Ο ασκός του Αιόλου άνοιξε ή μάλλον, η ελληνική κοινωνία συνειδητοποίησε βίαια ότι οι άνεμοι ήταν ελεύθεροι από καιρό και το καράβι έμπαζε νερά.
Έπρεπε αλλάξουμε για να μη βουλιάξουμε...
Ίσως, αυτό, ήταν το σοβαρότερο σύνθημα των τελευταίων ετών που υποσκελίστηκε από το "λεφτά υπάρχουν", το οποίο έγινε σημαία και σύνθημα από την αντιπολίτευση, που λειτούργησε παρελκυστικά αποκόπτοντας την πλήρη φραση, "λεφτά υπάρχουν αν περικόψουμε τις αλόγιστες δαπανες, καταπολεμήσουμε τη φοροδιαφυγή, την διαφθορά κλπ". Και όλα αυτά με μετρήσιμα νούμερα και αριθμούς...
Δυο ήταν οι θεωρίες που επικράτησαν:
Α. "Η μνημονιακη" : Αυτή που αποδέχθηκε ότι η εκτίναξη του χρέους σε 129,7% και του ελλείμματος στο 15,4% το 2009, η απροθυμία των τραπεζών να δανείσουν χρήμα, οι συνεχόμενες υποβαθμίσεις από τους οίκους αξιολόγησης και οι κερδοσκοπικές πιέσεις που ήθελαν την πτώχευση, οδήγησαν να αναζητήσουμε ένα δίκτυ προστασίας, στο μηχανισμό στήριξης (που στήθηκε για πρώτη φορά, αφού η ΕΕ δεν είχε προβλέψει καποια τετοια εξέλιξη) της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Β. " Η αντιμνημονιακή" : Ένα τεράσιο φάσμα άρνησης γύρω από το μότο ότι οι ξένες δυνάμεις (σκοτεινές), που "ζήλευαν" τη χώρα, το φυσικό της πλούτο σχεδίασαν την καταστροφή του ελληνικού λαού.
Οι θεωρίες αυτές οδήγησαν στο ψευτοδίλημμα ,,μνημονιακοί,, και "αντιμνημονιακοί " παρασύροντας τη συζήτηση σε άλλο επίπεδο, συνομοσιολογικό και δραχμολαγνείας , από την ουσία που ήταν οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις.
Όμως, όταν ο χρόνος χτυπούσε αντιστροφα για την χρεοκοπία, δυστυχώς το αναγκαίο κακό ήταν οι περικοπές μισθών και συντάξεων, παρόλο που η τότε κυβέρνηση δια του πρωθυπουργού είχε κανει γνωστό σε όλους οτι το θέμα δεν ήταν οι μισθοί.
Η ύφεση είχε ήδη, ξεκινήσει σχεδόν δυό χρόνια πριν, στον απόηχο της διεθνούς οικονομικής κρίσης του 2008, έναντι της οποίας η κυβέρνηση Καραμανλή δεσμευόταν ότι η οικονομία είναι "θωρακισμένη".
Ήταν έτοιμη η Ελλάδα να αντιμετωπίσει την κρίση; ΟΧΙ, δεν είχε τους απαραίτητους μηχανισμούς (πχ φοροεισπρακτικούς) για να λειτουργήσει αποτελεσματικά, αντίθετα είχε ενα δημόσιο μηχανισμό που δεν προωθούσε τις αποφάσεις (αποκορύφωμα ότι η απόφαση της κυβέρνησης για μείωση των αποδοχών των στελεχών των ΔΕΚΟ δεν υλοποιήθηκε από τους Διοικητές), ενώ η ελληνική κοινωνία είχε υποστεί ένα σοκ από τον βομβαρδισμό με όλα τα εφιαλτικά σενάρια.
Από την άλλη, τα κόμματα της αντιπολίτευσης αντιμετώπισαν την κατάσταση στενόμυαλα και μυωπικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) ξεκίνησαν αντάρτικο πόλεων, ο Σαμαράς είδε φως και ήθελε να γίνει Πρωθυπουργός σε σημείο που τον επέπληταν οι Ευρωπαίοι δεξιοί, ενώ και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ μας προέκυπταν ως και αδιάβαστοι του μνημονίου.
Υπήρξαν άδικα μέτρα. Υπήρξαν λάθη. Αλλά έπρεπε να δοθούν άμεσα λύσεις σε χρόνια προβλήματα και πραγματικά έπρεπε να επανιδρυθεί το κράτος. Δεν πρόλαβε να στηθεί ούτε ένα σύστημα προστασίας των ανέργων και των ανθρώπων, των οποίων τα εισοδήματα είναι στα όρια της φτώχειας, αλλά ούτε και το βασικό να αλλάξει η νοοτροπία της κοινωνίας που ανακύκλωνε τις χρόνιες παθογένειες, ώστε η κρίση να μην "επανέλθει".
Καίριο σημείο στο οποίο τα κόμματα έδειξαν απογοητευτικά αργά αντανακλαστικά ήταν η προστασία της Δημοκρατίας. Με αιτιολογία την "αγανάκτιση" ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστάτησαν σε μια πρωτοφανή αμφισβήτηση και ισοπέδωση κάθε θεσμού, ανοίγοντας ουσιαστικά την πόρτα στο γνήσιο εκφραστή του αυταρχισμού στην Χρυσή Αυγή, η οποία επωφελήθηκε φυσικά τόσο από την εκδήλωση των έντονων κοινωνικών προβλήματατων, όσο και την απουσία κρατικών μηχανισμών αντίδρασης (π.χ στο θεμα της εγκληματικότητας), τους οποίους ,,έξυπνα,, κατάφερε να υποκαθιστά έτσι ώστε να έχει αποδοχή σε τμήματα της κοινωνίας.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε όλη την ευθύνη για το εγχείρημα. Του αποδόθηκαν ευθύνες για όλα, σαν να μην υπήρχε ψυχή στο πολιτικό στερέωμα πέρα από αυτόν, αλλά δεν λιποτάκτησε ούτε βαρυγκόμησε.
Λοιδωρήθηκε και δέχθηκε προσωπικές επιθέσεις. Εντός και εκτός του κόμματος που ηγήθηκε. Όμως, τα γεγονότα ανατρέπουν τους ισχυρισμούς όλων εκείνων που τον κατηγόρησαν.
Το παράδειγμα της Κύπρου προκάλεσε την κατάρρευση του μύθου της ρωσικής βοήθειας, αλλά και των δυνατοτήτων της ΑΟΖ.
Όλοι τώρα στην Ευρώπη μιλούν για εκείνα που πρωτος, ο Παπανδρέου υποστηριξε ως λύσεις για την ανάπτυξη (φόρος Τομπιν, πράσινη ανάπτυξη κλπ)
Τρία χρόνια μετά και παρόλο που κάποιοι ακόμη αρέσκονται να ρίχνουν το "ανάθεμα" στον Γιώργο Παπανδρέου, δεν μπορεί να μην παραδεχθούν ότι οι φανατικοί αντίπαλοί του που βρίσκονται στην εξουσία έχουν λάβει πολύ πιο σκληρά μέτρα....
Ο φιλόσοφος Αντισθένης έλεγε ότι οι πόλεις καταστρέφονται αν δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τους σπουδαίους από τους ασήμαντους
i-reporter
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.