Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2016

Από το Γραφείο Τύπου του Κινήματος, με αφορμή την ετήσια Έκθεση Ανταγωνιστικότητας του WEF, εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:

Πηγή εικόνας WEF
«Η μειούμενη ανοιχτότητα διακινδυνεύει
τη μελλοντική ανάπτυξη και ευημερία»

H χρόνια έλλειψη συναινέσεων και ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός του κ. Τσίπρα συνεχίζουν να δημιουργούν εμπόδια στο αύριο της χώρας.

Σύμφωνα με την Ετήσια Έκθεση του World Economic Forum του 2016 για τον δείκτη ανταγωνιστικότητας 138 χωρών, η Ελλάδα κατατάσσεται πλέον στην 86η θέση αντί της 81ης που κατείχε το 2015.

Όσο η Ελλάδα χάνεται στον ιδεοληπτικό κρατισμό και πελατειασμό του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στην κατάρρευση της ανεξαρτησίας Θεσμών και Αρχών, η πραγματικότητα θα σηματοδοτεί ανύπαρκτη Ανάπτυξη, υστέρηση εσόδων, μείωση της ανταγωνιστικότητας, παράταση της ύφεσης και ανεργία στη χώρα.

Ο πολιτικός (όπως και ο επιχειρηματικός) κόσμος, οφείλει να αντιληφθεί την ανάγκη για δημοκρατικές, προοδευτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, να εργαστεί άμεσα για ένα κράτος δικαίου, με διαφάνεια και ανεξαρτησία των θεσμών.

Αυτά θα αποτελέσουν τα βασικά στοιχεία, ως πλατφόρμα, για την βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και θα δώσουν προοπτική ανάπτυξης στη χώρα μέσα από την προσέλκυση νέων επενδύσεων και διατήρηση των υφιστάμενων.


Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016

Το «Βρώμικο ’89» ή πώς η συμμαχία Δεξιάς και συνασπισμένης Αριστεράς κυνήγησε τον Ανδρέα Παπανδρέου

Σαν σήμερα, 27 Σεπτεμβρίου 1989, η Βουλή αποφασίζει υπέρ της παραπομπής στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο για την υπόθεση Κοσκωτά τους: Ανδρέα Παπανδρέου (166 υπέρ, 121 κατά, 7 λευκά), Αγαμέμνονα Κουτσόγιωργα (238 υπέρ, 36 κατά), Παναγιώτη Ρουμελιώτη (170 υπέρ, 118 κατά), Γιώργο Πέτσο (219 υπέρ, 45 κατά) και Δημήτρη Τσοβόλα (168 υπέρ, 121 κατά).

Για τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ η τριετία 1989 – 1992 έμεινε στην ιστορία ως «Βρώμικο ’89», καθώς θεωρούν σκευωρία την προσπάθεια της Νέας Δημοκρατίας και του ενιαίου Συνασπισμού να διερευνήσουν και να αποδώσουν ευθύνες για τα σκάνδαλα της διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και ιδιαίτερα για το σκάνδαλο Κοσκωτά. Αντίθετα, για τους νεοδημοκράτες ήταν μια προσπάθεια με αγνά κίνητρα για την κάθαρση της πολιτικής ζωής από τα δεινά που είχε σωρεύσει η οκταετής κυβερνητική θητεία του ΠΑΣΟΚ (1981 – 1989). Ως συνήθως, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Από τα μέσα του 1988 η χώρα βρισκόταν στον αστερισμό του σκανδάλου Κοσκωτά, του νεαρού τραπεζίτη, που ήλθε από το πουθενά για να δημιουργήσει μια μικρή αυτοκρατορία στον τραπεζικό και εκδοτικό χώρο. Εναντίον του είχε ασκηθεί ποινική δίωξη για κατάχρηση δισεκατομμυρίων δραχμών (19 Οκτβρίου 1988) και όλοι περίμεναν την έκδοσή του στην Ελλάδα από τις ΗΠΑ, όπου είχε διαφύγει και συλληφθεί.

Τον χορό της κριτικής κατά της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ έσερνε ο συμπολιτευόμενος Τύπος (Ελευθεροτυπία, Έθνος, Τα Νέα, Το Βήμα), που έκανε λόγο ακόμη και για δωροδοκία του πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου από τον Κοσκωτά («Πάμπερς»). Βασικός στόχος της αντιπολίτευσης και του Τύπου ήταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και Υπουργός Δικαιοσύνης, Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας, που κατηγορείτο ότι εμπόδιζε τον έλεγχο της Τράπεζας Κρήτης. Αντιδράσεις υπήρξαν και στο κυβερνητικό στρατόπεδο, με κορυφαία στελέχη (Γ. Παπανδρέου, Κ. Σημίτης) να ζητούν δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης.

Μέσα σε αυτή την όζουσα ατμόσφαιρα έγιναν οι εκλογές της 18ης Ιουνίου 1989. Η ΝΔ, παρότι επικράτησε του ΠΑΣΟΚ με πέντε ποσοστιαίες μονάδες (44,25% έναντι 39,15%), δεν κατόρθωσε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, λόγω του εκλογικού συστήματος, που είχε κόψει και ράψει στα μέτρα του το ΠΑΣΟΚ. Μητσοτάκης, Φλωράκης και Κύρκος αποφάσισαν την 1η Ιουλίου 1989 τη δημιουργία μιας φιλελευθερο-κομμουνιστικής κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και Συνασπισμού, η οποία δημιούργησε αίσθηση και συζητήθηκε παγκοσμίως. Το νέο κυβερνητικό σχήμα υπό τον Τζαννή Τζαννετάκη θα ήταν βραχύβιο και θα είχε διπλό στόχο: τη δρομολόγηση των διαδικασιών της κάθαρσης και την προετοιμασία αδιάβλητων εκλογών βάσει του ισχύοντος εκλογικού νόμου.


Ανδρέας Παπανδρέου

Το εναρκτήριο λάκτισμα της λεγόμενης «κάθαρσης» δόθηκε στις 7 Ιουλίου 1989, όταν 144 βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας κατέθεσαν πρόταση κατά του Ανδρέα Παπανδρέου και άλλων πέντε υπουργών του ΠΑΣΟΚ, για παράβαση του νόμου περί ευθύνης υπουργών, παραβλέποντας τη σύσταση του Κωνσταντίνου Καραμανλή ότι «οι πρωθυπουργοί πηγαίνουν στα σπίτια τους». Την πρόταση των βουλευτών της ΝΔ δεν υπέγραψαν, αλλά την υποστήριξαν στη Βουλή, οι βουλευτές του Συνασπισμού. Στις 18 Ιουλίου η ολομέλεια του κοινοβουλίου αποφάσισε την παραπομπή των κατηγορουμένων σε δωδεκαμελή προανακριτική επιτροπή, για να διερευνηθούν οι ευθύνες τους στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Στη σχετική ψηφοφορία 171 βουλευτές ψήφισαν υπέρ της παραπομπής, 121 κατά, 1 παρών, ενώ βρέθηκαν και 3 άκυροι ψήφοι.

Στις 23 Αυγούστου η Βουλή ασχολήθηκε με το σκάνδαλο του γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού και παρέπεμψε στο Ειδικό Δικαστήριο (Υπουργοδικείο) τον πρώην υπουργό Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ Νίκο Αθανασόπουλο. Η υπόθεση αφορούσε την πώληση από την κρατική εταιρεία ITCO σε χώρα της ΕΟΚ γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού, το οποίο είχε χαρακτηριστεί ως ελληνικό, προκειμένου να εισπραχτούν οι κοινοτικές επιδοτήσεις. Η Κομισιόν ανακάλυψε την κομπίνα και παρέπεμψε τη χώρα μας στο Ευρωδικαστήριο, ζητώντας επιστροφές ύψους 400 εκατομμυρίων δραχμών.

Στις 21 Σεπτεμβρίου 1989 η Βουλή αποφάσισε την παραπομπή του Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο για την υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών. Ο τέως πρωθυπουργός κατηγορήθηκε για το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας κατ’ εξακολούθηση στην παγίδευση και παραβίαση των τηλεφωνημάτων και της προφορικής συνομιλίας. Για την παραπομπή του, ψήφισαν 173 βουλευτές της ΝΔ και του Συνασπισμού με μυστική ψηφοφορία, ενώ οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ είχαν αποχωρήσει από την αίθουσα. Η παραπομπή του στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο αποφασίστηκε με 169 ψήφους υπέρ, 2 κατά και 2 λευκά. Μαζί του παραπέμφθηκαν ο πρώην αρχηγός της ΕΥΠ Κώστας Τσίμας και ο πρώην διοικητής του ΟΤΕ Θεοφάνης Τόμπρας.

Γιώργος Πέτσος

Το «κυρίως πιάτο» των παραπομπών σερβιρίστηκε στις 27 Σεπτεμβρίου 1988, όταν η Βουλή αποφάσισε να παραπέμψει εκ νέου στο Ειδικό Δικαστήριο για το σκάνδαλο Κοσκωτά, αυτή τη φορά, τον Ανδρέα Παπανδρέου μαζί τους υπουργούς της κυβέρνησής του Αγαμέμνονα Κουτσόγιωργα, Γεώργιο Πέτσο, Παναγιώτη Ρουμελιώτη και Δημήτρη Τσοβόλα, μία μέρα μετά τη δολοφονία από τη 17Ν του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Παύλου Μπακογιάννη. Μέρος του τύπου επιχείρησε να συνδέσει την τρομοκρατική οργάνωση με το ΠΑΣΟΚ, προκαλώντας τις οξύτατες αντιδράσεις των στελεχών του κινήματος.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου κατηγορήθηκε για το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας σε απιστία και το αδίκημα της παθητικής δωροδοκίας για τη συμμετοχή του στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Για το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας σε απιστία, 166 βουλευτές ψήφισαν υπέρ της παραπομπής και 121 κατά, ενώ για τα αδικήματα της παθητικής δωροδοκίας ψήφισαν 165 υπέρ και 121 κατά. Από την ψηφοφορία απουσίασε ο ίδιος, ο Γιώργος Σουφλιάς, ο Απόστολος Ανδρεουλάκος, ο Αχμέτ Σαδίκ και ο δολοφονηθείς Παύλος Μπακογιάννης, η θέση του οποίου δεν είχε αναπληρωθεί. Υπερασπιζόμενος τον εαυτό του στη Βουλή, ο Ανδρέας Παπανδρέου αποδέχθηκε την πολιτική του ευθύνη για το σκάνδαλο Κοσκωτά, αλλά αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι έφερε ποινικές ευθύνες, χαρακτηρίζοντας τις παραπομπές ως πολιτική δίωξη, με στόχο την πολιτική εξόντωση του ιδίου και του ΠΑΣΟΚ.

Από τους λοιπούς συγκατηγορουμένους του, ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης παραπέμφθηκε για παράβαση του άρθρου 2 του Ν.Δ. 802/71, επειδή δεν έλαβε μέτρα ελέγχου της Τράπεζας Κρήτης. Τελικώς, όμως, δεν δικάστηκε, λόγω μη άρσης της ασυλίας του από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ο Δημήτρης Τσοβόλας παραπέμφθηκε για απιστία περί την υπηρεσία, ο Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας για παράβαση του άρθρου 2 του Ν.Δ. 802/71, επειδή δεν έλαβε μέτρα ελέγχου της Τράπεζας Κρήτης, για υπόθαλψη εγκληματία, για παθητική δωροδοκία και για αποδοχή προϊόντων εγκλήματος από ιδιοτέλεια και ο Γεώργιος Πέτσος για απιστία περί την υπηρεσία και δωροληψία.
Γιώργος Κοσκωτάς

Η συγκυβέρνηση ΝΔ – Συνασπισμού έλαβε τέλος στις 7 Οκτωβρίου, αφού ολοκλήρωσε το έργο των παραπομπών. Προκηρύχθηκαν εκλογές για τις 5 Νοεμβρίου 1989, αλλά και πάλι δεν προέκυψε αυτοδύναμη κυβέρνηση (ΝΔ 46,2%, ΠΑΣΟΚ 40,7%). Μετά τις αποτυχημένες διερευνητικές εντολές σχηματίστηκε οικουμενική κυβέρνηση υπό την υπέργηρο οικονομολόγο Ξενοφώντα Ζολώτα. Έκπληκτος ο κόσμος πληροφορήθηκε ότι ο «αρχάγγελος της κάθαρσης» Μητσοτάκης συνεργάζεται με τον «κλέφτη» Παπανδρέου.

Η αξιοπιστία των πολιτικών δέχεται ισχυρό πλήγμα, ενώ αποδεικνύεται ότι η κάθαρση ήταν απλά ένα πολιτικό εύρημα, με στόχο την αξιοποίηση των λαθών και των σκανδάλων του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να επιτευχθεί η απομάκρυνσή του από την εξουσία. Το κυβερνητικό σχήμα υπονόμευσε εξ αρχής ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, προκειμένου να στηρίξει τη θέση του ότι τα σχήματα συνεργασίας ήταν αναποτελεσματικά και ότι απαιτείτο η αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Η οικουμενική κατέρρευσε, όταν απέτυχε να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίαςκαι προκηρύχθηκαν νέες εκλογές για τις 8 Απριλίου 1990.

Η Νέα Δημοκρατία και πάλι δεν κατέκτησε την αυτοδυναμία, αν και συγκέντρωσε το 46,88% των ψήφων. Χρειάστηκε η προσχώρηση του μοναδικού βουλευτή της ΔΗΑΝΑ Θεόδωρου Κατσίκη για να σχηματιστεί ο μαγικός αριθμός 151, που έδινε την αυτοδυναμία στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Η πρώτη υπόθεση που ήχθη ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου, που συνεδρίασε για τρίτη φορά στα ελληνικά δικαστικά χρονικά, ήταν για το γιουγκοσλαβικό καλαμπόκι. Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Νίκος Αθανασόπουλος καταδικάσθηκε στις 11 Αυγούστου 1990 σε φυλάκιση τριών ετών και έξι μηνών για ηθική αυτουργία σε έκδοση ψευδών βεβαιώσεων, χρήση πλαστού εγγράφου και απλή συνέργεια σε νόθευση βιβλίων απόπλου – κατάπλου λιμεναρχείου Καβάλας.

Στις 11 Μαρτίου 1991 άνοιξε η αυλαία για τη μεγάλη δίκη του σκανδάλου Κοσκωτά, χωρίς την παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος αρνήθηκε να συμμετάσχει στην ακροαματική διαδικασία και του Παναγιώτη Ρουμελιώτη, που εκείνη την περίοδο ήταν ευρωβουλευτής και η Ευρωβουλή δεν συναίνεσε στην άρση της ασυλίας. Στο εδώλιο του κατηγορουμένου κάθισαν μόνο ο Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας, ο Γεώργιος Πέτσος και ο Δημήτρης Τσοβόλας. Το Ειδικό Δικαστήριο (Υπουργοδικείο), που συνεδρίασε στο κτίριο του Αρείου Πάγου, αποτελείτο από 13 αρεοπαγίτες και προέδρους εφετών υπό την προεδρία του Προέδρου του Αρείου Πάγου, Βασίλη Κόκκινου. Ρόλο εισαγγελέα έπαιζαν τρεις βουλευτές (Νίκος Κωνσταντόπουλος, Νίκος Κατσαρός και Κώστας Κωνσταντινίδης). Η δίκη μπήκε σε κάθε σπίτι, καθώς μεταδόθηκε απευθείας από την ΕΡΤ και για πρώτη φορά οι Έλληνες είδαν τους ανώτερους δικαστές με την επίσημη στολή τους (τήβεννο, καπελάκι και άσπρο γουνάκι για τον πρόεδρο).
Ο Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας ενώπιον του ειδικού δικαστηρίου

Η πορεία της δίκης επιφύλασσε μια απροσδόκητη εξέλιξη, καθώς τον Απρίλιο του 1991 πέθανε, έπειτα από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου, ο Αγαμέμνων Κουτσόγιωργας, ο οποίος κατά πολλούς ήταν ο άνθρωπος – κλειδί για τη διαλεύκανση της υπόθεσης. Η δίκη έχασε το ενδιαφέρον της, αφού οι μάρτυρες που κατέθεσαν κατά του Ανδρέα Παπανδρέου θεωρήθηκαν αναξιόπιστοι από το δικαστήριο, καθώς περιέπεσαν σε αντιφάσεις και δεν προσκόμισαν κάποιο στοιχείο ικανό για την καταδίκη του. Υπέρ του πρώην πρωθυπουργού ήταν και οι καταθέσεις των μεγαλοεκδοτών, που τόνισαν τις πολιτικές του ευθύνες. Άλλωστε, το πολιτικό κλίμα είχε αλλάξει, με την κυβέρνηση Μητσοτάκη να έχει ανοίξει μεγάλα μέτωπα με την κοινωνία και το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν και πάλι στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων.

Η απόφαση του Ειδικού Δικαστηρίου εκδόθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1992. Με ψήφους 7 προς 6, ο Ανδρέας Παπανδρέου κηρύχθηκε αθώος, ενώ στον Δημήτρη Τσοβόλα επεβλήθη ποινή φυλάκισης δυόμιση ετών και τριετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων και στον Γεώργιο Πέτσο φυλάκιση 10 μηνών και διετή στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για μια απλή πολεοδομική παράβαση.

Η δίκη στο Ειδικό Δικαστήριο λειτούργησε υπέρ του ΠΑΣΟΚ. Ενίσχυσε τη συνοχή του, που είχε αρχίσει να κλονίζεται μετά την οκταετή παραμονή του στην εξουσία και το επανέφερε θριαμβευτικά στην εξουσία τον Οκτώβριο του 1993, βοηθούσης και της κρίσης ταυτότητας του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας με τη διαμάχη Μητσοτακικών και Καραμανλικών. Το άλλο στρατόπεδο της «κάθαρσης», αφού δεν μπόρεσε να κεφαλαιοποιήσει κέρδη από την κρίση στο ΠΑΣΟΚ, διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη (ΚΚΕ και ΣΥΝ). Σε αυτό συνετέλεσε και η διάλυση του κομμουνιστικού στρατοπέδου και η κρίση ταυτότητας του χώρου.

Στις 15 Μαΐου 1992 με απόφαση της Βουλής ανεστάλη η δίωξη κατά του Ανδρέα Παπανδρέου για την υπόθεση των τηλεφωνικών υποκλοπών. Στη σχετική ψηφοφορία, από την οποία απουσίαζαν το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, 117 βουλευτές ψήφισαν υπέρ της αναστολής, 24 κατά και 3 δήλωσαν «παρών». Η αυλαία του «Βρώμικου ’89» ή της «Κάθαρσης» έπεσε και τυπικά στις 17 Ιανουαρίου 1994, όταν η Βουλή συγκατατέθηκε στην άρση των εννόμων συνεπειών της καταδίκης του Νίκου Αθανασόπουλου για την υπόθεση του γιουγκοσλαβικού καλαμποκιού. Νωρίτερα και συγκεκριμένα στις 26 Νοεμβρίου 1993, η Βουλή με απόφασή της είχε συγκατατεθεί στην απονομή χάριτος και την άρση των έννομων συνεπειών της καταδίκης του Δημήτρη Τσοβόλα.

https://www.sansimera.gr/articles/386

Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2016

Από το Γραφείο Τύπου του Κινήματος, εκδόθηκε η ακόλουθη ανακοίνωση:


Η πρόθεση της κυβέρνησης να δημιουργήσει θέσεις διοικητικών γραμματέων και αναπληρωτών τους στους δήμους και τις περιφέρειες, ώστε να τοποθετήσει πρόσωπα ελεγχόμενα από την κεντρική εξουσία στην κορυφή της διοικητικής ιεραρχίας των ΟΤΑ, είναι απαράδεκτη και παραπέμπει στις εποχές του δεξιού κρατικού πατερναλισμού.

Επί πλέον, μια τέτοια νομοθετική ρύθμιση αντίκειται ευθέως στο άρθρο 102 παράγραφοι 2 και 4 του Συντάγματος, με τις οποίες καθιερώνεται, αφενός, η αρχή της διοικητικής αυτοτέλειας των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης και ,αφετέρου, ορίζεται περιοριστικώς ποιά είναι η εποπτεία που ασκεί το κράτος.

Μετά από μια μακρά πολιτική περίοδο μεγάλων μεταρρυθμίσεων που έφεραν στην αυτοδιοίκηση οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, με τελευταία της κυβέρνησης του Γιώργου Α. Παπανδρέου με τον Καλλικράτη, δεν μπορεί κανείς δημοκρατικός και προοδευτικός πολίτης, κανένα αιρετό όργανο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, να αποδεχτεί μια τέτοια οπισθοδρόμηση που επιστρέφει έναν γνήσιο θεσμό της Δημοκρατίας σε εποχές σκληρής συντηρητικής διακυβέρνησης.

Οφείλουμε να αντιδράσουμε όλοι μαζικά και δυναμικά.

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

Τραγάκης: Δεν διόρισα εγώ τη νύφη και το γαμπρό μου, «έτυχε» να παντρευτούν τον γιό και την κόρη μου!

Να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα με τον πιο απίστευτο τρόπο, προσπαθεί μέσω «κύκλων» του ο αντιπρόεδρος της Βουλής Γιάννης Τραγάκης, για τους διορισμούς του γιού, της νύφης, της κόρης, του γαμπρού, και της αδελφής του γαμπρού του..

Συγκεκριμένα, οι «κύκλοι» του κ. Τραγάκη προσπαθούν (μετά την απόφαση Σαμαρά να μαζέψει -μερικώς- όλο αυτό το χάλι) να εξηγήσουν το πως έφτασε ο αντιπρόεδρος της Βουλής να έχει διορίσει όλο του το σόι στη Βουλή. Και για να το εξηγήσουν, εξιστορούν τις ιστορίες... αγάπης με τις οποίες έφτασαν ο γαμπρός και η νύφη του να παντρευτούν την κόρη και το γιό του!

Όπως αναφέρει η εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», ο κ. Τραγάκης εξηγεί λοιπόν ότι η η κόρη του, Αργυρώ Τραγάκη - Λεοντή, εργαζόταν στο γραφείο του από το 1992. Το 2009 μονιμοποιήθηκε στη Βουλή με τον νόμο Σιούφα. Τότε δεν γνώριζε όμως τον μετέπειτα σύζυγό της, Αναστάσιο Λεοντή, ο οποίος είχε προσληφθεί από το το 1995 στο «Κανάλι του Πειραιά». Πολύ αργότερα, όταν προφανώς έγινε «γαμπρός» και σίγουρα αφού είχε προσληφθεί από κάποιον άλλο στο κανάλι του Πειραιά, ο κ. Τραγάκης απέσπασε τον κ. Λεοντή από το Κανάλι του Πειραιά σε ένα άλλο κανάλι με υψηλή θεαματικότητα που επιβαρύνει τους πολίτες με δεκάδες εκατομμύρια, το Κανάλι της Βουλής. Και επειδή υπήρχε ο νόμος Σιούφα, ο υπάλληλος της Βουλής πλέον μονιμοποιήθηκε.

Ουσιαστικά, δηλαδή ο κ. Τραγάκης προσπαθεί να πει ότι δεν διόρισε ποτέ ο ίδιος τον γαμπρό του, αλλά επειδή ήταν ήδη υπάλληλος του δημοσίου μπόρεσε να τον αποσπάσει στη Βουλή και εκείνος απλώς έκανε χρήση του νόμου.

Βεβαίως, με τα ίδια αξιοκρατικά κριτήρια, ο κ. αντιπρόεδρος διόρισε τον προηγούμενο μήνα ως μετακλητή υπάλληλο στη Βουλή και την αδελφή του κ. Λεοντή!

Ο κ. Τραγάκης κάνει αντεπίθεση για τον γιό του, για τον οποίο λέει ότι ουδέποτε τον «βόλεψε» στην Βουλή καθώς εκείνος εργάζεται ως ελεύθερος επαγγελματίας. Διόρισε όμως την σύζυγο του γιου του, καθώς η κ. Έσμη Κρουστάλη Τραγάκη, δικηγόρος, τοποθετήθηκε και εκείνη ως μετακλητός στη Βουλή το 2004. Και ποια ήταν η δουλειά της; Να βοηθήσει το έργο της Εξεταστικής Επιτροπής για το σκάνδαλο TOR-M1. Λεπτομέρεια: Στην Επιτροπή πρόεδρος κατά σύμπτωση ήταν ο ίδιος ο κ. Τραγάκης.

Ο αντιπρόεδρος της Βουλής όμως ισχυρίζεται ότι επρόκειτο περί σύμπτωσης. Και υποστηρίζει ότι ο γιος του δεν είχε σχέση -τότε- με την μετέπειτα νύφη του. Η σχέση τους, επιχειρηματολογεί, δημιουργήθηκε μετά, κατά σύμπτωση... Δηλαδή ούτε τη νύφη του «βόλεψε» ο κ. Τραγάκης. Απλώς ο γιος του έτυχε να ερωτευθεί μια υπάλληλο της επιτροπής στην οποία προϊστατο ο πατέρας του, την παντρεύτηκε και εκείνη μετέπειτα μονιμοποιήθηκε χάρη στον ίδιο νόμο, του κ. Σιούφα...

Πέραν αυτών, σε διευκρινιστική του δήλωση, ο κ. Τραγάκης αναφέρεται και στο πολιτικό ζήτημα της υπόθεσης, λέγοντας ότι οι βουλευτές επέλεγαν συνεργάτες με βάσει κριτήρια εμπιστοσύνης και αποτελεσματικότητας: «Η ανυπαρξία μέχρι τώρα νομοθετικής ρύθμισης για τον τρόπο επιλογής των μετακλητών υπαλλήλων έδινε τη δυνατότητα στους βουλευτές να επιλέγουν τους συνεργάτες τους με βάση τα κριτήρια εμπιστοσύνης και αποτελεσματικότητας. Από την στιγμή που η κυβέρνηση αποφάσισε να βάλει συγκεκριμένους κανόνες σε αυτή τη διαδικασία, σταματάει μια πρακτική που δικαίως ή αδίκως έχει προκαλέσει πολλές συζητήσεις».


Πηγή: | iefimerida.gr 

WSJ: Οι κατηγορίες κατά Παπακωνσταντίνου μυρίζουν στήσιμο


Η WSJ παρουσιάζει το Game Over του κ. Παπακωνσταντίνου, χαρακηρίζοντας το ως "την τραγωδία ενός πυροσβέστη περικυκλωμένου από φωτιές"

Το βιβλίο του πρώην υπουργού Οικονομικών, Γιώργου Παπακωνσταντίνου, "Game Over" παρουσιάζει η Wall Street Journal, με έντονες επικρίσεις για το πολιτικό προσωπικό της χώρας πριν το 2009.

"Επτά χρόνια μετά το 2009, η Ελλάδα βρίσκεται στη βαθύτερη κατάθλιψη αναπτυγμένης οικονομίας από την δεκαετία του '30. Η νότια Ευρώπη έχασε μια δεκαετία. Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει γίνει  συνώνυμο του οικονομικού πόνου, κάνοντας την εύκολο στόχο τόσο για την αντικαπιταλιστική αριστερά και την εθνικιστική δεξιά.Το ευρώ επέζησε αλλά ως ένας δυστυχισμένος γάμος με απαγορευτικό κόστος διαζυγίου. Πόσες Ευρωπαϊκές χώρες θα το επέλεγαν ξανά;'", τονίζει η αμερικανική εφημερίδα.

Στη συνέχεια, η WSJ τονίζει ότι είναι αμφισβητείται το τι πήγε λάθος και αναφέρεται στις κατηγορίες περί Νότου και Γερμανικού βορρά αλλά και στα δομικά προβλήματα του ευρώ.

Στη συνέχεια, αναφέρεται στην Ελλάδα, τονίζοντας: "Για χρόνια μέχρι το 2009, οι ελληνικές κυβερνήσεις κατασπατάλησαν χρήματα και το έκρυβαν. Σήμερα πολλοί στη χώρα ξέχασαν τους εμπρηστές που έβαλαν την φωτιά και κατηγορούν τους πυροσβέστες που προσπάθησαν να την σβήσουν έστω και ανεπιτυχώς".

Η Wall Street Journal, παρουσιάζει το Game Over του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, χαρακτηρίζοντας το ως "την τραγωδία ενός πυροσβέστη περικυκλωμένου από φωτιές". Η WSJ τονίζει ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου έγινε "μισητό πρόσωπο" και ότι "έχασε την δουλειά του και το 2015 κατέληξε σε ένα δικαστήριο με κατηγορίες που θυμίζουν στημένες". Παράλληλα, "η αμερικανική εφημερίδα τονίζει ότι "το μεγαλύτερο λάθος ήταν ότι κληρονόμησε ένα οικονομικό χάος"

http://www.thetoc.gr/

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016

Γ.Παπανδρέου : Με μύθους και ψέμματα δεν χτίζεται το μέλλον

Συνέντευξη του Προέδρου του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών
Γιώργου Α. Παπανδρέου



Ας ξεκινησουμε από την υπόθεση Γεωργίου κ. Πρόεδρε. Γιατί αντιδράτε στην απόφαση της δικαιοσύνης για επανεξέταση της υπόθεσης; Αν είναι αθώος, θα δικαιωθείτε απολύτως. Δεν έχετε μήπως εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη;

Θα έλεγα πως για κάποιους η Δικαιοσύνη είναι «τυφλωμένη» από αγάπη στην κυβέρνηση Καραμανλή. Ο δικός μου αγώνας, είναι αγώνας για την αλήθεια, τη διαφάνεια και την αξιοπιστία της χώρας. Για να μη χτίζουμε επάνω σε χάρτινους πύργους και μυθεύματα που όταν γκρεμίζονται, γκρεμίζουν τις προοπτικές και τις δυνατότητες της χώρας.
Η αντιπαράθεση αυτή, είναι πολιτική. Συγκρούονται δύο διαφορετικοί πολιτικοί πολιτισμοί.

Από τη μια, εκείνων που συγκαλύπτουν αλήθειες για να συντηρούν το άθλιο πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο του παρεοκρατικού καπιταλισμού, που έμαθε να αυθαιρετεί πελατειακά σε βάρος του Ελληνικού λαού. Από την άλλη, όλοι όσοι παλεύουμε για μια πολιτεία που να υπηρετεί τη διαφάνεια και εν τέλει, το δημόσιο και μόνο συμφέρον.

Η υπόθεση Γεωργίου δεν αφορά στον ίδιο. Αποτελεί τη σημαντικότερη πολιτική μάχη που θα καθορίσει, αν η Ελλάδα θα συνεχίσει στο δρόμο που την οδήγησε στην κατάρρευση του 2009 ή θα ξεκινήσει μια νέα πορεία προς όφελος των πολιτών. Αυτήν τη μάχη αργά αλλά σταθερά τη χάνουν όσοι επένδυσαν στη συγκάλυψη, τη συνωμοσιολογία και τα ψέματα. Τα πραγματικά στατιστικά στοιχεία του 2009, έχουν ήδη καταγραφεί, ψηφισθεί, επιβεβαιωθεί και άρα δικαιωθεί απολύτως. Από όλες ανεξαιρέτως τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που κυβέρνησαν από το 2010 μέχρι σήμερα, ό,τι κι αν έλεγαν προεκλογικά.

Όσο για τις μεθόδους μέτρησης του ελλείμματος κάθε χώρας; Μετριέται με τους κανόνες της Eurostat και έχουν συμφωνήσει σε αυτό όλα τα κράτη-μέλη.

Προκαλώ την κυβέρνηση ή οποιονδήποτε δικαστικό να προσφύγει στο Δικαστήριο της ΕΕ και να κατηγορήσει την Επιτροπή, τη Eurostat, την ΕΛΣΤΑΤ, ότι “φούσκωσαν” το έλλειμμα. Ας το κάνουν. Ας επιμείνουν στο ψέμα τους. Έχουν προϋπηρεσία να δυσφημούν τη χώρα, από την απογραφή του 2004 και την απόπειρα να φουσκώσουν το ΑΕΠ κατά 25% το 2006. Για να υποστούν μια ακόμη ταπείνωση. Γιατί στο εξωτερικό αντιλαμβάνονται την υπόθεση αυτή ως μια απόπειρα αμφισβήτησης της ανεξαρτησίας της ΕΛΣΤΑΤ προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι πολιτικοί στόχοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Άρα, το κόστος αυτής της επιλογής δεν θα το πληρώσει ο κ. Τσίπρας και οι υπουργοί του, αλλά οι πολίτες και η χώρα. Η δυσφήμιση και η απώλεια αξιοπιστίας της χώρας στο εξωτερικό είναι μεγάλη. Δείτε τα δημοσιεύματα, πχ. στον Economist και τους FT.

Για αυτό, θα συνεχίσουν να περιφέρουν την υπόθεση, εδώ, στο εσωτερικό, από εισαγγελικό γραφείο σε εισαγγελικό γραφείο, μαζί με ενορχηστρωμένα δημοσιεύματα για να συντηρείται η κουβέντα και η προστασία όσων πραγματικά εγκλημάτησαν. Και να φανταστείτε πως και οι δύο ανακριτές που ασχολήθηκαν με την υπόθεση, την είχαν θέσει στο αρχείο, είπαν πως δεν υπάρχει υπόθεση, δηλαδή, δικαίωσαν τον κ. Γεωργίου. Παρόλα αυτά ένα «αόρατο» χέρι θέλει να κρατάει την υπόθεση ανοιχτή.

Εκτιμάτε ότι υπάρχει «υπόγεια συνεργασία» μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Κώστα Καραμανλή;

Υπόγεια; Ελάτε τώρα… Ο κόσμος το έχει τούμπανο και αυτοί καμάρι. Μόνο τον κ. Μητσοτάκη λυπάμαι που νομίζει ότι το κόμμα του κάνει αντιπολίτευση.

Φτάσαμε στο σημείο υπουργοί της κυβέρνησης να τρολάρουν την ηγεσία της ΝΔ κατηγορώντας την ότι δεν υπερασπίζεται την «προσπάθεια» Καραμανλή ενάντια στους «νταβατζήδες»!

Κατηγορείτε τον Κώστα Καραμανλή ότι «έκρυψε» το έλλειμμα; Ότι ουσιαστικά είναι υπεύθυνος για το Μνημόνιο; Και σε τι ύψος ήταν το έλλειμμα όταν αναλάβατε;

Δεν έχω κανένα προσωπικό θέμα με τον κ. Καραμανλή. Είναι η πολιτική, η πρακτική του ιδίου και της παράταξής του, που όχι απλά πρέπει να καταδικάσουμε αλλά και να αποτινάξουμε ως αντίληψη.

Μια πολιτική που σε πέντε χρόνια διακυβέρνησης της ΝΔ, διπλασίασε το χρέος, εκτίναξε το έλλειμμα, υπονόμευσε την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και καταρράκωσε διεθνώς την αξιοπιστία και το κύρος της Ελλάδας.

Υπάρχει ολόκληρη έκθεση ψηφισμένη από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εδώ και δύο χρόνια. Κατηγορεί την κυβέρνηση Καραμανλή για στατιστική απάτη.

Υπάρχει η Έκθεση της Eurostat από το 2010 που κατηγορεί την κυβέρνηση Καραμανλή για εσκεμμένη απόκρυψη στοιχείων. Υπάρχουν δεκάδες δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων έξι χρόνια τώρα που καταγγέλλουν τα greek statistics επί Καραμανλή και δεν έχει φιλοτιμηθεί ένας εισαγγελέας να το ψάξει. Ούτε ένας!

Όμως, αν υπάρξει πρωτοσέλιδο που κατηγορεί την κυβέρνησή μου, τρέχοντας πάει η «τυφλή» Δικαιοσύνη ορισμένων.

Το έλλειμμα του 2009 ήταν όσο έχει ψηφίσει πολλές φορές και ο κ. Καραμανλής και ο κ. Σαμαράς και ο κ. Τσίπρας στη Βουλή: πάνω από 15%.

Συμπέρασμα; Πουλάμε φούμαρα στον κόσμο, για να πάρουμε την εξουσία και μετά ξεχνάμε τα παραμύθια μας.

Αποτέλεσμα; Βαθιά απογοήτευση για τους Έλληνες.

Πιστεύετε ότι όντως η κυβέρνηση με τον διαγωνισμό και τις επόμενες κινήσεις της στο τηλεοπτικό τοπίο χτυπάει τη διαπλοκή;

Μακάρι οι διακηρύξεις περί «ισονομίας» και «κανόνων για όλους» να ίσχυαν. Τα deals πίσω από κλειστές πόρτες αναπαράγουν το δίκιο του ισχυρού ή παράγουν νέους ισχυρούς και ευνοούμενους, και όχι τις καθαρές σχέσεις μεταξύ πολιτείας, επιχειρηματιών και μιντιαρχών.

Κάποιοι επιχειρηματίες έχασαν, κάποιοι κέρδισαν. Βασικοί χαμένοι όμως, είναι η ελευθερία, η δημοκρατία και τελικά, ο πολίτης.

Τι σας ανησυχεί περισσότερο;

Μείζον πρόβλημα της κρίσης, πέρα από το οικονομικό πρόβλημα για τους πολίτες και την πορεία της χώρας, είναι η μιζέρια, η παραίτηση και η ισοπέδωση των πάντων, ως αποτέλεσμα των μύθων και της συνωμοσιολογίας που αναπτύχθηκε.
Είναι η παντελής απουσία μιας έστω μίνιμουμ συναίνεσης και συνεννόησης μεταξύ πολιτικών και παραγωγικών δυνάμεων.
Είναι η εσκεμμένη άρνηση της πραγματικότητας, η άρνηση παραδοχής του πραγματικού προβλήματος της χώρας. Και πρόβλημα που δεν αναγνωρίζεται, δεν λύνεται.
Είναι αυτά, που μας στερούν τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε ένα εθνικό σχέδιο για την έξοδο από την κρίση και τη μετάβαση στην επόμενη ημέρα. Να δώσουμε πραγματική προοπτική και ελπίδα που θα κινητοποιήσει δημιουργικά κοινωνικές δυνάμεις μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις.

Είναι η περιθωριοποίηση, αλλά και η μετανάστευση τεράστιου ανθρώπινου δυναμικού, νέων ιδιαίτερα, που θα μπορούσαν να είναι οι αρχιτέκτονες μιας εναλλακτικής Ελλάδας.

Αυτά με ανησυχούν.

Πώς κρίνετε τις τελευταίες εξελίξεις στο χώρο της κεντροαριστεράς και ποιος φταίει για το διαφαινόμενο ναυάγιο;

Τα περί «ναυαγίου», «διαζυγίου», «ρήξης», παραβλέπουν κάτι σημαντικό. Τίποτα δεν θα σπάσει αν οικοδομηθεί σε γερές βάσεις. Και οι γερές βάσεις προκύπτουν από μια σοβαρή πολιτική πρόταση, για την οποία θα έχει συμμετοχή και καθοριστικό λόγο ο πολίτης.

Μπορεί να υπάρξει συγκρότηση νέου φορέα; Σας βλέπουμε λίγο προβληματισμένο για την συμμετοχή σας…
Μπορεί και πρέπει να υπάρξει ανασύνταξη του προοδευτικού χώρου. Είναι αναγκαία για να δημιουργηθούν θετικές προοπτικές για τον Ελληνικό λαό και τη χώρα.

Αλλά αυτό το εγχείρημα απαιτεί τη συμφωνία και δέσμευση σε ένα βασικό αξιακό πολιτικό πλαίσιο.

Η δημιουργία μιας νέας, μεγάλης και σύγχρονης προοδευτικής παράταξης πρέπει να αποφύγει ευκαιριακούς υπολογισμούς, υποταγή του συλλογικού συμφέροντος σε ατομικές επιδιώξεις.

Προϋπόθεση είναι, να μιλήσουμε ειλικρινά, σοβαρά, υπεύθυνα και ουσιαστικά για την πολιτική μας ταυτότητα και να συναντήσουμε τον πολίτη, ιδιαίτερα του προοδευτικού χώρου, που θέλει να ακούσει και ακόμα περισσότερο να ακουστεί.

Το πρόταγμα να είναι ιδεολογικό, πολιτικό. Το εγχείρημα να προωθεί ριζοσπαστικές πολιτικές που στόχο έχουν να αλλάξουν εκ βάθρων τη χώρα. Να κόβει οριστικά τον ομφάλιο λώρο με τον πελατειασμό, που παράγει διαρκώς αδικίες και ανισότητες. Να δίνει απαντήσεις με προοδευτικό πρόσημο.

Αν συμφωνούμε σε αυτά, τότε πρέπει να δεσμευτούμε ενώπιον των πολιτών, ότι αυτό είναι το έργο που πρέπει να φέρουμε σε πέρας.

Οι ηγέτες του χώρου, να εγγυηθούν προσωπικά, την έναρξη και την πορεία του διαλόγου, με τακτικές συναντήσεις και ανταλλαγή απόψεων.

Όλα τα άλλα, διαδικαστικά, οργανωτικά, να αποφασιστούν στο πλαίσιο αυτού του ανοιχτού διαλόγου.

Αν δεν προχωρήσει η ενοποίηση του χώρου, το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών θα κατέβει μόνο του στις εκλογές;

Ναι, αυτή είναι η στόχευση. Στις επόμενες εκλογές ελπίζω ότι θα στεκόμαστε πολύ καλύτερα στα πόδια μας οργανωτικά. Αλλά και θα έχουμε περάσει τις προτάσεις μας, το μήνυμά μας, ευρύτερα στον Ελληνικό λαό.

Ήθελα την πρότασή σας για τη φυσιογνωμία του νέου φορέα. Ίσες αποστάσεις και από ΝΔ και από ΣΥΡΙΖΑ; Και μετά τις εκλογές μπορεί να συνεργαστεί τόσο με τον Αλέξη Τσίπρα, όσο και με τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

Το Κίνημά μας δεν ετεροπροσδιορίζεται.
Απευθύνεται σε κάθε πολίτη που είναι έτοιμος να παλέψει για βασικές αρχές, για κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες με στόχο την αλλαγή της χώρας και της εξουσίας, όχι τη νομή της.

Αυτό πρέπει να κάνει κάθε πραγματικά προοδευτικός φορέας.

Η ΝΔ παραμένει εγκλωβισμένη στις κρατικιστικές λογικές ενός πελατειακού καπιταλισμού. Δηλαδή, νομή της εξουσίας με εξαρτήσεις και χατίρια σε ημέτερους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε την ευκαιρία να κάνει σοβαρά βήματα προοδευτικών μεταρρυθμίσεων αλλά πολύ γρήγορα γλυκάθηκε από τις καρέκλες της εξουσίας και το ίδιο πελατειακό σύστημα διακυβέρνησης.

Σήμερα, διαιωνίζει πρακτικές που καθηλώνουν τις δημιουργικές δυνάμεις της χώρας, κλείνοντας το μάτι σε κάθε μικρό ή μεγάλο κατεστημένο, κάτω από την ταμπέλα «πρώτη φορά αριστερά». Υπονομεύει έτσι και τη δυναμική μιας αριστερής πρότασης.

Πρωταρχικές για μένα παραδοχές;

Πρώτον, η κρίση, που γιγαντώθηκε την περίοδο 2004-2009 έφερε τα Μνημόνια, όχι το αντίθετο.

Δεύτερον, η χώρα χρειάζεται ριζικές αλλαγές παντού για να ξεριζώσει τα αίτια της κρίσης, τον πελατειασμό σε κάθε τομέα. Μόνο έτσι δεν θα ξαναχρειαστούμε Μνημόνια.

Με αυτές τις αρχές, ρωτήστε τον κ. Τσίπρα και τον κ. Μητσοτάκη πόσο θα θέλουν να συνεργαστούν μαζί μας. Όχι το αντίθετο.


Έχετε ακούσει φαντάζομαι πως εάν σας προταθεί μια διεθνής θέση θα αποχωρήσετε από την πολιτική ζωή της χώρας. Και ότι μια τέτοια εξέλιξη είναι αρκετά πιθανή εάν εκλεγεί Πρόεδρος στις ΗΠΑ η Χίλαρι Κλίντον…

Είμαι και θα είμαι παρών, αποφασισμένος να συνεχίσω να δίνω τη μάχη για μια άλλη Ελλάδα, προοδευτική.