Αν....

Σ' ένα κόσμο που όλα αλλάζουν, ανατρέπονται και σωριάζονται κατά γης ή ανοίγουν ορίζοντες και δείχνουν καινούργιους δρόμους, αν εσύ μένεις ακίνητος και καθηλωμένος και επαναπαύεσαι στα στάσιμα νερά της συνήθειας και της αταραξίας, αντικειμενικά μετατρέπεσαι σε θεατή, παρατηρητή και σχολιαστή, αδιέξοδα και απελπισμένα...

Αν το δικαίωμα να κρίνεις, να μαστιγώνεις, να λιθοβολείς δεν συμβαδίζει με μια αναγκαία δόση αυτοσυνειδησίας, αυτοκριτικής και αυτολογοδοσίας, μάλλον πελαγοδρομείς, σκιαμαχείς, κρύβεσαι και απεκδύεσαι της προσωπικής ευθύνης και αγωνίας που χαρακτηρίζει το σκεπτόμενο , αγωνιζόμενο και δρώντα πολίτη...

Αν απαιτείς το παράδειγμα, το υπόδειγμα και το θετικό έναυσμα απ' όλους τους άλλους, χωρίς να το ενσωματώνεις στην πρακτική σου και στη δράση σου, ασυναίσθητα φάσκεις και αντιφάσκεις και αναγκάζεσαι από τα πράγματα αμήχανα να χάσκεις, να εξίστασαι και να διίστασαι ως αυταξία και ύπαρξη...

Αν επικαλείσαι το διάλογο και καταχράσαι μονοσήμαντα και έμμονα τη δυναμική του, αλλά τον στοιχειώνεις στην πράξη, τον αποστεώνεις και τον περιορίζεις στο μικρόκοσμό σου, δεν συμβάλλεις δημιουργικά, δεν προσθέτεις, δεν τον προάγεις. Απλά άγεσαι και φέρεσαι επί τα αυτά, τα τετριμμένα, τα ληγμένα, τα μεταλλαγμένα...

Αν η αίσθησή σου για τον κόσμο είναι ο εαυτός σου, ο ατομισμός σου κι ο μικρόκοσμός σου, μοιραία αυτοπεριορίζεσαι, υψώνεις τείχη, ορθώνεις φράκτες, αυτοφυλακίζεσαι και συντρίβεσαι πελαγωμένος και άγαν "κτισμένος" κι απολιθωμένος...

Αν αντί για ακεραιωμένο "ον" μένεις απλή βίδα μιας μηχανής που τα γρανάζια της βγάζουν σκουριά, απλά διαιωνίζεις, συντηρείς και δικαιώνεις με τη σιωπή σου και την απραξία σου το υπάρχον, το καθηλωτικό, το πνιγηρό...

Αν δεν γυρέψεις τη ζωή όπως γυρεύεις το ψωμί και δεν τραβήξεις με δύναμη και γνώση το μάνταλο που τρίζει, περάσματα και δρόμους δεν ανοίγεις ούτε για σένα ούτε για τους άλλους και μένεις στη χαμοζωή...

Αν δεν γίνεις σπίθα, χόβολη και φλόγα του συνόλου και του όλου, μετεγκαθίστασαι στον παραλογισμό του σβώλου και στ' απόνερα του μώλου...

Αν δεν μπορείς πρώτα να κυβερνήσεις τη ζωή σου, μη ματαιοπονείς μωροφιλόδοξα να κυβερνήσεις τάχα άλλους...

Κι "αν τη ζωή σου δεν μπορείς να κάμεις όπως τη θέλεις, τούτο τούτο τουλάχιστον προσπάθησε, όσο μπορείς, μην την εξευτελίζεις"..

Γ.ΚΑΤΡΙΝΗΣ