Η λογική μας σε πλειστηριασμό

Όσοι καθυστερούν να πληρώσουν τα δάνειά τους (άκουσα ότι) υπολογίζονται σε 200.000. Κάποιοι από αυτούς έχουν δάνειο 50.000 ευρώ και κάποιοι άλλοι 500.000 ευρώ. Κάποιοι είναι άνεργοι και κάποιοι άλλοι είναι εισοδηματίες. Κάποιοι δανείστηκαν για ένα διαμέρισμα και κάποιοι άλλοι για μια βίλα. Κάποιοι αγόρασαν πρώτη κατοικία και κάποιοι άλλοι εξοχικό. Κάποιοι δεν έχουν «μία» στην τράπεζα και κάποιοι άλλοι έχουν καταθέσεις στο εξωτερικό. Και οι μεν και οι δε όμως αρνούνται να πληρώσουν το δάνειό τους. Και μην πείτε «και εμάς τι μας νοιάζει, τους τραπεζίτες φεσώνουν» γιατί δεν είναι έτσι. Τα φέσια των τραπεζών - έτσι όπως τα έχει καταφέρει ο καπιταλισμός - τα πληρώνει όλη η κοινωνία. Είτε γιατί σταματούν οι τραπεζικές χορηγήσεις προς όλους και κυρίως προς τους φτωχότερους, είτε γιατί φουσκώνουν τα «πακέτα διάσωσης» των τραπεζών, στερώντας κονδύλια κυρίως (και ξανά!) από τους ασθενέστερους.

Πόσοι όμως είναι αυτοί που ενώ «έχουν», δεν πληρώνουν τις δόσεις των δανείων τους; Οι «φιλολαϊκοί» θα πουν ότι είναι περίπου το 10% όσων «δεν εξυπηρετούν» τα δάνειά τους, οι πιο πονηρεμένοι θα πουν ότι (μπορεί να) είναι (και) ένας στους τέσσερις. Άλλωστε- θα συμπληρώσουν- το 10% με 20% όσων προσφεύγουν στα ειρηνοδικεία για να τύχουν της προστασίας που παρέχει ο νόμος στα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, «πιάνεται» να έχει αποκρύψει λίγα ή πολλά περιουσιακά στοιχεία. Αφού λοιπόν οι ειρηνοδίκες - που δεν είναι δα και οι Αδιάφθοροι της ΕΛΑΣ- εντοπίζουν με τόση ευκολία αυτούς που αποκρύπτουν περιουσίες, αυτοί που τις αποκρύπτουν χωρίς να αποκαλύπτονται δεν είναι υπερδιπλάσιοι;

Ανεξαρτήτως πάντως αν είναι λίγοι ή πολλοί αυτοί που το παίζουν ανήμποροι χωρίς να είναι, τι θα έκανε ένα κράτος για να προστατεύσει το δημόσιο – ελέω καπιταλισμού, είπαμε- τραπεζικό χρήμα; Θα παρείχε προστασία μόνο σε αυτούς που πραγματικά δεν έχουν να πληρώσουν και θα κυνηγούσε ανηλεώς αυτούς που έχουν και δεν δίνουν. Και πώς τους εντοπίζεις αυτούς; Εκτιμώντας το επίπεδο ζωής τους (γιατί δεν αρκεί να δηλώνεις φτωχός, πρέπει να ζεις ως φτωχός). Στην Ελλάδα όμως που είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης στα «μη εξυπηρετούμενα» δάνεια, δύο μήνες τώρα, αντί να συζητάμε πώς θα χωρίσουμε την ήρα από το στάρι, έχουμε μπει στα χαρακώματα υπέρ και (κυρίως) εναντίον των πλειστηριασμών.

«Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» συμφώνησαν «αριστεροί» και «δεξιοί» πολιτικοί συνομιλώντας στα τηλεοπτικά παράθυρα του Σαββατοκύριακου, υπό τις ευλογίες βέβαια του δημοσιογράφου. «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», όταν και το ΚΚΕ ακόμη, έχει προσαρμόσει το σύνθημα προς το ρεαλιστικότερο: «κανένα λαϊκό σπίτι στα χέρια τραπεζίτη». Ορίζοντας ως «λαϊκό σπίτι» αυτό του οποίου η οικογένεια έχει ετήσιο εισόδημα 40.000 ευρώ (προσαυξανόμενο κατά 5.000 ευρώ ανά τέκνο). Μια τετραμελής οικογένεια δηλαδή θεωρείται «λαϊκή» - σύμφωνα με το ΚΚΕ- αν έχει μηνιαίο εισόδημα 4.166 ευρώ (αν το υπολογίσουμε με 12 μήνες και 3.571 ευρώ αν το υπολογίσουμε με 14 μήνες). Είναι σωστό το όριο; Ίσως ναι, ίσως όχι. Αυτή όμως είναι η συζήτηση που πρέπει να γίνει. Ας πουν και ο Χατζηδάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Κουβέλης ποιο είναι το δικό τους «λαϊκό» σπίτι και ας αποφασίσουμε πριν αποφανθεί για άλλη μια φορά ο Τόμσεν για μας.

Σταύρος Θεοδωράκης

http://www.protagon.gr