Και άλλο κείμενο για το ΠΑΣΟΚ με υπογραφές στελεχών του

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΣΥΜΒΟΛΗ

ΣΤΗΝ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ

Το κείμενό μας απευθύνεται σε όλους, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ σοσιαλιστές και δημοκράτες, που αγωνιούν και νοιάζονται για την παράταξη. Δεν φιλοδοξούμε να είμαστε μια ακόμη κίνηση στο πολυδιασπασμένο σοσιαλιστικό τοπίο,αλλά να συμβάλλουμε ως καταλύτες στην αναγέννηση της παράταξης που ίδρυσε και ανέδειξε ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην ιδεολογική τηςηγεμονία και στην πολιτική τηςενότητα και αυτονομία.

Πέντε χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη, δεν υπάρχουν πλέον αυταπάτες. Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Κύπρος, Ιταλία, Γαλλία, δηλ. η μισή και πλέον ΕΕ, βιώνουν κρίση κοινωνική, οικονομική και πολιτική, οι λαοί τους βρίσκονται σε συνεχή αναταραχή.

Μνημόνια, συνταγές λιτότητας, αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, συρρίκνωση της πραγματικής οικονομικής και παραγωγικής βάσης, συντριβή των εργασιακών δικαιωμάτων, διάλυση του κοινωνικού κράτους, καταστολή, περιορισμός της δημοκρατίας, υποβάθμισΚΕΙΜΕΝΟ-ΣΥΜΒΟΛΗη των κοινοβουλίων, συναποτελούν το φαύλο κύκλο ύφεσης, ανεργίας, φοροεπιδρομής, αποεπένδυσης, φτωχοποίησης- εν τέλει – των ευρωπαίων πολιτών.

Το νεοφιλελεύθερο θανάσιμο σπιράλ χρέους και δανεισμού καλά κρατεί.

Στη χώρα μας τα πράγματα πάνε διαρκώς από το κακό στο χειρότερο. Ιδίως τώρα που η τρόικα δείχνει απροσχημάτιστα ότι δεν την ενδιαφέρει η δημοσιονομική κρίση, αλλά ο πυρήνας του πολιτεύματος.Δηλ. η επιβολή ενός «καθαρού» νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου «ανάπτυξης» και ενός συμβατού προς αυτό «νέου» πολιτικού συστήματος, απόλυτα ελεγχόμενου και «αγοραίου». Για το 2014 η ύφεση αναμένεται πλέον στο 5% η ανεργία, επισήμως, κοντά στο 28%,το χρέος υπερβαίνει το 160% του ΑΕΠ.

Τα επικοινωνιακά success storiesαντιτάσσονται στην ουσιαστική κυβερνητική αποτυχία, εξελίσσονται μόνον χάριν του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης και αυτάρεσκα προπαγανδίζονται ως δήθεν «μεταρρυθμίσεις».

Οι αποκρατικοποιήσεις αποσκοπούν να δημιουργήσουν ένα νέο κλαδικό el-dorado για το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο, δίνοντας βορά στις ορέξεις του τα δημόσια αγαθά και τις λαϊκές ανάγκες. Επιπρόσθετα, μερικές από αυτές όζουν σκανδάλων και έχουν εξελιχθεί σε γόρδιο δεσμό, τεμνόμενο μόνον από τα ποικιλώνυμα διεθνή και εσωτερικά κερδοσκοπικά συμφέροντα.

Οι σε βάρος του ελληνικού λαού-και υπέρ των μεγαλομετόχων τους-«ανακεφαλαιοποιημένες» συστημικές τράπεζες θα χρηματοδοτήσουν με περισσή ευκολία τους ξένους «επενδυτές»και τους εγχώριους διαπλεκόμενους-συνεταίρους τους και όχι βέβαια την υγιή μικρομεσαία ελληνική επιχείρηση.

Ταυτόχρονα, η ίδια η Τρόικα επιτίθεται στην Ελλάδα για «ανικανότητα και αδιαφορία» στην είσπραξη των φόρων, την ώρα που η εφαρμοσμένη φορολογική πολιτική έχει πια τα χαρακτηριστικά κυνικής φορολογικής επιδρομής στα εναπομείναντα εισοδήματα και ληστρικής συμπεριφοράς στο δημόσιο χώρο, τόσο ως προς τις μεθόδους όσο και ως προς την ουσία, σε βάρος των πολλών που τους «σκοτώνει», ενώ ταυτόχρονα δεν αγγίζει τους λίγους.

Σε αυτό το περιβάλλον, οι δημοσιονομικοί στόχοι χάνονται, ενώ οι τροικανοί μηχανισμοί «σωτηρίας» διακηρύσσουν δημόσια (ΔΝΤ) την αποτυχία του προγράμματος– και το ευρωπαϊκό τους σκέλος (ΕΕ-ΕΚΤ) διανθίζει τις πραγματικές του απόψεις με τόνους αισιοδοξίας προς αποφυγή «ατυχήματος» στην πορεία συγκρότησης του «μεγάλου συνασπισμού» της κυβέρνησης της κας Μέρκελ.

Ο ευρωπαϊκός νεοφιλελευθερισμός με αιχμή την «προτεσταντική» πολιτική της Γερμανίας ασκείται αταλάντευτα υπό την λεοντή της ευρωπαϊκής πολιτικής και έχει οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή. Στα διεθνή αγωνιώδη ερωτηματικά για την πορεία της ελληνικής κρίσης οι ιθύνοντες των Βρυξελλών και του ΔΝΤ, αλλά και οι εγχώριοι «πρόθυμοι», απλώς κωφεύουν.

Είναι προφανές ότι η χώρα βρίσκεται στο κενό. Οι περικοπές και οι σταδιακές εκταμιεύσεις που επιβλήθηκαν από το Βερολίνο «συνδέονται» με το 2014, ενώ το ΔΝΤ έχει προετοιμαστεί ακόμα και για αποχώρηση, με πρόσχημα τη «βιωσιμότητα» του ελληνικού χρέους και την απαίτηση για νέο «κούρεμα», που το Βερολίνο-φυσικά-αρνείται πεισματικά και αποφασιστικά, αντιπροτείνοντας «νέο μνημόνιο».

Από το ψευδεπίγραφο «success story» κινούμαστε προς στην πλήρη αποτυχία και η προδιαγεγραμμένη αυτή πορεία δεν ξαφνιάζει.

Τόσο το ελληνικό «πρόγραμμα σταθερότητας», όσο και εκείνα των άλλων «μνημονιακών χωρών» (δηλ. δραματική συρρίκνωση των οικονομιών προκειμένου να δημιουργηθούν τα λεγόμενα «πρωτογενή πλεονάσματα», με οποιοδήποτε κόστος), αλλά και οι άτυπα επιβληθείσες μνημονιακές πολιτικές στις χώρες του νότου, κινούνται στο μοναδικό άξονα που εξυπηρετεί τα γερμανικά ηγεμονικά συμφέροντα.

Όλα τα νομισματικά εργαλεία (ευρωομόλογο – λιγότερο σκληρό ευρώ) και οι αναπτυξιακές δικλείδες ( αύξηση κοινοτικού προϋπολογισμού – ειδικά ταμεία ανάπτυξης- κοινωνικά ταμεία) έχουν αποκλειστεί οριστικά με τη δήθεν επίκληση του «μπαμπούλα» – πληθωρισμού, αν και οι ανακάμπτουσες ΗΠΑ και Ιαπωνία (που εκδίδουν διαρκώς νόμισμα όλο αυτό τον καιρό), δεν τον φοβούνται.

Η ευρωπαϊκή «πληθωρισμοφοβία», αν και ακουμπάει στο θυμικό των ευρωπαϊκών κοινωνιών, (απόρροια μιας ιστορίας πλούσιας σε κρίσεις υπερπληθωρισμού), δεν ανταποκρίνεται στη σύγχρονη νομισματική πραγματικότητα της ευρωζώνης που εμφανίζει σχεδόν μηδενικούς πληθωρισμούς. Τουναντίον εξυπηρετεί τη διατήρηση ενός σκληρού νομίσματος, προκειμένου αφενός να διασφαλιστούν τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού βορρά που έχει ήδη αυξημένη ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών του και προβαίνει σε διεθνείς άμεσες επενδύσεις, αλλά αφετέρου και για να διατηρηθεί η διεθνής αξία των καταθέσεων στα τραπεζικά συστήματα των βόρειων / κεντρικών κρατών μελών. Φανταστείτε, με δεδομένο ότι οι τραπεζικές υποχρεώσεις ανέρχονται σε 250% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, τι προβλήματα βιωσιμότητας θα μπορούσε να προκαλέσει ένα κύμα εξόδου των καταθέσεων από το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα που θα προέκυπτε σε συνέχεια μιας έστω μετριασμένης υποτίμησης του κοινού νομίσματος.

Ο μύθος που επινόησαν τα επικοινωνιακά παρασκήνια της ελληνικής συγκυβέρνησης, ότι δήθεν η Γερμανία θα αλλάξει πολιτική μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου διαψεύδεται διαρκώς σε όλους τους τόνους από την ιθύνουσα γερμανική διεύθυνση.

Τώρα πλέον, μετά τους ορατούς εκβιασμούς, αυτός ο δρόμος είναι εντελώς κλειστός, όπως αποδέχονται και οι πιο φανατικοί των μνημονίων.

Μια βόμβα μεγατόνων, εγκατεστημένη από προφανείς αιτίες -όχι βραδυφλεγής τώρα πια- μας απειλεί με έκρηξη, σε χρόνο ορατό και προσδιορισμένο αλλά με απροσδιόριστες συνέπειες.

Η δικομματική συγκυβέρνηση, αδυνατεί να εκμεταλλευτεί την τελευταία ευκαιρία διεκδίκησης μιας μίνιμουμ έστω βελτίωσης του πανθομολογούμενα αποτυχημένου ελληνικού προγράμματος, «αγοράζοντας» αφελώς χρόνο, ενώ στην ουσία αφήνει τη χώρα στην τύχη της, συμπεριφερόμενη ως παθητικός θεατής του δήθεν «ελληνικού θαύματος».

Είμαστε, λοιπόν, μπροστά στην βαλκανική εκδοχή του πιο βίαιου και κυνικού προγράμματος του εγχώριου δήθεν «θαύματος», ενισχυόμενου από πρωτοφανή επικοινωνιακή στήριξη.

Η σύγχρονη εκδοχή του νεοφιλελεύθερου δόγματος της «εσωτερικής υποτίμησης» εφαρμόζεται στην Ελλάδα μέσα από τα ακόλουθα έξη σημεία:

1.άμεση «αποκρατικοποίηση» όλων των δημοσίων οργανισμών, συμπεριλαμβανομένων των χώρων Υγείας-Πρόνοιας-Ασφάλισης-Τοπικής Αυτοδιοίκησης και Δικαιοσύνης, με δραματική συρρίκνωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, ανεξαρτήτως των επιπτώσεων στην ποιότητα των παρεχομένων υπηρεσιών, με στόχο τον υποδιπλασιασμό του λειτουργικού τους κόστους.

2.αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις μέσω του θεσμού mini-job,με τον μηδενισμό του θεσμού της πλήρους απασχόλησης και υποδιπλασιασμό του κόστους κοινωνικής ασφάλισης.

3.δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, για επενδύσεις εντάσεως εργασίας, ανυπαρξία κρατικών ελέγχων σε εργασιακούς και περιβαλλοντικούς όρους και ειδικές ρυθμίσεις μικρής φορολόγησης και ασφαλίστρων για γρήγορα κέρδη, κατά το κινεζικό πρότυπο.

4.δημιουργία Ειδικών Υπηρεσιών Ιδιωτικοποιήσεων για την εκποίηση όλων των «ασημικών» της χώρας ( κυρίως ακίνητα) και την εκχώρηση κερδοφόρων δημόσιων τομέων υπηρεσιών ( νερό – μεταφορές και συγκοινωνίες – καθαριότητα πόλεων και απορρίμματα – σωφρονιστικό σύστημα –αστυνόμευση – δικαιοσύνη αστικών διαφορών – τεχνική και ξενόγλωσση εκπαίδευση- πολιτισμός, κ.α.) .

5.επενδύσεις στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και στον ορυκτό πλούτο, μέσα από την επερχόμενη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, τη χαλάρωση της περιβαλλοντικής προστασίας και την καθιέρωση κανόνων ληστρικής εκμετάλλευσης στα πρότυπα του τρίτου κόσμου.

6.Ιδιωτικοποίηση της παιδείας, περαιτέρω αποδόμηση της βασικής εκπαίδευσης και υποκατάστασή της με μαθητεία στην επιχείρηση, εκσυγχρονισμένο κακέκτυπο του συστήματος επαγγελματικής εκπαίδευσης και άσκησης στη βόρεια και κεντρική Ευρώπη, (το οποίο όμως προϋποθέτει μια δημόσια, επαρκέστατη βασική εκπαίδευση).

Σε αυτό το σκηνικό της κρίσης το ΠΑΣΟΚ επέλεξε-δυστυχώς- να αθροίσει τις εναπομείνασες δυνάμεις του στην πλευρά των διαχειριστών της κρίσης και μάλιστα ως ο μικρός εταίρος, προσχώρησε άκριτα και ανιστόρητα στο μονόδρομο του νεοφιλελευθερισμού αντί της σοσιαλιστικής διεξόδου, υποτάχθηκε αμαχητί στο γερμανικό «προτεσταντισμό» ξεχνώντας με ιδιαίτερη ευκολία την κοινωνική Ευρώπη.

Το ΠΑΣΟΚ, την τελευταία δεκαετία σταδιακά διολίσθησε σε ιδεολογική απίσχνανση και μορφωτική υστέρηση, αποδεχόμενο χωρίς αντιστάσεις, την καρτελοποίηση της πολιτικής ως εργαλείο επιβίωσης της εκάστοτε ηγετικής του ομάδας, τραυμάτισε δραματικά τις πολιτικές διαδικασίες του, περιέπεσε σε οργανωτική ανυποληψία και μετατράπηκε σε μηχανισμό και δίκτυο κομματικής πελατείας.

Μοναδικό συνεκτικό του στοιχείο απέμεινε ο κυβερνητισμός.
Όσοι συγκρότησαν διαχρονικά τις διευθύνουσες ομάδες του, γαλουχημένοι σε μια εποχή όπου ο νεοφιλελευθερισμός επιβλήθηκε βίαια ως μονόδρομος, ανοχύρωτοι ιδεολογικά και θεωρητικά, βρέθηκαν σε έναν χώρο που ιστορικά και πολιτικά είτε δεν τους εξέφρασε ποτέ είτε τον αρνήθηκαν.
Η συντριπτική πλειονότητα των στελεχών, των φίλων και των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, αν και καχύποπτη για τα τεκταινόμενα, κυρίως για λόγους συναισθηματικούς, σεβόμενη την ιστορική διαδρομή του Κινήματος επέδειξε τη μέγιστη ανοχή ελπίζοντας σε προοπτική μιας τίμιας αυτοκριτικής για τα λάθη και τις παραλείψεις του. μιας νέας ριζοσπαστικής αφετηρίας, μιας νέας ενότητας, μιας γενναίας αλλαγής.
Δυστυχώς, η από το 2009 ανοχή στη σταδιακή ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική υποχώρηση και στην δεξιόστροφη μετατόπιση ήταν λάθος και ταυτόχρονα άλλοθι. Το συγκλονιστικό μήνυμα των δίδυμων εκλογών του 2012 δεν αφύπνισε. Μοιραίο και άβουλο το ΠΑΣΟΚ οδηγήθηκε-εκόν, άκον- στην επιλογή της τρικομματικής και στις ανιστόρητες θεωρητικολογίες για τη σωτηρία της χώρας-ερήμην του ελληνικού λαού!
Σε εξάντληση της ανοχής υπήρξαν σοσιαλιστές ενεργά παρόντες στις δύο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, συμμετείχαν με σθένος και πολιτικό πατριωτισμό σε ένα «ανάπηρο» συνέδριο, μιλήσανε-χωρίς να ακουστούνε- για την πολιτική αυτονομία των σοσιαλιστών, ζητώντας επιτακτικά στροφή στην πολιτική πλεύση και ανεχτήκανε μια ακόμη πιο ευτελή διαδικασία συγκρότησης οργάνων.
Είχαμε τονίσει δημόσια, έγκαιρα και σθεναρά στο 9ο Συνέδριο του Κινήματος (κείμενό μας 28.2.13) ότι «αν το ΠΑΣΟΚ θέλει να αποτελέσει πραγματική εναλλακτική λύση πρέπει να αποχωρήσει από την κυβέρνηση και να υιοθετήσει νέα προοδευτική στρατηγική απεγκλωβισμού από το Μνημόνιο, επαναδιαπραγμάτευσης των συμφωνιών και εξόδου από την κρίση ως τη μόνη ρεαλιστική πρόταση για την πραγματική ύπαρξη εναλλακτικής λύσης στο ελληνικό πρόβλημα, μπροστά στο αναγνωρισμένο και επιβεβαιωμένο αδιέξοδο της ασκούμενης πολιτικής της τρόϊκας και της κυβέρνησης, μπροστά στην προκαλούμενη καταστροφική ύφεση και την διαλυτική αποσύνθεση της κοινωνίας.».
Αλλά η φωνή μας, «φωνή βοώντος εν τη ερήμω».
Ως φυσιολογική κατάληξη των προηγούμενων επιλογών, η πρόσδεση στις δυνάμεις της νεοφιλελεύθερης δεξιάς ήταν αναπόφευκτη, προβλέψιμη και μάλλον επιδιωκόμενη, αφού συνέβη το πρωτοφανές να έπεται της συγκρότησης της συγκυβέρνησης η (ήδη απωλεσθείσα) προγραμματική συμφωνία και να λησμονείται- έναντι ενός παρακολουθηματικού κυβερνητισμού- το προοδευτικό εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση.
Οι διάσπαρτες και ασύντακτες δυνάμεις που επιμένουν στην πολιτική αυτονομία του σοσιαλιστικού χώρου (ορατές και σημαντικές δημοσκοπικά) δεν χαρίζουν τίποτε και σε κανέναν από το ΠΑΣΟΚ της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας, της Κοινωνικής Απελευθέρωσης και της Δημοκρατικής Διαδικασίας. Δεν είναι δεδομένες ούτε αναλώσιμες.
Μακριά από αυτές η μετάλλαξη, η παραβίαση και η νόθευση της ιδεολογίας, της ιστορίας και των μεγάλων προταγμάτων της παράταξης. Δεν τις εκπροσωπεί ο κυβερνητισμός.
Διαφωνούν ριζικά με την κυβερνητική συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
Η σημερινή ηγετική ομάδα στο ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αποκρύψει τη βαθιά και πολυεπίπεδη κρίση που διέρχεται η χώρα, τα κυβερνητικά αδιέξοδα, την αυξανόμενη ιδεολογική και πολιτική απονομιμοποίηση του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ. Δεν αρκούν ούτε η επίδειξη κομματικού πατριωτισμού και οι τεχνικές συγκρούσεις στο περιθώριο των κυβερνητικών εταίρων ούτε οι υψηλοί τόνοι υπέρ του Ανδρέα Παπανδρέου από στελέχη του ΠΑΣΟΚ που οψίμως τον υπερασπίζονται, ούτε οι ευκαιριακές επετειακές εκδηλώσεις επίπλαστης ενότητας, πολύ δε περισσότερο ούτε η πρόσκληση από 58 επίδοξους κατασκευαστές μιας μεταφυσικής κεντροαριστεράς που – πέραν των όποιων καλών προθέσεων – δεν απαντούν στα καίρια διλήμματα της ελληνικής κοινωνίας. Με ποιες κοινωνικές δυνάμεις στήριξης, με ποιες εθνικές και παραγωγικές προτεραιότητες, με ποιες διεθνείς συμμαχίες. Με ποια κυβέρνηση, με ποιους στόχους, με ποιες πολιτικές.
Εμείς σταθερά προσανατολισμένοι στα ιδανικά και τις αξίες του δημοκρατικού σοσιαλιστικού χώρου συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε για την αναγέννησή του, «όρθιοι και μόνοι μέσα στη φοβερή ερημία του πλήθους».
Δεν επιλέγουμε το μετέωρο βήμα της εξόδου από τον χώρο και την παράταξη. Αντί της πολιτικής απόσυρσης ή της ενσωμάτωσης σε προσωποπαγείς πρωτοβουλίες και σχήματα που καπηλεύονται το σοσιαλιστικό χώρο, επιλέγουμε την πολιτική και κοινωνική συμπόρευση για την ανασύσταση της προοδευτικής, δημοκρατικής, σοσιαλιστικής πλειοψηφίας.
Και παραμένουμε με όρους πολιτικής αυτονομίας στην «επανάσταση» των χιλιάδων ενεργών πασοκογενών πολιτών, ακουσίως σιωπηλών και οργανωτικά αστέγων στην οποία συμμετέχουν και όσοι – κατά τον συγγραφέα – «είδαν το διαφορετικό κόσμο, που έπλασαν μέσα τους, να διαψεύδεται και να συντρίβεται. Μήτε μετάνιωσαν όμως, επειδή ο κόσμος τους είχε αξίες και ήθος, μήτε αλλάζουν».
Εκεί ακόμη «υπάρχουν σημαιοφόροι χωρίς σημαίες, πεζοπόροι χωρίς προμήθειες. Διαθέτουν την τιμιότητα του βλέμματος και μια παράδοξη αξιοπρέπεια. Ο κόσμος όμως που έπλασαν -που είχε αξίες και ήθος- είναι πάντοτε εκεί. Και απαιτεί το σεβασμό από όσους μιλούν εξ ονόματός του».
Αντί όμως να κερδίσουν τη μοναδικότητά τους, έγιναν αριθμοί και αποδέκτες.

Δεν μας αρμόζει να γίνουμε αριθμοί και αποδέκτες. όσοι δεν παύσαμε να ονειρευόμαστε «τη δίκαιη συγκρότηση του κοινωνικού ιστού, την αύρα μιας ουσιαστικής πολιτικής και οικονομικής δημοκρατίας , την ενίσχυση των δημιουργικών δυνάμεων που ως μικρή φωτιά υπάρχουν στον καθένα».

Σε όλο αυτό το σκηνικό, υπάρχει μία δύναμη που δεν έχει ακόμα μέχρι σήμερα έκφραση, επίσημο, πλατύ-δημόσιο λόγο, πολιτική και οργανωτική συγκρότηση. Δεν είναι μόνο η δύναμη που βρίσκουν όλες οι δημοσκοπήσεις και την ποσοτικοποιούν σε πάνω από 20% του εκλογικού σώματος. Δεν είναι μόνο ο διαρκής πολλαπλασιασμός των ανένταχτων, ο αυξητικός ρυθμός των ανέστιων, μαζί με την αγανάκτηση, την απόγνωση αλλά και τη διάθεση για κάτι ανορθωτικό και τη δύναμη για κάτι ελπιδοφόρο.

Αυτό που έχει συμβεί τα πέντε τελευταία χρόνια είναι κάτι πρωτοφανές. Ταυτόχρονα αυτό το ίδιο είναι που μας προκαλεί και μας εγκαλεί. Ένας πολιτικός και κοινωνικός χώρος, ένας μεγάλος και στέρεος κορμός, πάνω στον οποίο, τα σαράντα σχεδόν τελευταία χρόνια, ουσιαστικά αρθρώθηκε, αναπτύχθηκε και ενδυναμώθηκε όλη η ελληνική κοινωνία, διασκορπίσθηκε, κατατεμαχίσθηκε, φυγοκεντρήθηκε. Είναι ο χώρος του ΠΑΣΟΚ !

Στα σπλάχνα του, στον πυρήνα του, αυτόν της κοινωνικής συνοχής και δικαιοσύνης, της ανάπτυξης, της απασχόλησης και του κοινωνικού κράτους, εκεί στο κέντρο της ύπαρξης του και της ζωής του, έφεραν και τοποθέτησαν οι ηγεσίες του τη βόμβα της ύφεσης, της ανεργίας, της φτώχειας, της κοινωνικής περιθωριοποίησης, της εκποίησης. Και, ήταν απλά θέμα χρόνου να συμβεί ό, τι συνέβη… Από την κυριαρχία αυτού του χώρου, στην κατακρήμνιση και τον διασκορπισμό του, που «πανηγυρίζει» με δημοσκοπικά ευρήματα της τάξης του 7%!

Ο χώρος, όμως, υπάρχει. Υπάρχει διασκορπισμένος, κυρίως πολιτικά (γιατί κοινωνικά προσδιορίζεται από την οικονομική του θέση και τις ανάλογες σχέσεις). Στην πλειοψηφία του και στην ουσία του ακάλυπτος πολιτικά, ακόμα και στις περιπτώσεις εκείνων που εντάχθηκαν σε άλλα σχήματα, πού παρακολουθούν άλλες κινήσεις, ή/και υποστήριξαν άλλα σχήματα.

Όπως έχουμε ξανατονίσει, ο χώρος της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού μπορεί να ανασυσταθεί υπό τρείς (3) προϋποθέσεις:

1η. Σε προοδευτική βάση και προοπτική. Αποκαθιστώντας και ανανεώνοντας τη συνέχεια του ιστορικού ΠΑΣΟΚ, τις αρχές, τις ιδέες του, την κοινωνική του στρατηγική, ασυμβίβαστα απέναντι στην εγχώρια συντήρηση και στον ευρωπαϊκό νεοφιλελευθερισμό, προτείνοντας ένα νέο σχέδιο εξόδου από την κρίση, στοχεύοντας στην ανόρθωση της χώρας, χτίζοντας σχέσεις και συμμαχίες με τον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς, δημιουργώντας προϋποθέσεις για μια εναλλακτική προοδευτική διακυβέρνηση, για την εμβάθυνση της δημοκρατίας, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την λαϊκή ευημερία και την κοινωνική απελευθέρωση.

2η.Είναι η ώρα-υπάρχουν οι προϋποθέσεις να διεκδικηθεί με πολιτική διαπραγμάτευση από άλλη πλειοψηφία προοδευτικής κατεύθυνσης ένα νέο σχέδιο εθνικό εξόδου που θα κλείνει τον κύκλο του διχαστικού νεοφιλελεύθερου συμβιβασμού με στόχους που θα αφορούν:
-το κούρεμα του χρέους
-την μείωση των επιτοκίων
-την επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους
–την διαμόρφωση ενός στοχευμένου αναπτυξιακού προγράμματος που θα χρηματοδοτείται από: ευρωπαϊκά προγράμματα-πρωτόγεννες πλεόνασμα-τραπεζικό σύστημα ktl
- την αξιοποίηση και όχι το ξεπούλημα, με προγραμματικές συμβάσεις, στρατηγικές συνεργασίες ,παραχωρήσεις των δημόσιων εργαλείων ανάπτυξης!
- το αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα αναφέρεται στη στήριξη και διεύρυνση της παραγωγικής βάσης , με ιδιαίτερη έμφαση στα γεωστρατηγικά και γεωφυσικά πλεονεκτήματα, την ενίσχυση των καινοτόμων δυνάμεων και της μεσαίας χειμαζόμενης τάξης
Το αναπτυξιακό σχέδιο οφείλει και πρέπει να άπαντα σε 3 μεγάλες θεματικές ενότητες- κοινωνικές ανάγκες-, που κατεδαφίζονται από το εφαρμοζόμενο σήμερα τριτοκοσμικό εγχείρημα του νεοφιλελευθερισμού!
Αναφερόμαστε :
- στην ανεργία και στην ανάγκη να συνδέεται, το νέο αναπτυξιακό σχέδιο και οι αντίστοιχες χρηματοδοτήσεις του, με την εργασία και το ευρωπαϊκό εργασιακό κεκτημένο
- στην ευθεία αναμέτρηση-αντιπαράθεση με την μετάλλαξη που επιχειρείται από τις ασκούμενες πολιτικές και που έχουν ως στόχο τονπεριορισμό του ρόλου του δημόσιου τομέα σε όργανο καταστολής για να εκχωρούνται τα πάντα στις αχαλίνωτες κερδοσκοπικές δυνάμεις της αγοράς !
Η αντιπαράθεση πρέπει να σχετίζεται με το στόχο να ενταχθεί η δημόσια διοίκηση σε ένα προοδευτικό σχέδιο όπου με ριζικές αλλαγές και όχι απλά “μεταρρυθμίσεις” ο ρόλος της θα στοχεύει στην στήριξη της ανάπτυξης με υπηρεσίες μιας στάσης-αποκεντρωμένες,με λογοδοσία και έλεγχο, αρωγός κάθε παραγωγικής πρωτοβουλίας
και τέλος
- στην απόρριψη του εγχειρήματος κατεδάφισης του κοινωνικού Κράτους και την επιδίωξη εμπορευματοποίησης στην πρόσβαση των δημόσιων αγαθών και εργαλείων που αποτελούν προϋπόθεση ενός συγχρόνου κοινωνικού συμβολαίου.
Το προοδευτικό αναπτυξιακό σχέδιο πρέπει να στοχεύει σε αλλαγές που αφενός δημιουργούν τομές σε όψεις της κακοδιαχείρισης του κράτους και αφετέρου να στοχεύουν στο πέρασμα από το κράτος πρόνοιας στην κοινωνία της αλληλεγγύης!
Με αυτές τις κατευθύνσεις-πλαίσιο είναι η ώρα να ξαναγίνει ο πολιτικόςσοσιαλιστικός χώρος αυτόνομος, εργαλείο σύγχρονων επεξεργασιών για τις ανάγκες των πολιτών και να απευθύνει πρόσκληση για μια νέα κυβερνητική πλειοψηφία προοδευτικού χαρακτήρα,με συμμαχίες που θα εκμεταλλευτούν την γεωστρατηγική αντιπαράθεση που είναι σε εξέλιξη με αφορμή τη κρίση.

3η. Με πρωταγωνιστές το δυναμικό εκείνο που στάθηκε όρθιο, δεν υπηρέτησε τις πολιτικές της κοινωνικής αποδιάρθρωσης και της εξαθλίωσης, που διαπίστωσε τα αδιέξοδα της πολιτικής της τρόικαςκαι επανατοποθετήθηται δημιουργικά σε μιαν άλλη, προοδευτική πολιτική.

Για την εκκίνηση και δρομολόγηση αυτής της μεγάλης πρωτοβουλίας ανασύστασης του ελληνικού σοσιαλιστικού χώρου, του Κινήματος Αλλαγής, τα ιστορικά, πολιτικά στελέχη έχουν την ευθύνη και τα νέα στελέχη-που δεν χωρούν στους διαχειριστικούς εξουσιαστικούς και κυβερνητικούς κύκλους- έχουν τηνπρωτοπορία.

Ευθύνη που προέρχεται από την ιστορία τους και είναι ζωντανή στη συνείδησή τους.
Πρωτοπορία που βασίζεται στη δύναμη της νιότης τους, την αμφισβήτηση του ιδεολογικού και πολιτικού τέλματος.

Ευθύνη και πρωτοπορία που μπορούν και πρέπει να αναλάβουν όλοι μαζί-παλιά και νέα στελέχη- πολιτικά, συλλογικά, δημόσια, ενωτικά, οργανωμένα.

Ζαρωτιάδης Γρηγόρης, πανεπιστημιακός
Μαμέλης Κώστας, Δικηγόρος
Παρασκευάς Γιάννης, Πολιτικός Μηχανικός
Πεταλας Στεφανος MSc εκπαιδευτικος
Τζιόλας Λευτέρης, Χημικός Μηχανικός
Τσιόκας Χάρης, Εκπαιδευτικός