Τέσσερις σκέψεις για την σημερινή επέτειο:
1ον. Η νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ το 1981 εξέφρασε τις προσδοκίες και τους δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες πολλών ετών και γενεών. Η Ελλάδα γύρισε σελίδα. Εμπεδώθηκε η δημοκρατία, έγινε πράξη η εθνική συμφιλίωση και αναγνωρίσθηκε η Εθνική Αντίσταση, θεμελιώθηκε το Κοινωνικό Κράτος και το ΕΣΥ, δόθηκε πνοή στην αποκέντρωση , στην περιφερειακή ανάπτυξη και στην Αυτοδιοίκηση, κατοχυρώθηκαν τα δικαιώματα από την ισότητα των δύο φίλων μέχρι τον ελεύθερο συνδικαλισμό. Υλοποιήθηκε μια νέα εξωτερική πολιτική ενεργούς παρουσίας και πρωτοβουλιών, αλλά και σκληρής αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Αξίζει να θυμηθούμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ανδρέα Παπανδρέου για την Ειρήνη και τη διεθνή αλληλεγγύη. Ήταν από τους λίγους Ευρωπαίους ηγέτες που υποστήριξε την υπέρβαση της ψυχροπολεμικής διαίρεσης με το όραμα μιας Ευρώπης από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό.
2ον.Ο Ανδρέας Παπανδρέου αγαπήθηκε όσο λίγοι ηγέτες, αλλά και πολεμήθηκε όσο λίγοι, ακόμη και σήμερα τόσα χρόνια μετά τον θάνατο του. Γιατί δεν φοβήθηκε ποτέ να κάνει ρήξεις με το κατεστημένο. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί από αυτούς που σήμερα υποστηρίζουν την «Κεντροδεξιά» μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ ή την συγκρότηση μιας ιδεολογικά και πολιτικά άνευρης , χωρίς στίγμα «Κεντροαριστεράς» ήταν από τους βασικούς πολέμιους του. Προσωπικά, έχοντας εργασθεί πολλά χρόνια για τις διεθνείς σχέσεις του ΠΑΣΟΚ, δεν ξεχνώ τον σεβασμό και την αγάπη που απολάμβανε από τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, και την εκτίμηση φίλων και αντιπάλων στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια. Η μεγαλύτερη όμως για αυτόν δικαίωση είναι η θέση που πια έχει στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
3ον.Θλιβερή αλλά αναπόφευκτη διαπίστωση ότι το σημερινό μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ, που έχει κάνει στρατηγική επιλογή την κεντροδεξιά στροφή, δεν έχει πια σχέση με τα οράματα του ιστορικού του ηγέτη και τις αρχές εκείνου του προοδευτικού, λαϊκού , ριζοσπαστικού Κινήματος που υπήρξε τότε το ΠΑΣΟΚ.
4ον. Σήμερα οφείλουμε να κοιτάξουμε μπροστά και να αγωνισθούμε με βάση τις αρχές μας και τις σημερινές ανάγκες για τη συγκρότηση ενός ισχυρού προοδευτικού μετώπου αλλαγής πολιτικής και σθεναρής διαπραγμάτευσης στην Ευρώπη. Γιατί σήμερα περισσότερο από ποτέ η χώρα μας και ο λαός μας έχουν ανάγκη μια νέα δημοκρατική και κοινωνική Αλλαγή. Σε όλους όσοι είναι ακόμη συναισθηματικά προσκολλημένοι στο παρελθόν θέλω να τονίσω ότι η διαδρομή του ιστορικού ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μνημόσυνο, αλλά ως σημείο αναφοράς για μελλοντικούς αγώνες. Σήμερα απαιτούνται ξανά τολμηρές αποφάσεις , ρήξεις και υπερβάσεις. Το παράδειγμα το έδωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την δικτατορία, όταν αρνήθηκε τη σιγουριά της Ένωσης Κέντρου και τόλμησε να κάνει τη μεγάλη ρήξη με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και το λαϊκό κίνημα που εξέφρασε.
Andreas Papandreou 1981
1ον. Η νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ το 1981 εξέφρασε τις προσδοκίες και τους δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες πολλών ετών και γενεών. Η Ελλάδα γύρισε σελίδα. Εμπεδώθηκε η δημοκρατία, έγινε πράξη η εθνική συμφιλίωση και αναγνωρίσθηκε η Εθνική Αντίσταση, θεμελιώθηκε το Κοινωνικό Κράτος και το ΕΣΥ, δόθηκε πνοή στην αποκέντρωση , στην περιφερειακή ανάπτυξη και στην Αυτοδιοίκηση, κατοχυρώθηκαν τα δικαιώματα από την ισότητα των δύο φίλων μέχρι τον ελεύθερο συνδικαλισμό. Υλοποιήθηκε μια νέα εξωτερική πολιτική ενεργούς παρουσίας και πρωτοβουλιών, αλλά και σκληρής αποτελεσματικής διαπραγμάτευσης σε Ευρωπαϊκό επίπεδο. Αξίζει να θυμηθούμε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ανδρέα Παπανδρέου για την Ειρήνη και τη διεθνή αλληλεγγύη. Ήταν από τους λίγους Ευρωπαίους ηγέτες που υποστήριξε την υπέρβαση της ψυχροπολεμικής διαίρεσης με το όραμα μιας Ευρώπης από τα Ουράλια μέχρι τον Ατλαντικό.
2ον.Ο Ανδρέας Παπανδρέου αγαπήθηκε όσο λίγοι ηγέτες, αλλά και πολεμήθηκε όσο λίγοι, ακόμη και σήμερα τόσα χρόνια μετά τον θάνατο του. Γιατί δεν φοβήθηκε ποτέ να κάνει ρήξεις με το κατεστημένο. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί από αυτούς που σήμερα υποστηρίζουν την «Κεντροδεξιά» μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ ή την συγκρότηση μιας ιδεολογικά και πολιτικά άνευρης , χωρίς στίγμα «Κεντροαριστεράς» ήταν από τους βασικούς πολέμιους του. Προσωπικά, έχοντας εργασθεί πολλά χρόνια για τις διεθνείς σχέσεις του ΠΑΣΟΚ, δεν ξεχνώ τον σεβασμό και την αγάπη που απολάμβανε από τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, και την εκτίμηση φίλων και αντιπάλων στα Ευρωπαϊκά Συμβούλια. Η μεγαλύτερη όμως για αυτόν δικαίωση είναι η θέση που πια έχει στη συνείδηση του ελληνικού λαού.
3ον.Θλιβερή αλλά αναπόφευκτη διαπίστωση ότι το σημερινό μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ, που έχει κάνει στρατηγική επιλογή την κεντροδεξιά στροφή, δεν έχει πια σχέση με τα οράματα του ιστορικού του ηγέτη και τις αρχές εκείνου του προοδευτικού, λαϊκού , ριζοσπαστικού Κινήματος που υπήρξε τότε το ΠΑΣΟΚ.
4ον. Σήμερα οφείλουμε να κοιτάξουμε μπροστά και να αγωνισθούμε με βάση τις αρχές μας και τις σημερινές ανάγκες για τη συγκρότηση ενός ισχυρού προοδευτικού μετώπου αλλαγής πολιτικής και σθεναρής διαπραγμάτευσης στην Ευρώπη. Γιατί σήμερα περισσότερο από ποτέ η χώρα μας και ο λαός μας έχουν ανάγκη μια νέα δημοκρατική και κοινωνική Αλλαγή. Σε όλους όσοι είναι ακόμη συναισθηματικά προσκολλημένοι στο παρελθόν θέλω να τονίσω ότι η διαδρομή του ιστορικού ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μνημόσυνο, αλλά ως σημείο αναφοράς για μελλοντικούς αγώνες. Σήμερα απαιτούνται ξανά τολμηρές αποφάσεις , ρήξεις και υπερβάσεις. Το παράδειγμα το έδωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου μετά την δικτατορία, όταν αρνήθηκε τη σιγουριά της Ένωσης Κέντρου και τόλμησε να κάνει τη μεγάλη ρήξη με την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και το λαϊκό κίνημα που εξέφρασε.
Andreas Papandreou 1981
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.