Γιατί, λοιπόν να υπάρχουν αμφισβητήσεις για την στάση του ΣΥΡΙΖΑ ; Υποτίθεται, βέβαια, ότι το κόμμα της Κουμουνδούρου είναι φορέας μιας συγκεκριμένης νεωτεριστικής αντίληψης για την πολιτική χωρίς τις νευρώσεις, τους αναχρονισμούς και τις αρτηριοσκληρωτικές αντιλήψεις της παλιάς Αριστεράς, η οποία αντιμετώπιζε τις πόλεις ως πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης. Σαφώς και η βασική αντίθεση ενυπάρχει σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής.
Γιατί, ωστόσο, θα πρέπει οι τοπικές κοινωνίες να πολωθούν ή να αναμετρηθούν για τα ΚΑΠΗ, τις παιδικές χαρές, τα δημοτικά πάρκινγκ και τα τέλη ή τη συγκομιδή των σκουπιδιών ; Πόσο μάλλον να επιλεχθούν άλλοι υποψήφιοι για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, όταν υπάρχουν διαπιστωμένα ικανοί και ανεξάρτητοι προοδευτικοί δήμαρχοι που υπερασπίζουν ένα μοντέλο κοινωνικής αλληλεγγύης και προσφοράς , που δεν απέχει από την οπτική του ΣΥΡΙΖΑ ;
Μήπως, άραγε, το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης επανεισάγει στο δημόσιο διάλογο την κλισέ σεχταριστική ρητορική “ Εντάξει παλικάρι , αλλά δεν είναι δικός μας”;Η κυρίαρχη , όμως, κόντρα εντοπίζεται σε πιο μανιχαϊστική λογική. Αυτή γίνεται κατανοητή , διαβάζοντας τους χαρακτηρισμούς, τις κατηγορίες και τις αιχμές που αφήνουν οι υποψήφιοι δήμαρχοι που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ για τους τους νυν καταξιωμένους δημάρχους , που συμπτωματικά προέρχονται από τη Κεντροαριστερά.
.Ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, π.χ. στη Θεσσαλονίκη χαρακτήρισε τον Γιάννη Μπουτάρη ως «πολιτικά αφερέγγυο» και «υποταγμένο» στις Μνημονιακές επιταγές. Παρομοίως, ο Μαργαρίτης Πατσιαντάς στο Βόλο κατηγόρησε τον Πάνο Σκοτινιώτη ως εκ των συντακτών του Καλλικράτη, που “αποδείχτηκε εργαλείο για εφαρμογή των Μνημονιακών πολιτικών στο χώρο της Αυτοδιοίκησης”. Επίσης ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης στην Αθήνα απέδωσε στο Γιώργο Καμίνη ότι “εξοικονόμησε ποσά από τους μισθούς των δημοτικών αστυνομικών και των σχολικών φυλάκων που απολύθηκαν με το Μνημόνιο”.
Γίνεται φανερό ότι με κοινό παρονομαστή τη στάση απέναντι στο Μνημόνιο, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδύει ομφαλοσκοπικά μια εμπαθή συμπεριφορά η οποία, παραμερίζοντας όλα τα θετικά, χωρίζει και τη τοπική αυτοδιοίκηση σε δυο μεγάλα στρατόπεδα. Στους κακούς δημάρχους που ασπάζονται το Μνημόνιο και στους καλούς υποψήφιους που το αντιμάχονται. Οι δοκιμασμένοι με επιτυχία και εντιμότητα στις τοπικές κοινωνίες, απλώς αγνοούνται σα να μην υπάρχουν.
Δυστυχώς, πρόκειται για μια ηθικολογική αντίληψη για την πολιτική, σύμφωνα με την οποία η χώρα γεννήθηκε μόλις το 2010.
Το κακό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να αναπαύεται χαλαρά στην ευκολία της μίας και μοναδικής αντιμνημονιακής αλήθειας που εξασφαλίζει στην ηγεσία του εσωκομματικές ισορροπίες με την ισχυρή μειοψηφία του Αριστερού Ρεύματος. Το χειρότερο είναι ότι με τέτοιους εγκλωβισμούς κόβει τις γέφυρες με τους δημοκρατικούς ενεργούς πολίτες που γνωρίζουν και εκτιμούν τους εκλεγμένους τοπικούς τους άρχοντες, βάσει της προσωπικότητας, της ανθρωπιάς και τη διάθεση για κοινωνική προσφορά εκάστου στη καθημερινότητά τους.
Αναπόφευκτα η συγκρότηση «καθαρών» και άφθαρτων κομματικών συνδυασμών, με αυτοδιοικητική ατζέντα όπου θα κυριαρχούν τα εύηχα συνθήματα της κεντρικής πολιτικής σκηνής, υπονομεύει τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της καλλιέργειας συμμαχιών σε τοπικό επίπεδο. Εξάλλου οι τοπικές οργανώσεις του κόμματος όχι μόνο δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις νέες ανάγκες, αλλά και να ανταποκριθούν στις αμορφοποίητες ομάδες του πληθυσμού και τις κομματικά ανένταχτες μονάδες που κινούνται προς αυτές
Ωστόσο, όσο η προοπτική εξουσίας αποτελεί δέλεαρ για τους ψηφοφόρους, άλλο τόσο συνιστά παγίδα η τυχαία σύμπραξη με «ψεκασμένους» αντιμνημονιακούς. Υπό αυτό το πρίσμα ίσως να μην έχουν τόσο άδικο οι σκόρπιες δημοσκοπήσεις που φέρνουν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης εκλογικά «ταβανωμένο». |
http://logoplokies.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.