Η ίδια η ζωή απέδειξε περίτρανα, πόσο σωστή ήταν το 2010 η επιλογή προσφυγής της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης της Ευρώπης που δεν υπήρχε και δημιουργήθηκε εξ υπαρχής με τον αγώνα και το πείσμα του Γιώργου Παπανδρέου.
Γιατί το λέω αυτό; Μα είναι φανερό και δεν κρύβεται:
-Η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Ιρλανδία και η Κύπρος στην ανάγκη τους, ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο του μνημονίου και της Τρόικας. Ήθελαν όλοι αυτοί να υποδουλώσουν τη χώρα τους στους δανειστές; Είχαν άλλες λύσεις και τις απέφυγαν; Όχι βεβαίως, αλλά μη υπαρχούσης άλλης εναλλακτικής λύσης, επέλεξαν το λιγότερο κακό και προσέφυγαν στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης.
-Ακόμα και η Ιταλία που ήταν έτοιμη να προσφύγει στον μηχανισμό, το απέφυγε για άλλους λόγους που έχουν σχέση με ψυχραιμότερους υπολογισμούς των ευρωπαίων ηγετών.
-Ο Σαμαράς που κραύγαζε αντιμνημονιακά στα Ζάππεια με 18.5 δις ισοδύναμα στην τσέπη, δηλώνοντας εμφαντικά ότι δεν υπογράφει το λάθος, εφαρμόζει το μνημόνιο με πιο επαχθείς όρους, δυόμισι χρόνια τώρα.
- Ο Βενιζέλος που ασκεί κριτική για το πρώτο μνημόνιο, υπεραμυνόμενος όμως του δεύτερου, εφαρμόζει κι αυτός πειθαρχημένα την μνημονιακή πολιτική χωρίς αντιρρήσεις ουσίας.
-Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ αρχίζουν και τα μαζεύουν, μιλώντας για καλύτερη διαπραγμάτευση με τους Ευρωπαίους, για καλύτερα και πιο αριστερά μνημόνια.
Όλο το πολιτικό σύστημα γνωρίζει ότι άλλη πηγή χρηματοδότησης των αναγκών της χώρας δεν υπάρχει και ούτε ποτέ υπήρξε. Ούτε Ρώσοι, ούτε Κινέζοι, ούτε Άραβες, ούτε τράπεζες της Ανατολής, ούτε 600 δις των ομογενών της Αμερικής. Κανείς δεν χάριζε, ούτε μοιράζει χρήματα. Όλα αυτά ήταν και παραμένουν, προφάσεις εν αμαρτίαις των τυχοδιωκτικών πρακτικών ενός σάπιου και κακομαθημένου πολιτικού συστήματος που δεν εννοεί να αντιληφθεί ότι είναι αδύνατον να ζούμε με όνειρα θερινής νυκτός και βεβαίως όχι με δανεικά για να τα βγάλουμε πέρα.
Παρόλα αυτά υπάρχουν ακόμα δυνάμεις που κατακρίνουν τη λύση που εδόθη για να μην καταρρεύσει ολοσχερώς η χώρα. Η υποκρισία, η ανοησία, η «εθνικοφροσύνη» και τα επαναστατιλίκια εκ του ασφαλούς και με το αζημίωτο συνεχίζονται. Κοροϊδεύουν ασύστολα το λαό κι όμως δεν ντρέπονται, δεν κωλώνουν, δεν έχουν ενδοιασμούς. Τα κομματικά μαγαζάκια να λειτουργούν καλά και τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες.
Γιαυτό, είμαστε με τον Παπανδρέου. Όχι γιατί είμαστε προσωπολάτρες και κολλημένοι σε ένα όνομα. ΟΧΙ. Τον στηρίζουμε από επιλογή.
Είμαστε μαζί του γιατί όταν η χώρα βρέθηκε στο χείλος της άτακτης χρεοκοπίας, δεν υπολόγισε πολιτικό και προσωπικό κόστος και έκανε ότι μπορούσε για να μη βιώσει ετούτη η γενιά και καμία γενιά στο μέλλον την άβυσσο της ολοσχερούς οικονομικής καταστροφής.
Είμαστε κοντά του γιατί είναι ο μόνος πολιτικός που λέει αλήθειες, ο μόνος που έχει αναλύσει σε βάθος το πρόβλημα της χώρας και ξέρει ότι αν δεν ξεφύγουμε από την πελατειακή Ελλάδα, αν δεν σπάσουμε τα δεσμά των απίστευτων πελατειακών σχέσεων της σήψης και της παρακμής σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας ζωής, είναι αδύνατον να ανακάμψουμε και να δώσουμε ελπίδα και προοπτική στην πατρίδα μας.
Είμαστε μαζί του γιατί ως πρωθυπουργός σε δυο χρόνια μόνο, κατάφερε να σπάσει την ομερτά της αρπαχτής και να ανακατέψει τόσο πολύ την τράπουλα με τις νομοθετικές πρωτοβουλίες του, που η σαπίλα των αρπακτικών που λυμαίνονται τον τόπο για δεκαετίες, αλαφιάστηκε και αντέδρασε σθεναρά, τόσο, ώστε να τον αναγκάσει σε παραίτηση.
Ας έχουν όμως υπόψη ένα πράγμα. Δεν τελείωσε ακόμα μαζί τους. Τα σαϊτόφιδα της κλεπτοκρατίας, θα τον βρουν και πάλι μπροστά τους μαζί με άλλους αποφασισμένους μαχητές, χωρίς βαρίδια και καιροσκόπους. Τότε όμως τα πράγματα θα είναι αλλιώς, γιατί ο λαός αργά αλλά σταθερά αφυπνίζεται και στηρίζει. Έχει ο καιρός λοιπόν γυρίσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.