Ηλπιζα, ενδόμυχα, να μετανιώσω που δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, γιατί η όποια μετάνοια θα ήταν διέξοδος στο σταυρόλεξο των επόμενων βουλευτικών εκλογών. Προσπάθησα να ερμηνεύσω με διαφορετική οπτική γωνία τις ενέργειες της κυβέρνησης που προσέκρουσαν στην δική μου λογική, ευελπιστώντας ότι κάπου παρακάτω θα καταλάβω γιατί ενώ η κυβέρνηση διατεινόταν πως είχε «άλλο» δρόμο, πως είχε ένα “τσουβάλι” με λύσεις για να βγούμε από την κρίση και να “επιστρέψει το χαμόγελο στα χείλη των Ελλήνων”, τελικά μας φόρτωσε το πιο σκληρό μνημόνιο.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ ήταν επίσης ετερόκλητη και από τις πρώτες κιόλας ημέρες της διεφάνη ότι άλλα ήταν εκείνα που ένωναν την Αντώνη Σαμαρά και τον Βαγγέλη Βενιζέλο και όχι το σχέδιο (;) σωτηρίας για την πατρίδα. Άλλες σκοτεινές διαδρομές που προηγήθηκαν τους έφεραν στο ίδιο σταυροδρόμι και αποφάσισαν να ακολουθήσουν την ίδια διαδρομή. Ο καθένας είχε τους λόγους του να συνεργαστεί με τον άλλον, κι αντί να αναζητήσουν σανίδα σωτηρίας για τη χώρα, αναζήτησαν σανίδα σωτηρίας για την προσωπική πολιτική τους επιβίωση. Το ετερόκλητον του σχήματος το πληρώσαμε ακριβά. Ετσι και σήμερα.
Ισορροπίες σε λεπτό πάγο για τον Αλέξη Τσίπρα, κάθε λάθος βήμα του ανοίγει κι άλλες ρωγμές με τον κίνδυνο να πάει αύτανδρη και η σημερινή κυβέρνηση. Και τότε… Τότε τι; Αυτός ο φόβος (γιατί ναι όταν δεν υπάρχει εναλλακτική για την επόμενη ημέρα ο φόβος θεριεύει και είναι κακός συμβουλάτορας) είναι που με ωθεί να αναζητήσω διαφορετική οπτική γωνία για τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Αλλά μάταια. Αυτή η κυβέρνηση κάνει το ένα λάθος μετά το άλλο με τις «ευλογίες» της αντιπολίτευσης που θυμίζει σκόρπια διαδήλωση.
Δεν δίνω άφεση αμαρτιών στους προηγούμενους και δεν δίνω άλλη πίστωση χρόνου στους σημερινούς κυβερνώντες οι οποίοι δεν μπορούν πλέον ούτε μεταξύ τους να συμφωνήσουν, πόσω μάλλον να λάβουν κοινές αποφάσεις που θα μπορούν να υπερασπιστούν μέχρι τέλους.
Αναρωτιέμαι όμως, γιατί, όσοι διαδέχθηκαν τον Γιώργο Παπανδρέου κατασπαράζοντάς τον από τα έδρανα της αντιπολίτευσης για την επιλογή του μνημονίου,, τελικά ακολουθήσαν τα βήματά του όταν βρέθηκαν στην θέση του; Γιατί κανείς δεν κατάφερε να «απεγκλωβίσει» τη χώρα από τα δόντια της Τρόικας, των Θεσμών, του Κουαρτέτου; Τι είναι αυτό που τους κρατά πίσω; Τι απέγιναν τα Ζάππεια 1, 2, 3, τι απέγινε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης; Και πότε θα έρθει τελοσπάντων η ελπίδα; Μήπως όταν αντιληφθούμε ότι η χρεοκοπία έφερε το μνημόνιο και όχι το μνημόνιο την χρεοκοπία; Μήπως όταν εμπεδώσουμε ότι τελικά ευθύνεται ως ένα μεγάλο βαθμό η συμπεριφορά και η νοοτροπία μας για την σημερινή κατάσταση; Δυστυχώς όσο κι αν περίμενα δεν είδα καμία ελπίδα να στρίβει από την γωνία, αντίθετα μόνο αγωνία βλέπω, αβεβαιότητα και αστάθεια. Κατά βάθος όμως, ήθελα πολύ να διαψευστώ.
1η Δημοσίευση: www.dimokratiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.