Όχι μόνο να ανησυχούμε. Ας μιλήσουμε. Ας επηρεάσουμε τα πράγματα.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΗ

Σε αυτήν την χώρα και κύρια στην αυτοπροσδιοριζομενη κεντρο+αριστερά το τελευταίο έντονο κύμα είναι οι ανησυχούντες. Οι δικαίως ανησυχούντες , οι κατ ανάγκην και οι επικοινωνιακά ορμώμενοι.

Τους τελευταίους μήνες , από την κάθε πλευρά – και είναι περισσότερες των δύο- όλα σχεδόν έχουν όλα ειπωθεί. • Από τα πλέον συμβατικά και συστημικα , όπου οι καλές πρακτικές βαπτιζονται μεταρρυθμίσεις και το πνεύμα σύνεσης και ηρεμίας δεν δειχνει να ανησυχει ιδιαιτερα κανενα γνωστο συστημα , • Από τα πλέον αμήχανα ,όπου ή προσωπα ή σχήματα ειναι σε διαρκή αναζήτηση κομμάτων και ρόλων , λέγοντας διάφορα διαφορετικά ανά στιγμες στο χρονο , · Εως τα πλέον παλαιο επαναστατικά , κατα τα γνωστά και προφανή.

Αυτό όμως που ο δημοκρατικός χώρος διαβάζει, μέσα από αυτήν την βοή και την πολυφωνία, είναι το σημερινό έλλειμμα ,πολιτικών , θέσεων και στρατηγικής των προοδευτικών δυνάμεων απέναντι στην κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Και πως μπορείς να διατηρείς τον τίτλο και τον ρόλο του προοδευτικού, όταν η κρίση σε γονατίζει ηθικά , κοινωνικά και οικονομικά και απλά παρακολουθείς τις εξελίξεις ; ή όταν ακόμη χειρότερα , απέναντι στους μηχανισμούς των αγορών πλειοδοτείς εκλογικά με ευχάριστο αέρινο λόγο αντιγράφοντας παλιές δεκαετίες ; Ο καιροσκοπισμός όπως και η αμηχανία δεν λύνουν προβλήματα. Και εδώ που φτάσαμε ούτε καν τα μεταθέτουν.

Η μεγάλη ήττα της πολιτικής των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα δεν είναι μόνο η κρίση και το πώς φτάσαμε σε αυτήν αλλά και η αδυναμία των θεσμών και του κράτους απέναντι σε αυτή. Είναι και το ότι ο τακτισμός επεκράτησε του εθνικού συμφέροντος , είναι και ο πολιτικός εξτρεμισμός που αρνήθηκε να δει τον ρόλο των αγορών και τις αρνητικές ευρωπαϊκές συνθήκες, ενω ταυτόχρονα δεν φοβήθηκε την "επένδυση" στο μίσος και στα σενάρια συνομωσίας , θεωρώντας δευτερεύων ζήτημα τον κίνδυνο του εθνικού διχασμού . Τα παραδείγματα των πολλών Ζαππείων , του εορτασμού της 28ης του 2011 στη Θεσσαλονίκη ή της πλατείας Συντάγματος είναι μόνο ενδεικτικά.

Η δική μας ήττα δεν κρίθηκε μόνο στα ποσοστά του 2012. Κρίθηκε και πριν και όχι μόνο γιατί πήραμε αντιλαϊκά μέτρα και κάναμε λάθη. Αρκετοί έθεσαν την σκιά της προσωπικής τους σωτηρίας πάνω από τα γεγονότα , ενώ άλλοι δεν πίστεψαν αρκετά ότι η κρίση πρέπει να απαιτεί εμβάθυνση δημοκρατίας και βαθιές αλλαγές , κύρια την κάθαρση στο πολιτικό σύστημα. Η δική μας ήττα κρίνεται ακόμη καθημερινά από το ότι η χώρα υποχωρεί σε ζητήματα κοινωνικών δικαιωμάτων , εργασιακών δικαιωμάτων και μεταρρυθμίσεων. Κρίνεται γιατί δεν βάζει φρένο – σαφές κάθετο διακριτό φρένο - στην δεξιά αντίληψη της μοιρασιάς των μικρών και των μεγάλων , κρίνεται γιατί με εξαίρεση ελάχιστες – πολλές φορές και λοιδορούμενες φωνές – λείπει από την διεθνή συζήτηση για θέματα δημοκρατίας και αγορών, κρίνεται γιατί δεν συνεχίζει να αρθρώνει λόγο και ρόλο απέναντι στα συστήματα διαπλοκής. Κρίνεται γιατί δεν έχει κοινή σταθερή αντίληψη και λόγο απέναντι στο πως φτάσαμε και πως διαχειριστήκαμε την κρίση. Και η ήττα της δημοκρατικής παράταξης θα επαναλαμβάνεται όσο δεν δημιουργούνται τα σχήματα και οι προτάσεις που θα κινητοποιήσουν τις υγιείς παραγωγικές δυνάμεις , όσο είναι λειψά τα βήματα οικοδόμησης της εμπιστοσύνης των πολιτών , όσο δεν κινητοποιούνται οι δυνάμεις που θα ενοποιήσουν τον δημοκρατικό χώρο απέναντι σε μια δεξιά και ακροδεξιά επέλαση - ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης .

Πολλοί από εμάς ,ανεξαρτήτως θέσης και ρόλου , μάλλον ως ανησυχούντες περνάμε τις μέρες μας . Είτε ως μονάδες στην πολιτική και κοινωνική μοναξιά μας , είτε ως κινήσεις φίλων και γνωστών , προσδιοριζόμενες από τον σκοπό της επικοινωνιακής διαφοροποίησης , γιατί να , κάπου κοντά να έρχονται και οι εκλογές. Μεγαλώσαμε μπολιασμένοι με το DNA της προσωπικής πολιτικής επιβίωσης , με το όποιο κόστος στρέβλωσης και στασιμότητας για την πολιτική παιδεία της χώρας . Αρνούμαστε τελικά να δούμε ακόμη και αυτό , το ότι ξέραμε πλέον δεν ισχύει , άρα και τα τεχνάσματα επιβίωσης παύουν να υπάρχουν.

Ως ανησυχούντες περνάμε τις μέρες μας και για αυτό 1ον δικαίως δεν μας ακούει κανείς και 2ον και σπουδαιότερο επιτρέπουμε στα πράγματα να γίνονται χειρότερα. Δεν βλέπουμε; Δεν ξέρουμε; Πόσες ακόμη μέρες «ασφάλειας» και στασιμότητας μπορείς να κερδίζεις απέναντι στην απόγνωση της κοινωνίας που δεν βλέπει ούτε ελπίδα ούτε το σύστημα να γίνεται δικαιότερο ; Παρακολουθώντας το σύστημα καθημερινά να χτίζει εναλλακτικά είτε τους βαθμούς επιτυχίας του success story της κυβέρνησης , είτε την οδό των δραπετεύσεων , είτε τους βαθμούς «αντίστασης» και τους νέους εχθρούς , είναι δυστυχώς λίγες , ελάχιστες , οι προοδευτικές φωνές που αντιδρούν.

Και εδώ, αγαπητοί σύντροφοι είναι η ώρα της δική μας επιλογής. Επιλογή ,την οποία πιθανά η κοινωνία μπορεί να την απαιτεί ούτε να την χρειάζεται . Έχει να κάνει όμως με τον δικό μας ,εσωτερικό κώδικα. Θα μιλήσουμε, θα παρέμβουμε , θα ενώσουμε , θα αντιδράσουμε ; ή θα σχολιάζουμε , θα περιγράφουμε, θα αφήνουμε τα πράγματα απλά να κυλάνε προς μεγαλύτερη καταστροφή – και μετά βλέπουμε…

Με όλον τον δέοντα σεβασμό , θα ήθελα τον σχολιασμό του σήμερα , για τις πρακτικές του σήμερα , από τα προβεβλημένα στελέχη με την βαθιά εμπειρία που απαίτησαν απο το 2011 παραιτήσεις και κυβερνήσεις "σωτηρίας". Θα ήθελα την πολιτική παρουσία και πρόταση των νεωτέρων. Θα ήθελα να κωδικοποιήσουμε το πρώτο κοινό σαφές μήνυμα ότι απέναντι μας είναι οι συντηρητικές δεξιές πρακτικές και αντιλήψεις. Θα ήθελα ευθεως να ρωτήσουμε τι στο καλό έχουν στο μυαλό τους οι έχοντες σήμερα την τύχη της παράταξης. Που ξεκινά και που σταματά η στρατηγική τους... Θα ήθελα να παρέμβουμε έχοντας στο νου την ευθύνη μας και όχι γιατί μας αναζητεί κανείς...

...Εκτός αν νομίζουμε ότι όλα είναι εντός ελέγχου, με στίγμα και στρατηγική απέναντι στην χώρα και την παράταξη…