Όσοι δεν έχουν-ακόμη- ως κριτήριο διαμόρφωσης άποψης το θηριώδες ανεκπλήρωτο εγώ, που σφαδάζει οργισμένο στην απώλεια της καταναλωτικής του ευζωίας, είμαι βέβαιος ότι μπορούν να διακρίνουν την βαθιά αγωνία αλλά και το αστείρευτο πάθος των αληθινών συντρόφων που στήριξαν και στηρίζουν ολόψυχα τόσα χρόνια, ακλόνητοι, κόντρα στο ρεύμα τον Γιώργο Παπανδρέου.
Απο τα μέσα της προηγουμενης δεκαετίας κιόλας το απρόσωπο και περιθωριακό διαδίκτυο, με τον Γιώργο απέκτησε πραγματικό πολιτικό περιεχόμενο. Εκατοντάδες άνθρωποι είχαν για πρώτη φορά τη δυνατότητα να επικοινωνούν άμεσα και αμφίδρομα με τον αρχηγό ενός μεγάλου πολιτικού σχηματισμού.
Η αμεσοδημοκρατική συμμετοχή, η ριζική αναθεώρηση πολυετών νοοτροπιών που γύρευε να κρατήσει το Λαό μίζερο και ξεκομμένο από τα κέντρα των αποφάσεων, βρήκε στο πρόσωπο του Γιώργου την πιο σοβαρή πιθανότητα εκπλήρωσης. Από την άλλη, ο ίδιος σαν άνθρωπος εξέπεμπε πάντα μια προσιτή ηπιότητα, αταίριαστη κατά βάσιν με το απλησίαστο «κύρος» που ενδύονταν οι υπόλοιποι πολιτικοί στη χώρα.
Ακόμη και οι μειωτικοί χαρακτηρισμοί και τα υποκοριστικά εις -άκης, λειτουργούσαν για -τους συντρόφους αυτούς - ως πυροδότης ακόμη μεγαλύτερης υποστήριξης του Γιώργου, στα αχνάρια της παράδοσης του Λαού μας να συμπαρατάσσεται με το καθαρό, όταν αυτό χτυπιέται βρώμικα. Ακόμη και τα σαρδάμ του Γιώργου γνησίως παρακάμπτονταν, μένοντας στην ουσία της συχνά αντιεξουσιαστικής λογικής που εκείνος εξέφραζε.
Ο Γιώργος δεν είχε την πομπώδη εκλαϊκευμένη ρητορική του πατέρα του, αλλά ούτε την -μερικές φορές- αμετροεπή εξουσιολαγνεία του. Ο Γιώργος ήταν απλά ανθρώπινος. Για την ακρίβεια ανθρώπινα ονειρώδης. Έτοιμος να μοιραστεί αυτοβούλως εξουσία και ισχύ στην κατεύθυνση πραγμάτωσης του ονείρου του για μια Ελλάδα οικουμενικού προσανατολισμού. Ο Γιώργος είχε από πιτσιρικάς υπερβεί την εξουσιαστική αχλή που συνοδεύει τους γόνους των «αυτοκρατορικών» οικογενειών, με μια μάλλον παράλογη και αντιφατική πίστη -σχεδόν εμμονή- στο επίπεδο καλλιέργειας του Λαού και στις δυνατότητες του να γίνει η Δανία του νότου.
Στην σύγκρουση με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, το κρίσιμο στοιχείο διάκρισης ήταν ακριβώς αυτή η ανθρώπινη ηπιότητα του Γιώργου -που στα μάτια κάποιων έμοιαζε με μετριότητα- μπροστά στον πληθωρικό και επαρμένος λόγο του διακεκριμένου συνταγματολόγου.
Ο κόσμος των συντρόφων που δεν διατρέφονταν από τα κρατικά ταμεία ή που δεν ήταν διατεθειμένοι να πουλήσουν ότι είχε απομείνει απ΄τη ψυχή τους γι' αυτό, έβαλε πλάτη στην ήρεμη δύναμη που εξέπεμπε ο Γιώργο,ς απορρίπτοντας πανηγυρικά την εκσυγχρονιστική οργανωσίλα που είχε ήδη δείξει το απάνθρωπο των επιλογών της αρκεί να ευημερούν οι αριθμοί, οι τράπεζες, οι εργολάβοι και τα συγκροτήματα. Ήταν η πρώτη φορά στην Ιστορία του σύγχρονου κράτους που το «πόπολο» δεν «παραμυθιαζόταν» από τη χειμαρρώδη ρητορεία της αποκαθέδρας σοφής πολιτικής αυθεντίας. Οι σύντροφοι γύρευαν άλλα πράγματα. Στο πρόσωπο του Γιώργου επενδύθηκε η προσδοκία μιας ολικής επαναφοράς της ελληνικής κοινωνίας στο αξιακό περιεχόμενο που ο ίδιος προέβαλλε ως προσωπικότητα και που οι αμέσως προηγούμενες πασοκικές κυβερνήσεις είχαν πετάξει στο καλάθι των αχρήστων, ειδικά τότε που έκαναν την εκσυγχρονική «μπουγάδα» του δήθεν εξευρωπαϊσμού.
Όμως, όλοι σήμερα πια γνωρίζουν, ότι το πραγματικό κίνητρο αυτών των ανθρώπων ήταν κυρίως η αέναη αύξηση της καταναλωτικής τους τρυφής και ευζωίας. Αυτών και των λογής παρατρεχάμενων που τους ακολουθούσαν. Το «όλα στο φως κι ας ματώσουμε» του Παπανδρέου ακουγόταν στ' αυτιά των συντρόφων σαν ένας αναγκαίος εξαγνισμός που θα απομάκρυνε οριστικά από τη δημοκρατική παράταξη το διαόλισμα αυτού του ακραίου εγωκεντρισμού των άλλοτε πεινασμένων, που τώρα διαγκωνίζονταν για την πιο μουράτη κατοικία, το σκάφος ή την επιδειξιομανή καλοπέραση. Όμως ίσα που πρόλαβε να στηθεί και να αποδώσει καρπόυς. Και όσους κατάφερε να δώσει τους περιέφερε ως δικό της επίτευγμα, όπως και κάθε ουσιαστική και αποδοτική μεταρρύθμιση ο Αντώνης της αγανάκτησης και των Ζαππειων.
Με το απόστημα της κρίσης να έχει πλέον σπάσει μετά απο μεγάλη περίοδο κάλυψης του κάτω απο το χαλί, ζορίζοντας τον έλληνα πολίτη, καθυστερώντας την πρόοδο και το μέλλον της πατρίδας, ενώ όσοι επί χρόνια με τις ολιγωρίες και τις εξαπατήσεις τους «υπέγραφαν» καθημερινά τον ερχομό του, ήρθαν να καμώνονται τους νοικοκύρηδες και γεμάτοι θράσος να συστήνουν λύσεις και να γεμίζουν πλατείες ντοπαροντας απο τις τηλεοράσεις και τα στημένα blogs.
Τώρα ματώσαμε και δυστυχώς λίγα ήρθαν στο φως. Και από ένα τραγικό παιχνίδι της μοίρας, όσοι δεν τόλμησαν να ράψουν κοστούμι κατά την παραγγελία του Γιώργου στις 3 Οκτώβρη του 2009 και όσοι έβλεπαν πως θα τα χρειαστεί να τα κάψουν αργά ή γρήγορα, συνέχισαν να τα φορούν το 2011, to 2012 και ετοιμάζονται να ράψουν και πάλι τώρα. Συνεπικουρούμενοι από τα μέσα και τα συμφέροντα που τους εξέθρεψαν.
Και η ρετσινιά της διαφθοράς -δυστυχώς-παρέμενε στίγμα ανεξίτηλο ακόμη και στο ρούχο συντρόφων που άδολα ήλπισαν. Γιατί είναι άλλο πράγμα το στίγμα της διαφθοράς να βαραίνει τη συντηρητική παράταξη του τόπου και άλλο πράγμα να βαραίνει ακόμη και τον ίσκιο της ευρύτερης αριστεράς. Αυτός ο ίσκιος σκεπάζει μαζί με την ευρύτερη αριστερά ολόκληρη την κοινωνία αποστερώντας της τον βασικό πυροδοτικό της μηχανισμό. Μια αριστερά διεφθαρμένη είναι εγγύηση οπισθοδρόμησης του ίδιου του Έθνους.
Και είναι ανθρώπινα άδικο αυτό να συμβαίνει και άρα ιστορικά να χρεώνεται στο πρόσωπο που έχει τις λιγότερες ευθύνες απ΄ όλο το πολιτικό προσωπικό. Είναι το τρίτο άδικο στη σειρά, ύστερα από την παράδοση στον ίδιο άνθρωπο ενός διεφθαρμένου κόμματος από τον Σημίτη και ενός διεφθαρμένου κράτους από τον Καραμανλή.
Αλλά δυστυχώς, περίπου όπως και στα νομικά, έτσι και στην "πολιτική" που καθορίζεται με όρους ατάκας και παραπληροφόρησης (όχι την αληθινή), το πατριωτικό καθήκον και η ανάληψη ευθήνης μεταφράζεται σε βαρύτατη αμέλεια και αυτή, πάλι με τους ίδιους όρους εξισούται με δόλο. Και σ΄ αυτήν την εξίσωση που τη λύση θα επιβάλλει -αργά ή γρήγορα- νομοτελειακά η ίδια η κοινωνία μεταμφιεσμένη σε όχλο, υπάρχει ακόμη ελάχιστος πολιτικός χρόνος.
Στο διάστημα που απομένει ως την μεγάλη έκρηξη, ήταν πρώτιστη ανάγκη η αυτοκάθαρση από όσους οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στο μεγαλύτερο «τραύμα» μετά την μικρασιατική καταστροφή και τον εμφύλιο.
Απο το "Όλα στο φως κι ας ματώσουμε", πάμε στο "όλα απο φώς, όλα νέα, όλα εμείς μαζί... έτσι κι αλλιώς ματώσαμε".
Άλλοι το είπαν "διάσπαση", εμείς όμως το λέμε Αυτόματη Ηθική και Ιδεολογική Περαίωση.
Και αυτή ήταν η πρώτη κίνηση.
Η δεύτερη θα απαντάει στην επιτακτική αναγκαιότητα της παραγωγικής αναδιάρθρωσης της χώρας. Απαιτείται προς τούτο, η άμεση διαμόρφωση ενός Οδικού Παραγωγικού Χάρτη της χώρας που σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο θα καθορίζει με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες τις παραγωγικές προτεραιότητες για μια αυτόκεντρη ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη που όχι μόνο θα απελευθερώνει τις δημιουργικές δυνάμεις ,αλλά και θα περιθωριοποιεί τις παρασιτικές.
Που θα παρέχει τα εργαλεία μέσα απο μια άλλη, εντελώς διαφορετική δομή δημόσιας διοικησης, που θα έχει προτεραιότητα την μεταβίβαση στις τοπικές κοινωνίες όλων εκείνων των δημοσίων υποθέσεων που επηρεάζουν την ανάπτυξη του τόπου, και κατ' επεκταση την ευημερία των πολιτών, δηλαδή των ευθυνών προγραμματισμού της ανάπτυξης, των υπηρεσιών ελέγχου της ανάπτυξης, της φορολογίας, της προστασίας και της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών, της υγείας, της εκπαίδευσης, της κοινωνικής μέριμνας και αλληλεγγύης, της εργασίας κλπ.
Για να μπορέσουμε να φτάσουμε σ' αυτόν το στόχο, από το σημερινό σύστημα, που είναι σκληρά συγκεντρωτικό, απαιτούνται ξεκάθαρα σταδιακά βήματα και ρυθμίσεις, που θα αποδυναμώνουν το συγκεντρωτικό σύστημα και να απαλείφουν της δομές εξάρτησης και υποτέλειας και θα ενισχύουν την ευρύτερη δυνατή συμμετοχή των πολιτών και των κοινωνιών τους στην διοίκηση των δημοσίων υποθέσεων.
Σ΄αυτήν την κατεύθυνση και μόνο οφείλουν αυτές τις ζόρικες ώρες να συστρατευθούν οι αληθινοί σύντροφοι αλλά και κάθε πραγματικά προοδευτικός πολίτης αυτής της χώρας. Αυτή είναι και η σπουδαιότερη μοιρασιά που μπορούν να έχουν με το Γιώργο. Αυτή μόνο μπορεί να είναι η δικαίωση της ιδιότυπης σχέσης που οικοδομήθηκε για πρώτη φορά μ' έναν Έλληνα πρωθυπουργό και Πρόεδρο Κινήματος.
Σε αντίθετη περίπτωση, εξακολουθώντας να απαξιώνουμε με νεοελληνιστική κουτοπονηριά τον κάθε άνθρωπο που κομίζει εδώ και χρόνια ένα νέο πολιτικό ήθος ύφος και λόγο που δεν μπαινουμε καν στην διαδικασία να ακουσουμε και να αναλύσουμε τότε η Ιστορία, ως γνωστή «τσούλα», θα φιλοτεχνήσει το πορτρέτο της για τον "Γιωργάκη" κατόπιν δικής παραγγελιας μας και εντελώς άδικα, στο ίδιο κάδρο με τον Καραμανλή τον μικρό, δικαιώνοντας την απανθρωπιά μιας κοινωνίας, της «νοικοκυροσύνης», της ψευτομαγκιάς και της ευκολίας που ως καπάτσα θα διαφεύγει κάπου στο εξωτερικό εις υγείαν των αφελών που πίστεψαν το στρεβλό πλην όμως εύπεπτο αφήγημα...
"Ο Γιώργος φταίει για όλα"
Άκου με φίλε μου...κάτι ψυλλιάζομαι κι εγώ...
Θόδωρος.
* Ο Θόδωρος Καραγιάννης ειναι υποψήφιος με το Κίνημα Δημοκρατων Σοσιαλιστών στα Δωδεκάνησα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.