Αυτό που φώναζε η πλατεία

Το να συστήνεις εξεταστική επιτροπή για το μνημόνιο, εκλέγοντας, παράλληλα, Πρόεδρο Δημοκρατίας τον Προκόπη Παυλόπουλο υποδηλώνει, αν μη τι άλλο, μια σαρκαστική αίσθηση του χιούμορ. Αν η επιτροπή πρόκειται να διερευνήσει πώς φτάσαμε στο μνημόνιο, τότε δεν καλείς τον Παυλόπουλο στη Βουλή για ορκωμοσία, αλλά για κατάθεση. Ελπίζω να συμβεί. Θα είναι λυτρωτικό, το καθαρτήριο του πολιτικού συστήματος. Αν δεν γίνει έτσι, τότε η επιτροπή θα ψάξει στην κατεύθυνση που δείχνει και ο Καμμένος: πώς και γιατί η χώρα ετέθη υπό καθεστώς μνημονίου. Είναι η αντίληψη που αντιστρέφει τη λογική σειρά των πραγμάτων. Δεν είναι η κρίση που έφερε το μνημόνιο. Είναι το μνημόνιο που έφερε την κρίση. Αν υιοθετηθεί αυτή η αρχή, τότε έχουμε να ακούσουμε για Σόρος και Μπίλντεμπεργκ... Είναι εξόχως διασκεδαστικά όταν τα συζητάς στα μπαρ μαζί με τις θεωρίες συνωμοσίας. Όταν τα βάζεις στη Βουλή, υπάρχει πρόβλημα.

Μπορείς να «ποινικοποιείς» την έννοια του μνημονίου, δηλαδή τους όρους της δανειακής σύμβασης με την οποία η χώρα απέφυγε τη χρεοκοπία; Δεν μπορείς. Διότι οφείλεις, παράλληλα, να υποδείξεις και την εναλλακτική οδό. Το μνημόνιο οδήγησε σε ύφεση. Σαφές. Ποια ήταν η άλλη λύση; Ακόμα περιμένουμε τον Βαρουφάκη να μας την υποδείξει. Είναι και κάτι ακόμα. Αν φτιάξεις εξεταστική για το μνημόνιο θα πρέπει, κάπου στο βάθος, να περιγράφεται κατά κάποιον τρόπο ένα αδίκημα. Ποιο θα είναι αυτό; Απιστία; Εσχάτη προδοσία, που θα έλεγε και ο Καμμένος; Στον ΣΥΡΙΖΑ σπέρνουν νάρκες που μπορεί να πατήσουν και οι ίδιοι, ιδιαίτερα αν πάνε σε τρίτη συμφωνία.

Αν, λοιπόν, υπάρχει ένας καλός λόγος για εξεταστική επιτροπή, έχει να κάνει με τη διαδρομή μέχρι τα μνημόνια. Να μάθουμε πώς φτάσαμε στη χρεοκοπία, όχι πώς τη διαχειριστήκαμε. Να δούμε τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Καραμανλή και πού έβαλε την υπογραφή του ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Να πάμε πιο πίσω, ανατρέχοντας στη λειτουργία του πελατειακού μεγάλου κράτους. Θα βρούμε κοινούς γνωστούς εκεί, είναι βέβαιο. Όμως φοβάμαι ότι δεν θα το δούμε αυτό. Έχω την αίσθηση ότι η κυβέρνηση επέλεξε να δώσει στο εκλογικό κοινό αίμα και θέαμα. Και αξιοπρέπεια, φυσικά. Οι πολιτικοί της αντίπαλοι, εκείνοι που διαχειρίστηκαν τα μνημόνια, θα βρεθούν όχι μόνο πολιτικά, αλλά και θεσμικά υπόλογοι. Και ο διχαστικός λόγος θα αποτελεί το βασικό συστατικό της πολιτικής έκφρασης. Η ιστορία θα απλοποιηθεί, η ανάλυση θα εκλαϊκευτεί. Για τα δεινά μας θα ευθύνονται συγκεκριμένα πρόσωπα.

 Αυτό που φώναζε η πλατεία. ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
 http://www.protagon.gr