Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς μοιάζει αποφασισμένος να «καθαρίσει» το ΠΑΣΟΚ, να εκπληρώσει εκείνο το «Γιώργο άλλαξε τα όλα», με το μόνο τρόπο που έχει απομείνει: αντικαθιστώντας αυτό που έχει απομείνει, που είναι χρήσιμο και ελέγχεται πλέον αποκλειστικά από πρόσωπα που έζησαν για δεκαετίες στο όνομα του ιδρυτή του κόμματος, αρμέγοντας τη σφραγίδα και τους μηχανισμούς του κινήματος για την καριέρα τους· είτε αυτή ήταν πολιτική, είτε συνδικαλιστική, είτε στον «ιδιωτικό» (κρατικοδίαιτο) τομέα.
Η προσπάθεια να εξυγιανθεί από μέσα κράτησε πάνω από έξι χρόνια (2003-2009), και παρά τη νομιμοποίηση των ενεργειών στην κάλπη με το 44% του 2009 οι αντιστάσεις παρέμειναν ισχυρές. Το 2011 έφτασαν (συνεπικουρούμενοι από τα Μέσα και τη διαπλοκή) στην ανατροπή εκλεγμένου πρωθυπουργού, την ώρα που η δημοτικότητα της τότε κυβέρνησης ήταν γύρω στο 25% – περίπου όσο ευελπιστεί να πάρει το πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές για να σχηματίσει κυβέρνηση.
Κάθε νέα προσπάθεια εξυγίανσης του ΠΑΣΟΚ πλέον, θα έπρεπε να καταφύγει σε αντιδημοκρατικές διαγραφές σχεδόν του συνόλου των εναπομεινάντων στελεχών του σε κάθε βαθμίδα. Η φυγή προς τα μπρος, και η ίδρυση ενός νέου φορέα είναι ο μόνος δημοκρατικός δρόμος για την αναγέννηση του χώρου. Κι ας αποφασίσει ο λαός, με μία καθαρή πρόταση στο τραπέζι. Θα είναι και μία απάντηση σε όσους ρίχνουν εκεί το βάρος της αποτυχίας της χώρας.
Σε αυτή την προσπάθεια λέμε ναι, και με αυτά κατά νου υπέγραψα χωρίς καμία αναστολή την χθεσινή επιστολή με 19 φίλους, την επιστολή που του ζητούσε να προχωρήσει. Ας μας συγχωρήσουν οι φορμαλιστές της πολιτικής τη βιασύνη. Προείχε το δια ταύτα της κίνησης.
Να το ξαναπούμε: μακάρι να είχαν και οι άλλοι πολιτικοί χώροι αυτά τα αντανακλαστικά σε αυτούς τους καιρούς, με πρώτη τη Νέα Δημοκρατία που κρύφτηκε πίσω από τη «θωρακισμένη οικονομία» του κ. Καραμαλή, και συνέχισε να κρύβεται πίσω από τον αντιμνημονιακό αγώνα του κ. Σαμαρά, που έγινε success story, και κατέληξε στον πιο στυγνό και κυνικό εκβιασμό που έχει ζήσει η χώρα μεταπολιτευτικά, με τη διακοπή της διαπραγμάτευσης και την συνακόλουθη προσφυγή στην κάλπη.
σχετικά
Πολίτης: Νέο κόμμα;
«Μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό που ξεκινάει από την αφέλεια και φτάνει στον αμοραλισμό του κυβερνητικού εκβιασμού υπάρχει χώρος για νέο κόμμα; Η σύντομη απάντηση είναι ναι, αλλά ένα κόμμα δεν έχει τίποτα να πει για τα παραπάνω αν γίνει με όρους Λυκούδη, Θεοδωράκη, Λοβέρδου και λοιπά. Όπως δεν θα έχει νόημα αν το ένα νέο κόμμα γίνει με ανακύκλωση καριέρας του οποιουδήποτε.
Αυτό που χρειάζεται είναι ειλικρίνεια, εμπιστοσύνη σε ό,τι μπορούν να φέρουν το πολίτευμα και οι θεσμοί άπαξ και λειτουργήσουν, συλλογική δράση και ασπασμός όσων αρχών περικλείει ο όρος Ανοιχτή Κοινωνία· ισότητα, ισοπολιτεία, δικαιοσύνη, ελευθερία.
[...]
Σε όλα αυτά απαντάει μία νέα ιδρυτική διακήρυξη που θα τα ορίζει ως αδιαπραγμάτευτα, ένα νέο καταστατικό που θα διασφαλίζει την απαρέγκλιτη επιδίωξη τους μέσα από ένα κομματικό μηχανισμό, ένα καταστατικό που θα καθιστά ανεδαφική κάθε προσπάθεια εσωτερικής συντήρησης (πρόσωπα βιδωμένα σε καρέκλες και ρόλους δηλαδή). Τότε και μόνο τότε μπορεί αυτό να τεθεί στους πολίτες για συμφωνία και συμπόρευση. Για ενδεχόμενη τροποποίηση του τρόπου, τόσο σε καταστατικές προβλέψεις, όσο και στην πρόταση που θα διεκδικήσει την ψήφο για την έξοδο από το τέλμα.»
Πολίτης: Τι κάνει ο Γιώργος Παπανδρέου;
«Σε ό,τι αφορά την καθεαυτή πολιτική, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει πάρει ούτε μία πολιτική πρωτοβουλία εδώ και τρία χρόνια, αν εξαιρέσει κανείς το γάλα του κ. Κασσή(…), και την καμπάνια κατά της ρατσιστικής βίας που εγκαταλείφθηκε προτού καν ξεκινήσει ελέω Μπαλτάκων και της σταθερότητας αυτών.
Οι διάφοροι πρώην πρωτοκλασάτοι υπουργοί και στελέχη, καλών και μη προθέσεων, δεν μπόρεσαν να κάνουν τίποτα για όλα αυτά. Το αντίθετο, περιπτώσεις σαν αυτές του κ. Λοβέρδου τα έκαναν χειρότερα αφού έδωσαν έναν τόνο κυνισμού και καιροσκοπισμού στην υπόθεση της κεντροαριστεράς.
Αν, λοιπόν, σε αυτές τις συνθήκες και σε αυτό το πολιτικό πεδίο μπορεί κάποιος να ανακατέψει τη σούπα, να εκβιάσει την επαναφορά σε κάποιο αξιακό πλαίσιο και εσωκομματική δημοκρατία (σημαντικό για όσους πιστεύουν ακόμα πως τα κόμματα ανήκουν στα μέλη τους) για να επιφέρει μία επανεκκίνηση σε αυτό που πολλοί βιάστηκαν να βαφτίσουν νεκρό, καλώς το κάνει. Το οφείλει.
Αν δε, πρόκειται για πρώην Πρωθυπουργό, ο οποίος προτίθεται να τσαλακωθεί σε μία τέτοια διαδικασία αντί να περιμένει την αναγνώριση του από το έθνος, εκλέγοντας τον ΠτΔ ή χρίζοντας τον επίτιμο του τίποτα, αυτόν και τον «κύκλο» του, τότε οφείλουμε να αποδώσουμε τιμή. Είτε θεωρείτε το εγχείρημα θνησιγενές, είτε το θεωρούμε απαραίτητο. Αυτό που δεν νοείται, είναι το να βαφτίζουμε την κίνηση κάτι άλλο από αυτό που είναι: μία (επιτέλους) αντίδραση σε αυτό που συμβαίνει στο χώρο του Κέντρου και του ΠΑΣΟΚ, με αποκλειστική ευθύνη καιροσκόπων, διαπλεκόμενων, παλτο-μυριστών, και του Ευάγγελου Βενιζέλου.
ΥΓ: μακάρι να υπήρχαν τα ίδια αντανακλαστικά και θάρρος πρωτοβουλιών στο κόμμα τη Νέας Δημοκρατίας, αντί για παρασκήνιο και «χρυσές εφεδρείες».
πηγή: http://alexacos.blogspot.gr/2014/12/ptd.html?spref=fb&m=1
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.