Πως μπορούμε να κερδίσουμε τη μάχη στην Ευρώπη

Είναι γνωστά τα μεγάλα προβλήματα που μας βασανίζουν τα τελευταία χρόνια: η ανεργία, ιδιαιτέρως των νέων, η μετανάστευση, η οικονομική ύφεση και κοινωνική διάλυση, ακόμα και η μόνιμη τουρκική απειλή. Προβλήματα που παροξύνθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια και οδήγησαν στην καταστροφή που πάθαμε και ζούμε ακόμα. Τα θέματα αυτά τα οποία βρίσκονται, προφανώς, στον πυρήνα της εθνικής μας κυριαρχίας, συζητούνται ήδη σε ευρωπαϊκά όργανα, όπου και προπαρασκευάζονται αποφάσεις. Με την διαδικασία να συνεχίζεται στην διάρκεια της ελληνικής προεδρίας. Και, τελικά, να αξιολογείται πολιτικά στις ευρωεκλογές του Μαΐου του 2014.

Εν τω μεταξύ, τα ευρωπαϊκά πράγματα είναι (κατά μια έννοια) «ευνοϊκότερα» για τα συμφέροντά μας σε σύγκριση με το παρελθόν: ούτε η επιθετικότητα κατά της Ελλάδας βρίσκεται στην προ διετίας έξαρσή της, ούτε οι ανεδαφικοί μεγαλοϊδεατισμοί περί «Ομοσπονδιακής Ευρώπης» κανοναρχούν τις συζητήσεις. Θυμάμαι την επιμονή μου να υποστηρίζω, με τους ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, στα Συνέδρια του ΠΑΣΟΚ, την ανάγκη διαμόρφωσης ενός ρεύματος ευρωπραγματισμού ώστε να υπερβούμε τους «ευρωπαϊστές», τους «ευρωσκεπτικιστές» και τη στείρα αντιπαράθεσή τους. Τότε. Με την πλήρη επιβεβαίωση της ανάγκης και τη δικαίωση της θέσης αυτής σήμερα.

Στο πλαίσιο λοιπόν των όσων εκτυλίσσονται σήμερα, το κατεστημένο μας τι προασπίζει; Τον διπλασιασμό των κονδυλίων για την ανεργία των νέων; Την άρνησή μας να παραμείνουμε «αποθετήριο αιτούντων άσυλο» για όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση και «κέντρο διερχομένων μεταναστών»; Την εξαίρεση των δημοσίων επενδύσεων από τον υπολογισμό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων; Το ευρωομόλογο ίσως; Την ένταξη των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων (ΕΑΣ) στην υποδομή της ευρωπαϊκής άμυνας; Την «ευέλικτη ανταπόδοση» στη πρόσφατη φραστική πρόκληση Ερντογάν για τη Θράκη, με το πάγωμα της επανέναρξης συζητήσεων με τη Τουρκία; Δυστυχώς τίποτα απ αυτά! Στα καυτά θέματα της ευρωπαϊκής ημερήσιας διάταξης τα οποία καθορίζουν, σε μεγάλο βαθμό, και το δικό μας μέλλον, η εκπροσώπησή μας, συμπολίτευση και αντιπολίτευση, μένουν θορυβωδώς σιωπηρές, βυθισμένες στη συμβατικότητά τους.

Αλλά πώς να έχουν θέσεις όταν, μέχρι πριν λίγες εβδομάδες μόνο, προεξοφλούσαν «τρίτο μνημόνιο» και σκηνοθετούσαν νέο κύκλο επεισοδίων στη σειρά «ο Μουντζούρης» με πρωταγωνιστές τους ίδιους; Πώς να παλέψουν για την «επόμενη ημέρα», εφόσον είναι σταματημένοι 50 χρόνια πίσω, όταν η πατρίδα μας ήταν εξαρτημένη από τη ξένη βοήθεια, ο εσωτερικός διχασμός δεν μας άφηνε να ορθοποδήσουμε και η παρακμή της Δημοκρατίας οδηγούσε στην κατάλυσή της;

Είναι λοιπόν τώρα η ώρα της παράταξης να σταθεί στα πόδια της και να αναμετρηθεί με όλες αυτές τις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης. Ακριβώς επειδή, μόνον έτσι μπορούμε να δώσουμε τη μάχη για να κερδίσουμε το μέλλον μας στην Ευρώπη. 

Π.ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ