Η δημοσκόπηση, ο εφησυχασμός και η τραγωδία χωρίς φωνές

Καλά πάνε τα πράγματα. Πήραμε τη δόση, δεν απολύσαμε κανένα δημόσιο υπάλληλο, υπάρχουν σημάδια ότι η επιρροή της αξιωματικής αντιπολίτευσης πέρασε την κορύφωσή της, έχουμε καιρό να δούμε κάποια σοβαρή διαδήλωση. Ηρεμία, εφησυχασμός, δόσεις αυταρέσκειας. Η κυβέρνηση έχει αρχίσει να νοιώθει ότι κάνει καλά τα πράγματα, ότι γενικώς πάμε καλά.

Τελικά οι φωνές των συντεχνιών, οι βιαιότητες της ΠΟΕ-ΟΤΑ, οι τραμπουκισμοί και οι διαρρήσεις της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ έκαναν τόσο θόρυβο, που μόλις κόπασαν αποκτήσαμε την ψευδαίσθηση της κοινωνικής ειρήνης. Τι κι αν οι δρόμοι στις πόλεις δεν είναι ασφαλείς. Τι κι αν ο ουρανός ρυπαίνεται από την καύση των ξύλων, ενώ όλο και περισσότεροι τυλίγονται στις κουβέρτες και πάλι τουρτουρίζουν μέσα στα σπίτια τους. Τι κι αν το ρεύμα θα αυξηθεί 25 ή 30 ή 40%, προκειμένου να διατηρηθεί η περίφημη κερδοφορία της ΔΕΗ. Αυτά όλα δεν τα προσέχουμε.

Αυτό που επίσης δεν προσέχουμε και δεν συνειδητοποιούμε είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες οικογενειακές τραγωδίες που βιώνουν οι συμπολίτες μας. Σχεδόν 1.500.000 είναι οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα, τον οποίο το κράτος έχει ρημάξει παντοιοτρόπως. Όχι μόνο με την αυξημένη φορολόγηση, αλλά και με τη γραφειοκρατία, με δομές που δεν αφήνουν κανένα να πάρει ανάσα, με μέγεθος που καταπνίγει την επιχειρηματικότητα. Με μέγεθος που δεν λέει να μικρύνει, με οργανισμούς άχρηστους, που δεν παράγουν και δεν μπορούν, από τη φύση τους, να παράγουν αποτέλεσμα για την κοινωνία, αλλά συμβάλλουν απλώς στη επιβάρυνση.

Αυτοί οι άνθρωποι δεν εκδηλώνονται. Είναι αυτοί, για τους οποίους το κράτος δεν έχει κάνει τίποτα. Καταστρέφει όλες τις δυνατότητες οι άνθρωποι αυτοί να εκδηλώσουν τα ταλέντα τους. Και το υποτιθέμενο κοινωνικό κράτος τους αγνοεί. Δεν είχαν προνόμια, τα οποία έχασαν εξ αιτίας του μνημονίου. Δεν συμμετείχαν, ως επί το πλείστον, στην πλασματική ευημερία που προηγήθηκε, αλλά υφίστανται τις δυσμενείς συνέπειες της φούσκας που έσκασε.

Η υποκριτική στις αρχαίες τραγωδίες έχει παρ' ημίν τυποποιηθεί. Κραυγές και οιμωγές, τόσο τυποποιημένη "ερμηνεία" που οι λίγοι ηθοποιοί που καταφέρνουν με τη σιωπή τους να αναδείξουν την πραγματική τραγωδία είναι σχεδόν παραμελημένοι. Και επειδή οι 1.500.000 άνεργοι δεν εκδηλώνουν το δράμα τους με φωνασκίες και, πολύ περισσότερο, με τραμπουκισμούς, τείνουμε να τους αγνοήσουμε. Όμως αυτοί είναι οι άνθρωποι, στους οποίους η κοινωνία οφείλει μια πραγματική συγγνώμη. Και, στο τέλος, είναι αυτοί προς τους οποίους οφείλουμε να εκδηλώσουμε την ουσιαστική μας αλληλεγγύη. Όχι μόνο με τη λειτουργία του πραγματικού προνοιακού κράτους, την παροχή ενός ουσιαστικού διχτυού ασφαλείας, αλλά με την ολοκληρωτική μεταρρύθμιση της οικονομίας και της διοίκησης.

Αθανάσιος Τσιούρας