Σχέδιο αποχώρησης από την ευρωζώνη σε εξέλιξη.

Θεόδωρος Ζαρέτος

Φυσικά δεν θα φταίει η εθνοσωτήριος κυβέρνηση αλλά το 4ο Ράιχ, οι ξένοι τοκογλύφοι και οι ντόπιοι γερμανοτσολιάδες υποτακτικοί τους.

Ά ναι …και η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη!

Σε πολύ λιγότερο από 100 ημέρες η κυβέρνηση ΑΝΕΛ- ΣΥΡΙΖΑ έδειξε που πραγματικά θέλει να οδηγήσει τη χώρα μας.

Πρόθεσή τους και στόχος τους είναι να αλλάξουν εντελώς τον πολιτικό προσανατολισμό της, όπως αυτός οικοδομήθηκε αργά και σταθερά σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο.

Η διαδρομή αυτή περνά από ενδιάμεσους σταθμούς/στόχους που πρώτος είναι η αποχώρηση από την ευρωζώνη και το ευρώ και η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα.

Οι ηγετικές ομάδες ΑΝΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζοντας ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού είναι υπέρ της παραμονής στο ευρώ επιχειρούν να παρουσιάσουν τη σχεδιαζόμενη αποχώρηση ως εξαναγκασμό από τους ευρωπαίους εταίρους και όχι ως επιλογή τους.

Η προσπάθεια αυτή γίνεται με έναν πολύ προσεκτικό και έμπειρο μηχανισμό προπαγάνδας που οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις της χώρας μας έχουν υποτιμήσει, θεωρώντας ότι οι εθνικιστικές και αντιευρωπαϊκές κορώνες, οι παλινωδίες, η αναβλητικότητα, οι αντικρουόμενες δηλώσεις κορυφαίων στελεχών σε Ευρώπη και Ελλάδα, είναι αποτέλεσμα οργανωτικής ανικανότητας της κυβέρνησης και πολιτικής αδυναμίας να συλλάβει την πραγματικότητα ώστε να πάρει σωστές αποφάσεις.

Πρόκειται δυστυχώς για απλοϊκή προσέγγιση.

1.Οι ΑΝΕΛ είναι το ακριβές αντίγραφο (στις ελληνικές φυσικά συνθήκες) των ακροδεξιών αντιευρωπαϊκών κομμάτων. Αυτό φαίνεται από τις θέσεις που μόνιμα εκφράζουν καθώς και τη γενικότερη ρητορική τους από τη στιγμή της δημιουργίας τους. Για παράδειγμα: Ο αντιευρωπαϊσμός της Λεπέν και του Καμένου δεν έχει την παραμικρή διαφορά ουσίας και στόχων. Κοινός στόχος τους είναι η διάλυση του Ευρωπαϊκού οικοδομήματος για τον απλό λόγο ότι είναι ριζικά αντίθετοι σε κάθε περιορισμό της εθνικής κυριαρχίας, που όμως είναι προϋπόθεση ύπαρξης της Ενωμένης Ευρώπης. Οι διαφορές τους υπάρχουν μόνο στις προτεραιότητες και στους τόνους που οι προπαγανδιστικοί/ιδεολογικοί τους μηχανισμοί εξαπάτησης επιλέγουν, με την Λεπέν να μιλά κυρίως ξενόφοβα ενώ τον Καμένο να μιλά κυρίως αντιμνημονιακά, λόγω των διαφορών στα ακροατήρια που απευθύνονται.

Ούτε η Λεπέν θα είχε πρόβλημα να γίνει αντιμνημονιακή αγωνίστρια «κατά των ξένων τοκογλύφων», ούτε ο Καμένος θα είχε πρόβλημα να μιμηθεί την ρατσιστική ρητορική της.

2. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία μετεξέλιξη του αποτυχημένου μεταδικτατορικού εγχειρήματος δημιουργίας μη κομμουνιστικής αριστεράς σε ένα νεοκομμουνιστικό ΚΚΕ. Η συντριπτική πλειοψηφία των ηγετικών στελεχών του προέρχεται από κορυφαία στελέχη του ιδεολογικού μηχανισμού του ΚΚΕ τα οποία αποχώρησαν από αυτό είτε μαζικά είτε ατομικά. Οι λόγοι της αποχώρησής τους δεν ήταν ιδεολογικοί αλλά πολιτικοί. Γιατί από τη μία παραμένουν θιασώτες της λενινιστικής αντίληψης για «την επανάσταση» και το ρόλο του κράτους και της εργατικής τάξης και από την άλλη κατανοούν την πολιτική ανεδαφικότητα των ιδεολογικών κατασκευών περί δικτατορίας του προλεταριάτου και λαϊκής δημοκρατίας. δηλαδή της ταξικής αντικαπιταλιστικής κοινωνικής οχύρωσης με σκοπό την ανατροπή του πολιτεύματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Η αντίφαση αυτή τους έχει σταδιακά οδηγήσει στη «μέση λύση» μιας «λαϊκής κυριαρχίας» που επειδή θα πρέπει να έχει αντικαπιταλιστικά/αντιμονοπωλιακά χαρακτηριστικά σύμφωνα με τις κομμουνιστικές ιδεολογικές νόρμες τους, δεν μένει παρά να εκφραστεί ως εθνική οχύρωση σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Η πολιτική όμως έκφραση αυτής της νεοκομμουνιστικής ιδεολογικής σύλληψης είναι αναγκαστικά ο αντιευρωπαϊσμός αφού «σήμερα είναι η καπιταλιστική (και νεοφιλελεύθερη για μαϊντανό) Ευρώπη που απειλεί και μάχεται την αντικαπιταλιστική λαϊκή κυριαρχία». Η ιδεολογική αυτή γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι καινοφανής. Βασίζεται στο φαντασιακό της κομμουνιστικής αριστεράς όπως αυτό έχει συγκροτηθεί α) σε θεωρητική βάση από τον λεγόμενο Μαρξισμό-Λενινισμό που δεν είναι παρά η εργαλειοποίηση της οικονομικής και κοινωνικής θεωρίας του Μαρξ και άλλων διανοητών από τους Λένιν-Στάλιν και τους επιγόνους τους και β) σε πολιτική πρακτική από τον υπερκρατισμό όπως αυτός έχει εκφρασθεί στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, στα πρώην δορυφορικά της ΕΣΣΔ καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης καθώς και στις Λατινοαμερικανικές εθνολαϊκές αυταρχικές ή και ολοκληρωτικές δυνάμεις με αντιπροσωπευτικότερό τους το κινηματικό δικτατορικό καθεστώς του Χουάν Περόν.

Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι (από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες) η πολιτική και προγραμματική σύγκλιση ΑΝΕΛ-ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Αντιευρωπαϊσμός που στη χώρα μας λόγω των προβλημάτων που δημιούργησε η κρατική χρεοκοπία έκφρασαν ως αντιμνημονιακή πολιτική.

Και τα δύο αυτά κόμματα από την αρχή της κρίσης στη χώρα μας προσπάθησαν και κατάφεραν να εδραιώσουν μία αντιμνημονιακή ατζέντα με κινηματικά χαρακτηριστικά λαϊκής στήριξης.

Διαθέτοντας ικανά στελέχη με μόρφωση και σημαντική πολιτική εμπειρία κατανόησαν σύντομα τα πλεονεκτήματα αυτής της πολιτικής, ενώ οι ιδεοληπτικές φαντασιώσεις τους απελευθέρωσαν μία εμφυλιοπολεμική ρητορική που δίχασε ήδη βαθειά το κοινωνικό σώμα.

Ποια ήταν τα πλεονεκτήματα της αντιμνημονιακής πολιτικής

1.Η ενεργητική της υποστήριξη από τις ομάδες συμφερόντων που έχοντας αλώσει το κράτος υπαγορεύουν και επιβάλλουν πολιτικές αποφάσεις προς όφελός τους με αντάλλαγμα την εκλογική τους υποστήριξη στις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις.

Η ιδιότυπη ιδεολογική ηγεμονία του αριστερού λόγου ως αυθεντικότερου εκφραστή του κρατισμού. Σύσσωμη η ελληνική αριστερά σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, αγωνίστηκε μαζί με τους λαϊκιστές των κυβερνητικών κομμάτων για την εδραίωση του οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου που βασίσθηκε στην κολοσσιαία λεηλασία φόρων και κρατικών δανείων από συντεχνιακά ιδιωτικά συμφέροντα. Η έννοια του κοινωνικού κράτους γνώρισε (με την σύμπραξη της αριστεράς) πρωτοφανή κακοποίηση, καθώς οι κρατικές δαπάνες προς όφελος προνομιούχων κρατικοδίαιτων ομάδων γίνονταν όλο και μεγαλύτερες, εις βάρος όσων είχαν μεγαλύτερες ανάγκες της κρατικής συνδρομής στον ιδιωτικό τομέα.

Για παράδειγμα, η μεν υποστήριξη των ανέργων σταδιακά απόκτησε χαρακτηριστικά φιλανθρωπίας, η δε υποστήριξη της επιχειρηματικότητας αφέθηκε στην τύχη της, ενώ ένα πυκνό δίκτυο συμφερόντων διαπλεκόμενων μεταξύ κομματικών ελίτ, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, κρατικοδίαιτων εργολάβων και προμηθευτών, δημοσιογραφικών ελίτ και κρατικοδίαιτων μιντιοκρατών επιδόθηκε σε μία πρωτοφανούς έκτασης και έντασης αντιπαραγωγική λεηλασία κοινοτικών πόρων.

Κορυφαία στη διαδικασία αυτή υπήρξαν τα «κόνσεπτ» και τα «πρότζεκτ» επανεκπαίδευσης-κατάρτισης των εργαζομένων, υποστήριξης του «πολιτισμού» και υποστήριξης «των αγροτών μας».
Η αδυναμία ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίας α) να εξηγήσουν στους πολίτες τις αιτίες της κρατικής χρεοκοπίας αποδεχόμενοι τις ευθύνες τους και β) να συγκρουσθούν με τις ομάδες συμφερόντων που ως κυβερνήσεις συναλλάσσονταν μαζί τους και οι οποίες πρόβαλλαν τρομερή αντίσταση ακόμα και σε βήματα εκσυγχρονισμού που δεν έθιγαν τον πυρήνα των οικονομικών και πολιτικών τους προνομίων.
Το εμμένον γενέθλιο νεοελληνικό φαντασιακό ενός ανάδελφου έθνους, περικυκλωμένου από εχθρικές δυνάμεις που οφείλουμε να το προστατεύουμε ετοιμοπόλεμοι, ανεξάρτητα αν είμαστε αριστεροί και το λέμε «αντιστασιακό ήθος του ελληνισμού», ή δεξιοί και το λέμε «πολεμική αρετή των ελλήνων». Αυτή είναι μία ακόμα πλευρά του συγκλίνοντος modus vivendi κομμουνιστικής αριστεράς και εθνολαϊκής ακροδεξιάς, όπου βασίζεται το κοινό modus operandi ΑΝΕΛ-ΣΥΡΙΖΑ για την από κοινού διαχείριση της αλλαγής ολόκληρου του μεταπολεμικού status πολιτειακής και οικονομικής πορείας της χώρας καθώς και των διεθνών συμμαχιών της.

Σε ΑΝΕΛ και ΣΥΡΙΖΑ ενδημούν αστείες μεν αλλά επικίνδυνες φαντασιώσεις περί κοσμογονικών αλλαγών που με αρχή τη ρήξη των σχέσεων Ελλάδας-«Καπιταλιστικής Νεοφιλελεύθερης Ευρώπης» και την αποχώρηση από το ευρώ και την ευρωζώνη θα αφυπνίσουν τους άλλους Ευρωπαϊκούς λαούς που θα διαλύσουν «την άδικη Ευρώπη που δημιούργησαν οι τοκογλύφοι-τραπεζίτες» και στη θέση της θα δημιουργήσουν «τη δίκαιη Ευρώπη της ευημερίας και των κοινωνικών δικαιωμάτων».

Στο ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να υπάρχουν φωνές που να συνειδητοποιούν ότι στο τέλος αυτής της τραγελαφικής ψευδαίσθησης δεν βρίσκεται παρά η Ευρώπη του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του εθνικισμού και της αναβίωσης του φαιού ολοκληρωτισμού. Μια προνεωτερική Ευρώπη δηλαδή που δεν μπορεί πια να υπάρξει.

Είναι πια φανερή η πρόθεση ρήξης και η μεθόδευση για να χρεωθεί η ευθύνη στους Ευρωπαίους εταίρους μας.

Ο Βαρουφάκης δεν είναι δυστυχώς ένας ναρκισσευόμενος ωραιοπαθής καθηγητής.

Είναι ένας κυνικός μαρξιστής πολιτικός ο οποίος έχει χρεωθεί το καθήκον να πολώσει τους Ευρωπαϊκούς πολιτικούς θεσμούς και την κοινή γνώμη στα ευρωπαϊκά κράτη εναντίον της χώρας μας μέσα από συνεχείς προκλήσεις, ακόμα και προσωπικές προσβολές.

Ο Λαφαζάνης δεν είναι ένας ανόητος κολλημένος αντιεκσυγχρονιστής.

Είναι ένας έμπειρος πολιτικός, ένας συνεπής νεοκομμουνιστής που έχει χρεωθεί το καθήκον να υλοποιεί αποφάσεις που συνιστούν μονομερείς ενέργειες παραβίασης των συμφωνιών χρηματοδότησης του κράτους από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Ταυτόχρονα ως γνήσιο τέκνο του κομματικού σωλήνα είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση για να επιχειρήσει σε συνεννόηση με τις πιο διεφθαρμένες συνδικαλιστικές συντεχνίες του δημοσίου (βλέπε ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, ΠΟΕ/ΟΤΑ, ΠΟΣΠΕΡΤ) να προσδώσει στη συγκυβέρνηση καθεστωτικά χαρακτηριστικά.

Ο Δραγασάκης δεν είναι ένας μειλίχιος συνεργάσιμος κυβερνητικός αξιωματούχος που μπορεί κανείς να ελπίζει στη λογική του.

Είναι ένας συνεπής Λενινιστής που λόγω πλατύτερων γνώσεων και κυβερνητικών εμπειριών κρατιέται στο παρασκήνιο για να μην «καεί» αφού είναι από τους πλέον απαραίτητους για την υλοποίηση του σχεδίου.

Η Κωνσταντοπούλου δεν είναι μία έξαλλη ΣΥΡΙΖΑία μαινάδα για γέλια.

Είναι μία αδίστακτη προσωπικότητα που έχει χρεωθεί το καθήκον διπλού διχασμού μεταξύ κυβέρνησης σωτήρων και αντιπολίτευσης οιονεί ποινικών εγκληματιών καθώς και μεταξύ καλού λαού που στηρίζει τους σωτήρες και (ευτυχώς λίγων) κακών προδοτών που είναι με το μέρος των «εγκληματιών».

Ο Κοτζιάς δεν είναι ένας ιδιόρρυθμων απόψεων ΠΑΣΟΚοποιηθείς τέως σύμβουλος του ΓΑΠ που είδε φως και μπήκε στην κυβέρνηση.

Είναι ένας προϊστορικός αντικαπιταλιστής που απειλεί(!) την Ευρώπη με δήθεν εξαγωγή τζιχαντιστών για να συμπληρώσει το πολωτικό έργο του Βαρουφάκη, ένας αδίστακτος ιδεολόγος της προλεταριακής επανάστασης που φέρνει με το έτσι θέλω στο ΑΕΙ-τσιφλίκι του να κάνουν διαλέξεις πράκτορες του ολιγάρχη Πούτιν, με το θράσος όσων δεν γνώρισαν ποτέ οικονομικές και επαγγελματικές δυσκολίες.

Ο Τσίπρας, τέλος, δεν είναι ένας μπαλκονάτος νέος πολιτικός που τον πολεμάνε «τα ξένα και ντόπια συμφέροντα».

Είναι ένα εξουσιολάγνο πρώην στέλεχος του ΚΚΕ που με την έπαρση του κνίτη που δεν αμφιβάλλει ποτέ για τίποτα, πουλάει ελπίδα και αντιευρωπαϊκό νταηλίκι που καταναλώνουν ανόητοι ηλικιωμένοι, απολίτικοι ενήλικες και πολιτικοποιημένα κοθώνια. Εκείνο που ίσως του διαφεύγει είναι ότι οι αντικειμενικές συνθήκες (όπως έλεγαν οι κατά κανόνα αδιάβαστοι καθοδηγητές του στο ΚΚΕ) θέλουν να είναι ο πρώτος αναλώσιμος του νεοκομμουνιστικού ακροδεξιού υβριδίου που εννοεί να πάρει μαζί και τη χώρα στην αυτοκτονική πορεία του.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι όσα υποστήριξα αποτελούσαν προεκλογικά την άποψη μιας μειοψηφίας που από τότε μεγαλώνει καθημερινά.

Η καλύτερη τεκμηρίωση όλων των παραπάνω είναι οι ίδιες οι πράξεις της κυβέρνησης αρκεί να μην είναι κανείς τόσο μεγάλος πολιτικός βλάξ όσο οι ανά τις πλατείες της επικράτειας δραματικά λιγοστεύοντες υποστηρικτές της

Όλο και περισσότεροι πολίτες συνειδητοποιώντας ότι η χώρα οδεύει προς την καταστροφή, ζητούν εξηγήσεις για τους κυβερνητικούς χειρισμούς, διστάζοντας προς το παρόν να σκεφθούν το ενδεχόμενο να οφείλονται σε οργανωμένο σχέδιο.

Αν οι φιλοευρωπαϊκές ελίτ της χώρας δεν αναλάβουν άμεσα και προς κάθε κατεύθυνση τις ευθύνες που τους αναλογούν για να σταματήσουν το πολιτικό πραξικόπημα που αργά μεθοδικά και σταθερά συντελείται, οι έλληνες πολίτες και ιδιαίτερα οι άνεργοι οι νέοι και οι φτωχοί, θα γνωρίσουμε τι πραγματικά σημαίνει ανθρωπιστική κρίση.

Αλλά την ώρα που η πρόεδρος της Βουλής υποχρεώνει έλληνες βουλευτές να ζητήσουν επανορθώσεις υπέρ των θυμάτων του ναζισμού παρέα με το ναζιστή Παναγιώταρο και εκείνοι δεν έχουν ακόμα παραιτηθεί καταγγέλλοντάς την σε Ελλάδα και Ευρώπη νομίζω ότι οι ελπίδες μου λιγοστεύουν.

Μιλώ για τις ελπίδες μου να πάρω τα αναδρομικά τριών χρόνων σε προσωρινή σύνταξη. Τριών χρόνων που το ελληνικό δημόσιο δεν κατάφερε να υπολογίσει ακόμα πόση είναι η κανονική μου σύνταξη με αποτέλεσμα να ζω με 478 ευρώ το μήνα συν 300 ευρώ ένα μικρό ενοίκιο που πηγαίνει όλο σε ένα στεγαστικό δάνειο.

Γι αυτό και όταν ακούω τον Τσακαλώτο να μιλά για ρήξη την ακούω.

Την ακούω πολύ άσχημα σου λέω.

metarithmisi.g