Γράφει η Νάσια Χρυσικού
Δεν είναι ότι δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν παντού διάσπαρτες, μικρά κομματάκια γνώσης -γνώμης -πρότασης.
Εκείνο που λείπει είναι η δυνατότητα (;) ή η βούληση για να ακριβολογούμε, της σύνθεσης και της μεταφοράς τους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Στην κεντρική πολιτική σκηνή που κονταροχτυπιέται ακόμη με τσιτάτα και σλόγκαν και κυβερνά με τόσους διάσπαρτους επίσης, «ατομικούς ορίζοντες».
Η αλήθεια είναι ότι ως λαός, νοοτροπία συλλογική μονάχα σε ορισμένες περιπτώσεις επιδείξαμε και αυτό όχι για πολύ, ας πούμε μέχρι να παρέλθει ο άμεσος κίνδυνος και μας κατέπληξε η αποτελεσματικότητα ,την τραγουδήσαμε για ηρωική . Αλλά δεν την ενσωματώσαμε ,δεν διδαχτήκαμε απ αυτή .Γι αυτό και υπήρξαμε ξανά εύκολοι στόχοι και δη μετά από μια μακρά περίοδο «νηνεμίας» με συγκεχυμένες προτεραιότητες και τα πολιτικά μας αντανακλαστικά αποκοιμισμένα.Σ΄ αυτή την πολύπλευρη κρίση, πιαστήκαμε κυριολεκτικά στον ύπνο και αντιδράσαμε σπασμωδικά, δώσαμε χώρο σε «σωτήρες» να ευδοκιμήσουν και να αναπτυχθούν, να πουλήσουν την πραμάτεια τους που έμενε στα αζήτητα για χρόνια, ως το καινούργιο και το ελπιδοφόρο. Η νομή της εξουσίας από επιτήδειους σε καταστάσεις τέτοιες είναι το εύκολο ή και το προφανές ακόμη, αλλά αποτελεί και ευτυχώς μια μεταβατική περίοδο .Μια περίοδο εκτόνωσης, με τις απώλειες της φυσικά …
Η επόμενη μέρα ήταν και παραμένει το ζητούμενο, εκ των πραγμάτων θα κληθούμε να τη διεκδικήσουμε με τα εργαλεία και τα πρόσωπα που θα μας πείσουν ότι πράγματι μπορούν. Με οικονομία καθημαγμένη κανένας μαθητευόμενος μάγος δεν θα στεριώσει για πολύ σε πολυπόθητες καρέκλες, έχουν σε τέτοιο βαθμό συντμηθεί οι πολιτικοί χρόνοι πλέον που δεν υπάρχουν ούτε τα περιθώρια ούτε και η κοινωνική ανοχή για εσαεί πειραματισμούς. Η ανασυγκρότηση της χώρας απαιτεί σχέδιο και σκληρή δουλειά και το απαιτεί τώρα . Και αυτό δεν επιτυγχάνεται ούτε με διαξιφισμούς στα τηλεοπτικά πάνελ, ούτε με εκατέρωθεν «ατάκες» στα social media.
Ο προοδευτικός χώρος, οι κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που δεν επαναπαύονται ούτε σε ηθικά πλεονεκτήματα, ούτε σε ευκαιριακές συνθήκες πίστευα και πιστεύω ότι μπορεί. Γιατί είναι στο «γενετικό του υλικό» η αλλαγή αλλά και η αφομοίωση, οι διεθνείς συγκυρίες αλλά και οι εθνικές προτεραιότητες. Γιατί έχει αποδείξει ότι όταν ξεπερνά τις αγκυλώσεις και τα φοβικά του σύνδρομα, τολμά και τα καταφέρνει, φτάνει να συγχρονίσει το βηματισμό του προς τον κοινό στόχο και να βάλει στην άκρη τις προσωπικές ατζέντες.
Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη να βγει μπροστά και να αναμετρηθεί με τις προκλήσεις της εποχής του. Τώρα που τα ακούσαμε και τα δοκιμάσαμε όλα τα ευχολόγια και εν τέλει τα πληρώσαμε ακριβά. Δεν είναι δυνατόν να αυτοπροσδιορίζεται κανείς ως προοδευτικός και να φυγοπονεί στις κρίσιμες μάχες. Είτε γιατί δεν εισακούστηκε όταν έπρεπε και πεισματώνει, είτε γιατί αδυνατεί να επιβάλλει «εκεχειρία» στα επί μέρους. Το αύριο θα κερδηθεί απ αυτούς που το διεκδικούν ατομικά αλλά και συλλογικά και αν θα ναι καλύτερο ή χειρότερο είναι υπόθεση όλων μας
Εκείνο που λείπει είναι η δυνατότητα (;) ή η βούληση για να ακριβολογούμε, της σύνθεσης και της μεταφοράς τους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Στην κεντρική πολιτική σκηνή που κονταροχτυπιέται ακόμη με τσιτάτα και σλόγκαν και κυβερνά με τόσους διάσπαρτους επίσης, «ατομικούς ορίζοντες».
Η αλήθεια είναι ότι ως λαός, νοοτροπία συλλογική μονάχα σε ορισμένες περιπτώσεις επιδείξαμε και αυτό όχι για πολύ, ας πούμε μέχρι να παρέλθει ο άμεσος κίνδυνος και μας κατέπληξε η αποτελεσματικότητα ,την τραγουδήσαμε για ηρωική . Αλλά δεν την ενσωματώσαμε ,δεν διδαχτήκαμε απ αυτή .Γι αυτό και υπήρξαμε ξανά εύκολοι στόχοι και δη μετά από μια μακρά περίοδο «νηνεμίας» με συγκεχυμένες προτεραιότητες και τα πολιτικά μας αντανακλαστικά αποκοιμισμένα.Σ΄ αυτή την πολύπλευρη κρίση, πιαστήκαμε κυριολεκτικά στον ύπνο και αντιδράσαμε σπασμωδικά, δώσαμε χώρο σε «σωτήρες» να ευδοκιμήσουν και να αναπτυχθούν, να πουλήσουν την πραμάτεια τους που έμενε στα αζήτητα για χρόνια, ως το καινούργιο και το ελπιδοφόρο. Η νομή της εξουσίας από επιτήδειους σε καταστάσεις τέτοιες είναι το εύκολο ή και το προφανές ακόμη, αλλά αποτελεί και ευτυχώς μια μεταβατική περίοδο .Μια περίοδο εκτόνωσης, με τις απώλειες της φυσικά …
Η επόμενη μέρα ήταν και παραμένει το ζητούμενο, εκ των πραγμάτων θα κληθούμε να τη διεκδικήσουμε με τα εργαλεία και τα πρόσωπα που θα μας πείσουν ότι πράγματι μπορούν. Με οικονομία καθημαγμένη κανένας μαθητευόμενος μάγος δεν θα στεριώσει για πολύ σε πολυπόθητες καρέκλες, έχουν σε τέτοιο βαθμό συντμηθεί οι πολιτικοί χρόνοι πλέον που δεν υπάρχουν ούτε τα περιθώρια ούτε και η κοινωνική ανοχή για εσαεί πειραματισμούς. Η ανασυγκρότηση της χώρας απαιτεί σχέδιο και σκληρή δουλειά και το απαιτεί τώρα . Και αυτό δεν επιτυγχάνεται ούτε με διαξιφισμούς στα τηλεοπτικά πάνελ, ούτε με εκατέρωθεν «ατάκες» στα social media.
Ο προοδευτικός χώρος, οι κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που δεν επαναπαύονται ούτε σε ηθικά πλεονεκτήματα, ούτε σε ευκαιριακές συνθήκες πίστευα και πιστεύω ότι μπορεί. Γιατί είναι στο «γενετικό του υλικό» η αλλαγή αλλά και η αφομοίωση, οι διεθνείς συγκυρίες αλλά και οι εθνικές προτεραιότητες. Γιατί έχει αποδείξει ότι όταν ξεπερνά τις αγκυλώσεις και τα φοβικά του σύνδρομα, τολμά και τα καταφέρνει, φτάνει να συγχρονίσει το βηματισμό του προς τον κοινό στόχο και να βάλει στην άκρη τις προσωπικές ατζέντες.
Τώρα περισσότερο από ποτέ είναι ανάγκη να βγει μπροστά και να αναμετρηθεί με τις προκλήσεις της εποχής του. Τώρα που τα ακούσαμε και τα δοκιμάσαμε όλα τα ευχολόγια και εν τέλει τα πληρώσαμε ακριβά. Δεν είναι δυνατόν να αυτοπροσδιορίζεται κανείς ως προοδευτικός και να φυγοπονεί στις κρίσιμες μάχες. Είτε γιατί δεν εισακούστηκε όταν έπρεπε και πεισματώνει, είτε γιατί αδυνατεί να επιβάλλει «εκεχειρία» στα επί μέρους. Το αύριο θα κερδηθεί απ αυτούς που το διεκδικούν ατομικά αλλά και συλλογικά και αν θα ναι καλύτερο ή χειρότερο είναι υπόθεση όλων μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.