Ας μην παρεξηγηθώ, δεν υποστηρίζω ούτε κατ' ελάχιστον ότι ο εντοπισμός των υπευθύνων και ο προσδιορισμός του βαθμού της ευθύνης για τον καθένα τους είναι δευτερεύουσας σημασίας ζήτημα· κάθε άλλο. Εχω την εντύπωση όμως ότι εξαιτίας του ορυμαγδού της πολιτικής διαμάχης γύρω από τους υπεύθυνους για τη μη αξιοποίηση της λίστας δεν περισσεύει καθόλου χώρος για μια άλλη πτυχή του θέματος, η οποία ίσως θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο: ότι σε κάθε περίπτωση η λίστα δεν ήταν δυνατόν να αξιοποιηθεί για τον σκοπό που θα έπρεπε.
Ας θυμηθούμε πώς την αξιοποίησαν άλλες χώρες - αυτές με τις οποίες μας αρέσει να συγκρινόμαστε: εκεί, οι φορολογικές αρχές κάλεσαν όσους οι φορολογικές δηλώσεις τους δεν δικαιολογούσαν το ύψος των καταθέσεών τους στην HSBC, τους γνωστοποίησαν όσα είχαν περιέλθει εις γνώσιν τους και τους πρότειναν να καταβάλουν όσα όφειλαν να έχουν πληρώσει, άνευ περαιτέρω συνεπειών. Εκείνοι, από την πλευρά τους, παρότι γνώριζαν ότι η λίστα ήταν προϊόν έκνομης ενέργειας και, επομένως, δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για τη δίωξή τους, δέχθηκαν τον προταθέντα συμβιβασμό, επειδή κατάλαβαν ότι αν δεν το έκαναν οι φορολογικές αρχές της χώρας τους θα τους ξετίναζαν και εφεξής δεν θα τους άφηναν στιγμή ήσυχους.
Αυτός ο διακανονισμός στην Ελλάδα αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να γίνει, γιατί είναι κοινός τόπος πλέον ότι εισπρακτικός μηχανισμός δεν υπάρχει - το δείχνει η αποτυχία όλων των κυβερνήσεων αφ' ότου ξέσπασε η κρίση στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής. Διαφθορά, δυσαρέσκεια για τις περικοπές των αμοιβών, καθώς και απροθυμία των πολιτικών να θίξουν την εκλογική πελατεία τους ή τους ισχυρούς φίλους τους, όλα αυτά μαζί έχουν φέρει τον φοροεισπρακτικό μηχανισμό σε κατάσταση παράλυσης, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τη φοροδιαφυγή.
Ωστόσο, αυτό ακριβώς το ουσιώδες πολιτικό ζήτημα θα έπρεπε να μας απασχολεί τουλάχιστον εξίσου με τα άλλα που προκύπτουν από τη λίστα Λαγκάρντ, αν όχι περισσότερο. Διότι, για την αποκατάσταση της ευνομίας και του κράτους δικαίου είναι μεν απαραίτητο να τιμωρηθούν όσοι ευθύνονται για το παρελθόν, αλλά για να μην επαναληφθεί το παρελθόν είναι υποχρέωσή μας να φροντίσουμε το μέλλον. Ομως αυτή η προσέγγιση δεν θεωρείται πολιτική στην Ελλάδα. Εδώ πολιτική σημαίνει την άνευ ορίων και άνευ όρων διαμάχη, με σκοπό την κατάκτηση της εξουσίας, την οποία έπειτα ο κατακτητής δεν ξέρει τι ακριβώς να την κάνει. Το ζητούμενο, επομένως, δεν είναι αν η οικονομία θα προηγείται της πολιτικής ή το αντίστροφο. Αυτό που λείπει τόσο από την πολιτική στην Ελλάδα όσο και από την οικονομία είναι το στοιχείο που θα έκανε τις μεταξύ τους διαφορές δευτερεύουσας σημασίας θέμα: η κοινή λογική. Και στη συζήτηση που έχει ανοίξει με αφορμή τη λίστα Λαγκάρντ η προτεραιότητα την οποία υπαγορεύει η κοινή λογική, τόσο από την πλευρά της πολιτικής όσο και και της οικονομίας, είναι το πώς θα αποκτήσουμε φορολογικό σύστημα και φοροεισπρακτικό μηχανισμό που θα κάνουν τη φοροδιαφυγή τόλμημα υψηλού ρίσκου για όσους το αναλαμβάνουν...
Είθε να βάλει το χέρι του
Είθισται, αν δεν κάνω λάθος, τα μηνύματα των πολιτικών με αφορμή εορτές και επετείους να έχουν τον σκοπό να καθησυχάσουν ή να εμψυχώσουν. Το έχουμε συνηθίσει αυτό και εμείς και εκείνοι. Ετσι, ούτε εμείς προσέχουμε τι ακριβώς μας λένε, αλλά ούτε εκείνοι προσέχουν τις λέξεις που εκστομίζουν. Εγώ όμως έχω την επαγγελματική διαστροφή να δίνω στους λόγους των πολιτικών την προσοχή που θα τους άρμοζε και, γι' αυτό, το μήνυμα του Αντώνη Σαμαρά για τα Θεοφάνια με έκανε σχεδόν να πανικοβληθώ. Το παραθέτω: «Θέλω να στείλω μήνυμα ότι θα τα καταφέρουμε. Η επιχειρηματικότητα του Ελληνα και η αισιοδοξία και ενότητα που υπάρχει σήμερα ήταν πάντα τα εφόδια που μας έδιναν προκοπή και ευημερία και θα μας δώσουν και πάλι. Σήμερα των Φώτων, η ευχή που μας δώσανε και η δύναμη που πήραμε από την τελετή μας γεμίζουν αισιοδοξία ότι θα τα καταφέρουμε. Με τη βοήθεια του Θεού θα τα καταφέρουμε». Συγγνώμη, κύριε πρόεδρε, αλλά ποια επιχειρηματικότητα, ποια αισιοδοξία και ποια ενότητα; Η επιχειρηματικότητα είναι πασίγνωστο ότι θεωρείται το λιγότερο ύποπτη δραστηριότητα και από το κράτος και από την κοινωνία. Οι έρευνες δείχνουν τους Ελληνες περισσότερο απαισιόδοξους από οποιονδήποτε άλλο ευρωπαϊκό λαό. Οσο για την ενότητα, αυτό ας το αφήσουμε καλύτερα. Υπό το πρίσμα αυτής της πραγματικότητας, λοιπόν, το μόνο που βρήκα ότι είχε νόημα στην πρωθυπουργική δήλωση ήταν η επίκληση στον Θεό, δηλαδή στο άγνωστο...
Tου Στεφανου Κασιματη
http://www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.