"Κύπρος: Τι πραγματικά συμβαίνει;;" Σε αντίστοιχη θέση είχε βρεθεί πριν 4 χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου.

Οι λύσεις της Ρωσίας, της εκκλησίας, της άμεσης φορολόγησης του πληθυσμού ή της διαπραγμάτευσης των κοιτασμάτων δε διαφαίνονται ως οι λύσεις που θα φέρουν άμεση ρευστότητα και θα διασφαλίσουν την εύρυθμη οικονομική λειτουργία του Κυπριακού κράτους.

Οι Ρώσοι δε θα δώσουν 10 δις από την τσέπη τους και θα διαπραγματευτούν τα υπόλοιπα. Οι Ρώσοι θα διαπραγματευτούν από το πρώτο ρούβλι. Η διακρατική αλληλεγγύη που κάποιοι ονειρεύονταν αποδεικνύεται πως δεν είναι εφικτή και η εύρεση πατρόνων ή σωτήρων εμπεριέχει σκληρά ρεαλιστικά ανταλλάγματα.

Η διάθεση της κυπριακής εκκλησίας να παραχωρήσει περιουσιακά της στοιχεία αποτελεί μία συμπληρωματική λύση σε έναν ευρύτερο οικονομικό σχεδιασμό και όχι την κύρια λύση. Στα θετικά, εδώ, η ειλικρινής διάθεση της εκκλησίας να βοηθήσει.

Η φορολόγηση υπό τη μορφή έκτακτης εισφοράς είναι μία βεβιασμένη λύση και θα προκαλέσει ακόμη περισσότερες αντιδράσεις καθώς τα χρήματα δε θα παρθούν από τους έχοντες καταθέσεις αλλά από όλους τους πολίτες. Αλλά ακόμη και αν συμβεί αυτό, τα χρήματα που θα χρειαστούν είναι πάρα πολλά για να καλυφθούν. Επίσης, η φυγή των καταθέσεων θα πλήξει ακόμη περισσότερο τη ρευστότητα και τα νέα κεφάλαια που θα μπορούσαν να συμπληρώσουν και να καλύψουν την ανάγκη ρευστότητας των τραπεζών απλά δεν υπάρχουν...

Ποια θα ήταν η καλύτερη δυνατή λύση για την Κύπρο; Ένα ''τρισκατάρατο'' μνημόνιο, αντίστοιχο του Ελληνικού, με δανειοδότηση των απαραιτήτων κεφαλαίων και ένα σχέδιο αποπληρωμής των, το οποίο θα περιλαμβάνει μείωση δαπανών, αύξηση φόρων, ιδιωτικοποιήσεις και μεσοπρόθεσμα έσοδα από την εκμετάλλευση των ορυκτών κοιτασμάτων.

Ποια είναι η καλύτερη λύση, σήμερα, για την Κύπρο; Η αποδοχή της πρότασης της τρόικας, βελτιωμένη ελαφρώς σε σχέση με τους μικροκαταθέτες.

Είναι άδικη η απόφαση της τρόικας; Σαφώς και είναι, όχι μόνο για τους καταθέτες της Κύπρου αλλά και για τους καταθέτες όλου του κόσμου. Είναι ακόμη μία απόφαση που επιβραβεύει τους καταθέτες που δεν κράτησαν τα λεφτά τους στη χώρα τους.Από την άλλη, οι Γερμανοί, κυρίως, δεν διατίθενται να πληρώσουν από την τσέπη τους μία Κύπρο που έχει τραπεζικό απόθεμα υπετριπλάσιο του ΑΕΠ της. Σε μία διαπραγμάτευση δανειστή-δανειζόμενου τον πρώτο λόγο θα τον έχει πάντα ο δανειστής. Και η Γερμανία είναι αυτή που θα βάλει πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη, σε σχέση με τους υπόλοιπους εταίρους.

Αυτή τη στιγμή η Κύπρος παρακαλεί για ένα μνημόνιο μα θα λάβει κούρεμα των καταθέσεών της με τις όποιες συνέπειες. Δεν έχει άλλη επιλογή. Τις επιλογές τις ορίζουν οι δανειστές, οι οποίοι με δηκτικό ύφος εξηγούν ότι η πρόταση παραμένει ανοιχτή για την Κύπρο -take it or leave it.

Φαντάζει δύσκολη η αποδοχή μία πρότασης η οποία δεν πήρε ούτε μία ψήφο στο Κυπριακό κοινοβούλιο. Είναι σαφώς δυσκολότερη, μετά το ηρωικό Όχι. Ο Αναστασιάδης αποδεικνύεται μικρότερος των περιστάσεων και ίσως ακόμη σκεφτεί να μετακυλίσει ευθύνες είτε με τη μορφή δημοψηφίσματος είτε με νέες εκλογές. Εν τω μεταξύ, η Κύπρος θα έχει ανάγκη από ρευστό -κάθε μέρα.

Σε αντίστοιχη θέση είχε βρεθεί πριν 4 χρόνια ο Γιώργος Παπανδρέου. Κάποιοι θεωρούν ότι θα έπρεπε να ρωτήσει το λαό μέσω δημοψηφίσματος για την ένταξη της Ελλάδας στο μνημόνιο. Κάποιοι θεωρούν ότι θα έπρεπε να προχωρήσει σε νέες εκλογές με το διακύβευμα του μνημονίου. Κάποιοι θεωρούν πως έπρεπε να είχε προχωρήσει σε ψήφιση του μνημονίου από 180 βουλευτές και να καταστήσει συμμέτοχη την Αξιωματική Αντιπολίτευση στην προσπάθεια (λες και δεν ήταν υποχρέωσή της η σωτηρία της χώρας).

Κάθε πράξη από τις τρεις, δεν εξυπηρετούσε εθνικά συμφέροντα αλλά ατομικά και κομματικά. Να απεμπλέξει τον εαυτό του από τη χρεοκοπία της χώρας και να μη φορτώσει στο κόμμα του της πολιτικές λιτότητας.

Ο Παπανδρέου είχε υποχρέωση να σώσει τη χώρα. Να δημιουργήσει ένα μηχανισμό στήριξης, να διαπραγματευτεί τους όρους παρά τη μικρή διαπραγματευτική αξία της Ελλάδας εκείνο τον καιρό, να διασφαλίσει τη ρευστότητα, τις πληρωμές μισθών και συντάξεων, το μέλλον της χώρας.

Ο Παπανδρέου πήρε τη σωστή απόφαση και κράτησε την Ελλάδα όρθια. Το ατομικό και το κομματικό κόστος δεν είχαν θέση στη σκέψη του. Δυστυχώς, το ίδιο δεν ισχύει για τον Αναστασιάδη. Άφησε την Κύπρο στο δρόμο, με τις τράπεζες κλειστές μέχρι νεωτέρας, δίχως plan B, και εκλιπαρεί τον κάθε Πούτιν για ελεημοσύνη.
Το σχέδιο διάσωσης της τρόικας είναι απαράδεκτο. Το σχέδιο διάσωσης της τρόικας είναι το μοναδικό σχέδιο διάσωσης. Ένας ηγέτης κράτους οφείλει να κρατήσει τη χώρα του όρθια, πέρα από ψευτοεγωισμούς, θυμό και εκδίκηση.

Το δίλημμα είναι take it or take it. Ο Χριστόφιας έφυγε· όπως και ο Καραμανλής. Και οι δύο ως πατριώτες. Κάποιος προδότης πρέπει να απομείνει και να πάρει την οδυνηρή απόφαση που θα σώσει τη χώρα.

http://www.epikairo.gr