Δεν τολμάς να καταγράψεις ως κατάκτηση την ανακοπή μιας πτωτικής πορείας ενώ έχεις κατρακυλήσει στο τέλος μιας φυσικής διαδρομής στο όνομα των δεινών που θα επέφερε η αφύσικη καταστροφή. Ας κατανοήσουν με σεμνότητα οι κυβερνώντες (όσο και οι αντιπολιτευόμενοι), ότι ένας ζωντανός οργανισμός -όπως είναι αυτός της χώρας και του έθνους – που δεν «λήγει» και δεν πεθαίνει, ανακάμπτει. Πάντα ανακάμπτει. Το πρόβλημα είναι οι απώλειες που θα καταγράψει μέχρι την ανάκαμψη. Εκεί κρίνεται η επιτυχία και η αποτυχία μιας πορείας. Όχι στην αποφυγή ενός ρητορικού σχηματικού θανάτου που θα μπορούσε να επέλθει εάν κυριαρχούσαν μη φυσικές συνθήκες όπως η αποχώρηση μας από το ευρώ. Εξάλλου, ποιος έφερε τη χώρα απέναντι στο θεωρητικό ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ εάν δεν το έκανε ο ίδιος ο πολιτικός κόσμος με τις παλινωδίες έναντι της λήψης μέτρων (βλέπε μνημόνιο), την ανικανότητα να διοικήσει (βλέπε δημοσιονομικός εκτροχιασμός), την διαπλοκή (βλέπε εξυπηρέτηση ειδικών συμφερόντων) και τις πελατειακές πολιτικές (βλέπε προσλήψεις και μη απολύσεις ημετέρων και συντοπιτών). Η σιωπή των πολιτών ας μην παρασύρει κάποιους να την θεωρούν υποστηρικτική αποδοχή. Είναι η αμήχανη ησυχία εκείνων που παρακολουθούν την ανατροπή της ζωής τους χωρίς εξουσία έναντι των εξελίξεων. Είναι η αγκύλωση αυτών που μετέχουν σε μια οικονομία που δεν κουνιέται έχοντας φτάσει στο τέλος (μακάρι). Είναι η σιωπή της έκπληξης αυτών που παρακολουθούν τα «σημάδια» των καιρών, τα υπονοούμενα και τα ημιφανή, με το φόβο της «παλιννόστησης» των ολιγαρχικών συμφερόντων και συστημάτων που μας έφεραν στην κρίση.
Δημοσιεύτηκε στο Έθνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.