Η προβληματική κατάσταση της Ελλάδας οφειλόταν και στη στατιστική λαθροχειρία κατά τα έτη που προηγήθηκαν της κατάρτισης του προγράμματος. Η ελληνική κυβέρνηση (σ.σ. Παπανδρέου) έδρασε αποφασιστικά προκειμένου να αντιμετωπιστούν επειγόντως και αποτελεσματικά αυτά τα προβλήματα, συμπεριλαμβανομένης της ίδρυσης της ανεξάρτητης Ελληνικής Στατιστικής Αρχής τον Μάρτιο του 2010. Η βαθμιαία αποκάλυψη της στατιστικής λαθροχειρίας στην Ελλάδα είχε αντίκτυπο στην ανάγκη αναπροσαρμογής των πολλαπλασιαστών, των προγνώσεων και των προτεινόμενων μέτρων.
Αυτά που διαβάζετε δεν είναι δικά μου, είναι η απόφαση του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου που ψηφίστηκε προ ημερών για τον ρόλο και τις εργασίες της τρόικας για τις χώρες της ζώνης του ευρώ που είχαν υπαχθεί σε πρόγραμμα προσαρμογής. Είναι τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξε η επιτροπή των ευρωβουλευτών που είχε αναλάβει να διερευνήσει τα έργα και τις ημέρες της τρόικας και η οποία αν θυμάστε είχε γίνει με ενθουσιασμό δεκτή στη χώρα μας, αφού επιτέλους βρέθηκε κάποιος να τα ψάλει στους τροϊκανούς. Ναι, ναι είναι αυτή η επιτροπή την οποίαν εξύμνησε τόσον πολύ ο Αλέξης Τσίπρας και σχεδόν όλοι οι πολιτικοί απ” όλα τα κόμματα και τα Μέσα Ενημέρωσης την αποθέωσαν. Θα την θυμάστε, ήταν η τριμελής επιτροπή που ήλθε προ μηνός στην Αθήνα και «ανέκρινε» ακόμη και υπουργούς και βουλευτές. Δεν μπορεί, θα την θυμάστε, τόσος θόρυβος είχε γίνει τότε.
Λοιπόν αυτή η επιτροπή κατέθεσε το πόρισμά της και προ ημερών αυτό υπερψηφίστηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είδατε να γραφτεί ή να ακουστεί τίποτε για την απόφαση; Τίποτε. Μούγκα στη στρούγκα. Απ” όλους. Κόμματα και Μέσα Ενημέρωσης. Κανείς δεν είπε τίποτε. Κανείς δεν έγραψε. Καμία αναφορά. Λες και δεν συνέβη. Ούτε τι ψήφισαν οι ευρωβουλευτές μας δεν μάθαμε. Γιατί άραγε; Μήπως επειδή την καταψήφισαν οι ευρωβουλευτές της Ν.Δ. και του ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι πριν ένα μήνα έβγαζαν ύμνους; Μήπως επειδή αναφέρεται στον καταστροφικό ρόλο της κυβέρνησης Καραμανλή στον δημοσιονομικό εκτροχιασμό της χώρας; Μήπως επειδή ουσιαστικά αποτελεί ένα είδος δικαίωσης της κυβέρνησης Παπανδρέου για το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής; Μήπως επειδή αναγνωρίζεται και επισήμως η στατιστική λαθροχειρία για τα ελλείμματα και το χρέος μέχρι το 2009;
Δεν ξέρω τι απ” όλα αυτά ισχύει, αλλά αν δεν μάθουμε να ζούμε με την αλήθεια, δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε από την κρίση. Αν δεν αναγνωρίσουμε και δεν καταλογίσουμε, επιμερίζοντας τα λάθη, αλλά επιμένουμε να ζούμε στο ψέμα και τον φανατισμό που αυτό προκαλεί,τότε θα χρειαστούμε άλλα δέκα μνημόνια κι άλλες πενήντα δανειακές συμβάσεις. Το κοινοτικό ντοκουμέντο, για το οποίο τόσος θόρυβος έγινε πριν εκδοθεί, πρέπει να γίνει αντικείμενο σοβαρής μελέτης, συζήτησης και προβληματισμού γιατί περιλαμβάνει και μια σειρά άλλων διαπιστώσεων, οδηγιών και κατευθύνσεων που θα τις βρούμε τα επόμενα χρόνια μπροστά μας. Δεν λέω να την συζητήσουμε προκειμένου να γίνει κατανοητό ότι «αν δεν αναλαμβανόταν άμεση και αποφασιστική δράση, η κρίση δημοσίου χρέους μπορεί να είχε πυροδοτήσει μια κρίση ανάλογη της Μεγάλης Κρίσης του 1929». Ούτε να την συζητήσουμε, επειδή αν το κάναμε θα μαθαίναμε πως δεν ήταν η κυβέρνηση Παπανδρέου αυτή που δεν δέχθηκε την πρόταση του ΔΝΤ για έγκαιρη αναδιάρθρωση του χρέους, αλλά ήταν «η απροθυμία της ΕΚΤ να εξετάσει οιαδήποτε μορφή αναδιάρθρωσης του χρέους το 2010 και το 2011 με το σκεπτικό ότι αυτό θα προκαλούσε μετάδοση των επιπτώσεων της κρίσης σε άλλα κράτη μέλη, καθώς και την άρνησή της να συμμετάσχει στην αναδιάρθρωση που συμφωνήθηκε τον Φεβρουάριο του 2012».
Δεν λέω να την συζητήσουμε επειδή κάποιοι θα πουν ότι αυτά είναι παρελθόν και αυτό που ενδιαφέρει είναι το μέλλον. Συμφωνώ, παρότι είναι αρκετοί αυτοί που χτίζουν καριέρες επικαλούμενοι ένα ψευδές παρελθόν, ενώ, και το πιο θλιβερό, με βάση τα ψέματα του παρελθόντος χτίζουν μια ψευδεπίγραφη πραγματικότητα πάνω στην οποίαν το μέλλον δεν μπορεί παρά να είναι ουτοπικό, για να μην πω τίποτε χειρότερο. Πάντως, αν το συζητούσαμε, θα μαθαίναμε μια σειρά ενδιαφέροντα πράγματα για το πως φτάσαμε εδώ που φτάσαμε καθώς και για την ανεπάρκεια, τα λάθη και τις αδικίες των εταίρων-δανειστών μας που διόγκωσαν το πρόβλημα. Μπορεί να μην έχει νόημα να μάθουμε ότι «η ΕΕ και οι διεθνείς οργανισμοί βρέθηκαν απροετοίμαστοι για μια μεγάλης εμβέλειας κρίση δημοσίου χρέους καθώς και για τις ποικίλες εστίες και επιπτώσεις της εντός της ζώνης του ευρώ» ούτε για την «απουσία κατάλληλης νομικής βάσης για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας κρίσης». Δεν έχει νόημα να το μάθουμε επειδή οι περισσότεροι από εμάς οψίμως ανακαλύψαμε ότι φταίει και η Ευρώπη και η τρόικα και όχι μόνον ο Παπανδρέου. Επιπροσθέτως δεν έχει νόημα να μάθουμε, γιατί το ζούμε στο πετσί μας, πως «τα μέτρα που εφαρμόστηκαν προκάλεσαν βραχυπρόθεσμα αύξηση των ανισοτήτων στην κατανομή του εισοδήματος» ότι «η αύξηση των ανισοτήτων ξεπέρασε τον μέσο όρο» και πως «οι περικοπές στις κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες και η αύξηση της ανεργίας, η οποία προέκυψε λόγω των μέτρων που περιέχουν τα προγράμματα για την αντιμετώπιση της μακροοικονομικής κατάστασης, καθώς και οι μειώσεις στους μισθούς οδηγούν στην αύξηση των επιπέδων της φτώχειας».
Βεβαίως, εμείς μπορούμε να μην θέλουμε να τα μάθουμε και να τα συζητήσουμε όλα αυτά επειδή είναι παρελθόν, όμως όλες αυτές οι διαπιστώσεις θα ήταν ένα καλό χαρτί για τις διαπραγματεύσεις που γίνονται είτε σήμερα από την συγκυβέρνηση είτε αύριο αν τις τύχες της χώρας αναλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κατανοώ λοιπόν γιατί η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισαν αυτή την έκθεση του ευρωκοινοβουλίου, για την οποίαν μάλιστα και τα δυο κόμματα έλεγαν πόσο σημαντική είναι για τα ελληνικά συμφέροντα; Πέραν των μικροκομματικών σκοπιμοτήτων για τα αίτια που μας οδήγησαν στο μνημόνιο ποια άλλη ένσταση έχουν; Κι αν είναι μόνον αυτή, είναι αρκετή για να θυσιάσουμε ένα καλό διαπραγματευτικό όπλο στο βωμό της εγχώριας αντιπαράθεσης για το παρελθόν; Τόση στενομυαλιά; Και τόσος φανατισμός; Φυσικά είμαι σίγουρος ότι έξω, παρότι δεν την ψήφισαν, θα την επικαλούνται. Δεν τους ενδιαφέρει όμως η αξιοπιστία, ο πόλεμος των εντυπώσεων στο εσωτερικό τους ενδιαφέρει. Κρίμα.
Και δυο φορές κρίμα γιατί στην απόφαση του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου υπάρχουν και μια σειρά θεμάτων που αφορούν το μέλλον. Για παράδειγμα μας αφορά, και μάλιστα πολύ, η διαπίστωση ότι «λόγω του εξελισσόμενου χαρακτήρα της απόκρισης της ΕΕ στην κρίση, του ασαφούς ρόλου της ΕΚΤ στην τρόικα και της φύσης της διαδικασίας λήψης αποφάσεων της τρόικας, η αποστολή της τρόικας έχει γίνει αντιληπτή ως ασαφής και στερούμενη διαφάνειας και δημοκρατικής επίβλεψης». Όπως μας αφορά και το ότι το ευρωκοινοβούλιο «ζητεί τη διενέργεια μιας διαφανούς αξιολόγησης σχετικά με την ανάθεση συμβάσεων σε εξωτερικούς συμβούλους, την έλλειψη δημοσίων διαγωνισμών, τις εξαιρετικά υψηλές αμοιβές που καταβάλλονται και τις ενδεχόμενες συγκρούσεις συμφερόντων». Δεν μας αρέσουν αυτά, δεν τα θέλουμε; Δεν θα προστατεύαμε έτσι τη βιομηχανία μας, τις τράπεζες μας, τα «ασημικά» της χώρας μας; Δεν θα αποφεύγαμε τυχόν σκάνδαλα με αναθέσεις έργων και δεν θα περιφρουρούσαμε το δημόσιο χρήμα αν ζητούσαμε να γίνει πράξη η απαίτηση αυτή του ευρωκοινοβουλίου;
Μήπως άραγε δεν είναι σημαντική για το μέλλον της χώρας η παράγραφος 72 που ζητεί από την τρόικα «να εκπονήσει νέες εκτιμήσεις βιωσιμότητας του χρέους και, επειγόντως, να αντιμετωπίσει την ανάγκη μείωσης του βάρους του ελληνικού δημόσιου χρέους, καθώς και τις σημαντικότατες εκροές κεφαλαίων από την Ελλάδα, οι οποίες συμβάλλουν σημαντικά στον φαύλο κύκλο της τρέχουσας οικονομικής ύφεσης στη χώρα»; Μήπως δεν είναι επίσης σημαντική η υπενθύμιση ότι «υφίστανται διάφορες δυνατότητες για μια αναδιάρθρωση του χρέους, πέρα από το ‘κούρεμα’ του κεφαλαίου των ομολόγων, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται η ανταλλαγή ομολόγων, η επέκταση της λήξης των ομολόγων και η μείωση των τοκομεριδίων» και ότι το ευρωκοινοβούλιο πιστεύει πως «θα πρέπει να σταθμιστούν προσεκτικά οι διάφορες δυνατότητες αναδιάρθρωσης του χρέους»;
Δεν θα μπορούσαμε, στις διαπραγματεύσεις, να επικαλεστούμε την παράγραφο 80 με την οποίαν το ευρωκοινοβούλιο «εκφράζει τη λύπη του για το γεγονός ότι τα προγράμματα δεν δεσμεύονται από τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και τον Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, επειδή τα προγράμματα αυτά δεν βασίζονται στο πρωτογενές δίκαιο της Ένωσης»; Ή την παράγραφο 81 στην οποίαν τονίζεται ότι «τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα πρέπει να τηρούν υπό οιεσδήποτε περιστάσεις το δίκαιο της Ένωσης, συμπεριλαμβανομένου του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης» καθώς και την επόμενη παράγραφο (82) στην οποίαν το ευρωκοινοβούλιο «τονίζει ότι η επιδίωξη οικονομικής και χρηματοπιστωτικής σταθερότητας στα κράτη μέλη και την Ένωση στο σύνολό της δεν πρέπει να υπονομεύει την κοινωνική σταθερότητα, το ευρωπαϊκό κοινωνικό πρότυπο και τα κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών της ΕΕ»; Νομίζω, θα μπορούσαμε αυτά να τα επικαλεστούμε, και θα ήταν ένα καλό όπλο για τις «κόκκινες γραμμές» μας.
Και φυσικά θα έπρεπε να συζητήσουμε και να λάβουμε σοβαρά υπόψη για το μέλλον την απόφαση πως «τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα έχουν αποκτήσει την απαραίτητη τεχνογνωσία ώστε να σχεδιάζουν και να εφαρμόζουν μόνα τους τα προγράμματα σταθεροποίησης, ενώ η συμμετοχή του ΔΝΤ θα πρέπει να επαναπροσδιοριστεί σύμφωνα με τις κατευθύνσεις που προτείνονται στην παρούσα έκθεση». Και κυρίως το γεγονός ότι ζητεί «οποιαδήποτε μελλοντική συμμετοχή του ΔΝΤ στη ζώνη του ευρώ να είναι προαιρετική»! Αλλάζει ολόκληρη η ευρωπαϊκή στρατηγική για τη συμμετοχή του ΔΝΤ στην τρόικα και εμείς έχουμε μεσάνυχτα.
Και όχι μόνον αυτό, αλλά επιπροσθέτως, το ευρωκοινοβούλιο, καλεί το ΔΝΤ «να επαναπροσδιορίσει το πεδίο τυχόν μελλοντικής συμμετοχής του σε προγράμματα συνδρομής που αφορούν την ΕΕ, κατά τρόπο ώστε να γίνει ένας δανειστής που δίνει το έναυσμα παρέχοντας ένα ελάχιστο όριο χρηματοδότησης και εμπειρογνωμοσύνης στη δανειζόμενη χώρα και στα θεσμικά όργανα της ΕΕ, ενώ διατηρεί την ευχέρεια αποχώρησης σε περίπτωση διαφωνίας». Μήπως το ΔΝΤ το καλοκαίρι σκοπεύει να αποχωρήσει και μεις τσακωνόμαστε για την αδιαλλαξία και τις εμμονές του Τόμσεν; Διόλου απίθανο να συμβεί αφού όπως αναφέρεται «με τη σταδιακή κατάργηση της Τρόικας, κάποιο θεσμικό όργανο θα πρέπει να αναλάβει τον έλεγχο των συνεχιζόμενων μεταρρυθμίσεων». Θα χάσουμε, λέτε, και την παρέα του Τόμσεν και θα μας αναλάβουν άλλοι αντί για τον Τράα και τον Μαζούχ; Σίγουρα εκεί πάμε, αλλά αυτά τα γνωρίζουν κάποιοι λίγοι και εκλεκτοί. Ελπίζω τουλάχιστον, έστω και εν κρυπτώ και παραβύστω, να ενεργούν με γνώμονα τα συμφέροντα της χώρας.
Τέλος -για να σταματήσω μ’αυτό γιατί πολύ σας κούρασα- ξέρετε ότι «η σύσταση του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας εκτός του πλαισίου των θεσμικών οργάνων της Ένωσης αποτελεί οπισθοδρόμηση στην εξέλιξη της Ένωσης, ιδίως εις βάρος του Κοινοβουλίου, του Ελεγκτικού Συνεδρίου και του Δικαστηρίου». Κατόπιν τούτου «ζητεί την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου (ΕΝΤ) βάσει του δικαίου της Ένωσης, το οποίο θα λειτουργεί σύμφωνα με την κοινοτική μέθοδο» και το οποίο θα πρέπει «να συνδυάζει τα χρηματοδοτικά μέσα του ΕΜΣ, που είναι στραμμένα στη στήριξη χωρών με προβλήματα ισοζυγίου πληρωμών ή ζήτημα αφερεγγυότητας του κράτους, με τους πόρους και την εμπειρογνωμοσύνη που έχει αποκτήσει η Επιτροπή τα τελευταία χρόνια στον εν λόγω τομέα».
Είναι όλα αυτά καλά ή μήπως όχι για τη χώρα μας; Πότε όμως, ποιοι και πώς θα τα συζητήσουν όταν ούτε καν τα γνωρίζουμε. Ξέχασα, εμάς μας ενδιαφέρει αν θα βγει πρώτος ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, αν η Ν.Δ. πάρει περισσότερες περιφέρειες, αν ο Βενιζέλος κρύβεται πίσω από την «Ελιά» και αν το «Ποτάμι» φουσκώνει από τη διαπλοκή. Γι” αυτό πάμε κατά διαόλου…
http://www.matrix24.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.