Και όμως γυρίζει!

Στους χθεσινούς «New York Times» μια μικρή έκπληξη περίμενε τους αναγνώστες. Υστερα από πολύ καιρό φιλοξενήθηκε άρθρο με θετικές εκτιμήσεις για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας. Με τίτλο «Η απαισιοδοξία διαλύεται», υποστήριζε ότι αν και χρειάζεται να γίνουν ακόμα πολλά, τα δύσκολα ίσως πέρασαν και η οικονομία «κατά πάσα πιθανότητα θα τα καταφέρει». Το άρθρο το υπογράφει ο Χιου Ντίξον, ένας από τους πιο σοβαρούς αναλυτές ο οποίος γνωρίζει καλά τα ελληνικά πράγματα.

Δεν είναι άκαιρη η αισιοδοξία του. Τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι η οικονομία μπορεί στο τέλος του χρόνου να περάσει τον κάβο. Αυτό προκύπτει κατ' αρχάς από τα οικονομικά στοιχεία. Για πρώτη φορά αναμένεται να πετύχουμε πρωτογενές πλεόνασμα στον κρατικό προϋπολογισμό, το εξωτερικό έλλειμμα έχει περιοριστεί σημαντικά, ενώ με την ανακεφαλαιοποίηση ελπίζουν όλοι ότι θα μετριαστεί η ασφυξία στην αγορά.

Προκύπτει όμως και από την αλλαγή στάσης απέναντι στην Ελλάδα -για παράδειγμα από το ΔΝΤ-, με τον Τόμσεν να δηλώνει ότι «δεν αντέχει άλλα μέτρα» η οικονομία. Ακόμα και ο Σόιμπλε υπογράμμισε πως αν και όταν έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα θα μπορούν να συζητηθούν πρόσθετες ρυθμίσεις για την ελάφρυνση του χρέους.

Παραδόξως και παρά τη ρητορική περί του αντιθέτου, τις ευνοϊκές εξελίξεις τις αναγνωρίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μόλις προχθές ο κ. Παπαδημούλης, μιλώντας στο ραδιόφωνο και σε απόλυτη ευθυγράμμιση με τον Σόιμπλε, υποστήριξε ότι προϋπόθεση για να επαναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο η Ελλάδα είναι η ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος!

Ολες οι αναλύσεις και οι προβλέψεις της Αριστεράς τα τελευταία χρόνια έχουν αποτύχει παταγωδώς. Τόσο για την οικονομία -από μήνα σε μήνα βλέπουν την κατάρρευση που δεν συντελέστηκε, ενώ η Κύπρος ήρθε να υπογραμμίσει πόσο εξωπραγματική είναι η πολιτική του «όχι» χωρίς εναλλακτική πρόταση- όσο και πολιτικά. Το αίτημά τους για υπερπρόωρες εκλογές είναι σε προφανή αναντιστοιχία με την κοινωνία και στις 20 Φεβρουαρίου με σύνθημα την ανατροπή της κυβέρνησης κατάφεραν να έχουν μία από τις πιο ισχνές συγκεντρώσεις τους την τελευταία τριετία.

Για την τρικομματική κυβέρνηση, από την άλλη πλευρά, και πολύ περισσότερο για την ελληνική κοινωνία, η ανάκαμψη στην οικονομία θα σηματοδοτήσει τη δικαίωση των πρωτοφανών θυσιών στις οποίες εξακολουθεί να υποβάλλεται ο ελληνικός λαός προκειμένου να υπάρξει η περίφημη παραγωγική ανασυγκρότηση και να διατηρήσει η χώρα μας τη θέση της στην Ευρωζώνη.

Την ίδια ώρα, ωστόσο, που η Ελλάδα αρχίζει να αντιμετωπίζει τα προβλήματά της, στην Ευρώπη έχει ξεσπάσει πόλεμος για την ανάπτυξη. Οι προοπτικές είναι άσχημες. Η Κριστίν Λαγκάρντ έβαλε την Ευρώπη στην τρίτη κατηγορία, μαζί με την Ιαπωνία, επισημαίνοντας τον κίνδυνο μακροχρόνιας στασιμότητας.

Η Γερμανία πιέζεται να χαλαρώσει την πολιτική της και να παίξει τον ρόλο της ατμομηχανής, αυξάνοντας, για παράδειγμα, τους μισθούς ώστε να τονωθεί η ζήτηση (και) για εισαγωγές από τον Νότο. Οσο για την Ευρωπαϊκή Τράπεζα, πιέζεται και αυτή να αλλάξει την πολιτική της προσφέροντας μεγαλύτερη ρευστότητα.

Εις μάτην. Η Γερμανία όχι μόνο δεν είναι διατεθειμένη να αλλάξει αλλά, όπως έδειξε η Κύπρος, φαίνεται να υπαναχωρεί ακόμα και για τα δειλά βήματα που έγιναν στην κατεύθυνση της τραπεζικής ένωσης. Και βέβαια εξακολουθεί να πιέζει για περιορισμό των ελλειμμάτων και λιτότητα στον Νότο.

Στην πραγματικότητα, αυτή μπορεί να αποδειχθεί η μεγαλύτερη πηγή αβεβαιότητας όχι μόνο για την ελληνική αλλά και για την ευρωπαϊκή οικονομία. Γιατί βέβαια, χωρίς ανάπτυξη στην Ευρώπη κανενός το χρέος δεν μπορεί να γίνει βιώσιμο!

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΚΑΨΗΣ