ΚΑΛΗΜΕΡΑ, ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ!!!

Ίσως είναι μια περίοδος που οι πολίτες θέλουν και φιλοδοξούν να τα ξέρουν όλα! Και δεν αναγνωρίζουν πλέον ούτε όρια ούτε άδυτα! Επιζητούν να μπαίνουν σε απαγορευμένες έως τώρα περιοχές, να επεμβαίνουν σε όλα τα θέματα, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά... Βέβαια είναι λίγο δύσκολο να πω εάν έχουν αποκτήσει συνείδηση της δύναμής τους. Δεν με παρασύρει το εύρος των κινητοποιήσεων. Με απασχολεί το γεγονός ότι ένας πολύ μικρός αριθμός πολιτών "δρα πολιτικώς".
Θα έλεγα ότι εν μέρει πληρώνουν οι πολίτες [δηλαδή... πληρώνουμε] τη δύναμη των οργανωμένων συμφερόντων, η οποία όμως πολλές φορές υπερτιμάται σε σύγκριση με την βραδυφλεγή ύπουλη δύναμη των ιδεών.
Κι αυτό μπορεί να φανεί τώρα που η κυβέρνηση γυρίζει σελίδα στον  τρόπο λειτουργίας του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας και στην άσκηση του δικαιώματος της απεργίας έπειτα από 30 χρόνια ισχύος του πλέον φιλελεύθερου συνδικαλιστικού νόμου της Ευρώπης, του 1264/1982.
"Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα / που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι..." (Κ.Π. Καβάφης)
Αν δεν πιστέψουμε στις ιδέες μας και στον εαυτό μας, τότε σε τι θα πιστέψουμε;; Ο δρόμος για πίσω είναι κομμένος. Ή θα κουτουλήσουμε στον τοίχο μπροστά και θα βγούμε πέρα στο φως, στην αποθέωση, ή θ' απομείνουμε ντροπιασμένοι, βραδυπορούντες, ένα βάρος της γης!
Και βλέπουμε πολλές φορές κάποιοι να σκύβουν το κεφάλι κουτοπόνηρα, τάχα πως θα κουτουλήσουν, ουσιαστικά όμως για να το συλλογιστούν!!!
Η εξουσία είναι απέναντί μας, το κράτος είναι απέναντί μας, οι πολιτικοί είναι απέναντί μας, τα πρόσωπα που είχαμε χειροκροτήσει, που μας είχαν θέλξει, έκαναν έτσι μια και τράβηξαν από πάνω τους την επιδερμίδα σαν προσωπίδα κι από κάτω εμφανίστηκαν άλλα χαρακτηριστικά.
Κι εμείς απομένουμε παραζαλισμένοι, άναυδοι!
Πώς ν' αντιδράσουμε απέναντι σε μια πραγματικότητα που δεν περιορίζεται στον υποκειμενικό χώρο, στη σφαίρα της ιδιωτικής ζωής, αλλά φτάνει στο σημείο να μνημειώνεται σε θεσμό, εξουσία, να επισημοποιείται;;;
Και το θλιβερό είναι να βλέπουμε ανθρώπους αγαθούς, ηθικά τραυματισμένους, ν' αποσύρονται από κάθε δράση, ν' αυτοκαταδικάζονται στον αναχωρητισμό!
Έτσι αφήνεται το πεδίο ελεύθερο στους τσαρλατάνους...

Ν.ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
http://nikoslagadinos.blogspot.gr/