Εμπρός για της γενιάς τους τα Πολυτεχνεία!

Βρέθηκα στην Αθήνα…

Το μάτι μου έπεσε σε ένα σύνθημα γραμμένο σε έναν τοίχο.

Μου έκανε εντύπωση γιατί ήταν σχεδόν καλλιγραφημένο , πρώτα η αισθητική του με τράβηξε αλλά μετά η ουσία του με άγγιξε:

«Χούντα δεν γνωρίσαμε ούτε κι ‘ ελευθερία

..εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία…»

Ναι! Τη χούντα, δεν την γνώρισαν.
Την κατάμαυρη εποχή που ο ένστολος ή ο μυστικός σε κατέβαζε από το λεωφορείο γιατί μουρμούρισες στο διπλανό σου «δεν είναι ζωή αυτή» δεν την βίωσαν.

Τις ημέρες που το θράσος των τύραννων ήταν τραχύ σα γυαλόχαρτο που σου ματώνει τα μάγουλα όχι, δεν τη γεύτηκαν. Τον καιρό που όλοι ήσαν «ύποπτοι».

Ούτε κι ελευθερία γνώρισαν όμως;

Κάποιοι θα πουν πως όχι μόνο ελευθερία γεύονται αλλά για την ακρίβεια απόλυτη ασυδοσία. Μην τα επαναλαμβάνω, είναι γνωστά τα όσα λέγονται, τα ακούμε τακτικά. Και βέβαια είναι πολύ εύκολο από τον καναπέ να κρίνει κανείς.

Ποια είναι αλήθεια η ασύδοτη ελευθερία;

Η ελευθερία της ζωής που σε υποχρεώνει να παραδόσεις την ύπαρξή σου ως αντιπαροχή στην εξουσία των τραπεζών για να σπουδάσεις;

Η ελευθερία της ζωής που ανοίγει μπροστά σου τις πύλες της ανεργίας ή της απασχόλησης σε οτιδήποτε άλλο από αυτό που ονειρεύτηκες και διάλεξες;

Η ελευθερία της ζωής που με χυδαιότητα ορίζεται από τους λογής γκλαμουράτους καλοταϊσμένους που πλουτίζουν με την κομπίνα την κλοπή και τον εκβιασμό και προβάλλονται ως πρότυπα από τις τηλεοράσεις;

Η ελευθερία της ζωής σε έναν κόσμο βουβό, πελαγωμένο, έως τα θεμέλια απάνθρωπο και αδιέξοδο.

Η ελευθερία της ζωής σε έναν πλανήτη που αργοπεθαίνει;

Καμία ελευθερία!
Και αν τότε είχες απέναντι το απόλυτο μαύρο, τον ταυτοποιημένο φασισμό, τώρα, με όλες τις παραλλαγές του γκρίζου τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα, πολύ πιο μπερδεμένα, πολύ πιο δυσανάγνωστα.

Ακόμα και στο Wall των Pink Floyd που εξέφρασε μία ολόκληρη γενιά, ο ουρανός ήταν ευδιάκριτος πάνω από τον τοίχο. Ήξερες, καταλάβαινες γιατί έπρεπε να τον γκρεμίσεις.
Τώρα;

Τώρα, μοιάζει το γκρέμισμα αναγκαίο όπως πάντα, αλλά ο ορίζοντας είναι αόρατος.

Ανύπαρκτος. Χτισμένος, ακόμα και αυτός.

Εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία!

Τι ωραίο που ακούγεται ε;

Μα είναι, να το πω έτσι, η δουλειά, το καθήκον κάθε νέας γενιάς η Ρήξη.
Αλλιώς τίποτα δεν προχωρά, τίποτα δεν κάνει ούτε ένα βήμα μπροστά, ακόμα και αν, σε αυτό το «μπροστά» είναι το χείλος του γκρεμού.

«Εσύ που έφυγες νωρίς

δεν πρόφτασες να δεις

τη σιγανή φθορά της πέτρας

Κάποτε ήταν βράχια

όμως με τον καιρό

λειάνθηκαν οι εσοχές

κι οι εξοχές ‘γίναν ανάρπαστες

απ’ τους τουρίστες των διαδηλώσεων…»
έγραφε ο Βασίλης Βασιλικός, στην εποχή του Πολυτεχνείου …

Εμπρός λοιπόν, για της γενιάς τους τα Πολυτεχνεία.

Δεν ξέρω ποια θα είναι, δεν ξέρω πότε θα και πως θα γίνουν.

Τίποτα δεν ξέρω, παρά μόνο δύο πραγματάκια:

Πως υπάρχουν όλοι εκείνοι οι λόγοι που μπορούν να τα γεννήσουν, γιατί ένα βλέμμα καθαρό γύρω θα βρει πάμπολλες αιτίες για οργή κι εξέγερση.

Πως περισσότερο από ποτέ είναι οντολογικά αναγκαία η Αριστερά.

Μια Αριστερά όμως σημερινή. Μια Αριστερά του 21ου αιώνα, απαλλαγμένη από τον λαϊκισμό και τις αστοιχείωτες γενικολογίες, που να μην χαϊδεύει τη δίκαιη οργή αλλά να την μετουσιώνει σε γνωστική και μορφωμένη εξέγερση και αντίδραση.

Μια Αριστερά που να ορθώνει ποιοτικό ανάστημα έναντι της διεφθαρμένης εξουσιαστικής μηχανής της Συντήρησης και του δηλητηριώδους εθνικισμού, και παράλληλα διαχωρισμένης από την εξουσιολαγνεία και την αλαζονεία της δήθεν εκσυγχρονιστικής σοσιαλδημοκρατίας.

Ζούμε ίσως, στην πιο κρίσιμη περίοδο της ιστορίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Και η οργή στις κοινωνίες θεριεύει σαν ένα βουβό τσουνάμι.

Η Αριστερά, οφείλει να στυλώσει το βλέμμα στο Μέλλον, να πάψει να «νοσταλγεί» και να ναρκισσεύεται και να παίξει δυναμικά το ρόλο που χρωστάει.

Αυτόν, της ιδεολογικοποίησης και σύνταξης των αγώνων στον 21ο αιώνα σε ένα πλαίσιο εμβαπτισμένο αφ ενός στις πανανθρώπινες αξίες του Σοσιαλισμού και, αφ ετέρου στη συνείδηση πως η εποχή της Βιομηχανικής Επανάστασης τελείωσε.

Στη μνήμη αυτών που έπεσαν για κάποια ιδανικά…

ΑΡΝΟΥΜΑΙ να έχω συμμετοχή στο πανηγυράκι που έντεχνα στήνουν κάποιοι … γνωστοί ή άγνωστοι της επαναστατημένης νιότης μας…

Σε αυτούς, καθώς και σε όλη την πολιτική υποκρισία αφιερώνω, το στίχο τούτο του Ματρόζου:

«Αν οι ζητιάνοι σαν κι αυτούς δεν έχυναν το αίμα,

οι καπετάνιοι σαν εσέ δεν θα φορούσαν στέμμα»!
Αυτή είναι η θλιβερή της γενιάς μας η αλήθεια, και όποιος θέλει την αποδέχεται!

Τα ιδανικά δεν είναι κάτι που θυμάσαι μόνο στις εκλογές και όταν αγοράζεις εφημερίδα την Κυριακή, είναι τρόπος ζωής, και σκέψης και συμπεριφοράς…

http://ra64.wordpress.com