Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Ομιλία 4 (βελλίδειο): Παρουσίαση μοντέλου αυτοοργάνωσης.

Του Στέφανου Παραστατίδη (ομιλία 4): Πριν ξεκινήσει να μιλάει κανείς για τρόπους οργάνωσης μίας πολιτικής ιδεολογίας, τα δύο πρώτα ερώτηματα που χρήζουν απάντησης είναι ''ποιοι είμαστε'' και ''γιατί βρισκόμαστε σήμερα εδώ''...

Το ''ποιοι είμαστε'' το περιέγραψε με σαφή και προοδευτικό τρόπο η Όλγα, θέτοντας το πλαίσιο των αρχών και αξιών που αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους που μας ενώνουν.

Το ''γιατί βρισκόμαστε σήμερα εδώ''
το περιέγραψε με εξίσου σαφή τρόπο ο Λάμπρος αποτυπώνοντας τη σημερινή πολιτική κατάσταση, γεμάτη παλινωδίες, εντάσεις, ψευτοδιλήμματα, ακραίες εκφράσεις, μα κυρίως αδιέξοδα.

Και βρισκόμαστε σήμερα εδώ επειδή,

1. δεν εκφραζόμαστε από κανέναν
2. κάτι θα πρέπει να κάνουμε γι᾽ αυτό.


Όπως μάς διδάσκει η ιστορία, στην πολιτική, άστεγοι επί μακρόν δεν υφίστανται. Κατ᾽ επέκταση, αφού απαντήσαμε στα ερωτήματα ''ποιοι είμαστε'' και ''γιατί βρισκόμαστε σήμερα εδώ'', θα πρέπει να βρούμε και έναν τρόπο να οργανωθούμε, να συσπειρωθούμε, να συγκροτηθούμε, να συντονιστούμε, τούτως ώστε να καταλάβει περισσότερο χώρο η άποψή μας μέσα στην κοινωνία, και κατόπιν, προοπτική.

Ας δούμε όμως τις οργανωτικές προσπάθειες που έγιναν μετά το 2011, ότταν ξεκίνησε ο κατακερματισμός του προοδευτικού χώρου.
Καθένας εκ των δελφίνων που θέλησε να διεκδικήσει έναν ηγετικό ρόλο για το αύριο, δημιούργησε τη δική του ομάδα, άλλοι με τη μορφή μίας απλής οργάνωσης, άλλοι ως ιδεολογικό ρεύμα, μερικοί ακόμη και ως πρόπλασμα κόμματος ή κόμμα.

Το μοντέλο οργάνωσης που χρησιμοποίησαν ήταν αυτό της πυραμίδας, με τους ίδιους επικεφαλής. Κάτω από τον επικεφαλής στοιχήθηκε ένας αριθμός πολιτών, δίνοντας το δικαίωμα στον επικεφαλής να αποφασίσει για το μέλλον αυτής της προσπάθειας ή να διαπραγματευτεί εξ ονόματός τους.

Έτσι, δημιουργήθηκαν πολλές πυραμιδικές οργανώσεις ανά την Ελλάδα και οι επικεφαλής των οργανώσεων κάθονταν κατά καιρούς μαζί σε στρογγυλά τραπέζια για να βρούν την κοινή συνισταμένη και την επιστροφή του προοδευτικού χώρου με όρους προοπτικής.

Το μοντέλο αυτό απέτυχε. Ξεκινώντας από την κορυφή, ο βασικός λόγος που απέτυχε ήταν οι υπερβολικές και μάταιες φιλοδοξίες των επικεφαλής.

Όλοι ήθελαν να γίνουν αρχηγοί, όλοι πίστεψαν ότι μπορούν να γίνουν αρχηγοί, και ο καθένας, στο όνομα της ομάδας του, παζάρευε τις δικές του επιθυμίες. Έτσι, η χαλασιά έγινε στο μοίρασμα της πίτας, και έγινε επανειλλημένα.

Όμως, ακόμη και αν η συνεύρεση των λεγόμενων δελφίνων οδηγούσε σε κοινό πολιτικό τόπο, το εγχείρημα δεν θα είχε καμία προοπτική. Ο λόγος;

Η έλλειψη εμπιστοσύνης στους πολιτικούς και την πολιτική από την εκλογική βάση.
Έτσι, πήγαμε στο αμέσως επόμενο εγχείρημα οργάνωσης της κεντροαριστεράς, αυτό της «ελιάς», δηλαδή μίας συμφωνίας πυραμίδων.

Και σε αυτή την περίπτωση, η συμφωνία στην κορυφή, οι αβανταδόρικες δημοσκοπήσεις και τα ευφάνταστα πρωτοσέλιδα δεν ήταν αρκετά.

Τα βασικά συστατικά της αποτυχίας, δηλαδή το έλλειμμα αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης, υπήρχαν ακόμμη, και υποδείκνυαν εκ των προτέρων ότι το εγχείρημα δεν θα είχε καμία τύχη.

Μάλιστα, η παρουσίαση του τελικού μονοψήφιου αποτελέσματος ως επίτευγμα, μεγάλωσε ακόμη περισσότερο την αφερεγγυότητα, καθιστώντας το επόμενο παρόμοιο εγχείρημα, αυτό της ''Δημοκρατικής Παράταξης'', ως ένα επαναλαμβόμενο λάθος από ανθρώπους που το μόνο που τους νοιάζει είναι η παραμονή τους στην εξουσία.


Και δω αναρωτιέται κανείς, πώς μπορούμε να οργανωθούμε με όρους προοπτικής;

Καταρχάς, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η πρώτη πρώτη προϋπόθεση για να πετύχει ένα μοντέλο οργάνωσης σε έναν κατακερματισμένο χώρο και με τέτοια έλλειψη αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης, είναι να αποκτήσει το εγχείρημα κοινωνική κινητικότητα.

Κρατήστε αυτό, το ζητούμενό μας είναι η κοινωνική κινητικότητα.

Τι σημαίνει αυτό; Πολιτική δράση, όχι επικαλούμενοι την βάση και την αυτοοργάνωση ως απλές λέξεις, αλλά με οριζόντια συμμετοχή της ίδιας της βάσης και όπλο αυτής την αυτοοργάνωση.

Πώς; Δημιουργώντας δίκτυα και όχι δίχτυα, κατά τόπους και όχι μόνο διαδικτυακά, επιχειρώντας την δια ζώσης επαφή
και χρησιμοποιώντας το διαδίκτυο ως εργαλείο υποστήριξης του δικτύου.

Έτσι, ξεκινάμε και μεις, εδώ, με μία πρόταση, ένα κάλεσμα για τη δημιουργία προοδευτικού δικτύου στην πόλη της Θεσσαλονίκης, και, παραθέτουμε το μοντέλο, ως πιλότο, τούτως ώστε να προχωρήσουν όσοι επιθυμούν στη δημιουργία αυτόνομων συνεργατικών δικτύων στην πόλη ή το νομό που κατοικούν.

Το δίκτυο που θα παρουσιάσουμε, ως δομή, προϋποθέτει 2 βασικούς ''οδικούς'' άξονες,
τίποτα παραπάνω, κάθε τι πρόσθετο επαφίεται στην διακριτική αυτόνομη ευχέρεια των επί μέρους δικτύων.

1. Να βρεθούμε

Είμαστε πολλοί πολίτες με τις ίδιες αξίες και δεν έχουμε βρεθεί ποτέ μεταξύ μας.
Η προσωπική αυτή επαφή και η μεταξύ μας διάδραση δύναται να απελευθερώσει πολιτική ενέργεια, και αυτή με τη σειρά της, να δώσει παρουσία στην άποψή μας εντός της κοινωνίας,
να υπάρχει αυτή σε κάθε τραπέζι,
σε κάθε καφενείο,
σε κάθε εργασιακό χώρο,
σε κάθε εκδήλωση.
Να υπάρχει παντού, να ακούγεται παντού.


Και όχι μόνο να βρεθούμε, αλλά πολλοί από μας να ξαναβρεθούμε, χωρίς αφορισμούς και προσωπικές έριδες, χωρίς να θέλουμε να διώξουμε ή να αποκλείσουμε κανέναν, χωρίς να θέλουμε να αντικαταστήσουμε το νέο με το παλιό, αλλά όλοι μαζί να βρούμε τον τρόπο να συνυπαρξουμε.

Και αυτό θα γίνει αν βάλουμε μπροστά από μας την άποψή μας.
Και χρειάζεται να ανοιχτούμε, σε νέα πρόσωπα-outsiders, ειδάλλως, με όρους μόνο του χθες, το εγχείρημα θα γεννηθεί νεκρό.

Με ποιες προϋποθέσεις να βρεθούμε; Αυτή τη φορά με ίσες προϋποθέσεις, μέσα σε μία οριζόντια δομή, ο ένας δίπλα στον άλλο, μαζί, ώμο με ώμο.
Και μάλιστα, προχωρώντας ακόμη παρακάτω, θα έλεγα ότι η δομή θα πρέπει να είναι μία ανάποδη πυραμίδα.

Δηλαδή αυτός με κάποιες πολιτικές δυνατότητες παραπάνω να κάνει ένα βήμμα πίσω, ώστε να είμαστε αυτοί που θα φυλάξουμε τα νώτα της προσπάθειας και θα δώσουμε χώρο σε συμμετοχή στους συμπολίτες μας και ταυτόχρονα οξυγόνο στην εμπιστοσύνη της κοινωνίας.

2. Πολιτικός διάλογος

Αφού λοιπόν βρεθούμε, το δεύτερο απλό βήμα είναι ο πολιτικός Λόγος, με κεφαλαίο το Λάμδα. Και πιστέψτε με, δεν χρειάζεται να κάνουμε κάτι παραπάνω από αυτό, δεν χρειάζεται.
Πρέπει όμως να μιλήσουμε για το χθες, να κοιτάξουμε το πρόβλημα κατάματα, να σπάσουμε κάθε μύθο και κάθε προπαγάνδα που έχει διχάσει την ελληνική κοινωνία, να πάψουμε να ρίχνουμε μόνο ευθύνες στους άλλους και να κατανοήσουμε ποια είναι τα πραγματικά λάθη που μας οδήγησαν εδώ.

Πρέπει, επίσης, να μιλήσουμε για το σήμερα, να σχολιάσουμε την επικαιρότητα και να αποφασίσουμε δράσεις από κοινού σε πολιτικά ζητήματα της καθημερινότητας που μας ενδιαφέρουν.

Μα κυρίως, πρέπει να μιλήσουμε για το αύριο, να συνδιαμορφώσουμε τα κύρια σημεία, τους πολιτικούς άξονες, τις θέσεις, να ξαναφτιάξουμε το όραμά μας, από την αρχή, βάζοντας ο καθένας το δικό του λιθαράκι.

Πώς μπορεί να λειτουργήσει ένα τέτοιο μοντέλο; Πολύ απλά.

2 τομείς: πολιτικός και οργανωτικός τομέας.


Στον επιστημονικό συντονισμό, μπαίνουν όσοι δηλώσουν συμμετοχή και σχεδιάζουν τον οργανωμένο πολιτικό διάλογο, πχ με μία εκδήλωση για κάποια θεματική, ένα στρογγυλό τραπέζι συζήτησης, μία πολιτική δράση κτλ.


Στον οργανωτικό τομέα συμμετέχουν όσοι δηλώσουν συμμετοχή, χωρίς περιορισμό και σχεδιάζουν την υποστήριξη των εκδηλώσεων-δράσεων αλλά και τις περαιτέρω επαφές-προσκλήσεις νέων μελών.


Και το σημαντικότερο; Συνεργασία των δικτύων.


Την παρουσίαση ξεχωριστών δράσεων και εκδηλώσεων θα αναλάβει να υποστηρίξει και το blog epikairo (και φυσικά όποιο άλλο μέσο επιθυμεί), αναδημοσιεύοντας κάθε πρωτοβουλία δικτύου ανά την Ελλάδα.

Το epikairo, ως όχημα, θα διατίθεται για κάθε νέα φωνή, για κάθε πρωτοβουλία που θα προκύπτει ως διεργασία δικτύων. Και όλο αυτό μπορεί να γίνει συνεργατικά, αν το δίκτυο των Αθηνών κάνει μία εκδήλωσης για τους θεσμούς, αυτό της Κοζάνης θα κάνει για τις κοινωνικές ανισότητες, εκείνο της Ρόδου για τη δημοκρατία, της Κρήτης για τη διαφάνεια και ούτω καθεξής.

Ας δούμε λίγο ποια είναι τα πλεονεκτήματα ενός δικτύου:

1. Δεν είναι δεσμευτικό. Δηλαδή, δεν είναι κίνηση, δεν είναι κόμμα, δεν είναι καν ρεύμα με την πολιτική έννοια. Το δίκτυο υπό τη μορφή που περιγράψαμε είναι μία απλή οργανωτική δομή για να βρεθούμε και να συζητήσουμε, έχοντας μία κοινή ιδεολογική αφετηρία. Τίποτα παραπάνω.

2. win win. Το δίκτυο είναι ένα εγχείρημα που δεν έχει ως ενδεχόμενο την αποτυχία. Το ζητούμενο είναι μονάχα πόσα μπορεί να κερδίσει.

3. Το δίκτυο αυτής της μορφής είναι η μόνη μορφή οργάνωσης που μπορεί να δημιουργήσει κοινωνική κινητικότητα στην πράξη. Φανταστείτε τον χάρτη της Ελλάδας, με πολλές μικρές διάσπαρτες πολιτικές φωτιές παντού. Φωτιές ίδιου ιδεολογικού στίγματος. Αυτές οι φωτιές αποτελούν και την βασική προϋπόθεση της επιστροφής της άποψή μας στην κεντρική πολιτική σκηνή με όρους προοπτικής.

4. To δίκτυο δεν έχει πεπατημένες αλλά την απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας, της δημιουργικότητας. Μπορεί κάθε δίκτυο να αναλάβει όποια δράση θέλει, να χτυπήσει πόρτες, να μιλήσει σε τηλέφωνα, να βρεθεί σε πλατείες και να μοιράσει έντυπα, να κάνει μία πολιτική εκδήλωση, να δημιουργήσει μία ηλεκτρονική η μη ψηφοφορία, να αναλάβει μία κοινωνική δράση.

Κατά την άποψή μου, 2 είναι οι λέξεις κλειδιά που χρειάζονται για να δημιουργηθούν και να πετύχουν τα κινήματα από τη βάση.

Η πρώτη είναι η έμπνευση. Για να τα καταφέρουμε, θα πρέπει πρώτα να στραπατσάρουμε τα δικά μας στερεότυπα.

Και η δεύτερη είναι η εμπιστοσύνη. Για να τα καταφέρουμε θα πρέπει να γίνουμε πρώτα μια συντροφιά.


Θα κλείσω την ομιλία μου με μία προσωπική ιστορία.
Θυμάμαι την πρώτη μου ενασχόληση με εκλογές, ήταν πριν περίπου 16 χρόνια. Τότε, λοιπόν, είχα στα χέρια μου μία λίστα με τα στελέχη μιας κάθε περιοχής ενός νομού, είχα διαβάσει καλά το πολιτικό πρότζεκτ που θα υποστήριζα και έκανα συναντήσεις για να τους το παραθέσω.

Τότε, λοιπόν, από τις συζητήσεις, διαπίστωσα ότι αρκετοί εξ αυτών δεν ενδιαφέρονταν καν για τις θέσεις αλλά για τον νικητή. Αυτό που γύρευαν κυρίως ήταν ο νικητής.

Μάλιστα, είχαν εξελίξει σε τέτοιο βαθμό το ένστικτο τού να αφουγκραστούν τον νικητή, που δεν χρειαζόσουν κάποια δημοσκόπηση να τον βρεις, σε όποιο επίπεδο, τοπικό, περιφερειακό εθνικό, αρκεί η συναναστροφή σου με κάποιους από τους τοπικούς leaders.

Μήπως φταίνε οι ίδιοι; Αυτοί οι τοπικοί λίντερς;
Όχι, αυτό που διεκδίκησαν κάθε φορά ήταν λίγος ήλιος παραπάνω για τον τόπο τους, από μία εξουσία η οποία μοίραζε τον ήλιο αυτόν επιλεκτικά και σε όσους την υπηρετούσαν με δόλο.

Τι μας οδήγησε εκεί; Η απαξίωση των θεσμών, το έλλειμμα δημοκρατίας, η αδιαφάνεια, η αναξιοκρατία, ο πελατειασμός.

Και αν υπάρχει μία βασική αιτία για το γεγονός ότι φτάσαμε εδώ, αυτό το πελατειακό πεδίο, μεταξύ των τοπικών leaders και της εξουσίας, είναι η αιτία χρεοκοπίας της χώρας.

Αν λοιπόν πρέπει να ξεκινήσουμε από κάπου, αυτό το κάπου θα πρέπει να είναι η βάση.

Αν θα πρέπει να δώσουμε μία μάχη, αυτή θα πρέπει να είναι αυτή μεταξύ του πολιτικαντισμού και της πραγματικής πολιτικής, της επικοινωνίας και της ουσίας.

Και αν θα πρέπει να ξεκινήσουμε από κάποιους, αυτοί θα πρέπει να είναι τα πρόσωπα που δεν «διαβάζουν» το «ρεύμα» και μετακινούνται με βάση αυτό, ούτε αυτοί που βρίσκουν τους νικητές, αλλά αυτοί που δημιουργούν το ρεύμα, αυτοί θα γίνουν οι ίδιοι νικητές.

Αυτή είναι η μάχη που καλούμαστε να δώσουμε, η πολιτική απέναντι στον πολιτικαντισμό, και πιστέψτε μας, δεν θα είναι εύκολη.

Υπάρχει ένα καλά κρυμμένο αδίστακτο πλέγμα συμφερόντων που θα προσπαθήσει να μας αποτρέψει, να μας βάλει διλήμματα, να μας τάξει, να μας απειλήσει ή και όλα μαζί.

Και οι δύσκολες σημερινές συνθήκες, με τον απλό πολίτη πιο ευάλωτο από ποτέ, ευνοούν τους ισχυρούς.

Φόβος, λοιπόν, αυτό είναι το όπλο τους. Μα να έχετε κατά νου ότι υπάρχει κάτι που νικά τον φόβο -και αυτό το κάτι, είναι η ελπίδα.

Και σήμερα, παρότι απεγνωσμένοι, δηλώνουμε παρών, είμαστε εδώ, περισσότεροι από 600 πολίτες, επειδή ακριβώς ελπίζουμε.

Ελπίζουμε να ανακτήσουμε τη χαμένη μας έκφραση, να βρούμε τα αδρανή ή απογοητευμένα κοινωνικά ρεύματα και τάσεις και να γίνουμε ένα.

Πάμε, λοιπόν,

Πάμε να μιλήσουμε για συμμετοχή, για συλλογική ευθύνη, για δημοκρατία.

Πάμε να γίνουμε το παράδειγμα για όλους αυτούς που έχουν βάλει την προσωπική τους επιβίωση πάνω από την παράταξη και τη χώρα.

Πάμε να δώσουμε τη μάχη στην κοινωνία, όχι ο καθένας μόνος του, αλλά όλοι μαζί, συντονισμένα, συγκροτημένα, παντού, σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

Πάμε να δημιουργήσουμε μία κινηματική πλατφόρμα δικτύωσης, από τη βάση, εκεί όπου παράγεται πάντα η πολιτική.

Πάμε να σηκώσουμε τις ιδέες μας ψηλά.

Και όπως έγραψε ένας καλός φίλος στο διαδίκτυο, Πάμε και ας είναι και με τα πόδια.

- See more at: http://www.epikairo.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.