Πόσο αλήθεια έχουμε μετανιώσει όλοι σήμερα, για την άθλια και απαίσια συμπεριφορά μας στο Πασόκ και στο Γιώργο Παπανδρέου;

Γράφει ο Ν Βράχος.

Τώρα, που η θαμπάδα του πρωτόγνωρου φόβο και της οργής πέρασε, τώρα που μπορούμε να πούμε ότι το μυαλό λειτουργεί και το ένστικτο παραμονεύει, ενώ η γνώση και η θύμηση έχουν στραμμένα τα κεφάλια τους στο γνώριμο παρελθόν, σήμερα νομίζω, μπορούμε να κοιτάξουμε τον καθρέφτη λοξά και να μονολογήσουμε, είτε κρυφά , είτε και μισο-φοβισμένα ακόμη:
{{Πόσο βιαστήκαμε να καταδικάσουμε, ανθρώπους και να απορρίψουμε πολιτικές , τις οποίες σχεδόν δεν είχαμε αντιληφθεί. Πόσο εύκολα αρπάξαμε το κοντάρι με τη σημαία της ‘’αντιδραστικής ευκαιρίας’’ και βγήκαμε στους δρόμους φωνάζοντας : [[ Να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή]] ! Πόσο άγνωστα και τρομακτικά κενά του ‘’αύριο’’ συγκρούστηκαν με μανία και αγριότητα με την παθογένεια του χθές και τα..φυστίκια Αιγίνης, της καθημερινής μας ασχολίας και προβληματισμού;
Πόσο δύσκολο είναι πια σήμερα, να ξεχάσουμε τους εφιάλτες και τους υβριστές εκείνης της περιόδου, αυτούς που χωρίς δισταγμό σήκωσαν την σημαία του ‘’οργισμένου αγωνιστή της δωροληψίας’’;]]

[[Τι έκαναν όλοι αυτοί που ποδηγέτησαν ‘’το πλήθος’’ και μετρούσαν μόνο ..αυτοκτονίες και …εχθρούς, που ζητούσαν και έψαχναν για αιμοδότες οπαδούς της άρνησης και της ισοπέδωσης των ανεξόφλητων ακόμη περιουσιών μας;
Τι έκαναν και γιατί, όλοι αυτοί που οδήγησαν το λαό στην απόγνωση και την οικονομία στην αποτελμάτωση;

* Τότε που η Ελλάδα αγωνιζόταν για την ύπαρξή της, την εθνική της αξιοπρέπεια, και έλεγε ένα δεύτερο ΟΧΙ στις γερμανογαλλικές απαιτήσεις και ευτελισμούς, ένα όχι για την κοινωνική απαλλοτρίωση και γενοκτονία του λαού μας.
*Τότε που ένας, ΜΟΝΟΣ του, μάχονταν μέσα κι έξω κι όλοι του τραβούσαν το..χαλί!
*Τότε που ζητούσαμε χρήματα για να μη πτωχεύσουμε, αφού μας έκρυψαν οι λιποτάκτες , άλλοι που έφυγαν και άλλοι που κυβερνούν σήμερα, την αλήθεια;
*Τότε που έπρεπε σε δύο μήνες να βρούμε 30 Δις Ευρώ και κανείς δεν μας έδινε.
*Τότε που οι βρικόλακες της Ευρώπης «έμπαιναν» στην Ελλάδα από τις κερκόπορτες των αθλίων, μα και αιώνιων εφιαλτών της πατρίδας μας.]]

Τώρα ξέρουμε όλοι την αλήθεια, ανεξάρτητα αν το αποδεχόμαστε δημόσια ή κατ΄ιδίαν. Ξέρουμε ότι σήμερα υπάρχουμε σαν κράτος, υπάρχουν μισθοί συντάξεις έξοδα γιατί την δύσκολη στιγμή βρέθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου να θυσιαστεί για την Ελλάδα.

Άραγε, γιατί τόσο εύκολα συνεχίζουμε να πέφτουμε θύματα , μιας παρορμητικής άγνοιας, μιας εύκολης αντίδρασης, μιας μοναδικής σχεδόν μετεμφυλιακής αντεκδίκησης;
Ξέρουμε άραγε ποιοι είμαστε, τι είμαστε και τι ζητάμε; Ποιος θα μας απαντήσει , αν όχι η ιστορική μας διαδρομή; Κάνουμε λάθη, ή, πάντα κάνουν λάθη οι..άλλοι, κι εμείς τους τα ’’αναγνωρίζουμε’’… ανακουφισμένοι ;