Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ

Η ΚΡΙΣΗ στην εκπαίδευση, οι κινητοποιήσεις των μαθητών, των συνταξιούχων και των ανέργων ή των αγροτών, φέρνει στην επιφάνεια το ζήτημα της στάσης εκείνων που σκέπτονται πέρα από κομματικά κριτήρια και πολιτικές αγκυλώσεις. Πάντοτε ο πολίτης έτρεφε κάποια εκτίμηση για τους κατά τεκμήριο διανοούμενούς του. Ωστόσο, σε ελάχιστες περιπτώσεις κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών στον τόπο μας, ακούστηκαν νηφάλιες φωνές.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε ότι ικανός αριθμός διανοουμένων συναλλάσσεται με την εξουσία, τη στηρίζει στις επιλογές της και δεν διστάζει να σταθεί απέναντι στη λαϊκή θέληση. Η ελληνική διανόηση δεν κουβεντιάζει, δεν θέτει ζητήματα, δεν τοποθετείται, δεν αξιοποιεί τη δυναμική της νεολαίας που βολοδέρνει σε άσκοπες κινητοποιήσεις, δεν αντιδρά για την αδικία και την αυθαιρεσία της πολιτικής εξουσίας…

Η ελληνική διανόηση περιφέρει το σαρκίο της αναζητώντας ζωτικό χώρο για να ποζάρει, αδιαφορώντας για τα πολυποίκιλα εγκλήματα που διαπράττονται καθημερινά στο όνομα μιας παγκοσμιοποιούμενης κοινωνίας, που δεν θέλει εθνικά χαρακτηριστικά και ποδοπατεί εθνικές αξίες που συντηρούν τη φυσιογνωμία μιας Ελλάδας, που αγωνιά να επιβιώσει στο καθημερινό παζάρι της πολιτικής δημοκοπίας και της ψυχρής διπλωματικής λογικής.

Ωστόσο, δεν θα θέλαμε να πιστέψουμε, όπως χαρακτηριστικά έγραψε ο πρόωρα χαμένος Παναγιώτης Κονδύλης, ότι η προδοσία είναι η μοίρα των διανοουμένων, αν με τον όρο «προδοσία» εννοήσουμε, πέρα από την υπόκλιση μπροστά στον εκάστοτε νικητή, τη διάσταση ανάμεσα στον κεκηρυγμένο σκοπό της στράτευσης και στη μακροπρόθεσμη έκβαση των ιστορικών εξελίξεων.

Ν.ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ