Και τώρα τι;

-Γράφει η Αφροδίτη Παπαθανάση στο npress.gr.

Η ελπίδα δεν ήρθε και δείχνει να μην υπάρχει φως από πουθενά.
Όσοι και για όποιο λόγο βρίσκονται σε μικρά ή μεγάλα σύστηματα εξουσίας, περιστρέφονται γύρω απο μια διαχείριση καθημερινότητας. Πιθανά κάποια Μέσα Ενημέρωσης να συνεχίζουν να σπέρνουν συνθήκες καταστροφής αλλά εδώ τα βασικά πρόβληματα ειναι οτι και επηρεάζουν, άρα τους ακούμε και οτι δεν υπήρξε ποτέ κάποιος κώδικας δεοντολογίας, αυτοκάθαρσης, σεβασμου.
Η αγωνία μας για το κάθε μερα επιβίωση, χωρίς όνειρα και χέρι βοήθειας, μας θυμώνει περισσότερο και μας κλείνει περισσότερο στα σπίτια μας και στον άτομισμό μας. Αυτοί που ακόμη προσπαθούν ειναι οι νέοι ήρωες των νεοελλήνων της κρίσης.
Πολιτισμική και πολιτική πάνω απο ολα η κρίση, ας το κρατήσουμε βασικο στοιχείο στην εξίσωση.
Οι προοδευτικοί χώροι και άνθρωποι μιλούν για μια νέα άρχη, για ενα σχέδιο που θα αφήσει πισω την κρίση. Οι hard core συριζαίοι για το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης. Οι δεξιοί ακόμη δεν αποφάσισαν αν θέλουν να ειναι βασιλόφρονη δέξια, λαϊκή δεξιά ή Ευρωπαϊκή δεξιά. Μεγάλο για τη χώρα το στοίχημα εδω.
Αν το θέμα μπορούσαμε να το λύσουμε «τεχνικά πολιτικά» θα βάζαμε σε μια κόλα χαρτί το τι πρεσβεύει ως λύση ο κάθε χώρος, θα συγκρίνουμε, θα ρωτούσαμε και αμφισβητώντας ισως πιθανα να αποφασίσαμε ποιο σχέδιο ειναι το πλέον ικανό, δεδομένων των συνθηκών. Και επειδη πολύς λόγος γίνεται για το παλαιό και το νέο θα κάναμε την ίδια άσκηση ανταγωνιζόμενοι ημερομηνίες γέννησης, βιογραφικά, λάμψη και επικοινωνιακά χαρίσματα. Δηλαδη, μοιάζει η άσκηση της επιλογής του φορέα που θα μας βγάλει απο το τέλμα να μπορεί τεχνικά να λυθεί.
Κανείς δεν το πιστεύει όμως.
Πρώτον, γιατί οι κοινωνίες και οι πολίτες δεν αποφασίζουν «τεχνικά» και γραμμικα. Δεύτερον, γιατί πολλοί δεν ασχολούνται καν. Είτε περιμένουν «ελάχιστα ευνοϊκές συνθήκες» για αυτούς είτε δυστυχώς εγκατέλειψαν και οτι γινει. Τρίτον, γιατί το βασικό ερώτημα δεν το θέτουμε: Θελουμε όντως να συμμετέχουμε σε μια προσπάθεια που στον πυρήνα της θα έχει αλλαγές; Αλλαγές δομικές, αλλαγές που δεν θα κατοχυρώνουν την δική μας ισοβια ή μερική σχέση μας με τα σύστηματα εξουσίας, πολιτικά, συνδικαλιστικά και οτι αλλο. Αλλάγες που θα χτυπήσουν την ακινησία και κάθε ταμπού περί αξιολογησης και λογοδοσίας. Αλλάγες που θα απαιτούν άλλη στάση ζωής στην ιδία την καθημερινοτητά μας , ίσως μια μίνι πολιτισμική επανάσταση σεβασμού και ευγένειας. Αλλαγές που θα χωρίσουν τους δρόμους της εκκλησίας απο το κράτος και αλλαγές που αποσύρουν την έννοια του κολλητού σε κράτος, δικαιοσύνη κλπ.
Είμαστε έτοιμοι για ενα κοινο μέτωπο απέναντι στο λαϊκισμό και ας χωρίσουν οι δρόμοι μας μετα σε αριστερούς και δεξιούς;
Θέλουμε φως στο τούνελ , αλλά η κούραση και απογοήτευση μας μας κανει να ζητούμε είτε εύκολες και άμεσες λύσεις -χωρίς αλλες περιπέτειες – ή το δρόμο της εγκατάλειψης και οτι γινει.
Μάλλον όμως το ενα κλειδί των απαντήσεων είναι εδώ. Χωρίς την συμμετοχή μας στην προσπάθεια εκ βάθρου αλλαγής της χώρας τίποτε ουσιαστικό δεν θα μπορέσει να γινει.
Το άλλο κλειδί ειναι όντως ένα σχέδιο για την χώρα και την κοινωνία της που στον πυρήνα του όμως έχει όχι εύκολες αλλαγές.
Αν οι δυο χώροι συναντηθούν: 1ον θέσεις και πολιτική συμφωνία για οριστικές αδιαπραγματευτες αλλαγές και 2ον συμμετοχή , διάθεση δημιουργίας προοδευτικού δημοκρατικού μετώπου, τότε έχουμε ελπίδα.
Διαφορετικά εμείς θα φυτοζωουμε, τα λαμόγια θα είναι μια χαρά, ο πολιτικός κόσμος θα αναπαράγεται με στρεβλώσεις, η χώρα θα βυθίζεται, από κάθε νέα γενιά θα τους στερούμε ζωή και στο τιμόνι της χώρας θα ειναι οι προφητίες και η επικοινωνία του κάθε φορά διαφορετικού νέου.
Δεν γράφω σοφίες. Την αγωνία μου θέλω να εκφράσω.

*Η Αφροδίτη Παπαθανάση είναι πρώην βουλευτής Φωκίδας