Ομίχλη, Αβεβαιότητα, Αναπαλαίωση, Μηχανισμοί, Τέλος.
Ομίχλη:
Μόνο με αυτή τη λέξη θα μπορούσα να περιγράψω την πολιτική πρόταση που παρουσιάστηκε και που στην ουσία δεν συζητήθηκε. Ένα ομιχλώδες πολιτικό τοπίο, όπου τα πάντα προσαρμόζονται στην επιλογή της σημερινής ηγετικής ομάδας να συγκυβερνήσει , θεωρώντας ότι στο τέλος αυτής της διαδρομής θα εισπράξει κάποιο μερίδιο της επιτυχίας, ( αν υπάρξει , που δε το βλέπω). Το μόνο που είναι ξεκάθαρο παραμένει η μεγάλη απόσταση από τις ανάγκες της κοινωνίας, η αφομοίωση ενός διαχειριστικού λόγου, με ιδιαίτερα εμφανή συντηρητικά χαρακτηριστικά και βεβαίως η συνειδητή προσπάθεια να ξεκινήσει η σύγχρονη ιστορία από τον Ιούνιο του 2011!
Αβεβαιότητα:
Αυτό αφορά το μέλλον του. Γιατί όσο συνεπής υπηρέτης του συστήματος και αν είσαι, χωρίς πολιτική πυξίδα, κάποια στιγμή θα πέσεις σε ύφαλο.
Το σημαντικότερο ίσως πρόβλημα έχει να κάνει με το ότι σε αυτή τη πολιτική και χρονική συγκυρία, αδυνατεί να βρεθεί το συνεκτικό του στοιχείο. Ούτε σε επίπεδο προσώπων, ούτε βέβαια σε επίπεδο πολιτικών. Αυτό κάνει ακόμα πιο δύσκολη την στροφή του στην κοινωνία, η οποία παραμένει απέναντι του καθώς οι πολιτικές που στηρίζει είναι πολιτικές που απέχουν από το «κοινωνικά αναγκαίο».
Λέξεις περί ανανέωσης, νέου ξεκινήματος, νέας αφετηρίας κ.τ.λ. το μόνο που σηματοδοτούν είναι η αδυναμία των ιθυνόντων να εμπνεύσουν και να εμπνευστούν.
Αναπαλαίωση:
Ανανέωση είναι η λέξη που πολλές φορές ακούστηκε, την οποία επικαλέστηκαν πολλοί και την οποία μνημόνευσαν ακόμη περισσότεροι.
Η αλήθεια είναι ότι η εικόνα κάποιων στελεχών της λεγόμενης νεότερης γενιάς, μόνο σε αναπαλαίωση των χειρότερων στιγμών του παλαιοκομματισμού μπορεί να ταιριάξει.
Την ίδια στιγμή που υποτίθεται καταγγέλλουν τους μηχανισμούς, προσπαθούν με το δικό τους μηχανισμό να επιβάλλουν τις «απόψεις» τους, οι οποίες βεβαίως και δεν έχουν σχέση με την πολιτική αλλά με τη διασφάλιση του πολιτικού τους ρόλου. Η «καρέκλα» είναι σε πρώτο πλάνο και μάλιστα από αυτούς που καταγγέλλουν την λογική της «καρέκλας» αλλά για τους άλλους.
Μηχανάκια νεότερης κατασκευής που αντικαθιστούν τα φθαρμένα των προηγούμενων εποχών, συναλλαγές και συνεταιρισμοί κατά τα πρότυπα των παλαιών κομματαρχών, εκβιασμοί και δούναι και λαβείν, όπως τα παλαιά χρόνια!
Αυτή είναι η πλειοψηφούσα λογική αυτής της πολιτικής γενιάς. Όταν φθάνουν στο σημείο να μιλούν για «χάσμα γενεών» και να ταυτίζονται στην πρακτική και τη λογική με τις γενιές που καταγγέλλουν και μάλιστα να είναι και πολύ χειρότεροι τους.
Μηχανισμοί:
Συνέδριο χωρίς αυτούς δε γίνεται. Άλλοι διαλύονται, άλλοι συγκροτούνται, πάντως σίγουρα υπάρχουν. Έτσι επιλέγονται οι εκλεκτοί, οι επώνυμοι και οι αυλικοί.
Απαραίτητο στοιχείο για την καλή λειτουργία ενός μηχανισμού είναι οι «κουβαλητές». Αυτοί που με την υπόσχεση της στήριξης, θα φέρουν σταυρούς για τους επωνύμους της «γραμμής» οι οποίο πάντοτε θα ψηφίζονται σε αντίθεση με τους «κουβαλητές» που θα ψηφιστούν μόνο από τους ίδιους! Έτσι οι «μεγάλοι» σαρώνουν και οι μικροί πατώνουν!
Βέβαια πάντοτε υπάρχουν και οι εμπλοκές. Μπερδεύονται ή σπάνε οι γραμμές, κενά δημιουργούνται, κόβονται ονόματα για να μπούνε άλλα και όποιος αντέξει!
Το περίεργο είναι ότι όλοι τους καταγγέλλουν και όλοι αναζητούν τον τρόπο για να μπούνε σε αυτούς. Διότι εκλογή χωρίς μηχανάκι και γραμμή, εκλογή δηλαδή γιατί είσαι ένας έντιμος άνθρωπος και ένα καλό πολιτικό στέλεχος δεν υπάρχει.
Και τέλος, το ΤΕΛΟΣ:
Τέλος εποχής για το ΠΑΣΟΚ που όλοι ξέρανε. Τέλος εποχής για το σοσιαλιστικό του πρόταγμα, που παραμένει σαν στοιχείο (δεν ξέρω για πόσο) μόνο στο όνομα του. Τέλος εποχής για το κόμμα που αποτέλεσε τον εκπρόσωπο των δυναστευόμενων κοινωνικών ομάδων. Τέλος εποχής για το μεγάλο και ισχυρό κόμμα. Είναι δύσκολο να αποδεχτούν πολλοί το προφανές αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να συμβιβαστούν με την σκληρή πραγματικότητα. Χωρίς ξεκάθαρη πολιτική πυξίδα, χωρίς στρατηγική και χωρίς πολιτική κοινωνικών συμμαχιών, με μια τεχνοκρατική και απόλυτα διαχειριστική λογική δύσκολα θα μπορέσει να ανακάμψει. Και πολύ πιο δύσκολα θα μπορέσει να αναδειχτεί σε πόλο, σε ένα πολιτικό σύστημα που αλλάζει αλλά δεν καταρρέει. Φοβάμαι ότι μπήκαν τίτλοι τέλους και στις αυταπάτες που κάποιοι μπορεί να υποστήριζαν ακόμη.
Τέλος στις ηγετικές μορφές, τέλος και στις πολιτικές προσωπικότητες. Σε ένα μικρό κόμμα αλλάζουν όλα τα δεδομένα.
Το τέλος βέβαια ακολουθείται από την Αρχή.
Αρχή για τι, είναι το ερώτημα που μένει να απαντηθεί.
http://ra64.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.