ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ!!!

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΣΤΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Τα σενάρια για αυτοδιάλυση του ΠΑΣΟΚ εδώ και πολύ καιρό βρίσκονται επί τάπητος, λόγω οικονομικής χρεοκοπίας του κόμματος μετά το μπλοκάρισμα στα 100.000 του ταμείου με δικαστική απόφαση. Η Εφημερίδα των ΣΥΝΤΑΚΤΏΝ έχει σήμερα ένα σχετικό ρεπορτάζ. Και είναι αλήθεια ότι είναι διάχυτος ο πανικός στο επιτελείο Βενιζέλου καθώς.....

στα δικαστήρια απειλεί να προσφύγει και πάλι ο ιδιοκτήτης του κτιρίου της Ιπποκράτους για τα οφειλόμενα ενοίκια.

Είναι πραγματικά μια θλιβερή κατάσταση και δεν ξέρει κανείς σε ποιον να επιμερίσει ευθύνες. Λίγο-πολύ όλοι φταίνε, διότι όλοι νόμιζαν ότι το ΠΑΣΟΚ θα είναι αιώνιο, ότι το ΠΑΣΟΚ θα είναι δια βίου στην κυβέρνηση, ότι ήταν το πεδίο άσκησης προσωπικών πολιτικών από όλους όσοι είχαν κάποια εξουσία μέσα στο Κίνημα και απλωνόταν σε κτίρια, και να γραφεία στη Ζωοδόχου Πηγής και να γραφεία στην Κωλέττη και να γραφεία στην Χαριλάου Τρικούπη και να αποθήκες κάπου αλλού και να το μέγαρο στην Ιπποκράτους. Η αλαζονεία της εξουσίας!!! ΟΛΟΙ ΦΤΑΙΝΕ…

Κάποιοι από τους συνεργάτες του Βενιζέλου προτείνουν το κόμμα να χρεοκοπήσει και να πάψει να υφίσταται έτσι ώστε να απελευθερωθεί από όλα του τα χρέη. Είναι μια λύση. Και καλά θα κάνει να το διαλύσει διότι το ΠΑΣΟΚ εκεί που είναι τώρα δεν σώζεται με καμιά κυβέρνηση. Και φυσικά την ευθύνη να την αναλάβει ο ίδιος ο Βενιζέλος που χρόνια τώρα καιροφυλακτούσε ν’ αναλάβει την αρχηγία του. Την έχει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ! Κι αν την έχει;;; Το ζήτημα είναι ότι λύσσαξε να γίνει πρόεδρος, αλλά δεν είχε προβλέψει τις συνέπειες. Τώρα, ας εισπράξει τα επίχειρα της συνωμοτικής δράσης του και φυσικά την ιστορική ευθύνη της διάλυσης ενός κόμματος που συνετέλεσε τα μέγιστα στην καλυτέρευση των όρων ζωής των Ελλήνων. Δεν ψάχνουμε τώρα για λάθη και παραλείψεις.

Έχουν επισημανθεί άπειρες φορές και λάθη και παραλείψεις. ΟΜΩΣ κανείς δεν μπορεί ν’ αμφισβητήσει την προσφορά του στην ελληνική κοινωνία.
Ωστόσο, τώρα δίνεται η μεγάλη ευκαιρία στον ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ να κάνει το μεγάλο βήμα για τη δημιουργία μιας παράταξης απαλλαγμένης από όλα εκείνα που κατέστρεψαν τις προϋποθέσεις και τις συνθήκες για να υπάρξει μια διακυβέρνηση με προοπτικές. Δεν είναι ωστόσο ευοίωνα τα πράγματα και δεν σημαίνει ότι ξαφνικά ο κόσμος θ’ αρχίσει να επιστρέφει. Χρειάζεται πολύς αγώνας, συσπείρωση των γνήσιων δυνάμεων που έμειναν πιστές στο όραμα του Ανδρέα και του Πανελλήνιου Σοσιαλιστικού Κινήματος για μια καλύτερη Ελλάδα και για ευτυχισμένους Έλληνες.
Χρειάζεται αγώνας για μπορέσει να γίνει σαφές στον ελληνικό λαό ότι ο Παπανδρέου πάλεψε επί δυο χρόνια έναν εχθρό που “δεν ήταν τόσο εμφανής” όπως ο ίδιος έλεγε.
«Πολεμήσαμε μόνοι επί δύο χρόνια, ολομόναχοι, με μόνη στήριξη την ελπίδα και την κατανόηση του Ελληνικού λαού. Πολεμήσαμε με όλους απέναντί μας, γιατί εμείς δεν αντιπροσωπεύσαμε το σύστημα, εμείς δεν αντιπροσωπεύαμε τη συντήρηση, είτε της δεξιάς, είτε της αριστεράς. Σπάσαμε ταμπού, δεν κάναμε μικροκομματική εκμετάλλευση του πόνου του Ελληνικού λαού, αλλά αναλάβαμε την ευθύνη που κανένας άλλος δεν τόλμησε να αναλάβει. Αυτή η στάση μας θα δικαιωθεί και ιστορικά, αλλά και αυτή η μάχη πρέπει να κερδηθεί και θα κερδηθεί…»

Ο Παπανδρέου είχε να κάνει έναν αγώνα σε τρία μέτωπα: οι διεθνείς αγορές. Η Ελλάδα βρέθηκε πρώτη και, μετά, και άλλες χώρες βρέθηκαν αποκλεισμένες από τις αγορές, χωρίς δυνατότητα βιώσιμου δανεισμού, εξαρτημένες από τις βουλήσεις των αγορών. Αυτή ήταν η πρώτη μάχη, να προστατευτούμε, να αμυνθούμε από τις ορέξεις των αγορών.

Το δεύτερο μέτωπο ήταν να παλέψουμε με μια Ευρώπη με αργά και συντηρητικά αντανακλαστικά, μια συντηρητική Ευρώπη, ώστε να ορθώσει ένα τείχος προστασίας, να υποκαταστήσει τις αγορές με τις δικές της δυνάμεις, είτε με ευρωομόλογα ή έστω με έναν μηχανισμό στήριξης, και να δημιουργήσει ισχυρούς μηχανισμούς απέναντι στις ορέξεις των αγορών. Και με μάχη μέχρις εσχάτων, δημιουργήθηκε ένας μηχανισμός αλληλεγγύης.
Αυτός ο μηχανισμός χάρη στον οποίο σήμερα η χώρα μας μπόρεσε να κάνει βήματα και τον οποίο η τρικομματική κυβέρνηση των ασχέτων μπορεί και κοκορεύεται.
Ας παρακολουθήσουμε τι έλεγε ο Γιώργος Παπανδρέου στη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κινήματος, στις 11 Φεβρουαρίου 2012:

Το τρίτο μέτωπο, στο οποίο δίνουμε μάχη, είναι όλο δικό μας. Είναι το ελληνικό μέτωπο. Το μέτωπο απέναντι στις δικές μας αδυναμίες. Γιατί, πραγματικά, συνάδελφοι, τι νομίζετε; Η Ελλάδα, γιατί έγινε στόχος; Μήπως ήταν διεθνής συνωμοσία, όπως κάποιοι διατείνονται; Μήπως κάποιοι κατακτητές εισέβαλαν στη χώρα, μήπως αλώθηκε η πόλη από τους «βαρβάρους»; Τότε, εύκολα έχουμε τη λύση. Να πετάξουμε έξω τους συνωμότες. Να πάρουμε τα όπλα ενάντια στους βαρβάρους. Να πούμε το «όχι» και να ρίξουμε τους κατακτητές μας στη θάλασσα.

Αλλά ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός; Ποιο το πραγματικό διακύβευμα; Ο αδύναμος κρίκος, αγαπητοί συνάδελφοι, ήταν στον κόρφο μας. Το ίδιο μας το σύστημα. Γιατί, όμως;
Έφταιξε η Κυβέρνησή μας, όπως διατείνεται η Νέα Δημοκρατία; Απέτυχε το δικό μας πρόγραμμα; Όχι. Φταίει η δική μας Κυβέρνηση, του 2009, για την επικίνδυνη για τη χώρα εξάρτηση; Για το παγκόσμιο ρεκόρ χρέους; Μήπως για τις πελατειακές σχέσεις; Για την εξάρτηση του νέου από τον κάθε κομματάρχη; Εμείς φταίμε για την υπέρογκη κομματική σπατάλη στο Δημόσιο; Ή μήπως εμείς οργανώσαμε το σύστημα διαφθοράς και αεριτζίδικης οικονομίας στις πλάτες του δημόσιου συμφέροντος;

Δικό μας ήταν το αναπτυξιακό πρότυπο της κρατικοδίαιτης και αντιπαραγωγικής οικονομίας; Ή μήπως εμείς, η Κυβέρνηση του 2009, καλλιεργήσαμε την οικονομία των μεσαζόντων, την παρασιτική οικονομική δραστηριότητα στη χώρα; Μια χώρα, που δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί, ούτε να επιβιώσει χωρίς δανεικά;
Εμείς είπαμε από την αρχή «όχι» στην εξάρτηση. Συγκρουστήκαμε. Απλά, έπρεπε να συγκρουστούμε ακόμα πιο γρήγορα και ακόμα πιο δυναμικά. Αλλά συγκρουστήκαμε. Και το πληρώνουμε. Γιατί, σε πολλούς, αυτό δεν αρέσει. Δεν το θέλουν, δεν το μπορούν. Δεν μπορούν να φανταστούν ότι υπάρχει πολιτική παράταξη, που θα τα έβαζε με αυτό το παρασιτικό σύστημα. Το κάναμε. Στα δύο χρόνια, αυτό κάναμε, απέναντι σε αυτούς που θέλησαν να συνεχίσουν να νέμονται κάθε είδους εξουσία και προνόμια στη χώρα, σε βάρος του πολίτη, σε βάρος του συλλογικού δημόσιου συμφέροντος. Από το μεγάλο φοροφυγά, μέχρι το λαθρεμπόριο του πετρελαίου και το τραπεζικό ή μιντιακό κατεστημένο

.
Εμείς είπαμε από την αρχή «όχι» σε αυτή την εξάρτηση και αιχμαλωσία. Είναι ένας πόλεμος εναντίον όσων οδήγησαν τη χώρα εδώ. Και πρέπει και αυτή τη μάχη να την κερδίσουμε. Είναι ακριβώς αυτοί, πολλοί εκπρόσωποι της παρασιτικής οικονομίας που, σήμερα, έχοντας βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό, περιμένουν πώς και πώς να βγούμε από το ευρώ, να πάμε σε μια υποτιμημένη δραχμή και να έρθουν να τα αγοράσουν όλα «κοψοχρονιά», χτίζοντας δυναστείες και ελέγχοντας τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου και του πολιτικού συστήματος, της Δημοκρατίας μας.
Αυτός είναι ο δικός μας, ελληνικός εσωτερικός πόλεμος. Είναι πόλεμος, για να μπορέσει η χώρα να ορθοποδήσει, εμπεδώνοντας την ισονομία, την ισότητα, την κοινωνία Δικαίου, την χρηστή και παραγωγική αξιοποίηση του δημόσιου πλούτου, προστατεύοντας δικαιώματα, αφαιρώντας προνόμια, καλλιεργώντας ό,τι καλύτερο, ό,τι πιο ποιοτικό έχει η Ελλάδα: τον άνθρωπο, τον πολιτισμό, το περιβάλλον, την παραγωγική και δημιουργική Ελλάδα.

Αυτή τη δύσκολη και επίπονη μάχη, την ξεκινήσαμε εμείς αυτά τα δύο χρόνια και πρέπει ιστορικά να κερδηθεί. Ταυτόχρονα, μαζί με τον αγώνα που κάναμε για να εξασφαλίσουμε στήριξη και χρηματοδότηση για την πατρίδα, κάναμε την αρχή και για μια άλλη Ελλάδα.
Αναλαμβάνω, αγαπητοί συνάδελφοι, την ευθύνη, ακόμα και για το γεγονός ότι δεν μπόρεσα σε δύο χρόνια να διορθώσω προβλήματα δεκαετιών. Αναλαμβάνω την ευθύνη για πολλές καθυστερήσεις και υστερήσεις. Όμως, κάναμε μια αρχή παντού. Με πράγματα που δεν είχε τολμήσει να κάνει ποτέ κανείς. Προς τη σωστή κατεύθυνση, σε κάθε τομέα. 

Μια αρχή, που αν είχε γίνει έστω και λίγα χρόνια πριν, δεν θα χρειαζόμαστε ποτέ μνημόνια. Η διετία μας ήταν το πρόβλημα; Ήταν η αρχή της λύσης του προβλήματος, ατελής, καθυστερημένη, αλλά η αρχή. Και δεν δέχομαι, αντί να καταγγέλλονται οι πραγματικοί εμπρηστές της Ελλάδας, να κατηγορούμαστε εμείς, ότι δεν σβήσαμε σωστά και όσο γρήγορα έπρεπε τη φωτιά.
http://diktyon.wordpress.com