Η υπεράνω των θεσμών Αριστερά

Συνομιλώντας, πριν από μερικές μέρες, με τον σκηνοθέτη μιας ταινίας για τις Σκουριές στη Χαλκιδική, εντυπωσιάστηκα με τη σιγουριά του ότι η επένδυση εκεί είναι καταστροφική για το περιβάλλον.

Θεωρώντας ότι η έρευνά του είναι μεροληπτική, του μετέφερα μια είδηση, ότι σύμφωνα με απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ), που απέρριψε τις προσφυγές 8 συλλόγων της Χαλκιδικής, το έργο πληροί τις περιβαλλοντικές προϋποθέσεις.
«Και τι με νοιάζει εμένα τι λένε στο Συμβούλιο της Επικρατείας» απάντησε. Είχε τις δικές του πληροφορίες που υπερέβαιναν τους θεσμούς. Εκοψα τη συζήτηση, δεν είχε πλέον νόημα.

Αν τη συνεχίζω εδώ, είναι διότι στο μεταξύ δημοσιεύθηκε η είδηση για την έκδοση μιας ακόμη απόφασης, αυτή τη φορά του Ε' Τμήματος του ΣτΕ, στο οποίο είχε προσφύγει επίσης σύλλογος της περιοχής με τον ισχυρισμό ότι το έργο θα καταστρέψει σημαντικά αρχαιολογικά τεκμήρια. Η προσφυγή απορρίφθηκε, αφού οι αρχαιολόγοι γνωμοδότησαν και το ΣτΕ δέχτηκε ότι τα υποτιθέμενα τεκμήρια αρχαίων εκσκαφών είναι «εναποθέσεις μπάζων» που χρησιμοποιήθηκαν «το 1960 για την επίστρωση δασικών δρόμων».
Επειτα και από αυτήν την απόφαση, ο δρόμος άνοιξε διάπλατα για την υλοποίηση της επένδυσης. Οι θεσμοί τους οποίους επικαλέστηκαν όσοι διαφωνούν δεν δικαίωσαν τους διαφωνούντες. Στα κανονικά κράτη η γκρίνια τελειώνει εδώ και όλοι πάνε στις δουλειές τους. Στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα ένα τμήμα της Αριστεράς μιλάει για τη «βία των θεσμών». Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υποσχεθεί ότι, όταν (αν) κυβερνήσει, το έργο θα σταματήσει.

Η ανάγνωση αυτή, ότι ένα κόμμα που κυβερνά καταργεί τους θεσμούς και τις αποφάσεις τους, υποκρύπτει μια ωμή θέση: ότι το κράτος είναι κομματικό λάφυρο και ότι δεν αποφασίζουν οι θεσμοί αλλά το κόμμα που κυβερνά. Νόμος, ας πούμε, σε αυτό το κράτος είναι το δίκιο του εργάτη (κατά το γνωστό σύνθημα), το δίκιο του ακτιβιστή (κατά το γούστο του ντοκιμαντερίστα), το δίκιο αυτού που είναι με το κόμμα.

Αυτή η ωμότητα στην πράξη υποκρύπτει μια περιφρόνηση προς τις συναινέσεις που προϋποθέτει η δημοκρατία και προς τους θεσμούς. Τέτοιες θέσεις βρίσκονται στον αντίποδα της αντίληψης προσώπων όπως ο Λεωνίδας Κύρκος ή ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης. Προσώπων που αγωνίστηκαν για μια Αριστερά η οποία αρνήθηκε να επιτρέψει στην πολιτική αντιπαράθεση να μεταφερθεί πέρα από το πεδίο των δημοκρατικών και κοινοβουλευτικών θεσμών. Στο πόδι της, εν μέρει και με την πολιτική περιουσία της, φτάσαμε να διαφημίζεται ως αριστερή η γκρίνια και η διαμαρτυρία, η ασάφεια και η περιφρόνηση των θεσμικών ιστών που κρατούν όρθιες τις κοινωνίες.

HΛΙΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗΣ

http://www.tanea.gr