Δεν γυρίζουμε στο 2009, αλλά σε ένα καχέκτυπό του

Το Μνημόνιο μας άλλαξε και τώρα αρχίζει να αλλάζει. Αν οι «τροϊκανοί» δεν ζητήσουν απίθανα πράγματα στην επιθεώρηση του Ιουνίου και με απαραίτητη προϋπόθεση την ομαλή ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, μπορεί σε μερικούς μήνες να αλλάξουν τα πολιτικά επίδικα και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Σε επίπεδο κοινωνίας δε θα αλλάξουν, φυσικά, πολλά –για την ακρίβεια δε θα αλλάξει σχεδόν τίποτα από τη σημερινή μίζερη πραγματικότητα. Η επιστροφή στο 2008 και το 2009 είναι όνειρο απατηλό.

Μαυρογυαλούροι
Κι όμως, ακόμη κι αν όλα πάνε κατ’ ευχήν και σταθεροποιηθούν -έστω- οι αριθμοί, θα υπάρχουν πολλά πράγματα που θα μας θυμίζουν το 2008 και το 2009. Κυρίως, η νοοτροπία του Μαυρογυαλούρου και η λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Αυτά δε θα αλλάξουν ποτέ. Ή τουλάχιστον, δεν άλλαξαν ως τώρα, παρότι αυτά τα 3 χρόνια έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Και μαζί με τη νοοτροπία του Μαυρογυαλούρου, δεν έχει αλλάξει ούτε η λειτουργία της οικονομίας, ούτε το παραγωγικό μοντέλο. Κοινώς, δεν έχει αλλάξει τίποτα από όλα αυτά, που μας οδήγησαν.

Πελατειακό κράτος
Το νέο ενδοκυβερνητικό μέτωπο που άνοιξε για τα επιδοτούμενα προγράμματα (αυτά τα νέα «stage») του ΟΑΕΔ με κοινοτικά κονδύλια είναι ενδεικτικό του ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ήδη από την περασμένη εβδομάδα, κυρίως το ΠΑΣΟΚ αλλά και η ΔΗΜΑΡ αντιστέκονταν στην επιμονή του αρμόδιου υπουργού, Γιάννη Βρούτση, να καρατομήσει τον –τοποθετηθέντα επί ΠΑΣΟΚ- διοικητή του ΟΑΕΔ, Ηλία Κικίλια. Εν τέλει, το Μαξίμου έκανε πίσω για μερικά 24ωρα και χθες, όταν η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου φούσκωσε τα κυβερνητικά πανιά, οι ελάσσονες εταίροι πληροφορήθηκαν από τα κανάλια ότι η διοίκηση του ΟΑΕΔ αντικαταστάθηκε. Δεν πρόκειται για τίποτα άλλο από ένα παιχνίδι νομής εξουσίας και, κυρίως, ένα πολιτικό μπρα ντε φερ για τον έλεγχο των ρουσφετιών και των διορισμών εκατοντάδων χιλιάδων άνεργων ανθρώπων. Αλλά και εκατοντάδων χιλιάδων ψηφοφόρων, ταυτόχρονα. Η νοοτροπία του Μαυρογυαλούρου σε όλο της το μεγαλείο…

Η χώρα κατέρρευσε, το πολιτικό σύστημα άλλαξε άρδην, κι όμως οι νοοτροπίες παραμένουν ίδιες. Παλιομοδίτικες, δυσώδεις, ξεπερασμένες και, εν τέλει, ζημιογόνες. Ποιος θα «διορίσει» τους περισσότερους. Ποιος θα εκμεταλλευθεί την δυστυχία άνεργων ανθρώπων και θα τους εξασφαλίσει 427 ή 490 ευρώ για 5-6 μήνες. Για να τους ζητήσει μετέπειτα την ψήφο τους.

Τα ίδια και χειρότερα

Φυσικά, και στο επίπεδο της πραγματικής οικονομίας, μια προσεκτική ματιά τριγύρω και μία αναλυτική συλλογή πληροφοριών από τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις του καθενός, δείχνει ότι όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Οι αγρότες συνεχίζουν να περιμένουν τις επιδοτήσεις ως μάννα εξ ουρανού. Η συντριπτική πλειονότητα εξ αυτών απλώς περιμένει με αγωνία τα χρήματα του επόμενου κοινοτικού προϋπολογισμού και ελάχιστα ασχολείται με τη βελτίωση του προϊόντος της.

Κριτήριο απασχόλησης
Τα πρώτα προγράμματα ΕΣΠΑ για επενδύσεις που έχει ανακοινώσει το αρμόδιο υπουργείο είναι ξεκομμένα από την πραγματική παραγωγική διαδικασία και απέχουν πόρρω από το να γίνουν ένας πραγματικός μοχλός αλλαγής του παραγωγικού μας μοντέλου. Όπως αποκάλυψε προσφάτως το matrix24.gr, υπάρχει πρόγραμμα ΕΣΠΑ που επιδοτεί την… κατασκευή διαστημοπλοίων. Σαν να μην έφταναν αυτά, ουδείς κυβερνητικός σκέφτηκε το αυτονόητο: να θέσει ως βασικό κριτήριο για τη διανομή των κοινοτικών κονδυλίων ένα κριτήριο απασχόλησης: να μοριοδοτείται, δηλαδή, ένας υποψήφιος επιχειρηματίας, βάσει –και- των θέσεων εργασίας που θα δημιουργήσει ή θα διατηρήσει.

Παράλληλα, όσες μικρές επιχειρήσεις «ξεφυτρώνουν» θυμίζουν την Ελλάδα του 2009 και των προηγούμενων ετών. Σιγά σιγά, οι γωνίες γεμίζουν μπαράκια, πρόχειρα καφέ και φαστ φουντ, ενώ ήδη κάνουν την εμφάνισή τους καταστήματα «frozen yoghurt» για να κάνουν μία καλή, καλοκαιρινή, τρίμηνη «μπάζα».

Ίδια νοοτροπία
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Μνημόνιο έβλαψε απίστευτα την ελληνική οικονομία και την κοινωνία. Υποτίθεται ότι όσα περάσαμε και περνάμε, έγιναν όχι μόνο για να εκμηδενιστούν τα ελλείμματα, αλλά κυρίως για να αλλάξει η περίφημη «νοοτροπία». Κι όμως, αυτή είναι που δεν άλλαξε. Γιατί δεν άλλαξε ο τρόπος άσκησης της εξουσίας και η μέθοδος κατάρτισης της πολιτικής στρατηγικής των εκάστοτε κυβερνώντων. Κι ας μην έχουν τις δυνατότητες του παρελθόντος. Παλιά διόριζαν στο Δημόσιο με μισθούς των 1.200 και 1.500 ευρώ, τώρα θα «ανακουφίζουν» επί πεντάμηνο ανέργους με 490 ευρώ. Και θα τους ζητούν ως «αντίτιμο», το ίδιο πράγμα: την ψήφο τους.

Δεν θα γυρίζουμε στο 2009, λοιπόν. Ούτε στην προηγούμενη κατάσταση. Όσο, όμως, η ύφεση θα σταματήσει να βαθαίνει και τα «νούμερα» θα σταθεροποιούνται, θα γυρίζουμε σε ένα καχέκτυπο της προηγούμενης κατάστασης. Στο οποίο θα έχουμε προσαρμόσει τα «θέλω», τα όνειρα και τις προτεραιότητές μας. «Λίγα είναι τα 490 ευρώ, αλλά μην ξεχνάτε ότι μιλάμε σε ανέργους», είπε προχθές στη Βουλή ο Γιάννης Στουρνάρας με αφοπλιστική ειλικρίνεια και κυνισμό.

Αφού λοιπόν, το μοντέλο και οι νοοτροπίες δεν αλλάζουν, οδεύουμε ολοταχώς προς το καχέκτυπο της προηγούμενης κατάστασης. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος απ’ όλους. Τουλάχιστον, αν είχαμε πετύχει με το Μνημόνιο να εγκαθιδρύσουμε ένα παραγωγικό οικονομικό μοντέλο, να φτιάξουμε ένα λειτουργικό Δημόσιο, να κινηθούν οι δημιουργικές δυνάμεις του τόπου, ίσως να μπορούσε κανείς να πει «χαλάλι» για ό,τι περάσαμε τα τρία τελευταία χρόνια. Αλλά, να περάσουμε όσα περάσαμε και περνάμε για να «εξασφαλίσουμε» μία φθηνή απομίμηση της παλιάς, πλαστής μας ευημερίας, πάει πολύ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ
http://www.matrix24.gr