Η πολιτική διαδρομή του Γιώργου Παπανδρέου είναι αναμφισβήτητα ταυτισμένη με το ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα μετά το 2004 όταν και ανέλαβε την προεδρία ενός πληγωμένου τότε κόμματος, οδηγώντας το στη νέα εποχή και στο 44% των εκλογών του 2009, φτάνοντας ο ίδιος μέχρι την προεδρία της Σοσιαλιστικής Διεθνούς ως αρχηγός του κόμματος.
Όσοι όμως γνωρίζουν τον Γιώργο Παπανδρέου, αντιλαμβάνονται ότι πάνω από το όποιο ΠΑΣΟΚ, το όποιο σύμβολο ή όνομα, ο ίδιος τοποθετεί τις αξίες που υπηρέτησε και διαχρονικά πρεσβεύει. Τις αξίες της Δημοκρατίας, της αξιοκρατίας, της διαφάνειας, της συμμετοχής, της καινοτομίας, τις αξιοσύνης, της εξωστρεφούς παιδείας, της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής.
Κανείς Παπανδρέου δεν υπέστειλε ποτέ τη σημαία των αξιών για χάρη μιας θολής κομματικής ταμπέλας, στο βωμό των αξιωμάτων, μιας καρέκλας, ή μιας ασφαλούς θέσης σ' ένα ψηφοδέλτιο. Πήρε πρώτος το κόστος, χωρίς να φταίει, επωμιζόμενος αμαρτίες άλλων, και πήρε τις δυσκολότερες αποφάσεις, αντιδημοφιλείς αποφάσεις, χωρίς να υπολογίζει κανένα προσωπικό κόστος. Αποφάσεις που δικαιώθηκαν από τις εξελίξεις. Έγινε μάλιστα ο πρώτος εκλεγμένος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης που δεν δίστασε να αποχωρήσει από το αξίωμά του υπέρ μίας εθνικής συνεννόησης μπροστά στις ιστορικές προκλήσεις που αντιμετώπιζε η χώρα. Κανείς, βέβαια, δεν ξεχνά τα "φίλια πυρά" που δέχτηκε τότε από το ίδιο το κόμμα του.
Ποιος άλλος πολιτικός τα έκανε αυτά;
Όπως ο Γεώργιος και ο Ανδρέας, έτσι και ο Γιώργος Παπανδρέου, οφείλει να προχωρήσει μπροστά, να υπηρετήσει τις αξίες του. Εύλογα θα ρωτήσει όμως κάποιος: Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να υπηρετήσει τις αξίες αυτές;
Υπό όρους θα μπορούσε. Όχι όμως αυτό το ΠΑΣΟΚ, όχι το ΠΑΣΟΚ που σέρνεται πίσω από αποτυχημένα εγχειρήματα 58, Ελιάς, ΔΗΠΑΡ, χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Ο Γ. Παπανδρέου έκανε μία πολύ συγκεκριμένη πρόταση για την αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ, πρόταση που αποτελεί μονόδρομο αν το Κίνημα θέλει να επανασυνδεθεί με την παράδοσή του. Να προχωρήσει άμεσα σε έναν ανοιχτό συντακτικό συνέδριο, όπου θα συζητηθούν τα πάντα. Από τη φυσιογνωμία και τις θέσεις του Κινήματος, μέχρι τα πρόσωπα και τα σύμβολα. Είναι ο μόνος τρόπος να επιστρέψει το ΠΑΣΟΚ στις ρίζες των αξιών του, ώστε να μπορέσει ξανά να προσφέρει τις υπηρεσίες του στη χώρα.
Η πρόταση αυτή δεν έλαβε καμία επίσημη απάντηση ποτέ από τη σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ενώ δυστυχώς κάποιοι προτίμησαν τον σκοτεινό μικροπολιτικό δρόμο των μισόλογων και των διαρροών.
Παράλληλα, η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, προσπάθησε με κάθε τρόπο να βάλει λουκέτο στο Κίνημα, δύο κόμματα έφτιαξαν σε 4 μήνες για να κρύψουν το ΠΑΣΟΚ, μέσω ανοιγμάτων σε κοινωνικό κενό, με αλλαγή ονομασίας και συμβόλων, χωρίς να προηγηθεί ουσιαστική διαβούλευση, χωρίς να επιδιωχθεί η συναίνεση από τη βάση του Κινήματος. Ο Γιώργος Παπανδρέου στάθηκε από νωρίς αντίθετος στη λογική της αυτοκατάργησης και μάλιστα χωρίς συλλογική απόφαση και ξεκάθαρη στρατηγική. Όχι γιατί είναι αντίθετος στις διευρύνσεις - κάθε άλλο, πρώτος το έχει αποδείξει - αλλά γιατί αυτές δεν συνοδεύτηκαν από την απαραίτητη διαβούλευση και συνεπώς ήταν καταδικασμένες να αποτύχουν.
Στην ουσία της πολιτικής, το ΠΑΣΟΚ σύρθηκε από τη σημερινή ηγεσία του σε άκρως συντηρητικές επιλογές, που δεν τις επέβαλλε κανένας εξωτερικός ή εσωτερικός παράγοντας, παρά μόνο η ιδεολογία και η οραματική ανεπάρκεια της ηγεσίας του. Αντί να συνεργαστεί με βάση το ξεκάθαρο προοδευτικό πλαίσιο ελέγχοντας τη συντήρηση και την ενίσχυση των ειδικών σχέσεων, ταυτίστηκε με οπισθοδρομικές πολιτικές επιλογές μιας σκληρής παλαιολιθικής δεξιάς που νομοτελειακά το αποξένωσαν από τους προοδευτικούς πολίτες της χώρας.
Οπισθοχώρηση στη Παιδεία, στο φιάσκο της αναδιάρθρωσης της ΕΡΤ, στο θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας των τραπεζών και των ΜΜΕ, στα συμφέροντα, στην αξιοκρατία, στη διαφάνεια, στη δικαιοσύνη και το νομοθετικό έργο, στους ίδιους τους βασικούς πυλώνες της λειτουργίας της Δημοκρατίας με την απαξίωση της Βουλής και των θεσμών δημοκρατικής διακυβέρνησης.
Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, ο Γιώργος Παπανδρέου διαχώρισε τη θέση του από τις επίσημες επιλογές της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ. Ακριβώς γιατί καταπατούν τις αξίες τόσο του ίδιου, όσο και του ΠΑΣΟΚ και της βάσης.
Αυτή τη στιγμή η χώρα οδηγείται, πιθανότατα, σε πρόωρες εκλογές λόγω αδυναμίας εκλογής ΠτΔ. Σχεδόν όλοι οι παρατηρητές των εξελίξεων συμφωνούν στο ότι οι προοδευτικοί πολίτες της χώρας νιώθουν σήμερα πολιτικά άστεγοι. Η παραδοχή αυτή κρύβει μέσα της την ανεπάρκεια των σημερινών πολιτικών σχηματισμών που θεωρούν εαυτούς "προοδευτικούς".
Πέρα από το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ επιλέγει την επιβίωση στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας καταψηφίσει κάθε τι προοδευτικό όλα αυτά τα χρόνια. Το Ποτάμι θυμίζει περισσότερο ένα πολιτικό ντοκιμαντέρ με έναν πρωταγωνιστή, τον αρχηγό του, παρά ένα κανονικό κόμμα με σαφή δομή και σταθερές απόψεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ φέρει παθογένειες της αριστεράς της δεκαετίας του 1950 και αρνείται επίμονα να αποδεχθεί τη σημερινή δύσκολη πραγματικότητα για τη χώρα, με πρώτη την άρνηση του ελλείμματος που άφησαν οι κυβερνήσεις Καραμανλή.
Η ανάγκη της δημιουργίας ενός φορέα που θα εκφράσει χιλιάδες εγκλωβισμένους προοδευτικούς πολίτες είναι σήμερα πιο επείγουσα από ποτέ. Ενώ οδεύουμε σε μία νέα Βουλή με πλήθος τυχοδιωκτών κάθε ιδεολογίας, θα απουσιάζουν και πάλι οι γνήσια προοδευτικές φωνές, με όραμα, προσωπική αξιοπιστία και συγκεκριμένες προτάσεις.
Σ' αυτό το πολιτικό πλαίσιο, πολλοί θα πρότειναν στο Γιώργο Παπανδρέου να μείνει πίσω και να απολαύσει την γενική κατάπτωση, την υποχώρηση της πραγματικής πολιτικής. Να δικαιωθεί μέσω της σιωπής και της αποχής, να επιλέξει δηλαδή τον δρόμο εκείνων που κατέστρεψαν τη χώρα και σήμερα παριστάνουν τους τιμητές και τους κριτές των πάντων.
Αυτή θα ήταν η εύκολη λύση, όμως θα καταπατούσε μια βασική αξία του Γ. Παπανδρέου, που είναι η ενεργός συμμετοχή του πολίτη στη Δημοκρατία. Ποτέ δεν κρύφτηκε για να δικαιωθεί, ποτέ δεν σιώπησε για να ξεχαστεί. Γι'αυτό και ΟΦΕΙΛΕΙ να επιλέξει να μην κρυφτεί αλλά να προχωρήσει μπροστά, στη δημιουργία ενός νέου πολιτικού σχήματος. Γιατί το οφείλει στους προοδευτικούς πολίτες, γιατί το έχει ανάγκη η ίδια η χώρα. Και γιατι κάποιος, κάπως, πρέπει να υπερασπιστεί το έργο προοδευτικών αλλαγών του ΠΑΣΟΚ μεταξύ 2009 και 2011 και να το προχωρήσει, γιατί όλοι εμείς οι προοδευτικοί πολίτες ξέρουμε ότι αν δεν αλλάξουμε τις δομές της χώρας, αν δεν συγκρουστούμε με τις πελατειακές λογικές που επικρατούν διαχρονικά στην κοινωνία μας, δεν θα βγούμε από την κρίση.
Δήμητρα Αγκαθίδου - Αρχιτέκτονας [Θεσσαλονίκη]
Κωνσταντίνος Αθανασίου - Λέκτορας στο τμήμα μηχανικών περιβάλλοντος [Ξάνθη]
Κωνσταντίνος Αλεξάκος - Αρχιτέκτονας [Αθήνα]
Περικλής Αλειφέρης - Οικονομολόγος [Κοζάνη]
Αναστάσιος Βαΐτσης - Ιδιωτικός Υπάλληλος [Μαγνησία]
Kωνσταντίνος Γιαννόπουλος - Δικηγόρος [Πειραιάς]
Σπύρος Γουγούσης - Ιατρός [Θεσσαλονίκη]
Θόδωρος Καραγιάννης - Δικαστικός υπάλληλος [Ρόδος]
Μιχάλης Κατσαμάκας - Ιατρός [Πιερία]
Όλγα Κετικίδου - Δικηγόρος [Θεσσαλονίκη]
Λάμπρος Λαμπρογιάννης - Ιατρός [Θεσσαλονίκη]
Αθηνά Λεζκίδου - Επιχειρηματίας [Σέρρες]
Κωνσταντίνος Λύρατζης - Εκπαιδευτικός / Μουσειολόγος [Δράμα]
Κωνσταντίνος Μαρίνος - Υπ. Διδάκτωρ ΕΚΠΑ [Θεσσαλονίκη]
Ιωάννης Μπέκος - Πολιτικός Μηχανικός [Αιτωλοακαρνανία]
Κωνσταντίνος Πανώρης - Φοιτητής Μηχανολόγος Μηχανικός [Θεσσαλονίκη]
Δημήτρης Παυλίδης - Οικονομολόγος [Κιλκίς]
Γιώργος Παπούλιας - Πολιτικές Επιστήμες [Αρκαδία]
Εύα Πλιάκα - Δημοσιογράφος [Πειραιάς]
Θεόδωρος Σουμπάσης - Δικηγόρος [Θεσσαλονίκη]
- See more at: http://www.epikairo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.