Στη χώρα της Ακινησίας η επικαιρότητα είναι πάντα καυτή.

Στη χώρα της Ακινησίας η επικαιρότητα είναι πάντα καυτή. Κάθε βδομάδα με αφορμή ένα νέο γεγονός ακολουθούν σφοδρές συγκρούσεις στη Βουλή και στα Μέσα Ενημέρωσης. Το σαββατοκύριακο έχει ξεχαστεί, σειρά έχει το επόμενο εξίσου δραματικό. Οι ρόλοι επαναεπιβεβαιώνονται, η ακινησία διατηρείται, τίποτα απ’ όσα έπρεπε πραγματικά να μας απασχολούν δεν συζητιέται. Κατά έναν περίεργο τρόπο βδομάδα με τη βδομάδα ξανασυζητάμε το παρελθόν. Το 2010, τα μνημόνια και το έλλειμμα του 2009. Και κατά έναν ακόμα πιο παράδοξο τρόπο τα θέματα δεν τα ανοίγει ο Α. Τσίπρας, ο οποίος συναντάει στην Ουάσιγκτον το ΔΝΤ, αλλά πολιτικοί, δικαστικοί και εκδοτικοί κύκλοι της άλλης πλευράς.

Έχουν καμιά σχέση με τη σοβαρότητα αυτές οι συζητήσεις; Μας ενδιαφέρει πραγματικά σήμερα αν ήθελε να μας βάλει ο Γιώργος Παπανδρέου στο Νομισματικό Ταμείο και ποιος διαφωνούσε μ’ αυτό; Μετά από 3 χρόνια τα γεγονότα τα ξέρουμε. Η Ελλάδα προσέφυγε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ικέτης γιατί δεν μας δάνειζε πια κανένας. Η ΕΕ δεν είχε καν πρόβλεψη για τη διάσωση μιας χώρας, δεν ήταν επιτρεπτό. Ζήτησε τη συμμετοχή του ΔΝΤ, δηλαδή όλης της παγκόσμιας κοινότητας. Κι αυτό έγινε παντού, όλες οι χώρες που είχαν πρόβλημα δημοσιονομικό στην Ευρώπη συζητάνε με μια τρόικα. Ο Γιώργος τους ανάγκασε όλους αυτούς; Δηλαδή ήταν και όργανο των δυνάμεων κατοχής και σατανική μορφή που ανάγκασε 27 χώρες να κάνουν ό,τι ήθελε αυτός; Η συζήτηση είναι αστεία, κανείς δεν ήθελε να προσφύγουμε στο ΔΝΤ αλλά και κανέναν δεν ρώτησαν.

Η επόμενη καυτή επικαιρότητα είναι ακόμα πιο αστεία. Ο νέος ένοχος είναι ο πρόεδρος της Στατιστικής Υπηρεσίας. Γιατί, αφού είχαμε μπει στα μνημόνια, ένα εξάμηνο μετά, στο τέλος του 2010, κατέληξε ότι το έλλειμμα ήταν μεγαλύτερο. Όχι 13,8, αλλά 15,4%. Κι ας λέει η Eurostat ότι πρώτη φορά έγινε πραγματική καταμέτρηση υπό την επίβλεψή τους. Κι ας λένε όλοι ότι το πρόβλημά μας δεν είναι αν ήταν μιάμιση μονάδα παραπάνω, αλλά ότι και το 13,5% ήταν ήδη μη βιώσιμο. Μήπως δεν ξέρουμε ότι ακόμα και σήμερα κρυμμένα ελλείμματα εμφανίζονται κάθε μέρα, χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια στην ΕΥΔΑΠ δήμοι και Δημόσιο, οργανισμοί δεν πληρώνουν τη ΔΕΗ, χρωστάνε στα ασφαλιστικά ταμεία γιατί τα έχουν φάει σε σκάνδαλα όπως στη Θεσσαλονίκη;

Κι όμως, διεξάγονται ανακρίσεις, ασκείται δίωξη, θα γίνουν δίκες. Δηλαδή, τρία χρόνια όλος ο πλανήτης έχει αναστατωθεί, η Ελλάδα είναι πρώτη είδηση, συνεδριάζουν κάθε μήνα στα eurogroup μέχρι το πρωί, προσπαθούν να βρουν λεφτά, να διαγράψουν χρέη, ασχολούνται όλοι μαζί μας, γιατί κάποιος Γεωργίου ανέβασε τα νούμερα. Και ένα τριμελές πλημμελειοδικείο κάπου στην Αθήνα θα πει στον πλανήτη Γη, κάνατε λάθος, δεν θέλαμε 24 δις δανεικά το χρόνο, θέλαμε 22. Κι όμως, όλα αυτά τα αστεία και ανισόρροπα συζητιούνται σοβαρά, προαναγγέλλονται προανακριτικές επιτροπές, ειδικά δικαστήρια, διώξεις. Για να ξεχαστούν σε λίγες μέρες, αφού παιχτεί άλλο ένα επεισόδιο παραπλάνησης.

Εκεί που τα πράγματα γίνονται πιο αποκαλυπτικά είναι στο τρίτο επεισόδιο της σειράς, στο «λάθος του ΔΝΤ». Αγράμματοι άνθρωποι ανακαλύπτουν τους «πολλαπλασιαστές», οι οποίοι έχουν γίνει κάτι σαν πράξη αριθμητικής, 1 και 1 κάνουν 2, ενώ το ΔΝΤ έλεγε 3. Πού έκανε λάθος το ΔΝΤ; Δεν έπρεπε να μειώσουμε τα ελλείμματα; Δεν έπρεπε να γίνουν οι διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζεται η οικονομία μας; Κανείς στον κόσμο δεν τα λέει αυτά. Το ΔΝΤ λέει με τα λόγια του ίδιου του Τόμσεν: «Ποτέ δεν θα μάθουμε τι θα μπορούσε να είχε καταφέρει η Ελλάδα, αν είχε εφαρμόσει το αρχικό πρόγραμμα όπως συμφωνήθηκε. Για παράδειγμα, πόσες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις θα είχαν αποφευχθεί αν είχαν βελτιωθεί οι εισπράξεις φόρων, όπως είχε σχεδιαστεί, και πόσο χαμηλότερη θα ήταν η ανεργία αν είχαν εφαρμοστεί οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την ενίσχυση της παραγωγικότητας».

Το ΔΝΤ, δηλαδή, παραδέχεται αυτό που εμείς ξέραμε από την αρχή και οι ξένοι κατάλαβαν στην πορεία. Ότι δεν είχαμε μια κρίση χρέους απλώς, αλλά μια κρίση πολιτικού συστήματος που δεν ήταν διατεθειμένο και ικανό να φέρει σε πέρας τη διάσωση της χώρας. Είναι αθώο γι’ αυτές τις επιλογές που έγιναν το ΔΝΤ και η Ευρωπαϊκή Ένωση; Σε κάθε αναθεώρηση που οι παπατζήδες δικοί μας εφεύρισκαν ένα ακόμα «ισοδύναμο» για να αποφύγουν να κάνουν αυτό που έπρεπε, η τρόικα επέμενε στην υπογραφή να υπάρχει η φράση «ιδιοκτησία της ελληνικής κυβέρνησης».

Και νόμιζαν έτσι ότι ένιπταν τας χείρας τους. Τα ελλείμματα μειώνονταν, όπως όφειλε να συμβεί, μόνο που η ύφεση μ’ αυτό τον τρόπο μεγάλωνε περισσότερο από όσο έπρεπε. Πολύ καλά κάνει τώρα το ΔΝΤ και λέει mea culpa. Γιατί αυτοί επέτρεψαν να υιοθετηθούν αυτές οι επιλογές αντί να επιμείνουν στις διαρθρωτικές αλλαγές που πραγματικά και μόνιμα θα μείωναν τα ελλείμματα. Μόνο που δεν μπορούν να τους κατηγορούν γι’ αυτό αυτοί που λυσσωδώς αντιστάθηκαν σε κάθε διαρθρωτική αλλαγή.

Αυτό όμως που είναι ανησυχητικό σε όλες αυτές τις προσπάθειες παραπλάνησης είναι ότι διαφαίνονται οι νέοι στόχοι του χρεοκοπημένου συστήματος εξουσίας. Σκέφτονται, δηλαδή, αφού καταφέραμε σε 3 χρόνια με τις θυσίες του ελληνικού λαού, με την άδικη κατανομή των βαρών της κρίσης, να μειώσουμε το έλλειμμα και συγχρόνως να μας διαγράψουν ένα σημαντικό μέρος του χρέους, μπορούμε τώρα να διατηρήσουμε τον ελληνικό παρασιτισμό, το πελατειακό κράτος, τον κρατισμό και την κομματοκρατία ανέπαφα, όπως πάντα, απλώς λίγο πιο φτωχά. Είναι η απάντηση του χρεοκοπημένου συστήματος στον Σόιμπλε, το Ρόιτερς, τη Μοντ και τις άλλες ευρωπαϊκές φωνές, που έχουν καταλάβει επιτέλους τι γίνεται και μιλάνε όλο και πιο συχνά για τις «ανίκανες και διεφθαρμένες ελληνικές ελίτ που προστατεύουν τα συμφέροντά τους αντί να αλλάξουν το παρωχημένο μοντέλο».

Γι’ αυτό ξαφνικά εδώ εμφανίζονται οι «σοβαρές» φωνές που μιλάνε για «άμεση απεμπλοκή από ένα αποτυχημένο μνημόνιο», για το «ολέθριο λάθος του ΔΝΤ που στοίχισε δισεκατομμύρια στον ελληνικό λαό»! Γιατί πρέπει να συνεχίσουν οι τράπεζες να δίνουν δανεικά κι αγύριστα σε κόμματα, πολιτικούς και χρεοκοπημένα media, να μην μπουν επίτροποι, να σταματήσει η πασαρέλα στον Κορυδαλλό των χρεοκοπημένων βαρόνων της φοροδιαφυγής, να συνεχιστεί με τον ίδιο αδιαφανή τρόπο η διανομή της λείας ανάμεσα στους προμηθευτές του Δημοσίου και το πολιτικό σύστημα, να μείνουν κομματικές επιχειρήσεις οι ΔΕΚΟ.

Το ξοφλημένο σύστημα εξουσίας κάνει και πάλι λάθος. Καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό, πιστεύει ότι θα συνεχίσει να κάνει «δουλίτσες» όπως πάντα, ότι ο ελληνικός παρασιτισμός θα συνεχίσει να απομυζεί την κοινωνία. Δεν θα συμβεί. Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της. Σε λίγους μήνες, αν δεν αλλάξουν όλα, πάλι τα προγραμματισμένα έσοδα θα πέσουν έξω, πάλι οι ανείσπρακτοι φόροι θα αυξάνονται, τα ταμεία θα βλέπουν νέα ελλείμματα. Η αφαίμαξη δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Με ημίμετρα, μια μείωση μισθών εδώ, ένας φόρος εκεί, ένα ΤΕΙ λιγότερο παραπέρα, δεν αλλάζει η κατάσταση. Αν το παιχνίδι της παραπλάνησης δεν σταματήσει, αν δεν αντιμετωπίσουμε πια τα πραγματικά διλήμματα, μια γενικευμένη στάση πληρωμών που θα τα τινάξει όλα στον αέρα δεν είναι μακριά. Συνεχίζουμε να ακροβατούμε στο χείλος του γκρεμού την ώρα που και οι τελευταίες παραγωγικές δυνάμεις αυτής της χώρας καταστρέφονται.

http://www.athensvoice.gr