμμετείχε στις εργασίες του Aspen Ministers Forum - Δίκτυο Πρώην Υπουργών Εξωτερικών - οι οποίες πραγματοποιήθηκαν στη Νέα Υόρκη.
Στο πλαίσιο των εργασιών, συζητήθηκαν μια σειρά από τρέχοντα αλλά και στρατηγικής σημασίας ζητήματα, τα οποία απασχολούν τις διεθνείς εξελίξεις, αλλά και τις διαρκείς αναζητήσεις της διεθνούς κοινότητας και αφορούν τόσο την κατεύθυνση της παγκόσμιας διακυβέρνησης, όσο και τις άμεσες επιπτώσεις στη ζωή των κοινωνιών σε κάθε γωνιά του κόσμου.

Συζητήθηκαν αναλυτικά:

Οι εξελίξεις στη Συρία και το Ιράκ, με έμφαση στην ανθρωπιστική και πολιτική διάσταση τους.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Ουκρανία,

Οι εξελίξεις στην ΕΕ μετά τις εκλογές,

Η κατάσταση που επικρατεί στις χώρες της ΕΕ που βρίσκονται σε προγράμματα προσαρμογής,

Η κλιματική αλλαγή, η κατάσταση διεθνώς και ο ρόλος του ΟΗΕ ενόψει της Συνάντησης Κορυφής για το ζήτημα αυτό, τον προσεχή Σεπτέμβριο,

Οι διεθνείς οικονομικές εξελίξεις υπό το πρίσμα της παγκοσμιοποίησης και η εμπέδωση ενός διεθνούς συστήματος δικαίου,

Ζητήματα ανισότητας και Δημοκρατία - Δημοκρατικό έλλειμμα,

Οι ειρηνευτικές αποστολές και οι νέες προκλήσεις που αντιμετωπίζει η διεθνής κοινότητα.


Στη συνάντηση, μεταξύ άλλων, συμμετείχαν:

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Ban Ki Moon,

Ο Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Jan Eliasson,

Ο Βοηθός Γενικός Γραμματέας Στρατηγικού Σχεδιασμού του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή, Robert Orr,

Ο Πρόεδρος της Ανθρωπιστικής Οργάνωσης "Rescue", David Miliband.

Και πρώην Υπουργοί Εξωτερικών, μεταξύ των οποίων:

Madeleine Albright - ΗΠΑ, Mohamed Benaissa - Μαρόκο, Ying fu,- Κίνα, Marwan Muashar -Ιορδανία, Lamberto Dini - Ιταλία, Lloyd Axworthy - Καναδάς, Rosario Green - Μεξικό.

http://www.matrix24.gr/

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2014

Καρχιμάκης προς ΝΔ: «Κλείσατε το 2009 τη Βουλή, για να μας κληρονόμησετε την καταστροφή που προξενήσατε»

Στην αντεπίθεση περνά ο πρώην γραμματέας του ΠΑΣΟΚ και στενός συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου, Μιχάλης Καρχιμάκης, καθώς το μέτωπο των παπανδρεϊκών στελεχών του ΠΑΣΟΚ με τη Νέα Δημοκρατία καλά κρατεί.

Λίγο μετά τη νέα κόντρα ανάμεσα στον Γιώργο Παπανδρέου και τη Νέα Δημοκρατία που ξέσπασε με αφορμή τις αποκαλύψεις για το έλλειμμα του 2009, ο κ. Καρχιμάκης εξαπολύει σφοδρότατη επίθεση στους «κυρίους της Δεξιάς», τους οποίους κατηγορεί ότι πήγαν τη χώρα σε πρόωρες εκλογές το 2009 για να φορτώσουν στο ΠΑΣΟΚ τη χρεοκοπία που είχε ήδη συντελεστεί.

Σε ανάρτησή του στο διαδίκτυο τονίζει ότι η Νέα Δημοκρατία έκανε εκλογές το 2009 για να «κληρονομήσει την καταστροφή» στο ΠΑΣΟΚ και να απαλλάξει από τις ποινικές ευθύνες κάποιους από τους υπουργούς της, επισημαίνοντας ότι η Νέα Δημοκρατία παρέλαβε το 2004 170 δισ. ευρώ χρέος και παρέδωσε, το 2009, 340 δισ.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ανάρτησης του Μιχάλη Καρχιμάκη:
«Κλείσατε το 2009 την βουλή, για να μας κληρονόμησετε την καταστροφή που προξενήσατε, στην οικονομία και να απαλλάξετε από τις ποινικές ευθύνες κάποιους από τους υπουργούς σας.
Κύριοι της Δεξιάς πρέπει να σας υπενθυμίσουμε.

Τις εκλογές το 2009 δεν τις προκαλέσαμε εμείς …τις προκηρύξατε εσείς.
1)γιατί γνωρίζατε την τραγική εικόνα της οικονομίας που προξενήσατε εσείς όπως αποκαλύφθηκε στην συνέχεια ..
Παραλάβατε το 2004 έλλειμμα 4% δηλαδή περίπου 10 δις ευρώ με το 2003 να καταγράφεται και πρωτογενές πλεόνασμα, και παραδώσατε, το 2009 16% δηλαδή 36,5 δις ευρώ.
Παραλάβατε το 2004, 170 δις ευρώ χρέος και παραδώσατε το 2009 ,340 δις ευρώ.
2)γιατί έπρεπε να παραγράψετε με το κλείσιμο της βουλής και την πορεία στις κάλπες ,
Τις ποινικές ευθύνες κάποιων από τους υπουργούς σας για σκάνδαλα και παράνομες πράξεις που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία ..ομόλογα, βατοπέδι κ.λ.π.

Αυτά πληρώσαμε κύριοι της Δεξιάς και όχι τις υποχρεώσεις του δημοσίου παρελθόντων ετών.
Την Βουλή την κλείσατε εσείς ως έχοντες την πολιτική και συνταγματική ευθύνη στα δυο χρόνια της θητείας της, ενώ η συνταγματική προθεσμία έληγε μετά από δυο ολόκληρα χρόνια.
Η θητεία της βουλής όπως ορίζει το Σύνταγμα ανεξαρτήτως συνθηκών διαρκεί τέσσερα χρόνια και όχι δυο.

Τραπήκατε σε φυγή για να αφήσετε την απασφαλισμένη χειροβομβίδα της καταστροφής στην οικονομία που επιφέρατε στα 6 χρόνια περίπου διακυβέρνησης σας στα χέρια του ΠΑΣΟΚ.
Η ιστορία κύριοι της Δεξιάς δεν άρχισε να γράφεται το 2009.

Έχει αφετηρία κυρίως το 2004 που αριθμοί και τα στοιχεία είναι συντριπτικά και αμείλικτα».

http://www.tribune.gr

ΜΩΡΑΙΤΗΣ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

25/6/2014. Ο ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΘΑΝΟΣ ΜΩΡΑΙΤΗΣ ΜΙΛΑ ΣΤΟΝ ΑΝΤ1 ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΑΛΛΑΓΗΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣTΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΥΣ.

Bloomberg: Εδιωξαν τον Θεοχάρη γιατί ήθελε να ελέγξει 300 πλούσιους Ελληνες

Στις δυσκολίες που καλείται να αντιμετωπίσει η νέα Γενική Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, Κατερίνα Σαββαΐδου, αναφέρεται το πρακτορείο Bloomberg εξαπολύοντας, ωστόσο, μια βόμβα αναφορικά με την παραίτηση του προκατόχου της, Χάρη Θεοχάρη.

Χαρακτηριστικά, σε κείμενό του, το πρακτορείο σημειώνει πως ο λόγος για τον οποίο απομακρύνθηκε ο πρώην Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων ήταν ότι προσπάθησε να ελέγξει ορισμένους από τους... πλούσιους της χώρας.

Το Bloomberg αναφέρει ότι ο κ. Θεοχάρης ήθελε να ελέγξει συγκεκριμένα 300 πρόσωπα υψηλής εισοδηματικής στάθμης, ενώ σημειώνει ότι η παραίτησή του δημιούργησε ανησυχία για το αν η ελληνική κυβέρνηση θα παραμείνει πιστή στις δεσμεύσεις της.

Επί των ημερών Θεοχάρη, σημειώνει το πρακτορείο, η Αθήνα πέτυχε το στόχο της για τα φορολογικά έσοδα και εξέτασε τις επιστροφές φόρου για περίπου 300 πλούσιους φορολογούμενους επιβάλλοντας πρόστιμα 80 εκατομμυρίων ευρώ.

Μάλιστα, το Bloomberg φιλοξενεί δηλώσεις του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, Μανώλη Γαλενιανού, ο οποίος εκφράζει την ανησυχία πως η αντικατάσταση Θεοχάρη μπορεί να σημαίνει πολιτική επιθυμία για χαλάρωση των φοροεισπρακτικών προσπαθειών.

«Το κίνητρο της αντικατάστασής του δείχνει να είναι η πολιτική επιθυμία για χαλάρωση των φοροεισπρακτικών προσπαθειών», λέει ο κ. Γαλενιανός και προσθέτει «Η απόλυση ενός αξιωματούχου που υποτίθεται ότι είχε διορισθεί για πέντε χρόνια, χωρίς να δίνεται κάποια σοβαρή δικαιολογία, καθιστά την ανεξαρτησία της φοροεισπρακτικής αρχής μία κοροϊδία».

Τι αναφέρει για την Κατερίνα Σαββαΐδου

Το πρακτορείο επισημαίνει ότι η δουλειά της νέας Γενικής Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων είναι αρκετά δύσκολη, ιδιαίτερα από τη στιγμή που η Ελλάδα ταλαιπωρείται από δεκαετίες συνεχόμενης φοροδιαφυγής.

Η ίδια είχε μιλήσει στο Bloomberg τον Απρίλιο όταν δήλωνε «Ιστορικοί και πολιτικοί παράγοντες, μεταξύ των οποίων το αδύναμο κράτος, ενίσχυσαν τη διαδεδομένη φοροδιαφυγή στην Ελλάδα. Για πολλά χρόνια, οι Έλληνες γνώριζαν ότι μπορούσαν να γλιτώσουν. Αυτό αλλάζει αργά, καθώς οι νόμοι και οι κρατικοί έλεγχοι βελτιώνονται».



Πηγή: http://www.iefimerida.gr/

Ο Ανδρέας και οι «κατασκευασμένοι»

Τηλέμαχος Χυτήρης 

Τον Ιούνιο του 1995, έναν χρόνο ακριβώς πριν από τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου, βρισκόμασταν στις Κάννες στη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (17.6.95). Στη διάρκεια των εργασιών της πρώτης ημέρας, ο Πρωθυπουργός με ειδοποίησε να μπω στην αίθουσα συνεδριάσεων. Το διάστημα που κάθησα μέσα παρακολούθησα τις παρεμβάσεις των πρωθυπουργών. Παρατήρησα ότι όταν μίλαγαν οι συνάδελφοί τους δεν τους έδιναν και ιδιαίτερη σημασία, κάτι σημείωναν ή ψιθύριζαν με τον υπουργό τους, των Εξωτερικών, που καθόταν δίπλα τους. Οταν όμως πήρε τον λόγο ο Παπανδρέου, τότε όλοι σαν να έλαβαν μια αόρατη εντολή, παράτησαν ψιθύρους και μολύβια και παρακολούθησαν με κατάνυξη τον ομιλητή.

Στο τέλος της παρέμβασης, του ανέφερα την παρατήρησή μου και την εντύπωση που μου προκάλεσε. Τότε ο Ανδρέας μού είπε κοφτά: «Μην αυταπατάσαι, δεν ακούν τι λέω, παρακολουθούν πόσο αντέχω ακόμα. Ολα τελειώσανε!». Και συμπλήρωσε με ένα χαμόγελο: «Είμαι ο τελευταίος των Μοϊκανών»! Η αντίδρασή του αυτή με εντυπωσίασε όχι μόνο για την πολιτική, αλλά και την προσωπική χροιά της (ήταν ήδη πολύ καταβεβλημένος). Το ίδιο βράδυ τού ζήτησα να μου εξηγήσει τι εννοούσε ακριβώς. «Αλλάζουν όλα», μου είπε, «τα οικονομικά κέντρα πήραν το πάνω χέρι, τέλειωσαν με τον κομμουνισμό και τώρα τελειώνουν και με τον σοσιαλισμό!». Κι όταν αυθορμήτως ρώτησα μα οι πολιτικοί δεν θα αντιδράσουν; απάντησε έντονα: «Ποιοι πολιτικοί; Αυτοί δεν θα υπάρχουν. Θα είναι κατασκευασμένοι»!

Στο τέλος της Συνόδου στη συνέντευξη στους δημοσιογράφους μίλησε έξω από τα δόντια και άφησε να εννοηθούν πολλά για το μέλλον της Ευρώπης που δυστυχώς τα ζούμε σήμερα. Στο αεροπλάνο της επιστροφής, του ξανάνοιξα τη συζήτηση ρωτώντας τον: εμείς στην Ελλάδα τι θα κάνουμε στη νέα κατάσταση που προδιαγράφεται; «Η Ελλάδα δεν έχει άλλον δρόμο», απάντησε, «παρά να επιδιώξει το ταχύτερο να μπει στην ΟΝΕ». Τα επόμενα χρόνια, με πρωθυπουργό τον Σημίτη, ολοκληρώθηκε η ένταξή μας στην ευρωζώνη. Το 2003 διεξήγαμε με επιτυχία τη Σύνοδο Κορυφής στη Χαλκιδική. Είχαμε έτσι την ευκαιρία να γνωρίσουμε από κοντά αρκετούς νέους πρωθυπουργούς από τη Δυτική και την Ανατολική Ευρώπη, πολλά κράτη της οποίας είχαν γίνει νέα μέλη της Ενωσης. Από πολλούς έλειπε μόνο το καρτελάκι στο μέτωπο «Made in...». Αδεια κοστούμια! Θυμήθηκα το «κατασκευασμένοι» του διεισδυτικότερου πολιτικού αναλυτή, που ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τον θυμόμαστε και σήμερα 18 χρόνια από τον θάνατό του."


Ο Τηλέμαχος Χυτήρης είναι πρώην υπουργός

Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Το τέλος ενός ακόμα μύθου: Δεν στοιχειοθετούνται οι καταγγελίες περί διόγκωσης του ελλείμματος του 2009

Δεν στοιχειοθετούνται οι καταγγελίες περί διόγκωσης του ελλείμματος το 2009 αναφέρει στην πρότασή του ο εισαγγελέας Εφετών Ιωάννης Κούτρας, και εισηγείται στο δικαστικό συμβούλιο να μην ασκηθεί καμία κατηγόρια κατά του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ Ανδρέα Γεωργίου και δυο μελών της διοίκησης της.

Τις καταγγελίες περί διόγκωσης, που αποτέλεσαν αντικείμενο δικαστικής έρευνας, είχε υποβάλλει στον οικονομικό εισαγγελέα Γρήγορη Πεπόνη η Ζωή Γεωργαντά, που διετέλεσε μέλος της διοίκησης της ΕΛΣΤΑΤ......

Ο οικονομικός εισαγγελέας είχε διατάξει το 2013 την άσκηση ποινικής δίωξης κατά του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ και δυο μελών της για παράβαση καθήκοντος και ψευδή βεβαίωση. Οι ανακρίσεις που ακολούθησαν δεν επιβεβαίωσαν τις καταγγελίες, με αποτέλεσμα η υπόθεση να κλείσει χωρίς απολογίες, με τυπικές κλήσεις.

Σήμερα η υπόθεση έφθασε στο Εφετείο, όπου και έγινε η σχετική εισαγγελική πρόταση και εκκρεμεί στο Συμβούλιο Εφετών για τελική κρίση.


Πηγή: ΣΚΑΙ


Σχόλιο Παραπολιτικής: Κανείς φυσικά δεν πρόκειται να ζητήσει συγγνώμη από τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου και όσους άλλους συκοφαντήθηκαν τότε με απώτερο σκοπό να καλυφθούν τα εγκλήματα της εποχής Καραμανλή.
Εξάλλου, πώς να ζητήσεις συγγνώμη όταν στη διασπορά τέτοιων μύθων βασίζεις την πολιτική σου εξέλιξη και επιβίωση; Θυμίζω ότι η περίφημη κ. Γεωργαντά έφτασε να είναι υποψήφια ευρωβουλευτής με τους Ανεξάρτητους Έλληνες ενώ ο Κώστας Καραμανλής εξακολουθεί από κάποιους να θεωρείται «πολιτικό κεφάλαιο».

Το πρόβλημα είναι ότι με όλα αυτά τα παραμύθια επιτεύχθηκε ένας τρομερός διχασμός των Ελλήνων πολιτών που έφτασε στο σημείο να γεννήσει μέχρι και τη Χρυσή Αυγή. Δυστυχώς, θα χρειαστούν αρκετά χρόνια για να εκλείψουν οι καταστροφικές συνέπειες όλων αυτών των ψεμάτων.


parapolitiki.com

7 ερωτικά και διεστραμμένα βίντεο του Τριανταφυλλόπουλου με την Χρυσή Αυγή. Και χωρίς καρότα

"Τον... «αθώο» νεοναζί μπράβο. Το κακόμοιρο παιδί που έτυχε να περιφρουρεί εκείνο το βράδυ τα γραφεία της εγκληματικής οργάνωσης. Που απλά, ψήφιζε Χρυσή Αυγή και κάποιες φορές έτυχε να κάνει και νυχτερινές καταδρομικές ασκήσεις με τον Κασιδιάρη στα βουνά της Αττικής. Αυτό το άγιο πλάσμα που ήταν πάντα στη πρώτη γραμμή των εκδηλώσεων του νεοναζιστικού μορφώματος. Αυτό το εξαιρετικό παλικάρι, που ήταν «πόρτα» και μπράβος σε μαγαζιά του Νέου Ηρακλείου και είχε εξαιρετικές σχέσεις με την τοπική μαφία (Ρώσοι, Γεωργιανοί κλπ κλπ).

Πως γίνεται η σύνδεση των τριών προσώπων; Ο Τριανταφυλλόπουλος κάποια στιγμή πριν λίγα χρόνια είχε ζητήσει από τον Κασιδιάρη έναν μπράβο για να κυκλοφορεί πιο άνετα. Ο Κασιδιάρης προσφέρθηκε να του γνωρίσει ένα «δικό του παιδί» προκειμένου να το βοηθήσει κιόλας να βγάλει κανένα μεροκάματο. Και η δουλειά έκλεισε: Ο Φουντούλης ήταν τότε (και για μερικούς μήνες) ο προσωπικός μπράβος του Τριανταφυλλόπουλου."

https://athens.indymedia.org/post/1502741/


Μια αθώα, χαζούλικη και αυθόρμητη σκέψη

Ένας μπράβος κάποιου προσώπου λόγω της ιδιαιτερότητας του "επαγγέλματός" του μαθαίνει πολλά για την προσωπική και επαγγελματική ζωή του αφεντικού του. Συνεπώς ο εκτελεσμένος μπράβος των γραφείων της Χρυσής Αυγής, Φουντούλης, θα ήξερε πολλά για τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο όντας σωματοφύλακάς του σύμφωνα με το δημοσίευμα του Indymedia. Αν ο Φουντούλης ήξερε πολλά για τον Τριανταφυλλόπουλο, θα τα ήξερε αυτομάτως και ο Κασιδιάρης και όλη η παρέα της συμμορίας των φασιστών. Μήπως έτσι εξηγείται η εμμονική στήριξη του Μάκη στη φασιστική εγκληματική οργάνωση; Μήπως ο Μάκης που είχε μάθει μόνο να εκβιάζει πλέον εκβιάζεται και χορεύει στους ρυθμούς του Κασιδιάρη επί μήνες τώρα;




















Βίντεο 1: Ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος εντοπίζει έγχρωμο μικροπωλητή ψηφοφόρο της φασιστικής Χρυσής Αυγής που ψηφίζει Χρυσή Αυγή... από αντίδραση!

Βίντεο 2: Ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος εντοπίζει καταληψία του Πολυτεχνείου ο οποίος... την υποστηρίζει ένθερμα!

Βίντεο 3: Ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος πιστεύει ότι ο δεύτερος τη τάξει της φασιστικής οργάνωσης, ο Κασιδιάρης, είναι... ένα νέο παιδί που έμπλεξε εκεί πέρα, και εν πάση περιπτώσει...

Βίντεο 4: Ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος πιστεύει ότι το τατουάζ του Κασιδιάρη δεν είναι η σβάστικα του Χίτλερ είναι το σήμα του Σλήμαν από την Τροία γιατί είναι αριστερόστροφο και όχι δεξιόστροφο.

Βίντεο 5: Ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος αποκαλύπτει έγκυρη και αδιάβλητη δημοσκόπηση του zougla.gr που βγάζει δήμαρχο τον Κασιδιάρη με 48,8% και αφήνει τον δεύτερο 30 ποσοστιαίες μονάδες πίσω του.

Βίντεο 6: Ο Μάκης Τριανταφυλόπουλος αναρωτιέται ποιοι είναι οι φασίστες τελικά.

Βίντεο 7: Ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος παρουσιάζει δημοσκόπηση και βγαίνει από τα ρούχα του με τις δημοσκοπήσεις των άλλων που αδικούν τον Κασιδιάρη επειδή "τον ΘΕΩΡΟΥΝ φασίστα".

 

 

 

 

 





Αναδημοσίευση από Indymedia

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2014

Ντοκουμέντα ναζισμού – Μιχαλολιάκος και Παππάς με τη σβάστικα και το σήμα των SS

- Οι νεαροί τότε Ν. Μιχαλολιάκος και Χ.Παππάς με τη σημαία του στρατού κατοχής της Ελλάδας
- Ο υπαρχηγός της Χρυσής Αυγής ... στο νεκροταφείο των Γερμανών κατακτητών
- Με τη σβάστικα γιόρτασαν πριν 2 χρόνια το θερινό Ηλιοστάσιο παρουσία του Η.Κασιδιάρη

Μπορεί η οργάνωση να θέλει να κρύψει το πραγματικό της πρόσωπο φορώντας προσωπείο ... δημοκρατικού κόμματος, όμως τα ντοκουμέντα που βρέθηκαν στην κατοχή της ηγετικής ομάδας είναι αδιάψευστοι μάρτυρες.

Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών
Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών

“Δεν είμαστε ναζιστές, αλλά Έλληνες εθνικιστές” αρέσκονται να λένε βουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής, ωστόσο το υλικό μαρτυράει ότι η ηγεσία της οργάνωσης έχει βαθιές ναζιστικές ρίζες.
Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών
Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών
Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών
Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών
Στη δικογραφία εναντίον των ηγετικών στελεχών μεταξύ άλλων περιλαμβάνεται φωτογραφικό υλικό από το ξεκίνημα της Χρυσής Αυγής.
Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών
Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών
Νίκος Μιχαλολιάκος και Χρήστος Παππάς φωτογραφίζονται μόνοι ή από κοινού με αρκετή υπερηφάνεια υψώνοντας τη δεξιά σε ναζιστικό χαιρετισμό έχοντας περασμένη στο μπράτσο τους τη σβάστικα.
Σε άλλη φωτογραφία μάλιστα φορούν αυτοσχέδια ναζιστική στολή.
Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών
Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών

Είναι μάλιστα χαρακτηριστική η φωτογραφία από τα γραφεία του κόμματος όπου η σβάστικα έχει αντικατασταθεί από ένα ακόμη πιο μισητό σύμβολο, αυτό των αιμοσταγών SS
Μάλιστα ο Χ. Παππάς δεν διστάζει να φωτογραφηθεί σε στάση προσοχής και με τη σβάστικα στο μπράτσο την ώρα που χαιρετά ναζιστικά στο γερμανικό νεκροταφείο...
Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών
Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών
Όσο για τα... παραμύθια περί παγανιστικών τελετών όπως αναφέρουν τα μέλη της Χρυσής Αυγής έρχεται μια φωτογραφία να ανοίξει νέα συζήτηση.
Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών
Πηγή φωτογραφιών Εφημερίδα των Συντακτών
Ο Η. Κασιδιάρης με τη συντροφιά μασκοφόρων μελών της οργάνωσης κρατώντας τη ναζιστική σημαία γιόρτασαν την έναρξη του θερινού ηλιοστασίου... εορτή που μόνο χριστιανική δεν είναι, αντίθετα με τα λεγόμενά τους.

http://www.newsit.gr

Σχόλιο αναγνώστη: 
Ντροπή και αίσχος. Αυτοί που τάχα κόπτονται για τους ¨Έλληνες τιμούν με υπερηφάνεια τους σφαγείς του Ελληνισμού. Η φωτογραφία του Χ Παππά τα λέεί όλα. Έλληνες θα συνεχίσετε να τιμάτε κα εσείς τους σφαγείς των παππούδων, των πατεράδων, των μανάδων και των αθώων ελληνικών ψυxων;


Όχι, δεν είναι ντεμοντέ να θυμάσαι τον Ανδρέα Παπανδρέου..

Σαν σήμερα, 23 Ιουνίου 1996, ο Ανδρέας Παπανδρέου απεβίωσε, ως φυσική συνέπεια της πολύμηνης νοσηλείας του στο Ωνάσειο, αφήνοντας πίσω του ένα κόμμα και μια παράταξη κραταιά στην εξουσία, όπου 18 χρόνια μετά είναι και πάλι στην εξουσία, δίχως ωστόσο να είναι και τόσο κραταιά.

Στόχος του παρόντος post δεν είναι να ψάλλουμε την πολιτική νεκρολογία του Ανδρέα Παπανδρέου, ούτε να πούμε πόσο ανυπέρβλητος ηγέτης ήταν, ούτε βέβαια να ισχυριστούμε ότι αυτός κατέστρεψε την Ελλάδα, όπως πάνε να μας πείσουν οι απανταχού Βορίδηδες (επ' αυτού έχουμε τοποθετηθεί με πρόσφατο post με τίτλο "Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου κατέστρεφε την Ελλάδα [προς γνώσιν και συμμόρφωσιν].

Έχοντας υπόψη το σημερινό άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη στο protagon, όπου ο δημοσιογράφος θέτει την απορία τι θα γινόταν αν επέστρεφε ο Ανδρέας, θέλουμε να θέσουμε ως ερευνητικό ερώτημα τι ήταν εντέλει ο Παπανδρεϊσμός και αν υπήρξε, πώς μπορεί σήμερα να υπάρξει, αν είναι απαραίτητο να υπάρξει. Σ' αυτό το ερώτημα υπάρχουν δύο κυρίαρχες αφηγήσεις, εντός της λεγόμενης "σοσιαλιστικής" οικογένειας:

Η μια τοποθετείται με όρους νοσταλγίας, με την Μελίνα, τον Γεννηματά και τον Τρίτση στο κάδρο, η οποία αποθεώνει τον Ανδρέα Παπανδρέου και πιστεύει ότι η σημερινή ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ περνά μέσα από τις επιστροφές στις ρίζες. Αυτό το ρεύμα προσπαθεί απ' ότι φαίνεται να το οικειοποιηθεί η Φώφη Γεννηματά, που λόγω του ένδοξου ονόματός της, θέλει να εκφράσει το "κοινωνικό" ΠΑΣΟΚ, εκείνο που διαμορφώθηκε την δεκαετία του '80.

Η άλλη είναι εκείνη που βλέπει τον Ανδρέα Παπανδρέου κριτικά, καταλογίζοντάς του στοιχεία λαϊκισμού, πελατειασμού, που απορρίπτει τον τρόπο ζωής και τα ήθη που έφερε ο Ανδρέας στην πολιτική σκηνή, ενώ αυτή η άποψη δεν παύει να βλέπει το φαινόμενο Παπανδρέου κάπως με ζήλια ή και μνησικακία, επειδή ποτέ δεν μπόρεσε να εκφραστεί με όρους πλειοψηφίας στο ΠΑΣΟΚ.

Αν υπήρχε διαδίκτυο και epikairo το 1996, θα λέγαμε ότι οι παραπάνω απόψεις αντιπροσωπεύονταν από τον Άκη Τσοχατζόπουλο και τον Κώστα Σημίτη στο ιστορικό Συνέδριο του 1996, το οποίο διεξήχθη λίγες μόλις ημέρες μετά τον θάνατο του ιδρυτή, όπου ο Πρωθυπουργός από τον Ιανουάριο Σημίτης εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εκβιάζοντας τους Συνέδρους ότι αν δεν εκλεγεί πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα παραιτηθεί. Τότε το να είναι κορυφαίο στέλεχος ή πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ σήμαινε πολλά περισσότερα από το να είσαι στην κυβέρνηση. Σήμερα, επί ημερών Βενιζέλου, το παν είναι να είσαι πρώτα στην κυβέρνηση και μετά "κάτι" στο κόμμα.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και σήμερα, 18 χρόνια μετά τον θάνατο του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, το ερώτημα που ανακύπτει είναι αν υπήρχε ποτέ παπανδρεϊσμός και αν ναι ποια ήταν τα χαρακτηριστικά του, τα οποία μάλιστα μπορούν να του προσδώσουν κι ένα αίσθημα ιδεολογικού ρεύματος. Χωρίς τα πορίσματα που θα βγoυν να είναι οριστικά ή απολύτως σωστά και ολοκληρωμένα, αυτά τα πορίσματα θα προσπαθήσουν να αποτελέσουν ένα πρόκριμα για την απάντηση ενός επόμενου ερωτήματος: Αν μπορεί να υπάρξει νεοπαπανδρεϊσμός, ως ένα νέο ιδεολογικό ρεύμα που μπορεί να εκφράσει την ολότητα της δημοκρατικής παράταξης.

1) Εμβάθυνση πολιτικών δικαιωμάτων:

Ο Ανδρέας, με την εμφάνιση του πρώτου κόμματος μαζών στη σύγχρονη πολιτική ιστορία, κατάφερε να εμβαθύνει τη συμμετοχή των απλών πολιτών στην πολιτική διαδικασία, όχι μόνο με τον εκδημοκρατισμό ηθών (όπως θα δούμε παρακάτω), αλλά και με τον εκδημοκρατισμό αξιωμάτων. Κατοχυρώνοντας τον συνδικαλισμό, αλλά και ανοίγοντας και την διεκδίκηση αξιωμάτων από τα κάτω (στην τοπική αυτοδιοίκηση κυρίως), έδωσε το δικαίωμα σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, που μέχρι τότε αισθάνονταν αποκλεισμένοι και στο περιθώριο, διαχρονικά να χρηματίσουν σε πόστα που είχαν άμεση σχέση με την διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων, με τον κάθε πολίτη να μπορεί να γίνεται γνώστης των προβλημάτων και να συμμετέχει στην επίτευξη λύσεων. Με απλά λόγια η διαχείριση των πολιτικών υποθέσεων διαχύθηκε προς τα κάτω, όπου ο καθένας μπορούσε να διεκδικήσει μερίδιο, χωρίς μεσάζοντες και αδιαμεσολάβητα, στην διοίκηση μιας τοπικής κοινότητας, μέχρι ενός Υπουργείου..

2) Εμφάνιση κοινωνικών δικαιωμάτων:

Από τα σπουδαιότερα χαρακτηριστικά του Παπανδρεϊσμού. Όχι, δεν θα μιλήσουμε για τη σπουδαία μεταρρύθμιση του ΕΣΥ, αντίθετα θα μιλήσουμε ότι για πρώτη φορά αναπτύχθηκε κρατική φροντίδα και σχεδιάστηκαν πολιτικές που στόχο είχαν την κοινωνική συνοχή και εν γένει την εδραίωση του κοινωνικού κράτους. Για πρώτη φορά ο Παπανδρεϊσμός έβαλε στο κράτος την υποχρέωση να μεριμνά για την υγεία, την παιδεία, την εργασία των πολιτών και να χαράσσει πολιτικές με στόχο την εμβάθυνση των δομών κοινωνικής αλληλεγγύης. Ο Παπανδρεϊσμός προσπάθησε να οικοδομήσει ένα κράτος το οποίο θα εγγυόταν στον πολίτη τα στοιχειώδη, εισάγοντας μάλιστα ως θεμελιώδη πολιτική την ελάχιστη αξιοπρεπή διαβίωση, εξασφαλίζοντάς του την ακώλυτη πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες. Παράλληλα ο Παπανδρεϊσμός εγκαινίασε την κοινωνική διαπραγμάτευση, δηλαδή την ροή αιτήματος-επεξεργασμένης πολιτικής, μεταξύ πολιτικής εξουσίας και κοινωνικού συνόλου, όπου αυτό γινόταν μέχρι τότε μέσω του τοπικού βουλευτή.

3) Κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων: Ακόμα και οι πολέμιοι του Παπανδρεϊσμού του αναγνωρίζουν ότι επί Ανδρέα Παπανδρέου ο έλληνας έπαψε να φοβάται τον χωροφύλακα, ενώ η θέσπιση του πολιτικού γάμου, αλλά και η αποποινικοποίηση της μοιχείας έδωσε την ευκαιρία στον κάθε πολίτη να διαμορφώσει το δικό του σχέδιο ζωής, δίχως αυτό να υποβάλλεται σε προηγούμενη έγκριση από το κράτος, μέσω του μηχανισμού του πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων ή της αστυνομοκρατίας. Ποτέ άλλοτε η χώρα μας δεν έζησε καθεστώς πλήρους ελευθερίας της γνώμης, ποτέ άλλοτε η ελληνική κοινωνία δεν έζησε τέτοιο καθεστώς κοινωνικής απελευθέρωσης, μάλιστα από ένα σοσιαλιστικό κόμμα.

4) Εθνική συμφιλίωση: Από τα μείζονα χαρακτηριστικά του Παπανδρεϊσμού, με κορωνίδα την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Ο Παπανδρεϊσμός δεν προσπάθησε να θεσπίσει όρους πολιτικής ανεξιθρησκείας, δηλαδή μια κρατούσα "πολιτική" θρησκεία, η οποία θα επέτρεπε την ανάπτυξη μειοψηφικών ρευμάτων, αρκεί να μην την έθιγαν. Ο Παπανδρεϊσμός μπόρεσε να υπερβεί τα μετεμφυλιακά πάθη και να αποκαταστήσει την αδικία που συντέλεστηκε με την Αριστερά προδικτατορικά. Μπορεί η πράξη νομιμοποίησης του ΚΚΕ από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή το '75 να ήταν το πρώτο βήμα της εθνικής συφιλίωσης, ωστόσο αν ρωτούσε κάποιος τον Εθνάρχη, αν ασπάζεται το ενδεχόμενο ο λαός να εκλέξει αριστερή κυβέρνηση, δεν νομίζουμε ότι θα απαντούσε καταφατικά. Ο Παπανδρεϊσμός προσπάθησε να θεσπίσει κοινούς όρους παιχνιδιού για όλους, χωρίς αποκλεισμούς, αφήνοντας ανοικτή την τροπή μεταξύ των αντίπαλων ιδεολογικών ρευμάτων.

5) Καθολική εκπροσώπηση: Αυτό επετεύχθη τόσο με την κατοχύρωση του συνδικαλισμού, όσο και με την δράση του ΠΑΣΟΚ ως ενός οργανωμένου δικτύου που κάλυπτε ευρύ σύνολο κοινωνικών ομάδων και δυνάμεων. Ο Παπανδρεϊσμός μέσω της κατοχύρωσης του συνδικαλισμού μπόρεσε να δώσει φωνή στην κάθε επαγγελματική ομάδα, καθιστώντας τη ενεργό πολιτικό παίκτη στη δημόσια σφαίρα, όταν παλαιότερα τα συνδικάτα βρίσκονταν υπό την πλήρη χειραγώγηση του κράτους. Παρά τα πολλά εκφυλιστικά φαινόμενα, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο Παπανδρεϊσμός επανακαθόρισε τον όρο "εκπροσώπηση", δημιουργώντας κοινωνικά δίκτυα στο εσωτερικό της ελληνικής κοινωνίας, τα οποία θέλησαν -και πέτυχαν- την ενεργό συμμετοχή τους στα πράγματα, όπου για πρώτη φορά η πολιτική εξουσία έμαθε να διαλέγεται με τον κοινωνικό παλμό, αφού πριν, στο κράτος των νοικοκυραίων, το αξίωμα ήταν δουλειά-φόβος-σπίτι.

6) Καθολικός σεβασμός στο εξωτερικό: Ποιος αμφιβάλλει ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν έχαιρε βαθειάς και ευρείας εκτίμησης από τους ευρωπαίους εταίρους, οι οποίοι μάλιστα τον αντιμετώπιζαν ισότιμα; Εδώ η Μάργκαρετ Θάτσερ θυμάται να λέει για τον Ανδρέα "δεν θυμάμαι να ήρθε ποτέ σε κάποια Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. και να μην πήρε κάτι για την χώρα του". Ο Παπανδρέου ήταν προσωπικότητα διεθνούς κύρους και ο λόγος του μετρούσε. Μπορεί τότε η Ε.Ε. να ήταν διαφορετική και οι συσχετισμοί δυνάμεων υπέρ της Ελλάδος, εντούτοις ο Παπανδρέου είχε το πολιτικό κεφάλαιο να αξιοποιήσει προς όφελος της Ελλάδος αυτές τις συμπάθειες, ενώ σε περίοδο ψυχρού πολέμου κατάφερε να κρατήσει τις ισορροπίες, χάρις και των διασυνδέσεών του με τον αραβικό κόσμο και το κίνημα των αδεσμεύτων.

7) Κάθετη διείσδυση στα κοινωνικά στρώματα και οικοδόμηση συμμαχιών: Ο Παπανδρείσμός τι το διαφορετικό είχε από την Δεξιά; Ότι κατάφερε μέσω του ΠΑΣΟΚ να αγκαλιάσει ευρεία στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, συνασπίζοντας κοινωνικές ομάδες ετερόκλητες γύρω από κοινά αιτήματα. Ο Παπανδρεϊσμός δεν προσπάθησε να κάνει σμυφωνίες κορυφής, ούτε να νομιμοποιήσει μια ελίτ στα μάτια του λαού, ως ενδεδειγμένη ομάδα διακυβέρνησης. Αντίθετα κατάφερε να συσπειρώσει στις τάξεις από τον αγρότη και τον μικροεπιχειρηματία, μέχρι τον δημόσιο υπάλληλο και τον συνταξιούχο, οικοδομώντας μια πλατιά κοινωνική συμμαχία που κράτησε το ΠΑΣΟΚ όρθιο ακόμα και μέχρι σήμερα. Ο Παπανδρεϊσμός κατάφερε να συσπειρώσει στις τάξεις του τη νεολαία της εποχής, συνδυάζοντας την επιστημονικότητα με την λαϊκότητα, παντρεύοντας κατά το δυνατόν τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου.

8) Ανάδειξη νέων πολιτικών στελεχών και ηγετικής ομάδας: Ο Παπανδρεϊσμός το 1981 συσπείρωνε στις τάξεις του πολιτικούς λίγο έως πολύ άγνωστους στο ευρύ κοινό. Ο Παπανδρέου δεν προσπάθησε να πετύχει μια έντιμη αποστρατεία για την προδικτατορική γενιά της Ένωσης Κέντρου, ούτε το ΠΑΣΟΚ αποπειράθηκε να βγάλει μπροστά κοινωνικά καταξιωμένες προσωπικότητες της εποχής αποκλειστικά. Πλάι στην Μελίνα Μερκούρη υπήρχαν πολιτικοί που αναδείχθηκαν από τον Ανδρέα, ο οποίος δεν δίστασε να "πλάσει" νέα πολιτικά στελέχη και να τα ρίξει στην αρένα της πολιτικής. Με απλά λόγια ο Παπανδρεϊσμός αξιοποίησε ότι το δημιουργικότερο υπήρχε στην ελληνική κοινωνία σε επίπεδο νέων και άφθαρτων στελεχών, οι οποίοι υπό την καθοδήγηση ενός χαρισματικού ηγέτη μπόρεσαν να αναπτύξουν τις πολιτικές δεξιότητες και να κυβερνήσουν. Ο Παπανδρεϊσμός δεν συμβιβάστηκε με το παλαιό, ούτε επεδίωξε να γίνει αρεστός σε διάφορα πολιτικά τζάκια. Αντίθετα θέλησε μέσω του πολιτικού κινήματος της "Αλλαγής" να αλλάξει μια για πάντα τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού.

Αυτά εν ολίγοις ήταν τα κυρίαρχα χαρ/κα του Παπανδρεϊσμού Πλάι σ' αυτά θα μπορούσαν να προστεθούν κι άλλα, όπως φυσικά είμαστε σίγουροι ότι οι πολέμιοί του θα προσπαθήσουν να θυμηθούν τον λαϊκισμό, τον πελατειασμό, την πολιτική με δανεικά, την Δήμητρα Λιάνη και την βίλα της οδού Αγράμπελης ή τους πρασινοφρουρούς. Αυτό το post, όπως είπαμε στην εισαγωγή. σκοπό έχει να αποκρυσταλλώσει τα θεμελιώδη χαρ/κα του Παπανδρεϊσμού και το κατά πόσο μπορεί να λάβει χαρακτήρα ιδεολογικού και πολιτικού ρεύματος, το οποίο μάλιστα στο σήμερα θα μπορέσει να διεκδικήσει ρόλο ηγεμονικό στον επανακαθορισμό της δημοκρατικής παράταξης.

Κατά την προσωπική μας άποψη πιστεύουμε ότι μπορεί και γιατί όχι να μεταξελιχθεί στο κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα του Νεο-Παπανδρεϊσμού, όπως εκείνο εκφράστηκε τη διετία 2009-2011 από τον Γιώργο Παπανδρέου και την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Για να μπορέσει όμως να ευδοκιμήσει ο "Νεο-Παπανδρεϊσμός" ως πολιτικό και ιδεολογικό ρεύμα, πρέπει να διαθέτει, κατά τη γνώμη μας τις εξής βασικές αρχές:

1) Συμμετοχή: Ως αντανάκλαση της εμβάθυνσης των πολιτικών δικαιωμάτων, ο Νεο-Παπανδρεϊσμός οφείλει να βάλει πάλι τον πολίτη στο προσκήνιο μέσω της διεύρυνσης της συμμετοχικότητας και πάνω απ' όλα την εμπέδωση της διαφάνειας και της αυτονομίας της πολιτικής. Ο Νεο-Παπανδρεισμός μπορεί να επιστρέψει την πολιτική στο τραπέζι με το εργαλείο της συμμετοχικότητας, όπως οι δημοψηφισματικές διαδικασίες, η ηλεκτρονική δημοκρατία και διαβούλευση, η καθημερινή λογοδοσία της εξουσίας στους πολίτες.

2) Ανεκτικότητα: Είναι προφανές ότι η σμίκρυνση του ΠΑΣΟΚ στα χέρια του Βενιζέλου είχε σαν αποτέλεσμα να βγουν από το ντουλάπι της ελληνικής μας ιστορίας πολλοί δαίμονες, όπως εκείνοι του φασισμού, αλλά και της εμφυλιακής διένεξης μεταξύ Δεξιάς του Σαμαρά και Αριστεράς, όπως εκφράζεται σήμερα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί οι δαίμονες για να πάψουν, να εκλείψουν οριστικά, θα πρέπει ο Νεο-Παπανδρεϊσμός να επεξεργαστεί την οικοδόμηση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου, στο οποίο δεν θα περισσεύει κανείς, επανακαθορίζοντας τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού τους οποίους όλοι πρέπει να σέβονται. Παράλληλα η ανεκτικότητα θα πρέπει να έχει ως στόχο την ενσωμάτωση των μεταναστών στην χώρα μας και την παροχή ίσων ευκαιριών για εκπαίδευση, εργασία και πολιτική συμμετοχή. Αυτή η ανεκτικότητα θα μπορέσει να περιορίσει την επιρροή του χρυσαυγιτισμού, ο οποίος τα τελευταία 2 χρόνια μπόρεσε πάλι να διαιρέσει την ελληνική κοινωνία.

3) Εκπροσώπηση της "αόρατης" κοινωνίας: Το μεγάλο στοίχημα του Νεο-Παπανδρεϊσμού το να μπορέσει να δώσει φωνή, όχι απαραίτητα με μια κομματική δομή, αλλά με την εμφάνιση νέων συμμετοχικών θεσμών, στο μεγάλο κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που νιώθει σήμερα απομονωμένο και περιθωριοποιημένο. Ο Νεο-Παπανδρεϊσμός οφείλει να αξιοποιήσει το μέγιστο της κοινωνικής δυναμικής, να επαναζυμωθεί με την κοινωνία, να την πείσει ότι η δημοκρατία, το κράτος δικαίου, η πολιτική είναι υπόθεση όλων και όχι μονάχα ολίγων και εκλεκτών. Η "αόρατη" κοινωνία είναι η μετεξέλιξη αυτού που ο Ανδρέας Παπανδρέου ονόμασε "μη προνομιούχους" και προς σ' αυτή την κατεύθυνση ο Νεο-Παπανδρεϊσμός πρέπει να επανεφεύρει το κοινωνικό κράτος, όχι με τις στρεβλώσεις που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία, αλλά με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και έντιμων συναλλαγών, στην λογική της προστασίας του αδύνατου και όχι της παραμονής του σ' αυτή την κατάσταση. Ο Νεο-Παπανδρεϊσμός οφείλει να φέρει στο προσκήνιο όχι το κράτος πρόνοιας, αλλά την δημοκρατία πρόνοιας.

4) Εμφάνιση νέων στελεχών: Επίσης ένα πολύ μεγάλο στοίχημα, που όλοι το ευαγγελίζονται, αλλά λίγοι το κάνουν. Ο Νεο-Παπανδρεϊσμός δεν είναι ανάγκη να ασπαστεί το δόγμα "πολιτική χωρίς πολιτικούς". Από την άλλη δεν πρέπει να ειδωθεί ως μια εταιρεία ή μια υπηρεσία του Δημοσίου, όπου θα μαζέψει τα καλύτερα βιογραφικά. Ο Νεο-Παπανδρεϊσμός δεν χρειάζεται μονάχα καταξιωμένους επιστήμονες ή καλλιτέχνες, ούτε πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ένα όχημα προσωπικής δικαίωσης μιας διαδρομής. Αντίθετα ο Νεο-Παπανδρεϊσμός χρειάζεται στελέχη και πρόσωπα τα οποία θα καταστήσουν κτήμα στο ευρύ κοινό τις αρχές και τις αξίες του. Αν η διακυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου είχε ένα μεγάλο έλλειμμα, ήταν το ότι δεν διέθετε επαρκή (σε αριθμό) στελέχη για να επικοινωνήσουν τις βασικές στρατηγικές επιλογές της πολιτικής του και εν γένει του οραματός του. Με γνώση του πρόσφατου παρελθόντος λοιπόν, ο Νεο-Παπανδρεϊσμός θα πρέπει να ριζώσει ξανά στις νεότερες και παραγωγικότερες γενιές, όχι μόνο για να διεκδικήσει την εξουσία στο άμεσο μέλλον, αλλά για να εξασφαλίσει την βιωσιμότητα της δημοκρατικής παράταξης τις επόμενες δεκαετίες. Είναι ζωτικής σημασίας η εμφάνιση μιας νέας γενιάς πολιτικών στελεχών, που όχι μόνο θα ανδρώσουν τον Νεο-Παπανδρεϊσμό, αλλά θα εξειδικεύσουν και θα εκλαϊκεύσουν το όραμα που χρειάζεται από εδώ και μπρος η ελληνική κοινωνία.

Καταληκτικά: Όχι, το να μιλάς για την κληρονομιά του Ανδρέα Παπανδρέου δεν είναι καθόλου ντεμοντέ, ούτε ενοχικό. Αντίθετα μιας κατα προτάγματα πάνω στα οποία γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ξαναεμφανίζονται και πάλι στην ελληνική κοινωνία, ξεπερνώντας την έννοια του παρωχημένου. Για να μπορέσει όμως ο Παπανδρεϊσμός να ξαναδιεκδικήσει τα χαρακτηριστικά ενός ηγεμονικού ιδεολογικού ρεύματος πρώτα στην δημοκρατική παράταξη και έπειτα στην κοινωνία, απαιτείται η μετεξέλιξή του στον Νεο-Παπανδρεϊσμό, ο οποίος θα αποτελέσει και την φυσιολογική του συνέχεια..

- See more at: http://www.epikairo.gr