Θυμάμαι ένα άρθρο που είχε γράψει κάποτε [πριν το '80] ο καθηγητής Βασίλης Φίλιας κι έλεγε [περίπου] ότι οι νέοι αγωνίζονται για να περάσουν στην αντίπερα όχθη, δηλαδή να ενταχθούν στο σύστημα. Τότε που το διάβασα το σχετικό άρθρο, είχα νευριάσει με τον καθηγητή, θεωρώντας ότι έλεγε μπούρδες. Περνώντας όμως τα χρόνια, διαπίστωσα κι εγώ όπως όλοι, ότι αυτό ακριβώς γίνεται.
Εάν οι νέοι βρίσκονταν σε διαρκή επανάσταση, το σύστημα θα είχε αλλάξει προ πολλού!!
Αλλά δεν βρίσκονται σε διαρκή επανάσταση - εκτός από κάποιους που νομίζουν ότι βρίσκονται σε διαρκή επανάσταση και είναι ενταγμένοι σε κάτι τροτσκιστικά γκρουπούσκουλα, που αμαυρώνουν και τη μνήμη του μεγάλου εκείνου επαναστάτη, του Λέοντα Τρότσκι.
Οι νέοι, σχεδόν παθολογικά καχύποπτοι, πάντοτε έχουν την εντύπωση ότι πορεύονται σε χώρο παγιδευμένο από τους μεγαλύτερους. Κι αν χάσουν τον προσανατολισμό τους και την αυτοπεποίθησή τους, πάλι τα ρίχνουν στους παλιότερους. Εγώ δέχομαι ότι οι νέοι όταν αγωνίζονται, δεν έχουν κατά νου να μονοπωλήσουν την ιστορική εντολή για το συμφέρον της προόδου, της ειρήνης, της δημοκρατίας, της πατρίδας και του λαού. Στην πορεία όμως αυτό κάνουν και κάπου βέβαια αδυνατούν να περιφρουρήσουν την περιβόητη ελευθερία, αφού δεν ξέρουν σε τι ακριβώς συνίσταται. Για τους περισσότερους η ελευθερία έχει ένα καθαρά λυρικό, ρομαντικό περιεχόμενο, κι αυτό είναι πολύ όμορφο. Για κάποιους άλλους έχει ένα περιεχόμενο καθαρά πρακτικό και εξαργυρώσιμο.
Υπάρχουν και κάποιοι που την επιζητούν και την θέλουν αυτή την ελευθερία για να πουλάνε ανενόχλητοι την πραμάτεια τους και ασύδοτα να καταλαμβάνουν κάθε χώρο απεριφρούρητο. Επόμενο είναι, λοιπόν, οι νέοι να πορεύονται σε μια κοινωνία με τόσες εκδοχές της ελευθερίας και να νιώθουν ότι δυναστεύονται από τους μεγαλύτερους. Μια γρήγορη ματιά στην ευρωπαϊκή ιστορία θα μας πείσει ότι έγιναν και δυστυχώς εξακολουθούν να γίνονται παραχαράξεις, νοθείες και παρεκτροπές της έννοιας της ελευθερίας.Άπειρες οι εκδοχές της. Ρομαντική, πουλμήχανη, μεθυσμένη, ανεύθυνη, αναρχική, ύπουλη, υπονομευμένη, μηδενιστική, στρατευμένη...
Η κατάχρηση της ελευθερίας έχει διαπιστωθεί ιστορικά ότι έγινε ένα από τα πιο αποτελεσματικά μέσα ώστε να προλειανθεί το έδαφος και να επιβληθούν ασήκωτα δεσμά. Είναι κραυγαλέα τα δυο μεγάλα παραδείγματα του εικοστού αιώνα με τον κόκκινο και τον μαύρο φασισμό. Και σήμερα επιβιώνουν κάποιες εκδοχές αυτών των δυο με τις απανωτές απεργίες, με την παράλυση του κοινωνικού και κρατικού ιστού, με την επιβολή εκ μέρους της κρατικής εξουσίας μέτρων που ανατρέπουν όλα τα κεκτημένα, με την αποθέωση της συνδικαλιστικής πρακτικής, με τα κούφια συνθήματα των πολιτικών και την κορδωμένη εγωλατρεία κάποιων νεότερων και την υπερβολική αυτοδιαφήμιση του νέου, του άφθαρτου και του φιλοπρόοδου.
Βλέπουμε να παρουσιάζονται στο πολιτικό προσκήνιο άτομα υπερτροφικά, που υποθάλπουν την κατάχρηση της ελευθερίας από ιδιοτέλεια. Και κάπου εκεί χαμένο στην πλατεία Συντάγματος ένα πλήθος αθώο, αλλά χαμένο, που στο τέλος πληρώνει και την ασυδοσία και την κατάπνιξή της. Η παρουσία στο προσκήνιο κάποιων πολιτικών που μέμφονται και κατηγορούν τους "παλιούς" ως δήθεν επαγγελματίες, ενώ αυτοί... δεν είναι, απλώς αποδεικνύει την επικράτηση της προοδευτικότητας, της ρητορείας, της μεγαλοστομίας, του υπερανθρωπισμού και της θαυματοποιίας. Έχω την εντύπωση ότι αυτή την δύσκολη ώρα για τον τόπο δεν υπάρχουν προφήτες, αλλά δημαγωγοί, δεν υπάρχουν άγιοι αλλά αριβίστες, δεν υπάρχουν οραματιστές αλλά καλπουζάνοι. Και φυσικά δεν μπορούμε σήμερα να μετρήσουμε με τους αριθμούς των οπαδών τους ηγέτες.
Πάντως στους τιμητές της γενιάς μου θα ήθελα να δώσω κι αυτή την απάντηση, ότι δηλαδή ΔΕΝ είναι τόσο αμαρτωλή όσο της προσάπτουν. Κι αυτό ισχύει για όλες τις γενιές. Όπως δεν είναι αμαρτωλοί όλοι οι πολιτικοί. Η γενιά μου πάλεψε γιατί δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς. Όπως πάλεψε και η γενιά του αλβανικού έπους, όπως πάλεψε και η γενιά της εθνικής αντίστασης, όπως πάλεψε και η γενιά του ανένδοτου αγώνα, του 114, η γενιά της Νομικής και του Πολυτεχνείου κ.ο.κ. Και το σωστό είναι να ωριμάζουμε μελετώντας τις αμαρτίες και τα λάθη μας. Όλοι έχουν προσφέρει για να υπάρχει αυτή η πατρίδα. Κι αν έχουμε ευθύνες, τις έχουμε ΟΛΟΙ. Κανείς δεν είναι στο απυρόβλητο!!!
Αλλά δεν θα πάψω να ισχυρίζομαι ότι δεν μπορεί ο κάθε πολιτικός με φράσεις αισθηματολογικές να παίζει την κωμωδία της σοβαρότητας κι εδώ σαφώς αναφέρομαι στην περίπτωση του Τσίπρα, του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, διότι είναι προφανέστατη η προσπάθειά του να "κατακτήσει" κοινό, μοιράζοντας άφθονες υποσχέσεις, αυτοπροβαλλόμενος ως άμωμος, ανεπίληπτος, αναμάρτητος, κουνώντας την ουρά του με ψευτιές και ευφυολογήματα, λέγοντας στον κόσμο ακριβώς εκείνα που θέλει ν' ακούσει, σε μια κοινωνική, πολιτική και οικονομική συγκυρία που χρειάζεται σωφροσύνη, αυτοσυγκράτηση και προπαντός ΑΛΗΘΕΙΕΣ
Ν.ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
http://nikoslagadinos.blogspot.gr
http://nikoslagadinos.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.