ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΓΑΤΑΚΙΑ

Πέρυσι τέτοια εποχή εφτά υπουργοί και υφυπουργοί της κυβέρνησης Παπαδήμου, στελέχη του ΠΑΣΟΚ, επισκέφθηκαν τον Ευάγγελο Βενιζέλο για να του δηλώσουν τη στήριξή τους ενόψει της εκλογής νέου Προέδρου στο ΠΑΣΟΚ. Η κίνηση αυτή έγινε με την επιχειρηματολογία κάποιων εξ' ημών ότι δεν μπορούμε χάριν κομματικών διαφωνιών να παίζουμε με την πολιτική σταθερότητα στη χώρα, στην πλέον κρίσιμη περίοδο. Αυτό έγινε μια φορά. Η εξέλιξη, από πάσης πλευράς κατά τη γνώμη μου, δικαίωσε ηθικά, δεν δικαίωσε όμως πολιτικά την κίνηση εκείνη. Γιατί, ένα χρόνο μετά, είναι απογοητευτική από κάθε πλευρά. Το ΠΑΣΟΚ κατέστη συνυπεύθυνο στην εξελισσόμενη μεγαλύτερη διευθέτηση συμφερόντων και πλούτου που έγινε ποτέ στη χώρα. Η πλέον πιστή συνιστώσα της δεξιάς του Σαμαρά. Σήμερα δεν μπορεί να ξαναγίνει κάτι παρόμοιο, με την κίνηση των επτά της εποχής εκείνης. Γιατί πλέον υπάρχει το αρνητικό προηγούμενο. Και όσοι το μετράνε πολύ και το οδεύουν πάλι προς την ίδια τακτική, ενδεχομένως να αποδεικνύουν αυτό που υποψιαζόμασταν από την αρχή. Ότι λείπει το πολιτικό θάρρος και περισσεύει ο πολιτικός οπορτουνισμός. Και ξαφνικά τα λιοντάρια γίνονται γατάκια! Sorry σύντροφοι ... δεν θα πάρω ξανά.

http://xinidis.blogspot.gr

ΜΙΧΑΛΗΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ: Ο Αλέξης κέρδισε το στοίχημα στις ΗΠΑ

Τι ζόρι τραβάει που θέλει να στείλει και τον Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο;;;;]

"Ήταν πολύ έξυπνη η κίνηση εκ μέρους του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα να επισκεφθεί την Ουάσιγκτον και να αφήσει στην Αθήνα τα... συνθήματα. Διότι είχε την ευκαιρία να παρουσιάσει τις θέσεις του με ψυχραιμία, χωρίς κραυγές και υπερβολές -όπως μας έχουν συνηθίσει οι εκάστοτε ηγέτες της αντιπολίτευσης- σε ένα σοβαρό ακροατήριο που αποτελούσαν ανώτερα στελέχη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αξιωματούχοι του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και του υπουργείου Οικονομικών, καθηγητές, αναλυτές και δημοσιογράφοι..."

ΑΥΤΑ και άλλα λιβανίσματα για τον Τσίπρα παραθέτει στις "απόψεις" του στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ, ο γνωστός αντι-Παπανδρεϊκός δημοσιογράφος [;;;] που έχει αναλάβει εργολαβικές ανταποκρίσεις από τις Ηνωμένες Πολιτείες, και ενημερώνει και τους αναγνώστες του Έθνους και τους τηλεθεατές του Mega με υλικό που θα πρέπει κανείς να το ψάχνει απ' όλες τις μεριές μη τυχόν και καταπιεί κανένα κόκαλο!!!
Δεν το λέω εγώ. Βοά η πιάτσα και τα γραπτά του Ιγνατίου που πλημμυρίζουν από μίσος κατά του Παπανδρέου. Άλλωστε με σκεπτικισμό μπορεί κανείς να δεχτεί τις ανταποκρίσεις του από τις ΗΠΑ.
Ο Ιγνατίου τώρα θέλει να στείλει τον Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο!!! Γράφει ο Ιγνατίου στο καραδεξιό περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ:

Είναι προκλητική η θέση του κ. Παπανδρέου ότι η προσφυγή στο Ταμείο έσωσε την Ελλάδα, διότι η αλήθεια είναι άλλη: Έσυρε τη χώρα ξυπόλητη στ' αγκάθια, διότι έχασε οχτώ μήνες να αναζητεί τρόπους και μεθόδους για να τη «δέσει» στο μηχανισμό, αντί στο διάστημα αυτό να πάρει μέτρα, τα οποία θα ήταν πολύ πιο ανώδυνα απ' αυτά που επέβαλαν οι δανειστές...

ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΣ είναι ο Ιγνατίου που γράφει τέτοιες παπάρες!! Ας μας πει τουλάχιστον ποιο είναι το πρόβλημά του με τον Παπανδρέου για να καταλάβουμε τι ζόρι τραβάει!!! Γιατί από επιχειρηματολογία, άστα να πανε στο διάολο...

Ν.ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

ΕΦΕΡΕ ΨΕΥΔΟΜΑΡΤΥΡΑ Ο ΚΑΜΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ;; (!!)

Απ’ό,τι φαίνεται, δεν φτάνει μόνο που ο καμένος Καμμένος πήρε πίσω στη δίκη όλες τις αθλιότητες που είχε εκτοξεύσει ενάντια στον Α. Παπανδρέου, έχει προκύψει μείζον θέμα και με τον μάρτυρα που παρουσιάστηκε για να υπερασπιστεί τον Καμμένο.

Μείζον θέμα.

Έγραψε χθες ο Γ. Παπαχρήστος στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»: http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4785537

«ΚΑΙ ΜΙΑ και το έφερε η κουβέντα, αυτός που κατέθεσε ως μάρτυρας του προέδρου Πάνου στη δίκη με τον Αντρίκο Παπανδρέου και ονομάζεται Κυριάκος Τόμπρας του Χρήστου, γεννηθείς το 1963 στην Αθήνα, έναν Κυριάκο Τόμπρα που ο πρόεδρος Πάνος τον έχει οικονομικό σύμβουλο και ένα φεγγάρι και υπεύθυνο στρατηγικού σχεδιασμού τι τον έχει ακριβώς;

ΤΟ ΛΕΩ αυτό διότι ο μάρτυρας που ορκίστηκε στο Ευαγγέλιο ως καλός χριστιανός δήλωσε ρητά ότι «δεν έχει καμία σχέση, φιλική ή επαγγελματική, με τους διαδίκους»όταν ρωτήθηκε από τον πρόεδρο του δικαστηρίου.

- Ποιος σας έφερε εδώ; Φίλος, γνωστός; ρώτησε πάλι ο πρόεδρος.

- Μόνος μου ήρθα, απάντησε ο μάρτυρας.

- Και πώς ξέρατε ότι σήμερα αυτή την ώρα εκδικάζεται η υπόθεση; ξαναρώτησε ο πρόεδρος.

- Μα το ξέρει όλη η Ελλάδα, ήταν η απάντηση.

ΤΟ ΟΠΟΙΟ σημαίνει ότι αν είναι το ίδιο πρόσωπο (η πηγή μου δηλώνει ότι ΕΙΝΑΙ!), κινδυνεύει να πέσει φωτιά να τον κάψει (αφού ορκίστηκε στο Ευαγγέλιο ότι δεν τον ξέρει τον πρόεδρο Πάνο). Δευτερευόντως, λέω εγώ, έχει υποπέσει στο αδίκημα της ψευδορκίας. Ε, κύριε εισαγγελέα μου;»

Και σήμερα ο δημοσιογράφος επανήλθε με φωτογραφία (!) του μάρτυρα δίπλα στον Καμμένο από παλαιότερη επίσκεψη του τελευταίου σε Υπουργείο!
Γράφει τα εξής: http://www.tanea.gr/gnomes/?aid=4785822

ΒΕΒΑΙΩΝΩ ότι δεν έχω την παραμικρή διάθεση να ασχολούμαι και μάλιστα επί καθημερινής βάσεως με τα πεπραγμένα - «έργα και ημέρες» τα λέγαμε παλιά - του προέδρου του κόμματος «Π. Καμμένος και Σία Ανεξάρτητοι Ελληνες» Πάνου Καμμένου, αλλά δεν με βοηθάει και ο ίδιος.

ΕΝΩ εμφανίζεται λαλίστατος σε ό,τι αφορά άλλα ζητήματα, θέματα τα οποία τον καίνε προσποιείται ότι δεν υπάρχουν. Κοινώς κάνει το παπί, τον Κινέζο, τον «σφυρίζω αδιάφορα», γενικά τον «δεν πά” να λένε, θα βαρεθούν και θα σταματήσουν».

ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ πρόσφατο: διερωτήθηκα χθες αν ο μάρτυρας ονόματι Κυριάκος Τόμπρας του Χρήστου που εμφανίστηκε κατά την εκδίκαση της αγωγής του Αντρίκου Παπανδρέου δήθεν αυθόρμητα έχει καμιά σχέση με έναν Κυριάκο Τόμπρα, οικονομικό του σύμβουλο και υπεύθυνο στρατηγικού σχεδιασμού του κόμματος, δεδομένου ότι στο δικαστήριο ο εν λόγω Τόμπρας είχε δηλώσει ότι δεν γνωρίζει τον πρόεδρο Πάνο.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ δεν έλαβα φυσικά. Ούτε από τον πρόεδρο Πάνο ούτε από τον Τόμπρα. Ως εκ τούτου, άρχισα κι εγώ να ψάχνω. Και τι ανακάλυψα; Οτι ο εν λόγω Τόμπρας, ο μάρτυρας, άκου τώρα κάτι συμπτώσεις, είναι ίδιος, μα ίδιος μιλάμε - πρόσωπο, σωματότυπος, ομιλία, κίνηση - με τον σύμβουλο του κυρίου προέδρου!

ΕΙΝΑΙ δε τόσο κολλητός στο καμμενοσύστημα ώστε ο πρόεδρος τον τοποθέτησε στις 13 Ιανουαρίου στην Κεντρική Προσυνεδριακή Επιτροπή (ΚΠΟΕ) - όπως λέγεται ο καταφανώς καμμενοόρος! Τον κουβαλάει δε παντού (εξού και τον πήρε και στη δίκη επί της αγωγής Παπανδρέου, δεν εξηγείται αλλιώς), αν κρίνω από το γεγονός ότι σε μια συνάντηση που βρήκα στο Διαδίκτυο με τον υπηρεσιακό υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης λίγο πριν από τις εκλογές του Ιουνίου συνόδευε τον πρόεδρο Πάνο(δεξιά του στη φωτογραφία).

http://www.smartpost.gr

Δεν πέρασε η πρόταση του Τσίπρα στην Κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ!

Τριγμοί στο εσωτερικό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης 
Οι πρώτοι έντονοι τριγμοί φάνηκαν στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ , αμέσως μετά την επιστροφή του Αλέξη Τσίπρα από τις ΗΠΑ. Το κείμενο της εισήγησης του προέδρου δεν έγινε αποδεκτό το βράδυ της Τετάρτης, μετά από 4 ώρες ζυμώσεων και είναι ενδεικτικό των διαφωνιών που υπάρχουν πλέον στο εσωτερικό...

Έντονες διαφωνίες υπήρξαν από την αριστερή πτέρυγα του κόμματος, χωρίς πάντως να υπάρχει κάποια δέσμευση από την πλευρά της ηγεσίας ότι οι διαφωνίες αυτές θα ενσωματωθούν στο τελικό κείμενο...

Με εκείνα και με τούτα δεν αποκλείεται στην συνεδρίαση του κεντρικού οργάνου το σ/κ να γίνει μέχρι και... ψηφοφορία, η οποία θα επικυρώνει την νέα μορφή του κόμματος.

Το βέβαιο είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα δεν έχει καμία σχέση με αυτό που ήταν μέχρι πρότινος

http://www.parapolitika.gr/

Αυτός ήταν ο Γ. Βούλτεψης κ. Μακρή…

Ακούγοντας το χθεσινό κοινοβουλευτικό “ξεκατίνιασμα” και την προσβολή δια στόματος Ρ.Μακρή προς το πρόσωπο του μακαρίτη του Γ.Βούλτεψη αισθάνομαι -χωρίς να τρέφω την παραμικρή εκτίμηση στην κόρη του ή το απoλίθωμα της ΕΡΕ που ονομάζεται ΝΔ – την ανάγκη να πω δυό λόγια…
Ποιος ήταν λοιπόν ο Γιάννης Βούλτεψης?
Ήταν αυτός που το 1946 συνελήφθη για την αρθρογραφία του και καταδικάστηκε σε φυλάκιση πέντε ετών με τριετή εκτοπισμό στη Μακρόνησο.
Ήταν αυτός που ως συντάκτης της “Αυγής” επεδείξε ξεχωριστό δημοσιογραφικό ζήλο και κατόρθωσε να ριξει “φως” στην δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη από το παρακράτος.
Αυτός ήταν ο Γιάννης Βούλτεψης κ. Ρ. Μακρή.
Ο αγωνιστής που φυλακίστηκε για τις ιδέες και τα πιστεύω του.
Η συγκεκριμένη όμως βέβηλη συμπεριφορά, η αήθης προσβολή της μνήμης ενός νεκρού που δεν είναι και η μόνη στην ουσία αναδεικνύει τον θεσμικό κατήφορο του λαϊκισμού, της αμετροέπειας και της πολιτικής “αλητείας” που επικράτησε την τελευταία 2ετία. Οι φράσεις για “Τσολάκογλου”, για το μέτρο “ελληνικότητας” των κοινβουλευτικών εκπροσώπων, τους “πατριώτες” της δραχμής και τους άλλους, τους”δωσίλογους”, τους εκχωρούντες την εθνική μας ανεξαρτησία στην “επάρατο” Ε.Ε., φράσεις που σίγουρα δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα, περιγράφουν όμως και μάλιστα γλαφυρά την κοινοβουλευτική καθημερινότητα.
Οι πολιτικές ευθύνες είναι συγκεκριμένες για την κατάσταση αυτή.
Ωστόσο αυτό πληρώνουμε όλοι από κοινού τώρα, ανεξαρτήτως ευθυνών ,είναι ο εκτροχιασμός του δημοσίου διαλόγου, ο εκτραχηλισμός, η απρέπεια και ο “ψευτοτσαμπουκάς” των επίδοξων “Κασιδιάρηδων” εντός και κυρίως εκτός Βουλής.
Ωστόσο οι πρωτοφανείς ύβρεις που ακούστηκαν και η άνευ προηγουμένου επιχειρηματολογία της εκπροσώπου των Ανεξάρτητων Ελλήνων γεννούν τρία πραγματικά μεγάλα όσο και αμείλικτα ερωτήματα.
1ον: H μομφή της Ρ.Μακρή αναφερόταν στο “κομμουνιστικό” παρελθόν του Βούλτεψη καθώς μεταπολιτευτικά εργάστηκε στο Γραφείο Τύπου της ΝΔ. Συνιστά αδίκημα το ότι ήταν αριστερός?
2ον: Είναι δυνατόν το “εθνολαϊκό” και κομμουνιστοφοβικό όπως αποδεικνύεται κόμμα των Αν.Ελ να συνιστά συνεργατικό σχήμα για την περιώνυμη “κυβέρνηση της Αριστεράς” όπως διατείνεται ο ΣΥΡΙΖΑ?
3ον: Εκεί στην Κουμουνδούρου δεν αισθάνθηκε κάποιος την παραμικρή ευθιξία ώστε υπερασπιστεί ένα μαχητικό και αγωνιστή στην πράξη πρώην συντάκτη της “Αυγής”?
Τέλος, ένα ακόμη μεγάλο ερώτημα και αυτό απευθύνεται πρωτίστως στον Ελληνικό ΛΑΟ είναι το πως τέτοιοι άνθρωποι με πεζοδρομιακή φρασεολογία όπως η Ρ.Μακρή βρίσκονται σήμερα στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και μας εκπροσωπούν…
Τα συμπεράσμα δικά σας…

Του Μιχάλη Κορδαλή

Η ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΑΝΑ ΜΑΣ!!!

Όλο και κάτι ακούγεται για προσέγγιση Δημοκρατικής Αριστεράς (ΔΗΜΑΡ) και ΣΥΡΙΖΑ. Θ' αναρωτηθεί κανείς γιατί;; Τους έπιασε ο πόνος να σώσουν τη χώρα;;; Δηλαδή τι σημαίνει να πηγαίνει κάποιο κόμμα ή κάποια δια βίου "στελέχη" από τη μια μεριά στην άλλη. Πότε εδώ και πότε εκεί!
Δηλαδή, θα ξανασυναντηθούν οι παλιοί σύντροφοι;;; Και γιατί να μην βρεθούν ξανά;;; Μπορεί να τσακώνονται, να βρίζονται να ρίχνουν ξύλο...
Άκουσα τον Στρατούλη να λέει" "Είμαστε δημοκρατικό κόμμα και μπορεί να ακούγονται διαφορετικές απόψεις"!!! Μα το θέμα είναι ότι π.χ. στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει πανσπερμία απόψεων, θέσεων και δηλώσεων. Ο καθένας λέει ό,τι θέλει, όποτε θέλει και μετά βγαίνει ο Τσίπρας και τοποθετείται. Μα είναι δυνατόν να ρίχνουν δίχτυα κι όποιον πιάσουν;;; Υπάρχουν πολλά καίρια ζητήματα στα οποία κανείς πλέον δεν ξέρει ποια είναι η θέση τους...

Όμως δεν έχουμε καταλάβει (ή μάλλον το ξέρουμε) ποιος είναι ο εχθρός τους!
Η λεγόμενη παραδοσιακή αριστερά έχει αρχίσει να τρέμει, διότι το παιχνίδι μπορεί να χαθεί...
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα είναι μια ευκαιρία για τη χώρα ν' ανασάνει από το σφιχταγκάλιασμα όλων αυτών που χρόνια τώρα έχουν τον μονόδρομο του "ορθού λόγου", έχουν "αγωνιστικές" περγαμηνές, είναι κυνηγημένοι, αλλά και δεν έπαψαν ποτέ να έχουν στο στόχαστρο τους ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, τον Γεώργιο, τον Ανδρέα, τον Γιώργο!!!
Έχουν την πεποίθηση τώρα ότι μετά τα Μνημόνια "εξαφάνισαν" από το πολιτικό προσκήνιο εκείνους που τους ενοχλούσαν.
Κάνουν μεγάλο λάθος.
Κι όταν βλέπω τους Συριζαίους χαιρέκακα να πανηγυρίζουν για το γεγονός ότι είναι στην επικαιρότητα ως "αξιωματική αντιπολίτευση", τόσο νιώθω αμήχανος για τον κόσμο που με αγαθή προαίρεση πείθονται στα λαϊκίστικα συνθήματα του Τσίπρα και των στελεχών του.
Είναι και το ΚΚΕ που με το προπέτασμα των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ έχει αρχίσει να ζορίζεται γιατί βλέπει ότι χάνει έδαφος και φυσικά αντιλαμβάνεται ότι η ενδεχόμενη συνεργασία ή επανένωση ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ θα του δημιουργήσει πρόβλημα.
Είναι φανερό ότι πιέζουν και τις καταστάσεις για να "εισπράξουν τις ανάλογες αντιδράσεις από την πλευρά της κρατικής εξουσίας. Και ο χορός καλά κρατεί.
Πού οδηγούμαστε;;;
Τι λέει η λογική;;
Υπάρχει λογική;;
Ο Μαρξ μπορεί να έχει ακόμη λόγο στις σημερινές συνθήκες;;;
Οι Συριζαίοι κι εκείνοι της ΔΗΜΑΡ εξακολουθούν να είναι μαρξιστές;;;
Πιστεύουν ότι ακόμη ενεργούν στη βάση της κατηγορικής εντολής του Μαρξ;;;
Εξακολουθούν να πιστεύουν ότι τα ζωτικά προβλήματα για την απελευθέρωση και την επιβίωση της Ευρώπης (ο Τσίπρας στην Αμερική έδειξε ότι ενδιαφέρεται όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη...),μπορούν να λυθούν μόνον εφόσον καταργηθεί ο καπιταλισμός;;

Ν.ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ
http://nikoslagadinos.blogspot.gr

Τρολιές και άλλες "αρκουδιές"

Ότι η οικογένεια Παπανδρέου είναι στο στόχαστρο είναι γνωστό και παλαιό. Αλλά το πράγμα έχει παραγίνει. Ο κάθε πικραμένος δημοσιογράφος, αν δεν έχει κανένα θέμα να δώσει, "στήνει" ένα μικρό ή μεγάλο δημοσίευμα για κάποιον Παπανδρέου, κατά προτίμηση τον Γιώργο. Σήμερα ήταν η σειρά της "Ελευθεροτυπίας" να αναφερθεί στον πρώην πρωθυπουργό με ένα "παραπολιτικό" που περιγράφει ένα περιστατικό που ουδέποτε συνέβη.

Το "παραπολιτικό" αφορά στην παρουσία του Γιώργου Παπανδρέου στην Τουρκία και σύμφωνα με την περιγραφή, καθώς ο πρώην πρωθυπουργός περνούσε από τη γνωστή πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης βρέθηκε κάποιος ο οποίος του φώναξε "εσύ εδώ κρύβεσαι"; Πέρα από το γεγονός
ότι ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είναι από αυτούς που κρύβονται (άλλοι είναι οι πρώην πρωθυπουργοί που επιδίδονται σε αυτό το άθλημα) τέτοιο περιστατικό ουδέποτε συνέβη. Οι συνεργάτες του κ. Παπανδρέου που ήταν παρόντες διαψεύδουν κατηγορηματικά ότι συνέβη κάτι τέτοιο.
Βέβαια ο συγγραφέας ενός ψευδούς περιστατικού, που θέλει να λέγεται δημοσιογράφος, δεν ήταν παρών στην πλατεία Ταξίμ καμία από τις μέρες που βρισκόταν ο Γιώργος στην Πόλη, ωστόσο αυτό δεν τον εμπόδισε να γράψει κάτι που γέννησε η φαντασία του.

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που λέγονται ή μεταδίδονται ανακρίβειες, οι οποίες προέρχονται, πρωτίστως, από τον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ. Πριν από λίγους μήνες εφημερίδες, ιστοσελίδες, μπλογκς, ραδιόφωνα και τηλεοράσεις έγραφαν ή μετέδιδαν ότι ο Γιώργος Παπανδρέου εκδιώχθηκε από ταβέρνα του Βερολίνου, όπου είχε πάει να φάει, όταν βρισκόταν στη γερμανική πρωτεύουσα, από Έλληνες φοιτητές. Όπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια, οι πέντε φοιτητές, όλοι μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο δεν τον έδιωξαν αλλά ούτε μέσα στην ταβέρνα δεν τόλμησαν να μπουν και φώναξαν κάποια συνθήματα έξω από την ταβέρνα. Και όταν τους κάλεσε ο Γιώργος να πάνε να συζητήσουν, τα παλληκάρια, τα επαναστατημένα, του ΣΥΡΙΖΑ τράπηκαν
σε φυγή.
Τι είχε συμβεί; Μια Ελληνίδα που μένει στο Βερολίνο, στέλεχος και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, η Τριαναταφυλλιά, πήρε στη σειρά τα μέσα ενημέρωσης στην Ελλάδα και έδωσε την "είδηση", ψευδέστατη εξ ολοκλήρου. Βγήκε πρωί πρωί στο ραδιόφωνο του ALPHA, ο οποίος την έχρισε και ανταποκρίτριά του στη γερμανική πρωτεύουσα και αράδιασε το ένα ψέμα πίσω από το άλλο. Αυτό ήταν. Ενεργοποιήθηκε ο μηχανισμός του Τσίπρα στα ΜΜΕ (έχει σε όλα δικούς του δημοσιογράφους) και όλα σχεδόν τα μέσα ενημέρωσης αναπαρήγαγαν το ψέμα της Τραιανταφυλλιάς, η οποία, δασκαλεμένη προφανώς, βγήκε και το είπε πρωί-πρωί για να το πει πρώτη. Και όλα τα χαϊβάνια έτρεξαν πίσω από την "είδησή" της, άλλος σκοπίμως και άλλος αντιγράφοντας για να μη θεωρηθεί ότι υστερεί σε πληροφόρηση.

Το πως γίνεται η ενημέρωση των Ελλήνων, ειδικά τα τελευταία χρόνια, είναι ένα τεράστιο ζήτημα.
Ένα παράδειγμα που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και είναι πέρα για πέρα πραγματικό. Στις 11 Ιανουαρίου 2013 το μπλογκ "tokoulouri.com", που ειδικεύεται στις πλάκες, αναρτά ένα κατά φαντασίαν ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο Άραβες επενδυτές κάνουν μεγάλη επένδυση στην Ελλάδα για την κατασκευή ενός υπερσύγχρονου χιονοδρομικού κέντρου στη Γκιώνα.
Το... ενδιαφέρον των Αράβων ανακάλυψε στη συνέχεια (προφανώς διαβάζοντας το κατά φαντασίαν ρεπορτάζ) η τηλεόραση του ΑΝΤ1 και έκανε ολόκληρο ρεπορτάζ στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων φιλοξενώντας μάλιστα και δηλώσεις δύο δημάρχων της περιοχής, οι οποίοι έλεγαν πως αν γίνει τέτοια επένδυση θα είναι πολύ καλό για την περιοχή. Οι δημοσιογράφοι του καναλιού, πάντως, δεν διάβασαν ολόκληρο το ρεπορτάζ του "κουλουριού". Αν το είχαν διαβάσει
θα σταματούσαν στην αναφορά της εμπλοκής του ονόματος του Θωμά Τσάκα. Εκτός κι αν το διάβασαν και δεν κατάλαβαν ότι επρόκειτο για "μούφα".
Το διαδίκτυο δεν έχασε την ευκαιρία και "έκραξε" το κανάλι χαρακτηρίζοντας το ρεπορταζ του "Επική τρολιά του ΑΝΤ1".

http://www.i-reportergr.com

Παρέμβαση – Μήνυμα Γιάννη Ραγκούση στη πρωτοβουλία της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου

Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι,

χαιρετίζω τη σημερινή πρωτοβουλία της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου να παρουσιάσει αυτή την εξαιρετική ενημερωτική καμπάνια για την υπεράσπιση της άποψης που προβλέπει τα παιδιά των μεταναστών, που ζουν νόμιμα και μόνιμα στην Ελλάδα να αποκτούν την ελληνική ιθαγένεια με τη γέννησή τους.

Στον εθνικά υπεύθυνο αγώνα μας απέναντι στη ποικιλόχρωμη ακροδεξιά αντεπίθεση, η Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου έχει δώσει και δίνει και πάλι σήμερα ένα ηχηρό “παρών”. Δεν είναι τυχαίο. Έξω από κομματικές στοιχίσεις αλλά με αταλάντευτη επιμονή, είναι ο παλαιότερος στη χώρα μας κοινωνικός φορέας που μάχεται για την προώθηση και προστασία των δικαιωμάτων των ανθρώπων που ζουν στην Ελλάδα. Όλων των ανθρώπων, Ελλήνων και μεταναστών.

Το δικαίωμα της ιθαγένειας για τα παιδιά των νομίμων μεταναστών όπως όλοι γνωρίζετε, το προσέφερε με πλήρη συνείδηση της ιστορικής εθνικής της ευθύνης η πλειοψηφία των προοδευτικών δυνάμεων της Βουλής των Ελλήνων, υπερψηφίζοντας τον ν. 3838/2010.

Το νόμο αυτό, οι εχθροί του καθιέρωσαν να αποκαλείται “νόμος Ραγκούση”. Αυτό είναι τίτλος μεγάλης τιμής για μένα και όλοι όσοι δουλέψαμε σκληρά, για να πάρει σάρκα και οστά η ιστορική αυτή νομοθετική πρωτοβουλία, είμαστε βαθειά υπερήφανοι γι' αυτή.

Μια πρωτοβουλία κατά τη γνώμη μου αντάξια του δημοκρατικού μας πολιτεύματος και του ανθρωπισμού που διαπνέει το Σύνταγμά μας.

Ένας νόμος που έδωσε ελπίδα στους ανθρώπους που στέριωσαν στη χώρα μας και κυρίως στα παιδιά τους, εδραιώνοντας έτσι την προοπτική για κοινή προκοπή και, για τους ίδιους τους Έλληνες πολίτες, πάνω απ' όλα, κοινωνική συνοχή και ασφάλεια.

Πρόκειται για ένα πλαίσιο κανόνων που επέβαλε επιτέλους τάξη και διαφάνεια στο εθνικά ευαίσθητο πεδίο της χορήγησης της Ελληνικής ιθαγένειας, που, καλυμμένοι πίσω από πατριωτικά προσχήματα και υποτιμητικές διαδικασίες, λυμαίνονταν μέχρι τότε ανενόχλητοι διάφοροι πολιτικοί παράγοντες, προς εξυπηρέτηση ημετέρων ή της μικροπολιτικής τους.

Αυτό κάναμε με το Ν.3838. Ένα βήμα για τη σφυρηλάτηση μίας σύγχρονης, ασφαλούς πολιτικής κοινότητας, που δε θεμελιώνεται απλώς στη αυτάρεσκη θύμηση της καταγωγής, αλλά στο κοινό πεπρωμένο όλων των ανθρώπων που έχουν στεριώσει στη χώρα μας. Αυτό είναι έθνος. Τα άλλα είναι ακροδεξιά λιπάσματα.

Και όμως ο νόμος αυτός πολεμήθηκε λυσσαλέα όσο κανένας άλλος, στη μεταπολιτευτική μας ιστορία από τις δυνάμεις της συντήρησης, του αυταρχισμού και της εθνικιστικής μικρόνοιας, από όλους αυτούς που είχαν καταντήσει την απονομή της ελληνικής Ιθαγένειας ένα ακόμη ρουσφέτι.

Απίθανα συκοφαντικά ψεύδη και τερατώδεις κινδυνολογίες επιστρατεύτηκαν από τον σημερινό πρωθυπουργό κ. Α. Σαμαρά, αρχηγό της αντιπολίτευσης τότε, και την παράταξή του, σε πλήρη συντονισμό με τους εγχώριους νεόκοπους εκπροσώπους του νεοναζισμού. Εκατομμύρια τάχα “λαθρομετανάστες” θα συνέρρεαν στη χώρα μας για να “ελληνοποιηθούν” με διαδικασίες εξπρές και να αλλοιώσουν την εθνική μας ταυτότητα, ενώ κάθε διάταξη του νόμου υπογράμμιζε ρητώς ότι εφαρμόζεται μόνον σε όσους μετανάστες διαμένουν νόμιμα και μόνιμα στη χώρα.

Τα στατιστικά στοιχεία της ίδιας της ΕΛ.ΑΣ. αποδεικνύουν πανηγυρικά πώς ήδη τη χρονιά που ψηφίστηκε ο νόμος, οι παράνομες είσοδοι στη χώρα αντί να αυξηθούν, όπως ήθελε το φοβικό σενάριο Σαμαρά, μειώθηκαν περισσότερο από το ένα τρίτο και ακόμη και σήμερα δεν έχουν επανέλθει στο αρχικό τους ύψος.

Χρειάζεται όμως καλύτερη απόδειξη από τα αποτελέσματα της επιχείρησης “Ξένιος Ζευς”; Οι αστυνομικές επιχειρήσεις οδήγησαν μέχρι σήμερα σε 73.000 προσαγωγές για να αποδειχθεί ότι μόλις οι 4.300 από αυτούς δεν είχαν νόμιμα έγγραφα. 4.300 μετανάστες χωρίς χαρτιά, που προφανώς έρχονταν στην Ελλάδα και πριν το 2010.

Πού είναι λοιπόν τα στίφη των “λαθραίων” ισλαμιστών των κ.κ. Σαμαρά και Μιχαλολιάκου, που ο τρισκατάρατος νόμος-μαγνήτης προσέλκυσε ;

Γι' αυτό και είναι θλιβερό να βλέπεις τις φοβικές ιδεοληψίες περί δήθεν κινδύνων για την εθνική μας καθαρότητα, να προωθούν την άποψη ότι τα παιδιά που γεννιούνται εδώ δεν πρέπει πριν τα 18 τους χρόνια να αποκτούν την ελληνική Ιθαγένεια.

Πόσο εθνικά υπεύθυνο είναι άραγε να στερείς την ελπίδα για το αύριο από χιλιάδες παιδιά που γεννήθηκαν εδώ και, μέσα από μύριες δυσκολίες, μεγάλωσαν μέσα στα σχολειά μας, συχνότατα αριστεύοντας, χωρίς να γνωρίσουν άλλη πατρίδα;

Πόσο σοβαρό και συνετό είναι να αρνούμαστε την ελληνική ιθαγένεια σε ένα παιδί που γεννήθηκε και πήγε σχολείο εδώ, φοβούμενοι μήπως τον καταστήσουμε μη συνειδητό έλληνα, όταν στο Ν.3838 υπάρχει διάταξη με την οποία μπορεί ένα παιδί να αποποιηθεί την ελληνική Ιθαγένεια στα 18 του χρόνια, διαφωνώντας έτσι με τους γονείς του οι οποίοι την αιτήθηκαν με τη γέννησή του;

Πόσο εθνικά και κοινωνικά παραδεκτό είναι, να παραδίδεις αυτά τα παιδιά ομήρους στη Χρυσή Αυγή για τα 18 πρώτα χρόνια της ζωής τους;

Πρέπει να το πούμε ξεκάθαρα: γι’ αυτά τα παιδιά Ιθαγένεια στα 18, είναι σενάριο ακροδεξιό.

ΚΑΡΧΙΜΑΚΗΣ:H ΚΑΤΑ ΣΑΜΑΡΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΠΕΡΝΑ ΣΤΑ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ.

Ένας προσεκτικός παρατηρητής πολύ εύκολα μπορεί να διαπιστώσει πως όσοι πίστεψαν στην φενάκη πως ο Αντώνης Σαμαράς δεν αποτελούσε μόνο την ελπίδα για τη χώρα, αλλά θα ήταν και ο πολιτικός που μέσα από την πραγματική ρήξη θα πυροδοτούσε την αναγέννηση του τόπου, πολύ γρήγορα κατάλαβαν πως πίσω από την επικοινωνιακή αυτή φούσκα δεν βρισκόταν η ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδος ούτε η πολυπόθητη ανάπτυξη αλλά τα εκλογικά οφέλη και η επιδίωξη του Α. Σαμαρά να καταλάβει τον πρωθυπουργικό θώκο και μόνο.

ΠΑΡΕΜΕΙΝΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Οι έχοντες μνήμη θα θυμηθούν την 23η Ιουνίου του 2011 που ο Αντώνης Σαμαράς συμμετέχοντας στη Σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, μετά τις συναντήσεις με τη Μέρκελ δήλωνε: “Διαφωνούμε με το μίγμα πολιτικής, που έχει ήδη οδηγήσει σε βαθιά και παρατεταμένη ύφεση, που έχει παραλύσει την Οικονομία κι έχει ακυρώσει το πρόγραμμα εξυγίανσης. Καθώς όλα τα αποτελέσματά του βρίσκονται πια πολύ μακριά από τους στόχους. Οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί άκουσαν τις απόψεις μας.

Τους εξηγήσαμε ότι δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε το λάθος. Επέμεινα ότι ευθύνη δεν είναι να αποδεχόμαστε το λάθος, αλλά να το επανορθώσουμε. Κι αυτή είναι η υπέρτατη πολιτική ευθύνη και απέναντι στην Ελλάδα και απέναντι στην Ευρώπη. Γιατί δεν κρίνεται μόνο η τύχη της Ελλάδας… Ακούστηκαν διαφορετικές προσεγγίσεις.

Παρέμεινα στην άποψη μου ως το τέλος“. ΚΑΙ Η ΔΙΠΛΗ ΓΛΩΣΣΑ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ ΝΑ ΤΗΡΗΣΕΙ ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΤΗΣ Ο ίδιος άνθρωπος στις 9 Οκτωβρίου 2012 υποδεχόμενος την Άνγκελα Μέρκελ στο Μέγαρο Μαξίμου τονίζει: “Είχα την ευκαιρία να πω στην Καγκελάριο ότι η Ελλάδα είναι αποφασισμένη να τηρήσει τις υποχρεώσεις της και να ξεπεράσει την κρίση.

Βασική προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να βγει από την ύφεση και από την ανεργία που πραγματικά παραλύει την οικονομία της. Και αυτό με τη σειρά του προϋποθέτει ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ και θα εφαρμόσει τις διαρθρωτικές αλλαγές που από καιρό έπρεπε να είχαν γίνει πραγματικότητα. Όπως επίσης και τη δημοσιονομική προσαρμογή που είναι δική μας προτεραιότητα, δεν είναι μόνο υποχρέωση από τη σύμβαση που έχουμε υπογράψει”.

ΜΗΝ ΑΚΟΥΩ ΤΩΡΑ ΠΕΡΙ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ ΚΑΙ ΔΕΣΜΕΥΣΕΩΝ ΤΑΠΕΙΝΩΤΙΚΗ ΥΠΟΓΡΑΦΗ ΕΓΩ ΔΕΝ ΒΑΖΩ Είναι ο πολιτικός που τον Φεβρουάριο του 2011, δήλωνε μετ επιτάσεως πως όχι μόνο απορρίπτει το Μνημόνιο 1 αλλά και θα καταψηφίσει το «κατά πολύ χειρότερο Μνημόνιο 2 επιρρίπτοντας τεράστιες ευθύνες στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ασκώντας προσωπική κριτική κατά κ. Παπανδρέου, ο ανυποχώρητος ηγέτης που έλεγε, «Μην ακούω τώρα περι υπογραφών και δεσμεύσεων.

Ταπεινωτική υπογραφή εγώ δεν βάζω» και λίγο αργότερα έβαζε φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του σε τέσσερις «ενυπόγραφες επιστολές» σε ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ και Eurogroup λέγοντας το μεγάλο «ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ». Ναι στο Μνημόνιο, ΝΑΙ στην αύξηση των Φόρων, ΝΑΙ στα Χαράτσια, ΝΑΙ στις περικοπές στους Μισθούς των ..εύκολων στόχων, ΝΑΙ στη μείωση των Συντάξεων και την εξάλειψη των παροχών στην Υγεία. ΝΑΙ στις απολύσεις 150.000 Δημοσίων Υπαλλήλων, «ΝΑΙ» στις απαιτήσεις της ΤΡΟΙΚΑ και των Δανειστών μας.

Ο ίδιος άνθρωπος που σε όλους τους τόνους διατυμπάνιζε με πάθος και οργή στο «Ζάππειο 2», στις 12 Μαΐου 2011, και κατηγορούσε, εμμέσως πλην σαφώς, την Κυβέρνηση Παπανδρέου, για το αδίκημα της Εσχάτης προδοσίας: «…Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επεδίωξε τότε, ότι άλλες χώρες προσπάθησαν να αποφύγουν και δεν διαπραγματεύθηκε τίποτε…» και τελικά έγινε ο κατεξοχήν υπέρμαχός του στέλνοντας τα φληναφήματα των «Ζαππείων» 1, 2, 3 στον κάδο ανακύκλωσης με την «διαπραγμάτευση», «επαναδιαπραγμάτευση» ή έστω «τροποποίηση» του Μνημονίου να περνά στα ανέκδοτα της πολιτικής ιστορίας του τόπου.

ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΕΠΕΣΑΝ

Ο κ. Σαμαράς δεν μεταλλάχτηκε.

Απλά άλλαξε προσωπείο. Οι μάσκες έπεσαν και οι πραγματικές προθέσεις του Αντώνη Σαμαρά έχουν φανερωθεί. Η επί διετίας υποκριτική στάση του με το να υψώνει αντιμνημονιακό μπαϊράκι, διαφωνώντας δήθεν με την κυβέρνηση, αποδείχθηκε με τον πιο τρανό τρόπο ότι ήταν απλά για λαϊκή κατανάλωση ξεχνώντας πως η πιο ζωτική για την πολιτική επιβίωση ιδιότητα είναι η ικανότητα να λες όχι όταν χρειάζεται.

Του Μιχάλη Καρχιμάκη

ΣΑΧΙΝΙΔΗΣ: ΤΗ ΔΙΕΤΙΑ 2010-2011 ΕΓΙΝΕ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Αξίζει πραγματικά να διαβαστεί η σημερινή ομιλία του Φίλιππου Σαχινίδη στην Βουλή για την κύρωση του απολογισμού και ισολογισμού του κράτους για το 2011. Λέει μεταξύ άλλων για το 2011:
… Το 2011 η Ευρώπη χρειάστηκε να ανατρέψει πολλές παγιωμένες αντιλήψεις όπως για παράδειγμα το ερώτημα για τη σκοπιμότητα παρέμβασης της ΕΚΤ στις δευτερογενείς αγορές προκειμένου να αποτρέψει κερδοσκοπικές επιθέσεις. Απόφαση που λήφθηκε κάτω από την κρισιμότητα των συνθηκών αλλά και τη συνεχή διαπραγματευτική πίεση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, συναντώντας όμως φοβερές αντιδράσεις που οδήγησαν σε παραιτήσεις κεντροτραπεζιτών όπως ο κ. Σταρκ και ο κ. Βεμπερ.

Οι καθυστερήσεις όμως στην λήψη αποφάσεων είχαν ως αποτέλεσμα πολλές από τις αποφάσεις παρά το γεγονός ότι συνιστούσαν ρήξη με το παρελθόν να αντιμετωπίζονται από τις αγορές ως ανεπαρκείς η αναποτελεσματικές και να καθιστούν αναγκαία την λήψη νέων αποφάσεων προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι θεσμικές ελλείψεις.

… Εξίσου αρνητικά επέδρασε η διαρκής αβεβαιότητα που κυριαρχούσε αναφορικά με τις προοπτικές της χώρας. Η αβεβαιότητα αυτή τροφοδοτήθηκε και από την κοινωνική ένταση αλλά και την έλλειψη πολιτικής συναίνεσης –συναίνεση που υπήρχε σε όλες τις άλλες χώρες που μπήκαν στο πρόγραμμα- από το σύνολο των κομμάτων ακόμη και από τη ΝΔ. Η τελευταία επένδυσε σε μια στρατηγική αμφισβήτησης των επιλογών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ προκειμένου η ίδια να γίνει αποδέκτης των πολιτικών διαρροών που κατέγραφε το ΠΑΣΟΚ.

Στρατηγική που τελικά όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαϊου 2012 δεν απέδωσε και κατέστησε αναγκαία την προσφυγή σε δεύτερο γύρο εκλογών. Τελικά, μετά τις εκλογές η Ν.Δ υιοθέτησε πλήρως την στρατηγική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.

Αποτέλεσμα; Η χώρα έχασε πολύτιμο χρόνο. Τουλάχιστον ένα χρόνο. Με στοιχειώδη πολιτική συναίνεση η Ελλάδα σήμερα θα μπορούσε να είχε περάσει τον κάβο. Τα θετικά σημάδια που βλέπουμε σήμερα, με την αποκλιμάκωση των spreads και την επιστροφή των καταθέσεων, θα μπορούσαμε να τα έχουμε ένα χρόνο πριν. Η πολιτική ωριμότητα σήμερα είναι παρούσα. Το 2011 έλειπε από τα έδρανα της αντιπολίτευσης. Και τροφοδότησε την αβεβαιότητα.

…Η ιστορική συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου συνάντησε καθολική σχεδόν πολιτική απόρριψη στην Ελλάδα. Όλοι θυμόμαστε τα θλιβερά γεγονότα στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου. Όλοι θυμόμαστε πως ξαφνικά μετά την πρόταση για δημοψήφισμα, πολλές πολιτικές δυνάμεις στήριξαν τη Συμφωνία των Βρυξελλών που πριν λίγα μόλις 24ωρα απέρριπταν. Και όλοι θυμόμαστε την απόφαση του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου μετά από συνεννόηση με τους αρχηγούς της ΝΔ και του ΛΑΟΣ για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας η οποία θα διασφάλιζε την απρόσκοπτη εφαρμογή των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου. Θα διασφάλιζε την συνέχιση της εθνικής προσπάθειας.

… Το 2011, συμπληρώθηκε μια διετία χωρίς προηγούμενο. Μία διετία που σταμάτησε στο παρά ένα την κατάρρευση της Ελλάδας. Μία διετία που άλλαξε τον τρόπο διακυβέρνησης στη χώρα. Στα τέλη του 2011 το κράτος ξόδευε πολύ λιγότερα σε σχέση με το 2009. Και στα τέλη του 2011 το δημόσιο είχε πολύ λιγότερους υπαλλήλους πάσης φύσεως σε σχέση με το 2009. Αναφέρω ένα από τα βασικότερα κεκτημένα αυτής της διετίας. Περιγράφεται στην Εισηγητική Έκθεση του Προϋπολογισμού του 2013 που ψηφίσαμε τον περασμένο Νοέμβριο. Διαβάζω: «Το 2011, δεύτερο έτος εφαρμογής του Προγράμματος Οικονομικής Πολιτικής, επιτεύχθηκε μείωση του ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης κατά 1,3 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, ενώ συνολικά την περίοδο 2009-2011 η μείωση ήταν 6,2 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ (από 15,6% το 2009 σε 9,4% το 2011). Αυτή η μείωση είναι η μεγαλύτερη που έχει σημειωθεί από κράτος-μέλος της Ευρωζώνης».

Από πότε είχαν να γίνουν αυτά; Από πάντα! Αντί για αυτό είχαμε 40 χρόνια δημοσιονομικών αποκλίσεων που στις εκλογές γινόταν τερτίπια όπως συνέβη και το 2009. Γιατί η πείρα δείχνει ότι όλα αυτά τα χρόνια στο τέλος μιας κυβερνητικής θητείας το κράτος ξόδευε περισσότερα και είχε περισσότερους υπαλλήλους σε σχέση με την αρχή. Έτσι προχωρούσε η χώρα. Έτσι χάθηκε το μέτρο. Η διετία 2010-2011 άλλαξε το παράδειγμα διακυβέρνησης της χώρας. Με πόνο. Με πρωτοφανείς θυσίες. Αλλά το άλλαξε. Προς το καλύτερο. Προς το αυτονόητο. Η διετία 2010-2011 λοιπόν δεν ήταν το πρόβλημα, όπως θέλουν ακόμα και σήμερα να παραπληροφορούν κάποιοι. Η διετία 2010-2011 ήταν η αρχή της λύσης του προβλήματος της χώρας. Και τα κεκτημένα αυτής της διετίας μας επιτρέπουν σήμερα να πατάμε πιο σίγουρα στα πόδια μας. Γιατί ο δρόμος ακόμα είναι δύσκολος και ανηφορικός.

ΟΛΗ Η ΟΜΙΛΙΑ:

Η συζήτηση για τον Ισολογισμό Απολογισμό του Έτους 2011 έχει μια ιδιαίτερη σημασία καθώς μας δίνεται η ευκαιρία να αξιολογήσουμε την πρόοδο που σημειώθηκε στην μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος αλλά και τις σημαντικές αποφάσεις των διεθνών θεσμών που οδήγησαν στην μείωση του χρέους και στην διασφάλιση ενός δεύτερου προγράμματος.

Την χρονιά αυτή η επέκταση της ελληνικής κρίσης και σε άλλες χώρες του νότου μέλη της ευρωζώνης ανέδειξαν τις θεσμικές αδυναμίες στο πλαίσιο λειτουργίας της Ευρωζώνης.

Αδυναμίες που ήταν γνωστές από τη δημόσια συζήτηση που είχε διεξαχθεί πριν την σύνταξη του καταστατικού χάρτη της λειτουργίας της ευρωζώνης δηλαδή της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Οι οποίες όμως αγνοήθηκαν από τις πολιτικές ηγεσίες των χωρών της Ευρώπης εκείνης της περιόδου καθώς κυριαρχούσαν συντηρητικές πολιτικές δυνάμεις. Αλλά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα υποχωρούσαν απέναντι στις κυρίαρχες τότε αντιλήψεις για το ρόλο των αγορών.

Έτσι, όταν η κρίση που ξέσπασε στις ΗΠΑ πέρασε στην Ευρώπη γρήγορα αναδείχτηκε το ευάλωτο θεσμικό πλαίσιο της ευρωζώνης.

Για παράδειγμα αποδείχτηκε ότι οι τράπεζες είναι ευάλωτες στις κρίσεις δημόσιου χρέους αφού μέρος του χαρτοφυλακίου τους είναι τοποθετημένο σε δημόσιους τίτλους της χώρας στην οποία δραστηριοποιούνται.

Από την άλλη πλευρά τα κράτη είναι και αυτά ευάλωτα στην κρίση του τραπεζικού συστήματος αφού προ του κινδύνου κατάρρευσης του σπεύδουν να διασώσουν τράπεζες που κινδυνεύουν με αποτέλεσμα τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό.

Η αλληλεπίδραση μεταξύ χρέους και τραπεζών δεν θα δημιουργούσε πρόβλημα αν η κεντρική τράπεζα λειτουργούσε ως ύστατος δανειστής αλλά αυτό απαγορεύεται από τον καταστατικό Χάρτη της ΕΚΤ.

Έτσι, το 2011 η Ευρώπη χρειάστηκε να ανατρέψει πολλές παγιωμένες αντιλήψεις όπως για παράδειγμα το ερώτημα για τη σκοπιμότητα παρέμβασης της ΕΚΤ στις δευτερογενείς αγορές προκειμένου να αποτρέψει κερδοσκοπικές επιθέσεις.

Απόφαση που λήφθηκε κάτω από την κρισιμότητα των συνθηκών αλλά και τη συνεχή διαπραγματευτική πίεση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, συναντώντας όμως φοβερές αντιδράσεις που οδήγησαν σε παραιτήσεις κεντροτραπεζιτών όπως ο κ. Σταρκ και ο κ. Βεμπερ.

Οι καθυστερήσεις όμως στην λήψη αποφάσεων είχαν ως αποτέλεσμα πολλές από τις αποφάσεις παρά το γεγονός ότι συνιστούσαν ρήξη με το παρελθόν να αντιμετωπίζονται από τις αγορές ως ανεπαρκείς η αναποτελεσματικές και να καθιστούν αναγκαία την λήψη νέων αποφάσεων προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι θεσμικές ελλείψεις.

Έτσι, πραγματοποιήθηκαν σημαντικές αλλαγές σε ευρωπαϊκό επίπεδο που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο και στην πορεία υλοποίησης του ελληνικού προγράμματος οικονομικής πολιτικής.

Κατά τη διάρκεια της χρονιάς αυτής έγινε εμφανές ότι προβλέψεις του προγράμματος οικονομικής πολιτικής σε ότι αφορά τα μεγέθη της ύφεσης και της ανεργίας δεν επιβεβαιώθηκαν.

Μεταξύ των παραγόντων που οδήγησαν στην επιδείνωση της ύφεσης έναντι των προβλέψεων υπήρξαν η ταχεία δημοσιονομική προσαρμογή αλλά και η υψηλή αβεβαιότητα που υπήρχε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς.

Όσοι εναντιώθηκαν στο πρόγραμμα αυτό και συμπεριλαμβάνω σε αυτούς όχι μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ που ακόμη και σήμερα εναντιώνεται αλλά και την ΝΔ πριν τις εκλογές λέγοντας ότι είναι βαθύτατα υφεσιακό παρέβλεπαν σκόπιμα ότι μια πιο ήπια δημοσιονομική προσαρμογή προϋπέθετε μεγαλύτερη χρηματοδοτική συνεισφορά από την πλευρά των θεσμικών δανειστών κάτι που οι δανειστές δεν ήταν καθόλου διατεθειμένοι να συζητήσουν. Άρα το πρόβλημα δεν ήταν αν οι πολλαπλασιαστές ήταν σωστοί αλλά πόσα χρήματα βάλανε οι δανειστές στο τραπέζι.

Και αυτό προέκυψε ως συμπέρασμα και από τις συζητήσεις μετά τις εκλογές όποτε η νεοεκλεγείσα Κυβέρνηση Εθνικής Ανάγκης του κ. Σαμαρά έθεσε θέμα επαναδιαπραγμάτευσης διάρκειας και περιεχομένου προγράμματος.

Στο τέλος αποφασίστηκε ότι οι Ευρωπαίοι δεν θα δώσουν άλλα χρήματα στην Ελλάδα. Υποχρέωσαν μάλιστα την χώρα να υιοθετήσει ένα ιδιαίτερα εμπροσθοβαρές πρόγραμμα για το 2013 γεγονός που ενισχύει τις υφεσιακές συνθήκες.

Να υπενθυμίσω ότι πριν δημιουργηθεί ο μηχανισμός στον οποίο προσέφυγε η χώρα υπήρχαν αντιλήψεις ότι η Ευρώπη πρέπει να αφήσει την Ελλάδα να χρεοκοπήσει για να παραδειγματιστούν οι υπόλοιπες χώρες του Μεσογειακού Νότου.

Αλλά ακόμη και όταν πάρθηκε η απόφαση για την δημιουργία του μηχανισμού κυριάρχησε μια τιμωρητική λογική στα επιτόκια με τα οποία δανειζόταν το Ελληνικό Δημόσιο.

Το γεγονός αυτό αναδεικνύει τις αντιφάσεις που υπήρχαν στο εσωτερικό της ευρωζώνης.

Από την μια πλευρά αναγνώριζαν τους κινδύνους από μια κατάρρευση της Ελλάδας και στήριζαν την χώρα.

Από την άλλη με μια καλβινιστική λογική ανέβαζαν το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους σε τιμωρητικό επίπεδο δυσκολεύοντας την δημοσιονομική προσαρμογή και βάθαιναν η ύφεση.

Εξίσου αρνητικά επέδρασε η διαρκής αβεβαιότητα που κυριαρχούσε αναφορικά με τις προοπτικές της χώρας. Η αβεβαιότητα αυτή τροφοδοτήθηκε και από την κοινωνική ένταση αλλά και την έλλειψη πολιτικής συναίνεσης –συναίνεση που υπήρχε σε όλες τις άλλες χώρες που μπήκαν στο πρόγραμμα- από το σύνολο των κομμάτων ακόμη και από τη ΝΔ. Η τελευταία επένδυσε σε μια στρατηγική αμφισβήτησης των επιλογών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ προκειμένου η ίδια να γίνει αποδέκτης των πολιτικών διαρροών που κατέγραφε το ΠΑΣΟΚ.

Στρατηγική που τελικά όπως φάνηκε από το αποτέλεσμα των εκλογών του Μαϊου 2012 δεν απέδωσε και κατέστησε αναγκαία την προσφυγή σε δεύτερο γύρο εκλογών. Τελικά, μετά τις εκλογές η Ν.Δ υιοθέτησε πλήρως την στρατηγική των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ.

Αποτέλεσμα; Η χώρα έχασε πολύτιμο χρόνο. Τουλάχιστον ένα χρόνο.

Με στοιχειώδη πολιτική συναίνεση η Ελλάδα σήμερα θα μπορούσε να είχε περάσει τον κάβο.
Τα θετικά σημάδια που βλέπουμε σήμερα, με την αποκλιμάκωση των spreads και την επιστροφή των καταθέσεων, θα μπορούσαμε να τα έχουμε ένα χρόνο πριν.

Η πολιτική ωριμότητα σήμερα είναι παρούσα. Το 2011 έλειπε από τα έδρανα της αντιπολίτευσης.

Και τροφοδότησε την αβεβαιότητα.

Η αβεβαιότητα αυτή επηρέασε αρνητικά την ψυχολογία και τις επιλογές των επενδυτών, των καταναλωτών αλλά και των καταθετών οι οποίοι μαζικά έσπευδαν να αποσύρουν τις καταθέσεις του από το τραπεζικό σύστημα.

Το τελευταίο μπορούσε να καλύπτει τις ανάγκες του σε ρευστότητα μόνο χάρη στην πρόσβαση του στην ΕΚΤ αρχικά και στο μηχανισμό ELA αργότερα.
Επομένως, οι υφεσιακές συνέπειες της δημοσιονομικής προσαρμογής πολλαπλασιάστηκαν τόσο από την ταχεία δημοσιονομική προσαρμογή και υψηλή αβεβαιότητα της περιόδου όσο και από την βίαιη πιστωτική συρρίκνωση.

Το συνδυαστικό αποτέλεσμα αυτών των παραγόντων οδήγησε σε βαθύτερη ύφεση και αύξηση της ανεργίας με αποτέλεσμα οι δημοσιονομικοί στόχοι να μην επιτυγχάνονται.

Οι αποκλίσεις ήταν ιδιαίτερα σημαντικές, γεγονός που κατάστησε αναγκαία την λήψη πρόσθετων δημοσιονομικών παρεμβάσεων για να αντιμετωπιστούν, γεγονός που τροφοδοτούσε εκ νέου την ύφεση.

Εξίσου αρνητικά ως προς την δυνατότητα του προγράμματος να δώσει λύση στο πρόβλημα της χώρας επέδρασε η απόφαση του κ. Σαρκοζί και της κ. Μέρκελ στις 18 Οκτωβρίου του 2010 στη Ντωβίλ να δημιουργηθεί ένας μόνιμος μηχανισμός επίλυσης κρίσεων που θα επιτρέπει την αναδιάρθρωση του χρέους χωρών.

Η απόφαση δημιούργησε ερωτηματικά ως προς την βιωσιμότητα του χρέους και έθεσε υπό αμφισβήτηση την κεντρική θεώρηση του πρώτου προγράμματος το οποίο προσέγγιζε το ελληνικό πρόβλημα ως πρόβλημα ρευστότητας και όχι βιωσιμότητας.

Η πρόβλεψη ότι η πρόσβαση στο μηχανισμό θα προϋπέθετε μια αξιολόγηση της βιωσιμότητας του χρέους οδήγησε σε αλλαγή της στάσης των επενδυτών ως προς το χρέος χωρών και ιδιαίτερα χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου.

Ειδικότερα, στην Ελλάδα αμέσως μετά την λήψη της απόφασης αυτής παρατηρήθηκε η αναστροφή της καθοδικής πορείας του σπρεντ των ελληνικών ομολόγων από τα γερμανικά ομόλογα.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, βασιζόμενη στη μέχρι τότε επιτυχή εφαρμογή του Προγράμματος Προσαρμογής, διεκδίκησε και πέτυχε στις 11 Μαρτίου του 2011, την πρώτη μείωση στο επιτόκιο των δανείων του ελληνικού προγράμματος αλλά και την παράταση στη διάρκεια των δανείων.

Το Ιούνιο του 2011 ο νέος Υπουργός Οικονομικών κ. Βενιζέλος κατέθεσε το πρώτο Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα εφαρμόζοντας για πρώτη φορά τις προβλέψεις του νέου δημοσιονομικού πλαισίου.

Υπενθυμίζω ότι το 2010 ο Υπ. Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου για να βελτιώσει το πλαίσιο άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής κατέθεσε νόμο με τον οποίο η Χώρα θα καταθέτει κάθε χρόνο πολυετή προϋπολογισμούς.

Οι πρωτοβουλίες της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει με νέες δημοσιονομικές παρεμβάσεις τις δημοσιονομικές αποκλίσεις αποτέλεσαν την προϋπόθεση να ληφθεί η πρώτη απόφαση σε Ευρωπαϊκό επίπεδο στις 21 Ιουλίου για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της χρηματοδότησης των δανειακών αναγκών της χώρας αλλά και της βιωσιμότητας του χρέους.

Αποφασίστηκε ένα νέο πρόγραμμα ύψους 109 δις και η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην επίλυση του προβλήματος της βιωσιμότητας.

Αποφασίστηκε η επαναγορά των ελληνικών ομολόγων στη δευτερογενή αγορά, μια νέα μείωση των επιτοκίων των δανείων προς την Ελλάδα αλλά και επέκταση της χρονικής διάρκειας των δανείων.

Η απόφαση για την συμμετοχή των ιδιωτών δεν εφαρμόστηκε γιατί λίγους μήνες αργότερα εκτιμήθηκε ότι οι υποχρεώσεις από την εφαρμογή του θα ξεπερνούσαν τα 160 δις ένα ποσό που δύσκολα οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν στους φορολογούμενους τους.

Η αδυναμία των Ευρωπαϊκών θεσμών να διασφαλίσουν μια λύση στο ελληνικό πρόβλημα είχε ως αποτέλεσμα η ελληνική κρίση να επηρεάσει τη στάση των αγορών οι οποίες έθεσαν υπό αμφισβήτηση τη δυνατότητα της Ευρώπης να λύσει με τρόπο αποφασιστικό το πρόβλημα των χωρών της νότιας Ευρώπης.

Η ιδεοληπτική προσέγγιση ότι το πρόβλημα της Ευρώπης ήταν πρόβλημα χρέους επηρέαζε το περιεχόμενο των προτάσεων επίλυσης που κατέθεταν οι χώρες της ομάδας 3Α δηλαδή των χωρών με την καλύτερη πιστοληπτική αξιολόγηση.

Τελικά, στις 26 Οκτωβρίου στο Συμβούλιο Κορυφής αποφασίστηκε η δημιουργία ενός νέου προγράμματος. Η Ελλάδα στη διάρκεια αυτού του προγράμματος θα πάρει 130 δις για να καλύψει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες.

Στο ίδιο Συμβούλιο πάρθηκαν αποφάσεις για την αντιμετώπιση του προβλήματος της βιωσιμότητας του χρέους της χώρας με την συμμετοχή των ιδιωτών.

Αποφασίστηκε η μείωση του χρέους κατά 100 περίπου δις. Πρόκειται για μια απόφαση μείωσης χρέους χώρας που δεν είχε ιστορικό προηγούμενο σε αναπτυγμένη οικονομικά χώρα.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα των διαπραγματεύσεων του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και του Αντιπροέδρου και Υπ. Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου.

Αυτή η ιστορική συμφωνία συνάντησε καθολική σχεδόν πολιτική απόρριψη στην Ελλάδα.

Όλοι θυμόμαστε τα θλιβερά γεγονότα στις παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου.

Όλοι θυμόμαστε πως ξαφνικά μετά την πρόταση για δημοψήφισμα, πολλές πολιτικές δυνάμεις στήριξαν τη Συμφωνία των Βρυξελλών που πριν λίγα μόλις 24ωρα απέρριπταν.

Και όλοι θυμόμαστε την απόφαση του Πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου μετά από συνεννόηση με τους αρχηγούς της ΝΔ και του ΛΑΟΣ για τη συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας η οποία θα διασφάλιζε την απρόσκοπτη εφαρμογή των αποφάσεων της 26ης Οκτωβρίου.

Θα διασφάλιζε την συνέχιση της εθνικής προσπάθειας.

Η Κυβέρνηση του Πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου συνέχισε την υλοποίηση του προγράμματος οικονομικής πολιτικής και εργάστηκε για την απομείωση του χρέους η οποία ολοκληρώθηκε στο 2012.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Το 2011, συμπληρώθηκε μια διετία χωρίς προηγούμενο.

Μία διετία που σταμάτησε στο παρά ένα την κατάρρευση της Ελλάδας.

Μία διετία που άλλαξε τον τρόπο διακυβέρνησης στη χώρα.

Στα τέλη του 2011 το κράτος ξόδευε πολύ λιγότερα σε σχέση με το 2009.

Και στα τέλη του 2011 το δημόσιο είχε πολύ λιγότερους υπαλλήλους πάσης φύσεως σε σχέση με το 2009.
Αναφέρω ένα από τα βασικότερα κεκτημένα αυτής της διετίας.

Περιγράφεται στην Εισηγητική Έκθεση του Προϋπολογισμού του 2013 που ψηφίσαμε τον περασμένο Νοέμβριο.

Διαβάζω: «Το 2011, δεύτερο έτος εφαρμογής του Προγράμματος Οικονομικής Πολιτικής, επιτεύχθηκε μείωση του ελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης κατά 1,3 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, ενώ συνολικά την περίοδο 2009-2011 η μείωση ήταν 6,2 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ (από 15,6% το 2009 σε 9,4% το 2011). Αυτή η μείωση είναι η μεγαλύτερη που έχει σημειωθεί από κράτος-μέλος της Ευρωζώνης».



Από πότε είχαν να γίνουν αυτά; Από πάντα!

Αντί για αυτό είχαμε 40 χρόνια δημοσιονομικών αποκλίσεων που στις εκλογές γινόταν τερτίπια όπως συνέβη και το 2009.

Γιατί η πείρα δείχνει ότι όλα αυτά τα χρόνια στο τέλος μιας κυβερνητικής θητείας το κράτος ξόδευε περισσότερα και είχε περισσότερους υπαλλήλους σε σχέση με την αρχή.

Έτσι προχωρούσε η χώρα.

Έτσι χάθηκε το μέτρο.

Η διετία 2010-2011 άλλαξε το παράδειγμα διακυβέρνησης της χώρας.

Με πόνο.

Με πρωτοφανείς θυσίες.

Αλλά το άλλαξε.

Προς το καλύτερο.

Προς το αυτονόητο.

Η διετία 2010-2011 λοιπόν δεν ήταν το πρόβλημα, όπως θέλουν ακόμα και σήμερα να παραπληροφορούν κάποιοι.

Η διετία 2010-2011 ήταν η αρχή της λύσης του προβλήματος της χώρας.

Και τα κεκτημένα αυτής της διετίας μας επιτρέπουν σήμερα να πατάμε πιο σίγουρα στα πόδια μας.

Γιατί ο δρόμος ακόμα είναι δύσκολος και ανηφορικός.

http://www.smartpost.gr

ΟΙ ΤΕΡΑΤΩΔΙΕΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΑΙΔΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Ο Τσίπρας, έθεσε και πάλι το ζήτημα των εκλογών, προσδιορίζοντας τον χρόνο τους πριν τις αντίστοιχες γερμανικές του ερχόμενου φθινοπώρου, ούτως ώστε να επαναδιαπραγματευτεί, όπως ανέφερε, το νέο κούρεμα.

Επανέλαβε πως το μνημόνιο είναι νεκρό, ενώ εμφανίστηκε πεπεισμένος πως ο ΣΥΡΙΖΑ ακόμη κι αν δεν επιτύχει αυτοδυναμία, θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση με πολιτικές δυνάμεις, ή πρόσωπα που θα προσχωρήσουν στις θέσεις του ή θα συμμετάσχουν σε μία προγραμματική συμφωνία.

Ρώτησε τον ελληνικό λαό εάν επιθυμεί εκλογές; Αλλά πέρα από τις όποιες επιθυμίες του λαού, πού ακούστηκε ότι μπορεί να γίνονται εκλογές όποτε το επιθυμεί ο Τσίπρας και οι άλλοι Συριζαίοι για να αυξήσουν τα ποσοστά τους;;;

Λέει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση, τη στιγμή που μαζί του δεν συνεργάζεται η Νέα Δημοκρατία, ούτε το ΚΚΕ, ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΔΗΜΑΡ. Οπότε μένουν οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Χρυσή Αυγή. Με αυτούς θα σχηματίσει κυβέρνηση. Αλλά ποιος του είπε ότι θα έχουν τόση δύναμη αυτά τα δυο κόμματα για να συνεργαστούν μαζί του;;;

Ποιες είναι λοιπόν οι "πολιτικές δυνάμεις" και τα πρόσωπα που υπαινίσσεται;;; Γιατί δεν μιλάνε τώρα και περιμένουν να γίνουν εκλογές;;;

Αυτά που λέει ο Τσίπρας είναι όνειρα χειμωνιάτικης νύχτας. Δεν πρόκειται να συμβούν ούτε στα πιο τρελά του όνειρα.
Ποιους προσπαθεί να πείσει με τις τερατωδίες του;
Εάν δεν τα λέει για να "διασκεδάσει" τη φθίνουσα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, τότε διακατέχεται από πολιτικό παιδισμό και η εξέλιξή του είναι προδιαγεγραμμένη.

Ν.ΛΑΓΚΑΔΙΝΟΣ

Θεσσαλονίκη: Την ενοχή Παπαγεωργόπουλου πρότεινε ο εισαγγελέας για την υπεξαίρεση 51,4εκ.€!

Στην πρόταση του ο εισαγγελέας, τόνισε πως ο κ.Παπαγεωργόπουλος ήταν αδύνατον να μην γνωρίζει τα όσα συνέβαιναν - Είπε επίσης πως με δική του απόφαση, τοποθετήθηκε άνθρωπος της νύχτας, στη διαχείριση 57 ταμείων...
- "Είναι προφανές", είπε, "ότι ο Λεμούσιας κρατούσε τον Παπαγεωργόπουλο στο χέρι!"
Την ενοχή τόσο του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης Βασίλη Παπαγεωργόπουλου όσο και του άλλοτε στενού του συνεργάτη, πρώην γενικό γραμματέα του δήμου, Μιχάλη Λεμούσια, για την υπεξαίρεση «μαμούθ» στο κεντρικό δήμο, πρότεινε προς το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων, ο εισαγγελέας τής έδρας Βασίλης Χαλντούπης.

Ο εισαγγελικός λειτουργός ζητά να κηρυχθούν ένοχοι οι Β. Παπαγεωργόπουλος και Μ. Λεμούσιας για ηθική αυτουργία σε υπεξαίρεση, ενώ για τον δεύτερο προτείνει -επιπλέον- την ενοχή του για την κατηγορία της απλής συνέργειας σε πλαστογραφία.

Εξάλλου, για τους δύο παραπάνω, εισηγήθηκε να διαβιβαστεί στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές η δικογραφία για την νομιμοποίηση εσόδων από παράνομες δραστηριότητες (ξέπλυμα βρόμικου χρήματος) προς άσκηση νέας ποινικής δίωξης.Ο κ. Χαλντούπης κατά την αγόρευσή του, ήταν «κόλαφος» για τον Β. Παπαγεωργόπουλο και τον Μ. Λεμούσια, ενώ, υιοθέτησε σε πολλά σημεία τα όσα ισχυρίστηκε κατά την απολογία του ο Π. Σαξώνης. «Επιβεβαιώνεται η βασιμότητα των ισχυρισμών Σαξώνη. Δεν είναι μυθεύματα αυτά που λέει, έχουν λογική αλληλουχία», είπε.

Για τον πρώην δήμαρχο, είπε ότι είναι αδιανόητο να μη γνώριζε ο δήμαρχος για τον διαχειριστή της Ταμειακής Διεύθυνσης. «Ήξερε για τα νυχτερινά μαγαζιά και το πολυτελές αυτοκίνητο. Ανέχθηκε να διαχειρίζεται τις ασφαλιστικές εισφορές ένας άνθρωπος της νύχτας. Προέτρεψε το Λεμούσια να βρει τρόπο ώστε να εκταμιεύονται χρήματα με διαδικασία που να προσδίδει νομιμοφάνεια. Ο Παπαγεωργόπουλος φοβούμενός να κάνει παράνομη συναλλαγή ενήργησε δια του Λεμούσια», τόνισε ο εισαγγελέας.

Σε ό,τι αφορά τον πρώην γενικό γραμματέα του δήμου, παρατήρησε: «Ήταν το δεξί χέρι του δημάρχου. 'Ανθρωπος με χαμηλά προσόντα. Δεν γινόταν τίποτα αν δεν περνούσες από τον πάγκο του, όπως κατέθεσε ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης. Δεν χωράει αμφιβολία ότι γνώριζε το Σαξώνη. Διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στη ροή και στις αναλήψεις μετρητών. Δεν είναι τυχαίο ότι αυξάνονται το 1999 τα μετρητά που παίρνει ο πρώην ταμίας».

Για τον Π. Σαξώνη, που είναι ο μόνος που αποδέχθηκε την υπεξαίρεση, ο εισαγγελέας τόνισε ότι «δεν θα μπορούσε να δράσει επί τόσα χρόνια χωρίς άνωθεν εντολές».

Η διαδικασία διεκόπη και θα συνεχιστεί με την πρόταση επί της ενοχής ή μη των υπολοίπων κατηγορουμένων.

http://www.newsit.gr

Σχέσεις κράτους και εκκλησίας στον ευρωπαϊκό χώρο

ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΦΟΥΝΤΕΔΑΚΗ
Επίκουρη Καθηγήτρια Παντείου Πανεπιστημίου

I. Αντικείμενο και οριοθέτηση
Το ζήτημα των ταυτοτήτων έθεσε, σε στιγμή που μάλλον κανείς δεν είχε προσχεδιάσει, το ζήτημα των σχέσεων κράτους και εκκλησίας κατά τρόπο συνολικό, με ένταση πρωτόγνωρη, λειτουργώντας ως καταλύτης για να εκφρασθούν απόψεις που στο παρελθόν χαρακτηρίζονταν ως αιρετικές, τόσο υπό την κυριολεκτική όσο και υπό τη μεταφορική σημασία της λέξης.

Η ελληνική νομική θεωρία έχει να επιδείξει αρκετές μελέτες για το συγκεκριμένο ζήτημα, συχνά σε συνάρτηση με την κατοχύρωση της θρησκευτικής ελευθερίας[2], οι οποίες πάντως δεν φαίνεται να επηρέασαν τις συζητήσεις επί των προτάσεων αναθεώρησης του Συντάγματος στην προηγούμενη, προτείνουσα την αναθεώρηση, Βουλή.[3] Το θέμα της σχέσης που συνδέει το ελληνικό κράτος με την Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας έχει ένα τεράστιο ιστορικό και νομικό βάρος. Προσεγγίζοντας όμως τη σχέση μεταξύ θρησκείας - εκκλησιών - κρατικής εξουσίας υπό την οπτική ευρωπαϊκών συνταγματικών κειμένων αναδεικνύονται οι διαστάσεις μιας ευρύτερα συγκρουσιακής σχέσης με πλούσιο παρελθόν.[4]

Κοινό χαρακτηριστικό των δύο πόλων του ζεύγματος εκκλησία και κράτος είναι η εξουσία και κοινό πεδίο διεκδίκησης ο δημόσιος χώρος.[5] Από τη στιγμή που ανετράπη η ενότητα εκκλησιαστικής και κρατικής εξουσίας, η αποσύνδεση του κράτους από την εκκλησία σε επίπεδο συνταγματικών προβλέψεων αλλά και στο επίπεδο της εφαρμογής τους στην πράξη δεν υπήρξε ούτε απλή ούτε αναίμακτη· οι λόγοι είναι αρκετοί, με σημαντικότερους τους εξής:

Πρώτος λόγος είναι η εξ ορισμού διαφορετικότητα μεταξύ των δύο. Το κράτος στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία από την οποία απορρέει η σχετικότητα της αλήθειας, ενώ οι θρησκείες στηρίζονται στην αλήθεια της θείας αποκάλυψης. Παρατηρείται, συνεπώς, αφ' ενός η υιοθέτηση διαφορετικών αξιών από τμήματα της κοινωνίας με τη στήριξη του κράτους, αφ' ετέρου εκδηλώσεις μη σεβασμού της διαφορετικής άποψης με τη στήριξη της εκκλησιαστικής πλευράς. Κλασικά παραδείγματα τέτοιων συγκρούσεων είναι η θεολογική ερμηνεία της εξέλιξης του κόσμου και του ανθρώπινου γένους, και το ζήτημα της άμβλωσης.[6]

Δεύτερος λόγος είναι η διαφορά του σκοπού στη δράση των δύο. Κάθε θρησκεία στοχεύει στη διατήρηση και αύξηση των πιστών της και στην προστασία των δογμάτων της, ενώ το σύγχρονο κράτος έχει σκοπό να διασφαλίζει την ανεμπόδιστη άσκηση της θρησκευτικής ελευθερίας και της ελευθερίας συνείδησης των πολιτών του σε συνδυασμό με την ανοχή, που υπαγορεύεται και από τις νέες δομές των πολυ-πολιτισμικών ευρωπαϊκών κοινωνιών.

II. Εκκλησία και κράτος: σύνδεση και αντιπαλότητα
Η σύνδεση της κοσμικής με την εκκλησιαστική εξουσία προσδιόρισε και τις εννοιολογικές προϋποθέσεις της θρησκευτικής ελευθερίας, που άρχισαν να δημιουργούνται τον 16ο αιώνα, με τη θρησκευτική μεταρρύθμιση.[7] Προς το τέλος του 17ου και στις αρχές του 18ου αιώνα δημιουργήθηκε μια ελίτ φωτισμένων συγγραφέων, λογίων και ευγενών που ανέπτυξε έντονα ορθολογική και αντικληρική σκέψη.[8] Ήδη βέβαια από τον προηγούμενο αιώνα τα γραπτά του Locke με κορυφαίο το "A Letter Concerning Toleration"[9] είχαν ασκήσει ευεργετική επίδραση, κατευνάζοντας τα θρησκευτικά πάθη και επηρεάζοντας τη νομοθεσία, με άμεσο αποτέλεσμα τη σταδιακή εξαφάνιση των δικών και των εκτελέσεων για μαύρη μαγεία και για αιρέσεις.[10] Στις μετεπαναστατικές γενιές της Γαλλίας παρατηρούνται πολλές απόπειρες δημιουργίας μιας αστικής, μη χριστιανικής ηθικής (Ροβεσπιέρος, Saint Simon, Comte), παράλληλα με την ύπαρξη μιας πλειονότητας θεοσεβών αστών, Προτεσταντών, Καθολικών και Εβραίων. Με την ανάπτυξη των μεγάλων πόλεων και των νέων βιομηχανικών οικισμών, παρατηρείται από την πλευρά των ασθενών τάξεων άγνοια και αδιαφορία απέναντι στην οργανωμένη θρησκεία. Οι επίσημες εκκλησίες, προσαρμοσμένες να επιλύουν τα προβλήματα των ανθρώπων της υπαίθρου, δεν κατάφεραν να ανταποκριθούν στις νέες ανάγκες των ανθρώπων των βιομηχανικών πόλεων.[11]Παράλληλα, κατά το τέλος του 18ου και στις αρχές του 19ου αιώνα γενική τάση στην επιστήμη ήταν η έντονη στροφή προς τα εγκόσμια, η διατύπωση της θεωρίας για την εξέλιξη των ειδών, η αμφισβήτηση του θείου χαρακτήρα της Βίβλου, η αμφισβήτηση των υπερφυσικών ικανοτήτων όσων συνέγραψαν τα Ευαγγέλια. Την ίδια εποχή ο John Stuart Mill δημοσίευσε το δοκίμιο "On Liberty" με κεφάλαιο αφιερωμένο στην ελευθερία της σκέψης.[12] Όπως φαίνεται από τα συνταγματικά κείμενα της εποχής, η αντιεκκλησιαστική τάση στο κοινωνικό πεδίο αποτέλεσε το εφαλτήριο για την επίθεση που εξαπέλυσαν τα κράτη κατά της περιουσίας και των προνομίων των εκκλησιών και του κλήρου, αναλαμβάνοντας τα ίδια να ασκούν τα καθήκοντα στα πεδία της πρόνοιας, υγείας και εκπαίδευσης, που έως τότε εκτελούσαν κυρίως εκκλησιαστικοί φορείς.

Η επιστροφή στη μαχητική, σχολαστική και συντηρητική θρησκεία είχε διαταξική "συναίνεση": για τους αγρότες και τους εργάτες ήταν η μέθοδος να αντιμετωπίζουν τη θλιβερή καταπιεστική κοινωνία του αστικού φιλελευθερισμού· για τις μεσαίες τάξεις η θρησκεία δικαίωνε την κοινωνική τους υπόσταση, δίνοντας ηθική διάσταση στα κέρδη τους· για τη μοναρχία και την αριστοκρατία ήταν παράγοντας κοινωνικής σταθερότητας, αφού η εκκλησία παρέμενε ο ισχυρότερος στυλοβάτης των συντηρητικών κυβερνήσεων των ευρωπαϊκών κρατών μετά το 1815, ενισχύοντας την αποτροπή ενδεχόμενης επαναστατικής αναταραχής.

Ωστόσο, ο σπόρος της ανεξιθρησκείας είχε ήδη ριζώσει στον ευρωπαϊκό χώρο με αντανάκλαση στα Συντάγματα του 19ου αιώνα, που κινήθηκαν σταδιακά προς την κατοχύρωση της θρησκευτικής ελευθερίας και την εκκοσμίκευση του κράτους.[13]

ΙΙΙ. Το συνταγματικό περίγραμμα των σχέσεων κράτους και εκκλησίας στα ευρωπαϊκά κράτη
Οι μορφές συνύπαρξης κράτους και εκκλησίας στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως καθορίζονται από τα Συντάγματα, μπορούν να ταξινομηθούν ποικιλοτρόπως σε μία κλίμακα από την αγνόηση έως την οργανική σύνδεση των δύο[14], με την εφαρμογή διαφόρων κριτηρίων όπως ο βαθμός εξάρτησης της εκκλησίας από το κράτος, υπό την έννοια της παρέμβασης του κράτους στην εσωτερική οργάνωση και διοίκηση της επίσημης εκκλησίας αλλά και αντιστρόφως της επιρροής της εκκλησίας στην κρατική λειτουργία, η χρηματοδότηση των θρησκευμάτων[15], η συνολικότερη εμπλοκή της εκκλησίας στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή μιας χώρας.

A. Κράτη με επίσημη εκκλησία
Χαρακτηριστικό των κρατών αυτής της κατηγορίας είναι η αναγωγή μίας εκκλησίας ως επίσημης σε συνδυασμό με τον εθνικό της χαρακτήρα. Εδώ υπάγονται η Δανία, η Μεγ. Βρετανία και η Ελλάδα.[16]

Στα σκανδιναβικά κράτη οι εθνικές εκκλησίες προέκυψαν από την απόσπασή τους από τον καθολικισμό χωρίς έντονες συγκρούσεις, εξαιτίας της μικρής επιρροής του Πάπα στις χώρες αυτές. Μετά τις πολύ πρόσφατες συνταγματικές και νομοθετικές μεταβολές στη Σουηδία και στη Φινλανδία[17], μόνη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη σκανδιναβική χερσόνησο με επίσημη εκκλησία απομένει η Δανία, όπου η Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία αποτελεί από το 1849 επίσημη εκκλησία[18], ενώ οι σχέσεις της με το κράτος ρυθμίζονται με ειδικό νόμο όπως προβλέπει το Σύνταγμα[19]. Η στενή εξάρτηση μεταξύ των δύο δικαιολογεί την ύπαρξη ιδιαίτερου μέρους του Συντάγματος με τίτλο "State Church"[20] καθώς και ξεχωριστού Υπουργείου για τα εκκλησιαστικά ζητήματα, ενώ ο βασιλιάς ανήκει υποχρεωτικά στο επίσημο δόγμα[21]. Η Αγγλία, αντιθέτως, μόνο μετά από αιματηρές συγκρούσεις απέκτησε, από το 1689, επίσημη εκκλησία - εθνική- την Εκκλησία της Αγγλίας με κεφαλή της τον μονάρχη,[22]αποσπώμενη πλήρως από την Καθολική Εκκλησία, καθεστώς που ισχύει έως σήμερα.[23]Προνόμιο της Αγγλικανικής Εκκλησίας είναι και η παραχώρηση ορισμένων ακαδημαϊκών εδρών σε κληρικούς του επίσημου δόγματος στα Πανεπιστήμια του Oxford, Cambridge, Durham. Πρόσθετο προνόμιο συνιστά η προστασία της Εκκλησίας της Αγγλίας βάσει του νόμου περί βλασφημίας ήδη από το 1676.[24]

Β. Κράτη που ενισχύουν μία εκκλησία
Στην κατηγορία αυτή περιλαμβάνονται κράτη που βρίσκονται σε ένα μεταβατικό στάδιο είτε προς την αποσύνδεσή τους από την εκκλησία, όπως η Ιρλανδία, είτε προς την επανασύνδεσή τους με την εκκλησία, όπως η Πολωνία. Η Ιρλανδία θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι βρίσκεται σε καθεστώς σχετικού χωρισμού, ωστόσο οι συχνές αναφορές του συνταγματικού κειμένου στον Θεό, οι βαθιές ρίζες της Καθολικής Εκκλησίας σε συνάρτηση με την εθνική συνείδηση, αλλά και η μεγάλη αποδοχή στο κοινωνικό σώμα υποδηλώνουν τις αντιστάσεις προς έναν σταδιακό χωρισμό κράτους - εκκλησίας. Το ιρλανδικό Σύνταγμα, πάντως, δεν προβλέπει επίσημη θρησκεία, διασφαλίζει την ελευθερία της συνείδησης και εμποδίζει το κράτος να θεσπίσει προνόμια υπέρ κάποιας θρησκείας.[25] Ο κλήρος δεν μισθοδοτείται από το κράτος, αλλά η σύνδεση της Καθολικής Εκκλησίας και του κράτους σε ζητήματα εκπαιδευτικής και κοινωνικής πολιτικής είναι εξαιρετικά στενή, ενώ η κοινή νομοθεσία επιβάλλει την αρμονία κράτους και εκκλησίας, προβάλλοντας τις αρχές τις δεύτερης.[26]

Η Πολωνία, σε αντίθεση με την Ιρλανδία, παρουσιάζει έντονο κοινωνικό και πολιτικό ρήγμα στο ζήτημα του καθορισμού των σχέσεων κράτους - εκκλησίας.[27] Με την ασαφή διατύπωση του άρθρου 25 του πολωνικού Συντάγματος του 1997 επιχειρήθηκε ένας πρόσκαιρος συμβιβασμός μεταξύ των δύο αντίθετων τάσεων, εκείνης που επιθυμούσε πλήρη και ρητό διαχωρισμό, και της άλλης που ήθελε την αποδοχή της σύνδεσης κράτους και εκκλησίας με ενεργό πολιτικό ρόλο της Καθολικής Εκκλησίας.[28] Βασικά στοιχεία της συνταγματικής ρύθμισης είναι τα ίσα δικαιώματα μεταξύ των εκκλησιών και των θρησκευμάτων, η αμεροληψία των κρατικών οργάνων στα θρησκευτικά ζητήματα, οι αρχές του σεβασμού της αυτονομίας και της αμοιβαίας ανεξαρτησίας μεταξύ των δύο, καθώς και η συνεργασία για το κοινό καλό. Όσον αφορά τις σχέσεις με την Καθολική Εκκλησία πρόσφατα υπογράφηκε η σύναψη διεθνούς συνθήκης μεταξύ Πολωνίας και Αγίας Έδρας.[29]

Γ. Κράτη με καθεστώς σχετικού χωρισμού από την εκκλησία
Στο σύστημα αυτό οι δύο εξουσίες, πολιτική και εκκλησιαστική, δεν αγνοούνται μεταξύ τους, όπως συμβαίνει στο σύστημα του χωρισμού, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις, κυρίως σε θέματα παιδείας, κοινωνικής πολιτικής και υγείας, συνεργάζονται. Η συνεργασία αυτή αφορά όλα τα θρησκεύματα σε ισότιμη βάση, ενώ η συνεργασία με την Καθολική Εκκλησία παίρνει συχνά τη μορφή του κονκορδάτου.[30] Στην κατηγορία αυτή υπάγονται η Γερμανία, η Αυστρία, η Ιταλία, η Ισπανία, το Λουξεμβούργο, η Σουηδία και η Φινλανδία.

Στη γερμανική συνταγματική τάξη ισχύει η αμοιβαία ανεξαρτησία του κράτους και της εκκλησίας καθώς και η αρχή της ιδεολογικής ουδετερότητας του κράτους: "Κρατική εκκλησία δεν υφίσταται."[31] Κάθε θρησκευτική κοινότητα έχει αυτονομία στη ρύθμιση των εσωτερικών της υποθέσεων και μπορεί να προσλάβει νομική προσωπικότητα, σύμφωνα με τη νομοθεσία περί σωματείων[32]. Αντίστοιχο σύστημα αυτονομίας ισχύει και στην Αυστρία με ρύθμιση που ισχύει από το 1867.[33]

Στην Ιταλία το Σύνταγμα του 1948, στο άρθρο 7, κατοχυρώνει αμοιβαία ανεξαρτησία· ταυτοχρόνως, στο άρθρο 8 θεσπίζεται η ίση μεταχείριση μεταξύ όλων των θρησκευμάτων. Οι σχέσεις μεταξύ του ιταλικού κράτους και της Καθολικής Εκκλησίας πέρασαν σε κατάσταση σύγκρουσης όταν ψηφίστηκε και ετέθη σε ισχύ ο νόμος περί διαζυγίου (1.12.1970). Τον Φεβρουάριο του 1984 με μια νέα συμφωνία με την Αγία Έδρα καταργήθηκε ο καθολικισμός ως επίσημη εκκλησία του ιταλικού κράτους[34], ενώ μεταξύ του 1984 και του 1993 υπογράφηκαν έξι συμφωνίες με άλλες θρησκευτικές κοινότητες, κατ' εφαρμογή του άρθρου 8 παρ.3 του Συντάγματος, που παρέμενε ανενεργό προ του 1984[35].

Στην Ισπανία, λίγο μετά την πτώση του φρανκικού καθεστώτος και πριν την ψήφιση του νέου Συντάγματος του Δεκεμβρίου 1978, συμφωνήθηκε μεταξύ του ισπανικού κράτους και της Αγίας Έδρας η αντικατάσταση του κονκορδάτου του 1953 με ένα σύμφωνο (Ιούλιος 1976) που συμπληρώθηκε με τέσσερα άλλα (Ιανουάριος 1979).[36] Το Σύνταγμα του 1978 (άρθρο 16.3) ορίζει ότι δεν υπάρχει επίσημο θρήσκευμα, ενώ με τον "οργανικό νόμο περί θρησκευτικής ελευθερίας" (Ιούλιος 1980) θεσπίζεται η συνεργασία μεταξύ της κρατικής διοίκησης και διαφόρων θρησκευμάτων, ανάλογη με αυτή που ρυθμίζει τις σχέσεις με την Καθολική Εκκλησία, που ενεργοποιείται μόλις το 1992.

Το ισχύον Σύνταγμα του Λουξεμβούργου του 1868, και μετά την πρόσφατη αναθεώρηση του 1998, δεν ανέτρεψε το κονκορδάτο του 1801 μεταξύ Γαλλίας και Αγίας Έδρας που ρυθμίζει τη σχέση του Λουξεμβούργου με την Καθολική Εκκλησία. Παρά την έντονη επιρροή της Καθολικής Εκκλησίας, το Λουξεμβούργο βαθμιαία υιοθέτησε έναν θρησκευτικό πλουραλισμό, χωρίς να παύσει η ιδιαίτερη κοινωνική και πολιτική δύναμη που διαθέτει η Καθολική Εκκλησία.[37] Οι συνταγματικές διατάξεις των άρθρων 19 και 20 κατοχυρώνουν πλήρως τη θρησκευτική ελευθερία, ενώ οι διατάξεις του άρθρου 22 ρυθμίζουν θέματα σχέσεων κράτους-εκκλησίας, όπου προβλέπεται η δυνατότητα ανάμιξης του κράτους σε οργανωτικά ζητήματα εκκλησιών βάσει συμβάσεων που υπόκεινται σε κύρωση από το Κοινοβούλιο.

Δ. Κράτη με καθεστώς χωρισμού κράτους και εκκλησίας
Στην κατηγορία αυτή ανήκουν πέντε κράτη, η Γαλλία και η Πορτογαλία, που ρητά δηλώνουν στο Σύνταγμά τους τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας, καθώς και η Ολλανδία, το Βέλγιο και η Ελβετία, που υιοθετούν επίσης τον χωρισμό του κράτους από την εκκλησία.

Η Γαλλία αποτελεί την κοιτίδα του λαϊκού κράτους[38] και η εχθρική στάση ενός μεγάλου τμήματος της γαλλικής κοινωνίας απέναντι στον κλήρο προσδιόρισε το συνταγματικό πλαίσιο και τη νομοθεσία.[39] Στο προοίμιο του Συντάγματος του 1791 διευκρινίζετο απολύτως, με αρνητικό τρόπο, η απομάκρυνση από το Ancien Régime: "Il n' y a plus ni noblesse, ni pairie, ni distinctions héréditaires, ni distinctions d' ordres, ni régime féodal, ni justices patrimonial - ni vénalité, ni hérédité d' aucun office public... ni aucun privilège, ni exception au droit commun." Στο άρθρο 1 του ισχύοντος γαλλικού Συντάγματος ορίζεται: "Η Γαλλία είναι αβασίλευτη πολιτεία αδιαίρετη, χωρισμένη από την εκκλησία, δημοκρατική και κοινωνική".[40]

Η Πορτογαλία είναι χώρα με παράδοση στην επιρροή της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και σε αντικληρικό κοινωνικό ρεύμα. Το ισχύον Σύνταγμα του 1976 ρητά θεσπίζει τον χωρισμό κράτους και εκκλησίας (άρθρο 41.4), αλλά το κονκορδάτο που είχε υπογραφεί το 1940 παραμένει σε ισχύ, διασφαλίζοντας στην Καθολική Εκκλησία θέση προνομιακή σε σχέση με τα άλλα δόγματα και θρησκεύματα, αφού μεταξύ άλλων της αναγνωρίζεται η νομική προσωπικότητα και η απαλλαγή φορολογίας των ιερέων.[41]

Στην Ολλανδία η αντιπαλότητα μεταξύ καθολικών και προτεσταντών-καλβινιστών αποτέλεσε τη βάση για την αναζήτηση ενός θρησκευτικού πλουραλισμού. Η διαφοροποίηση κράτους και εκκλησίας περιλαμβάνεται στο Σύνταγμα του 1798,[42] το οποίο για πρώτη φορά στην Ευρώπη διακηρύσσει την ισότητα όλων των θρησκευμάτων και τον χωρισμό κράτους και εκκλησιών. Στο ισχύον Σύνταγμα του 1983 κατοχυρώνεται πλήρως η ελευθερία συνείδησης και η θρησκευτική ελευθερία, ενώ παράλληλα θεσπίζεται ένα σύστημα χωρισμού κράτους και εκκλησιών.[43] Το μοντέλο σχέσεων κράτους και εκκλησιών που ισχύει στην Ολλανδία προσομοιάζει προς το λαϊκό κράτος της Γαλλίας.[44]

Το Βέλγιο έχει έντονο καθολικό παρελθόν και ακολούθησε με βραδύτερους ρυθμούς και χωρίς ακραίες εντάσεις το γαλλικό μοντέλο χωρισμού κράτους και εκκλησίας.[45] Σύμφωνα με το ισχύον Σύνταγμα, το βελγικό κράτος είναι ουδέτερο απέναντι σε όλες τις θρησκείες και δεν έχει το δικαίωμα να παρεμβαίνει σε ζητήματα οργάνωσης ή δόγματος οποιουδήποτε θρησκεύματος.[46]

ΙV. Η σύγκριση με την ελληνική επιλογή της "επικρατούσας θρησκείας"

Όπως φαίνεται, η σύνδεση κράτους και εκκλησίας μπορεί να λάβει πολλές μορφές, με διαφορετικές αποχρώσεις από χώρα σε χώρα. Η ιδιαιτερότητα της Ελλάδας δεν εντοπίζεται στο σύστημα της "επικρατούσας θρησκείας" που ορίζει η συνταγματική διάταξη του άρθρου 3[47], αλλά συνδέεται με την έκταση του πλέγματος των διατάξεων που αφορούν τις σχέσεις εκκλησίας και πολιτείας και που ως σύνολο έχουν μοναδικότητα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η σύγκριση καταδεικνύει ότι επιμέρους ρυθμίσεις του ελληνικού Συντάγματος υπάρχουν και σε άλλα ευρωπαϊκά Συντάγματα, σε κανένα όμως δεν διαπιστώνεται τόσο έντονο και σε τόσα επίπεδα το στοιχείο της σύνδεσης κράτους και εκκλησίας.[48]

Από την προηγούμενη ανάλυση προκύπτει ότι σε συμβολικό επίπεδο, ο ισχυρότερος δεσμός παρατηρείται στην Αγγλία, όπου ο Βασιλιάς είναι ταυτοχρόνως και η κεφαλή της Αγγλικανικής Εκκλησίας, ο όρκος του έχει θρησκευτικές αναφορές, η δε στέψη είναι θρησκευτική τελετή, όπου o βασιλιάς δέχεται το στέμμα από τον Αρχιεπίσκοπο του Canterbury. Στη Δανία ο βασιλιάς είναι μεν μέλος της επίσημης εκκλησίας, ο όρκος του όμως δίδεται ενώπιον του Συμβουλίου του Κράτους και δεν έχει θρησκευτικό χαρακτήρα.[49] Αναφορά στον "Παντοδύναμο Θεό" συμπεριλαμβάνει ο όρκος του Προέδρου της Ιρλανδίας.[50] Στον όρκο που προβλέπεται από το γερμανικό Σύνταγμα για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όταν αναλαμβάνει τα καθήκοντά του, προστίθεται στο τέλος η φράση: "Είθε να με βοηθήσει ο Θεός".[51] Η ίδια ακριβώς φράση προβλέπεται στο πολωνικό Σύνταγμα ως διακριτική ευχέρεια του Προέδρου της Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού[52] να την προσθέσουν στον όρκο τους, στον οποίον πάντως δεν υπάρχει υποχρεωτική θρησκευτική αναφορά. Ο όρκος του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας ενώπιον των νομοθετικών σωμάτων δεν εμπεριέχει θρησκευτικές αναφορές· το ίδιο ισχύει και για τον όρκο του Ιταλού Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης ενώπιον του Πρόεδρου της Δημοκρατίας.[53] Καμία θρησκευτική αναφορά δεν εμπεριέχεται στον όρκο που δίδεται από τον Ισπανό Βασιλέα και τον Διάδοχο[54], αλλά και ο Πρόεδρος της Πορτογαλίας ορκίζεται στην τιμή του.[55] Το βελγικό Σύνταγμα προβλέπει τον όρκο του Βασιλέα, ενώπιον των νομοθετικών σωμάτων, χωρίς θρησκευτικές αναφορές,[56] όπως ακριβώς συμβαίνει και με τον όρκο του Μεγάλου Δούκα και του Διαδόχου του Λουξεμβούργου[57]. Στο ελληνικό Σύνταγμα ο όρκος του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν περιορίζεται σε αναφορά του Θεού αλλά παραπέμπει στην Αγία Τριάδα (άρθρο 33 παρ.2) όπως και ο όρκος των βουλευτών (άρθρο 59 παρ.1), με πρόβλεψη για αλλόθρησκους ή ετερόδοξους (άρθρο 59 παρ.2), όχι όμως για άθρησκους ή άθεους.[58]

Εξετάζοντας τα προοίμια των Συνταγμάτων[59], διαπιστώνουμε ότι μόνο στο ιρλανδικό Σύνταγμα υπάρχει αναφορά στην Αγία Τριάδα. Το προοίμιο του γερμανικού Συντάγματος έχει αναφορά στον Θεό, χωρίς ειδικότερο προσδιορισμό θρησκείας, ακριβώς όπως και στο εξαιρετικά βραχύ προοίμιο του ελβετικού Συντάγματος. Στο προοίμιο του ισπανικού Συντάγματος δεν υπάρχει καμία θρησκευτική αναφορά· το ίδιο συμβαίνει και με το γαλλικό και το πορτογαλικό Σύνταγμα. Το ελληνικό Σύνταγμα δεν διαθέτει προοίμιο, έχει όμως προμετωπίδα: "Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος".

Όσον αφορά τη χρηματοδότηση των εκκλησιών, στη Δανία μόνο το 11% των εσόδων της προέρχεται από τον κρατικό προϋπολογισμό· το υπόλοιπο προέρχεται από τον εκκλησιαστικό φόρο όσων είναι μέλη της.[60] Στην Αγγλία η οικονομική στήριξη της επίσημης εκκλησίας από το 1977 είναι περιορισμένη σχεδόν αποκλειστικά στη συντήρηση ιστορικών εκκλησιών, ενώ τα ποσά που διαχειρίζεται το English Heritage Grants αφορούν όλα τα θρησκεύματα[61], όπως συμβαίνει και με ορισμένες ευνοϊκές φορολογικές ρυθμίσεις.[62] Στην Ιρλανδία ο κλήρος δεν μισθοδοτείται από το κράτος, αλλά η σύνδεση της Καθολικής Εκκλησίας και του κράτους σε ζητήματα εκπαιδευτικής και κοινωνικής πολιτικής είναι εξαιρετικά στενή. Στη Γερμανία, βάσει της συνταγματικής ρύθμισης για τον "εκκλησιαστικό φόρο"[63] εισπράχθηκαν, το 1992, 8,7 δισεκατομμύρια μάρκα από τους Καθολικούς και 8,5 δισεκατομμύρια μάρκα από τους Προτεστάντες.[64] Στην Ιταλία μετά την ψήφιση σχετικού νόμου το 1985 εφαρμόσθηκε η φορολογία υπέρ της Καθολικής Εκκλησίας αρχικά, υπέρ και των άλλων θρησκευμάτων στη συνέχεια, ανάλογα με την επιλογή-δήλωση του φορολογουμένου.[65] Η Ισπανία ακολούθησε το ιταλικό παράδειγμα επιβάλλοντας και αυτή, από το 1979, σταδιακή επιβολή φόρου υπέρ της Καθολικής Εκκλησίας μόνο στα μέλη της· η εφαρμογή του συστήματος όμως καθυστέρησε πολύ, κι έτσι από το 1988 εφαρμόζεται ένα μικτό σύστημα, ως ενδιάμεσο στάδιο μέχρι την αυτοχρηματοδότηση.[66] Το Σύνταγμα του Λουξεμβούργου ορίζει την υποχρέωση του κράτους να πληρώνει τους μισθούς και τις συντάξεις των κληρικών των αναγνωρισμένων θρησκευμάτων[67]· βάσει αυτού μισθοδοτούνται οι ιερείς του καθολικού δόγματος, του προτεσταντικού δόγματος, του ισραηλιτικού θρησκεύματος και πιο πρόσφατα, από το 1982, της Église Protestante Réformée. Αντίστοιχη ρύθμιση προέβλεπε το άρθρο 181 του βελγικού Συντάγματος, πριν την αναθεώρησή του, επιβάλλοντας την κρατική χρηματοδότηση των θρησκευτικών λειτουργών. Με την τροποποίηση του βελγικού Συντάγματος, το 1993, θεσπίστηκε, με προσθήκη στο άρθρο 181, η ισότητα μεταξύ των θρησκευτικών ενώσεων και των ενώσεων με φιλοσοφικό περιεχόμενο με συνέπεια να χρηματοδοτούνται και οι εκπρόσωποι των δεύτερων.[68] Η συνταγματική υποχρέωση του ολλανδικού κράτους να πληρώνει μισθούς και συντάξεις ιερέων αναγνωρισμένων θρησκειών καταργήθηκε τον Μάιο 1991[69], παρέμεινε μόνο η κρατική χρηματοδότηση ορισμένων πανεπιστημιακών εδρών θεολογίας, ενώ κατά παράδοση όλα τα δόγματα δικαιούνται ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό χρόνο στους κρατικούς σταθμούς.[70]Το ελβετικό Σύνταγμα συνδέει τη χρηματοδότηση των εκκλησιών με την προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας, ορίζοντας ότι κανείς δεν υποχρεούται να πληρώνει φόρους υπέρ μιας θρησκευτικής κοινότητας στην οποία δεν ανήκει.[71] Στη Γαλλία, η ρητή αναφορά του άρθρου 2 του Συντάγματος στον λαϊκό χαρακτήρα του κράτους συνεπάγεται την απαγόρευση χρηματοδότησης οποιασδήποτε θρησκείας. Στην Πορτογαλία επίσης το κράτος δεν χρηματοδοτεί κανένα θρήσκευμα, ενώ όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με την Καθολική Εκκλησία και την περιουσία της ρυθμίζονται από το κονκορδάτο του 1940.

Σύμφωνα με το ελληνικό Σύνταγμα και τον Καταστατικό Χάρτη της Εκκλησίας της Ελλάδας, η Εκκλησία είναι αυτοδιοικούμενη· το κράτος όμως παρεμβαίνει σε καίρια ζητήματα διοίκησης και οργάνωσής της, ενώ οι κληρικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας μισθοδοτούνται από το κράτος και το υπαλληλικό προσωπικό της, καθώς και κάθε εκκλησιαστικού ν.π.δ.δ., διέπεται ως προς τις αποδοχές του από τις διατάξεις περί δημοσίων υπαλλήλων.[72] Με δεδομένη την παρουσία θρησκευτικών μειονοτήτων και την εικαζόμενη ύπαρξη άθεων ή άθρησκων Ελλήνων πολιτών, η κρατική χρηματοδότηση της επικρατούσας θρησκείας δημιουργεί συνταγματικές τριβές, στο μέτρο που αυτή η χρηματοδότηση προκύπτει από τη φορολογία όλων των πολιτών ασχέτως θρησκεύματος.

Το στοιχείο της θρησκευτικής ομοιογένειας του ελληνικού πληθυσμού προβάλλεται συχνά ως αιτιολογία για το ισχύον καθεστώς. Παρά την ανυπαρξία επίσημων στοιχείων για τα μέλη των αναγνωρισμένων θρησκειών και τις λοιπές κατηγορίες, σύμφωνα με υπολογισμούς το ποσοστό των ορθοδόξων εγγίζει το 96%[73]· το στοιχείο αυτό όμως δεν είναι μοναδικό στον ευρωπαϊκό χώρο. Στη Δανία εμφανίζεται ποσοστό 88,2% του πληθυσμού να ανήκει στην Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία[74], στην Ιρλανδία το 93% του πληθυσμού ανήκει στην Καθολική Εκκλησία. Στην Ιταλία στην Ισπανία και στην Πορτογαλία η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, άνω του 95%, είναι καθολικοί· στο καθολικό δόγμα, επίσης, ανήκει το 90% περίπου των πολιτών του Λουξεμβούργου[75].

Το πολυσχιδές πλέγμα των σχέσεων κράτους και εκκλησίας στην Ελλάδα συμπληρώνεται με τη διάταξη του άρθρου 16 παρ.2 Συντάγματος 1975/86 που θέτει ως σκοπό της παιδείας και την ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης, αλλά και με τη διάταξη του άρθρου 13 παρ.2 Συντάγματος 1975/86 περί απαγόρευσης του προσηλυτισμού σε συνδυασμό με τη νομοθεσία περί προσηλυτισμού και με πληθώρα άλλων θεμάτων που αφορούν την άσκηση της θρησκευτικής ελευθερίας.[76] Τα παραδοσιακά προνόμια της Ορθόδοξης Εκκλησίας συνδέονται αναπόφευκτα με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι θρησκευτικές μειονότητες τόσο σε επίπεδο νομοθεσίας όσο και σε επίπεδο διοίκησης.[77] Οι αποκλίσεις του ελληνικού Συντάγματος από τη φιλελεύθερη δυτική παράδοση ως προς το ζήτημα της θρησκευτικής ελευθερίας[78] εμφανίζονται, έτσι, να συνέχονται με την εφαρμογή του συγκεκριμένου προτύπου των σχέσεων κράτους και εκκλησίας, αυτού της "επικρατούσας" θρησκείας.

V. Η αποδυνάμωση του θεσμικού ρόλου των "εθνικών εκκλησιών": ο δρόμος προς τη θρησκευτική ανοχή

Πολλοί και διαφορετικοί παράγοντες επενήργησαν σε κάθε χώρα, με κοινό αποτέλεσμα την αποδυνάμωση ή την κατάργηση της εθνικής εκκλησίας. Οι χώρες με καθολική παράδοση όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο, ακολούθησαν σταδιακά το γαλλικό μοντέλο, υιοθετώντας, με διαφορετική ένταση, τη "laicité"[79], ως συστατικό του κράτους δικαίου.[80] Η προνομιακή θέση της Καθολικής Εκκλησίας ανετράπη στην Ισπανία και την Ιταλία κατά τη δεκαετία του 1980. Ενδεικτική της νέας αντίληψης ήταν η εγκύκλιος που εξέδωσε ο Ισπανός υπουργός Παιδείας, στις 11 Ιανουαρίου 1985, υπογραμμίζοντας τον σεβασμό που πρέπει να εκδηλώνεται στις θρησκευτικές εορτές των μαθητών που έχουν θρήσκευμα άλλο από το καθολικό.[81] Το ιταλικό Συνταγματικό Δικαστήριο έκρινε τον Απρίλιο του 1989 ότι υπάρχει έντονη δυσμενής διάκριση για τους μαθητές εκείνους που αρνούνται τη θρησκευτική διδασκαλία αναζητώντας άλλες φιλοσοφικές απόψεις. Η Καθολική Εκκλησία δεν έχει πλέον σε κανένα κράτος της Ευρωπαϊκής Ένωσης τη θέση της επίσημης εκκλησίας.[82]

Η Δανία, η Σουηδία, η Φινλανδία, και εν μέρει η Γερμανία, η Ολλανδία και η Μεγ. Βρετανία χαρακτηρίζονται από μία προτεσταντική παράδοση, με διαφορετική πορεία μεταξύ τους. Έτσι, παρατηρούμε ότι στη Γερμανία ο πληθυσμός είναι σχεδόν χωρισμένος σε δύο δόγματα και η ισορροπία στις σχέσεις κράτους-εκκλησίας εμφανίζεται στο υψηλό ποσοστό αποδοχής των δύο θρησκευτικών ομάδων μεταξύ τους· άλλες θρησκευτικές κοινότητες δεν υπερβαίνουν το 1,6% του γερμανικού πληθυσμού, ενώ περίπου 1.700.000 άτομα αριθμεί η μουσουλμανική κοινότητα και 1.000 τζαμιά λειτουργούν στη Γερμανία[83]. Οι παραδοσιακές εκκλησίες όμως σταδιακά χάνουν τα μέλη τους. Το 1991, μετά την ενοποίηση του γερμανικού κράτους 330.000 προτεστάντες και 190.000 καθολικοί δεν δήλωσαν θρήσκευμα, προκειμένου να αποφύγουν τον ειδικό ("εκκλησιαστικό") φόρο που είχε επιβάλει η κυβέρνηση για τη χρηματοδότηση της ενοποίησης. Η βαθμιαία απομάκρυνση από τις εκκλησίες οδηγεί ένα ποσοστό 50-55% των Ολλανδών να δηλώνει το 1987 "άθρησκοι". Η μείωση των πιστών δημιουργεί τεράστια οικονομικά προβλήματα στην Αγγλικανική Εκκλησία,[84] ενώ η Σουηδία και η Φινλανδία επέλεξαν να καταργήσουν τον χαρακτήρα της εθνικής εκκλησίας, ακολουθώντας τη γενικότερη κοινωνική τάση απομάκρυνσης από την Ευαγγελική Λουθηρανική Εκκλησία.

Η θρησκευτική ανοχή σε συνδυασμό με την προστασία των θρησκευτικών και άλλων μειονοτήτων φαίνεται να διευκολύνεται από αυτή την τάση απομάκρυνσης από τις κυρίαρχες εκκλησίες[85] με συνέπεια τη λήψη νομοθετικών μέτρων δυσάρεστων για τις εκκλησίες, όπως η νομοθεσία περί διαζυγίου στην Ιταλία το 1970, στην Πορτογαλία το 1977, στην Ισπανία το 1981, στην Ιρλανδία το 1995. Ο πολιτικός γάμος είναι ισόκυρος με τον θρησκευτικό στην Αγγλία, Δανία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, ενώ στις υπόλοιπες χώρες είναι υποχρεωτικός.[86] Η βλασφημία αποτελεί αδίκημα μόνο στη Γερμανία, στη Μεγ. Βρετανία, στην Ιταλία στην Ιρλανδία και στην Ελλάδα.[87]

Από την ιστορική και νομική εξέλιξη της σχέσης κράτους και εκκλησίας φαίνεται ότι η αποκοπή του κράτους από τη θρησκευτική αγκάλη επιτυγχάνει εκεί όπου η στάση της κοινωνίας απέναντι στην επικρατούσα θρησκεία επιτρέπει στις πολιτικές δυνάμεις να αναμετρηθούν μαζί της. Παράλληλα, η "απο-θρησκειοποίηση" εμφανίζεται να συνδέεται με δύο φαινόμενα. Το πρώτο είναι η διεθνής πίεση για την αναγνώριση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, συνεπώς και των θρησκευτικών μειονοτήτων. Ένας σημαντικός παράγοντας για την προστασία της θρησκευτικής ελευθερίας, που έχει βαθύτατα επηρεάσει και τις σχέσεις κράτους και εκκλησίας στο εσωτερικό των κρατών, υπήρξε η επιθυμία των ισχυρών κρατών να προστατεύσουν τη θρησκευτική, φυλετική ή πολιτιστική ταυτότητα μειονοτήτων με τις οποίες έχουν συγγένεια και οι οποίες αισθάνονται να απειλούνται στην άσκηση των δικαιωμάτων τους από το κράτος.[88] Το δεύτερο φαινόμενο είναι η είσοδος και εγκατάσταση θρησκευτικών μειονοτήτων, κυρίως μουσουλμάνων αλλά και βουδιστών· εδώ η Ευρώπη αντιμετωπίζει τις αντοχές της ανοχής της απέναντι στο "άλλο".[89] Στο σημείο αυτό παρατηρείται ότι όσο πιο εκκοσμικευμένο είναι ένα κράτος τόσο περισσότερο ευνοεί τη συνύπαρξη διαφορετικών θρησκειών.[90]

Για την Ελλάδα οι παρατηρήσεις αυτές έχουν ιδιαίτερη σημασία στο μέτρο που οι διακρίσεις σε βάρος των μειονοτήτων ως συνάρτηση της προνομιακής θέσης της επικρατούσας θρησκείας δεν περιορίζονται στις συνταγματικά και νομοθετικά προβλεπόμενες αλλά εκτείνονται και σε άτυπες διακρίσεις που επιβάλλονται από τη διοίκηση[91], αλλά και σε πιέσεις προς την πολιτική ηγεσία ως προς τη ματαίωση λήψης αποφάσεων τις οποίες η ίδια η Ορθόδοξη Εκκλησία θεωρεί δυσμενείς[92]. Η έκταση αυτών των φαινομένων συνδέεται με την ευρύτατη νομιμοποίηση της "επικρατούσας θρησκείας" στο κοινωνικό πεδίο[93], σε συνάρτηση με τη διαπλοκή κομμάτων-κράτους-εκκλησίας από την εποχή της μεταπολίτευσης[94], που δεν εμφανίστηκε σοβαρά να απειλείται προτού τεθεί το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες.

VΙ. Αντί επιλόγου

Οι διαπιστώσεις για τη θεσμική αποδυνάμωση των χριστιανικών εκκλησιών στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την αντίστοιχη μείωση των κοινωνικών τους ερεισμάτων δεν σημαίνει απαραιτήτως μείωση των εν γένει θρησκευτικών και μεταφυσικών αναζητήσεων. Τα ευρωπαϊκά κράτη βρίσκονται μπροστά σε νέα φαινόμενα που απαιτούν νέες ρυθμίσεις. Στα κράτη της Κεντρικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης, μετά την κατάρρευση των αυταρχικών τους καθεστώτων, οι παλαιότερα κυρίαρχες εθνικές εκκλησίες επιδιώκουν την επανεγκατάστασή τους, τον έλεγχο της θρησκευτικής διδασκαλίας, τη συμμετοχή στη νομοθεσία για θέματα οικογενειακού δικαίου, την ποινικοποίηση των αμβλώσεων, την καταπίεση των θρησκευτικών μειονοτήτων.[95] Στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η αναζωπύρωση του θρησκευτικού αισθήματος δεν συνδέεται με τις τέως επίσημες εκκλησίες, αλλά με την ανάπτυξη νέων θρησκευτικών, συχνά φανατικών, κινημάτων και μυστικιστικών τάσεων[96], με συνέπεια να επανατίθεται το πρόβλημα του ορισμού της θρησκείας[97].Ως τελική παρατήρηση: οι τάσεις που καταγράφονται τόσο σε επίπεδο συνταγματικών και νομοθετικών ρυθμίσεων, όσο και σε επίπεδο κοινωνικής δυναμικής στον ευρωπαϊκό χώρο, εκκινούν αργοπορημένα και στην Ελλάδα· τα φαινόμενα αυτά είναι ενδεχομένως ερμηνεύσιμα με γενικό κριτήριο το ζεύγμα δημόσιο / ιδιωτικό, που προκύπτει από τη σύγκρουση μεταξύ της επιρροής στο δημόσιο πεδίο, που επιδιώκουν οι μεγάλες θρησκείες, και της ιδιωτικής ανάγκης για εξατομικευμένη θρησκευτικότητα.[98]

tosyntagma.ant-sakkoulas.g

Καταραμένα ψέματα και στατιστικές

Του Γιωργου Παγουλατου *

H υπόθεση ΕΛΣΤΑΤ υποδεικνύει ότι, μέσα στη φοβερή κρίση, δεν είναι μόνο το μέλλον άδηλο. Εξαιρετικά απρόβλεπτο μπορεί να αποδειχτεί και το παρελθόν.

Παρά τις παθιασμένες διαφωνίες, οι σοβαροί άνθρωποι, δεξιά κι αριστερά, μπορούσαν τουλάχιστον σε ένα να συμφωνήσουν: ότι η χώρα, αρχές του 2010, είχε πραγματικό δημοσιονομικό πρόβλημα και αδυναμία δανεισμού. Εχοντας δει έκτοτε άλλες χώρες της Ευρωζώνης, με πολύ χαμηλότερα ελλείμματα, να έχουν την ίδια τύχη, ελάχιστο μυστήριο θα έπρεπε να περιβάλλει το γιατί η Ελλάδα κατέληξε σε δανειακό μηχανισμό και Μνημόνιο.

Κι όμως. Δύο χρόνια τώρα διακινείται στην πιάτσα ένα χονδροειδές ψέμα, ή, αν προτιμάτε, μια ψευδοεπιστημονική δοξασία, αντίστοιχη της θεωρίας ότι η Γη είναι επίπεδη. Οτι τάχα η Ελλάδα οδηγήθηκε στο Μνημόνιο επειδή κυβέρνηση και ΕΛΣΤΑΤ «φούσκωσαν» το έλλειμμα του 2009. Αυτός ο ισχυρισμός ηχεί παρανοϊκός, είναι και λάθος.

Οπως περιγράφει η έκθεση της Κομισιόν του Μαΐου του 2010, το έλλειμμα του 2009 υπολογίστηκε τον Οκτώβριο εκείνης της χρονιάς από την Ε.Ε. στο 12,7%. Τον Απρίλιο του 2010 η Eurostat αναθεώρησε το έλλειμμα σε 13,6%. Η επόμενη αναθεώρηση του ελλείμματος σε 15,4%, έγινε τον Νοέμβριο του 2010. Ημασταν ήδη στο Μνημόνιο από τον Απρίλιο. Η αύξηση σε 15,4% δημιουργούσε προφανή δυσχέρεια στην κυβέρνηση, υποχρεώνοντας σε επιπλέον μέτρα. Αλλά και στους εταίρους, που εμφανίζονταν να χρηματοδοτούν μια χώρα-βαρέλι δίχως πάτο. Δυσκολεύεται κανείς να διαγνώσει τα κίνητρα του υποτιθέμενου δράστη.

http://news.kathimerini.gr

Το 2010, με όλη την τραγωδία, το ελληνικό κράτος έκανε ένα άλμα προόδου: έμαθε να μετράει. Με την ίδια αριθμητική, την ίδια στατιστική μεθοδολογία με τους άλλους Ευρωπαίους εταίρους. Επί δεκαετίες η Eurostat θεωρούσε αναξιόπιστα τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία. Η Ελλάδα υφίστατο τον τακτικό εξευτελισμό της «χώρας-αστερίσκου», από το σύμβολο που τη συνόδευε στους συγκριτικούς πίνακες, εννοώντας αφερεγγυότητα ή απουσία στοιχείων. Το κυβερνητικό μαγείρεμα των αριθμών ήταν κοινό μυστικό. Από το 2010 μέχρι σήμερα, για πρώτη φορά, η Ελλάδα, χάρη στην ανεξάρτητη ΕΛΣΤΑΤ, παρέχει στοιχεία που η Ε.Ε. και όλοι οι διεθνείς οργανισμοί εμπιστεύονται.

Τώρα κάποιοι ανακάλυψαν νέο σκάνδαλο. Οχι γιατί δημιουργήθηκαν τα θηριώδη ελλείμματα του 2009, αλλά γιατί καταγράφηκαν! Και τα δικαστήρια, αντί να εξετάζουν τις 190.000 εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις, θα διερευνούν εάν η Eurostat πρέπει να προσμετρά τις ΔΕΚΟ στο δημόσιο έλλειμμα.

Η κρίση χτυπάει σε αλλεπάλληλα επίπεδα. Πρώτα ψαλιδίζονται εισοδήματα. Επειτα συμπιέζονται οι ζωές των ανθρώπων. Μετά οι θεσμοί παραδίδονται στην ανυποληψία. Τελευταία χάνεται η σοβαρότητα, η πραγματικότητα θυμίζει φάρσα, το ψέμα δεν διακρίνεται από την αλήθεια, και όλοι καλπάζουμε στο βασίλειο του παραλόγου.

* Ο κ. Γιώργος Παγουλάτος είναι καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής και Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Η αλήθεια ζεματάει...(τον Καμμένο)

Ο Αντρίκος Παπανδρέου είναι αποφασισμένος να φθάσει μέχρι τέλους την υπόθεση της αγωγής του κατά του Προέδρου των Ανεξάρτητων Ελλήνων, όπως, άλλωστε, δήλωσε μετά τη δίκη, όταν ο Πάνος Καμμένος αρνήθηκε στο δικαστήριο ότι έθιξε την προσωπικότητα, την υπόληψη και την τιμή του γιου του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και της οικογένειάς του. Τότε, ο Αντρίκος Παπανδρέου είπε ότι για όλα θα αποφασίσει η Δικαιοσύνη και το εννooύσε.
Προσφεύγοντας στη Δικαιοσύνη ο κ. Παπανδρέου είχε καταγράψει όλες τις αναφορές του κ. Καμμένου στο πρόσωπό του αλλά και στην οικογένειά του, αλλά στην ακροαματική διαδικασία ο Πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων είπε πολλά και ενδιαφέροντα, ενδεικτικά (μαζί με όσα είπε από το βήμα της Βουλής, σε συνεντεύξεις του και αναρτήσεις στο twitter) του τρόπου με τον οποίο καταφέρθηκε κατά του Α. Παπανδρέου. Οι συγκρίσεις όσων έλεγε ο κ. Καμμένος πριν τη δίκη με όσα είπε κατά τη δάρκειά της, είναι άκρως αποκαλυπτικά του τρόπου με τον οποίο διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος. Με συκοφαντίες, ψεύδη, αναπόδεικτες κατηγορίες και καφενειακού τύπου επιχειρήματα.
Αυτός ο τρόπος της πολιτικής αντιπαράθεσης οδηγεί την πολιτική και τη χώρα σε επικίνδυνα μονοπάτια και θα πρέπει να εκλείψει. Και την πρωτοβουλία πρέπει να αναλάβουν οι πολιτικοί αρχηγοί. Δεν αξίζει η χώρα αυτό το χαμηλό επίπεδο στο οποίο διεξάγεται ο πολιτικός διάλογος, ειδικά στη σημερινή Βουλή.
Μεγάλη ευθύνη γι αυτό έχουν και οι πολίτες που δέχονται αυτού του είδους την αντιπαράθεση και επιβραβεύουν με την ψήφο τους εκείνους που διαρπέπουν σε αυτό.
Αν τα κόμματα και οι πολίτες αδιαφορήσουν, πρέ πει το βάρο να το αναλάβει η Δικαιοσύνη, η οποία πρέπει να είναι αμείλικτη στην αντιμετώπιση παρόμοιων φαινομένων, για να απαλλαγεί ο τόπος από όσους τον οδηγούν στην καταστροφή, Γιατί το σημερινό επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης εκεί οδηγεί.
Κι αυτό φαίνεται καθαρά από τη σύγκριση των όσων έλεγε ο κ. Καμμένος κατά του κ. Παπανδρέου πριν τη Δίκη και κατά τη διάρκειά της. Ας τα δούμε:

***

ΚΑΜΜΕΝΟΣ ΠΡΙΝ ΤΗ ΔΙΚΗ(η αλήθεια καίει τους συκοφάντες)

Μερικά μόνο χαρακτηριστικά παραδείγματα για το τι έχει πει ο Π. Καμμένος
ενάντια στο Α.Α. Παπανδρέου

1. Στις 18/5/2011 ο Π. Καμμένος στο «Αποκαλυπτικό Δελτίο» του Extra3 αποκαλεί τον Γ. Παπανδρέου «έμμισθο broker διεθνών τοκογλύφων».

Στις 19/5/2011 επαναλαμβάνει τον χαρακτηρισμό στον Real FM και στο Ν. Χατζηνικολάου, χρησιμοποιεί φράσεις όπως «πήρανε χρήματα» και εμπλέκει για πρώτη φορά τον Αντρίκο Παπανδρέου σε μία ιστορία πώλησης CDS του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου στην οποία, σύμφωνα με τον Καμμένο εμπλέκονται «πρόσωπα που βρίσκονται στο στενό περιβάλλον του Πρωθυπουργού, και αν όχι του Πρωθυπουργού, που μαζί με τον αδερφό του Πρωθυπουργού συμμετέχουν σε κοινές μη κυβερνητικές οργανώσεις…». Και ολοκληρώνει λέγοντας ότι «όταν κάποιοι τζογαδόροι κονομάνε 25 δισ. [και εν δυνάμει 60 δισ. σύμφωνα με τον κ.Καμμένο]και επιτρέπεται η πώληση των ασφαλίστρων κινδύνου… είναι θέμα πάρα πολύ σοβαρό και ειδικά όταν αυτοί που αγοράζουν έχουν σχέσεις με το περιβάλλον του ίδιου του Πρωθυπουργού»
• Ποια είναι η βασική αθλιότητα που διακινεί από το Μάιο του 2011 ο Καμμένος: ότι ο Ανδρίκος Παπανδρέου σε συνεργασία με άλλα πρόσωπα και τον ίδιο τον Γ. Παπανδρέου, που είχε εσωτερική πληροφόρηση ως Πρωθυπουργός της χώρας, προέβηκαν μέσω της πώλησης ασφαλίστρων του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου σε παράνομα και ανήθικα κερδοσκοπικά παιχνίδια εις βάρος της Ελλάδας (μέσω των εταιριών IJ Partners και Unigestion) με σκοπό να αποκομίσουν προσωπικό όφελος – κοινώς, να τα κονομήσουν.

2. Στις 11/9/2011 ο Π. Καμμένος σε συνέντευξή του στο ρ/σ Ράδιο 9 και απαντώντας στην παρατήρηση δημοσιογράφου «Πάνο, έχεις καταγγείλει την οικογένεια Παπανδρέου, δεν έχει ανοίξει όμως μύτη, ούτε και το ίδιο σου το κόμμα δεν βγαίνει να σε υπερασπιστεί», λέει: «…Εδώ έχουμε μία συμμορία, μια συμμορία οικογενειακή, η οποία λειτουργεί με τους νόμους της κόζα νόστρα, με μία ομερτά των μέσων μαζικής ενημέρωσης και με συνεργούς παντού…» Βλ. για παράδειγμα εδώ: http://citypress-gr.blogspot.com/2011/09/cosa-nostra.html

3. Στις 19/9/2011 σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Δημοκρατική» της Ρόδου, ο Καμμένος δηλώνει: «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία το παραδέχτηκε ο κ. Παπανδρέου ότι ο αδερφός του δουλεύσει σε εταιρία που αγοράζει και πουλάει και προτείνει CDS υπέρ της πτώχευσης της χώρας. Την εταιρία UNIGESTION…»
Εδώ: http://www.dimokratiki.gr/article.asp?articleID=12369&catID=21&pubID=1

4. Στις 27/9/2011, στην εκπομπή «Πολιτικό Στριπτίζ» του Studio 7 επαναλαμβάνει για πολλοστή φορά την αθλιότητα, λέγοντας: «Έχω την βεβαιότητα που πουλήθηκαν αυτά τα CDS του Τ.Τ…. Σε μία εκ των εταιριών ψάχνω και βρίσκω ότι δουλεύει εκεί ο Αντρίκος Παπανδρέου…» και συμπληρώνει «είναι ξεκάθαρο ότι είναι προδότες, γιατί είναι ξεκάθαρο για τον κ. Παπανδρέου ο οποίος έβαλε τον κ. Σόρος στη Βουλή των Ελλήνων…οι δε εταιρίες του Σόρος είναι στις εταιρίες του Αντρίκου Παπανδρέου…» Βλ. για παράδειγμα εδώ: http://www.evdomi.gr/pub/starcms/repository/static/articles/ar_61958_1.asp

5. Στις 14/7/2012, ο Καμμένος ανέβασε στον προσωπικό του λογαριασμό στο twitter «Την κλείνει ο Αντρίκος την offshore… Δεν θα γλιτώσετε λαμόγια. Διαδώστε το παντού.»
Βλ. εδώ: http://www.fimes.gr/2012/07/kammenos-antrikos-papandreou/

6. Στις 25/9/2012, ενόψει της δίκης της πρώτης αγωγής του Αντρίκου Παπανδρέου κατά του Π. Καμμένου, ο τελευταίος γράφει στο Facebook κείμενο ζητώντας συμπαράσταση στα δικαστήρια όπου «όπου ο Αντρίκος Παπανδρέου ζητά 1 εκατ. Ευρώ έναντι της σιωπής μου για τη ληστεία των 26 δισ. από την υπόθεση των CDS του Τ.Τ.» και συμπληρώνει: «Αν δεν έλθει ακόμη μία φορά θα Κάνουμε τη δίκη κάτω από το σπίτι του…»
Βλ. εδώ: http://aneksartitoi-ellines-evrou.blogspot.gr/2012/09/27.html

7. Στις δε 27/9/2012 ο Καμμένος λέει επί λέξει: «Για ακόμη μία φορά το μέλος της οικογένειας που φέρεται ως συμμορία, ο κ. Αντρίκος Παπανδρέου… Ο υπάλληλος της εταιρίας των brokers που αγόρασαν τα CDS που πόνταραν στην πτώχευση των Ελλήνων, ο κ. Αντρίκος Παπανδρέου… Το έγκλημα που διέπραξε η οικογένειά του, ο ίδιος διέπραξε οικονομικό έγκλημα…»
Βλ. εδώ: http://www.anexartitoiellines.gr/post.php?post_id=1034

ΚΑΜΜΕΝΟΣ ΣΤΗ ΔΙΚΗ (Η αλήθεια καίει στους συκοφάντες)

Πριν από τη δική ο Π. Καμμένος δήλωνε ότι έχει «τη βεβαιότητα» σε ποιες εταιρίες πουλήθηκαν τα CDS του Τ.Τ., και ενέπλεκε τον Α. Α. Παπανδρέου τον οποίο έφτασε στο σημείο να τον χαρακτηρίζει «λαμόγιο», και «μέλος μίας οικογένειας που φέρεται ως συμμορία», η οποία μάλιστα λειτουργεί «με νόμους κόζα νόστρα», έλεγε ότι διέπραξε ο ίδιος ο Α.Α.Παπανδρέου «οικονομικό έγκλημα» και τον απειλούσε «με δίκη κάτω από το σπίτι του».

Με αυτούς τους χαρακτηρισμούς, με αυτές τις αθλιότητες, ο Π. Καμμένος επιχείρησε να μαζέψει ψήφους. Πριν τη δίκη ήταν κατηγορηματικός για όλα. Είχε βγάλει όλα τα συμπεράσματα.

Όλα αυτά ΠΡΙΝ τη δίκη. Γιατί στη δίκη, τα πήρε πίσω όλα! Αρνήθηκε ότι έχει αποκαλέσει τον Α. Παπανδρέου και την οικογένειά του με οποιοδήποτε αρνητικό χαρακτηρισμό! Και προσπάθησε να οχυρωθεί πίσω από την ασυλία του βουλευτή προσπαθώντας να υποστηρίξει ότι μόνο ερωτήσεις έκανε στο πλαίσιο των καθηκόντων του ως βουλευτής…

Διαβάζουμε από τα πρακτικά της δίκης (και όχι μόνο):

1. Ο Π. Καμμένος στη δίκη σε παρατήρηση του Προέδρου του Δικαστηρίου «εσείς λοιπόν λέτε ότι δεν είχατε διάθεση πρόθεση καταφρονήσεως, περιφρονήσεων του προσώπου…», απαντάει κατηγορηματικά (σελ. 45 πρακτικών): «Καμία κύριε Πρόεδρε, και ποτέ δεν υπήρξε τέτοιου είδους» (!) Και συμπληρώνει: «Έκανα το καθήκον μου ως βουλευτής…» (!!)
• Ο δε βασικός μάρτυρας υπεράσπισης του Π. Καμμένου, κ. Κ.Τ., δηλώνει (σελ.32 πρακτικών): «Ο κ. Καμμένος λοιπόν ποτέ δεν έβλαψε την τιμή και την υπόληψη του κ. Α. Παπανδρέου διότι ποτέ δεν αναφέρθηκε εις βάρος του καταφατικά. Εγώ δεν έχω διαβάσει ποτέ μία δήλωση του κ. Καμμένου…που να λέει ο Α. Παπανδρέου είναι απατεώνας, ο Α. Παπανδρέου έκανε αυτό, τον κατηγορεί για εκείνο. Όχι. Ο κ. Καμμένος έκανε ερωτήσεις κοινοβουλευτικού ελέγχου…πήρανε δημοσιότητα και η δημοσιότητα δημιούργησε πρωτοσέλιδα και τα πρωτοσέλιδα δημιουργήσανε αναρτήσεις στα sites αλλά αυτά δεν είναι του Καμμένου» (!)

2. Ο Π. Καμμένος αρνήθηκε κατηγορηματικά στη δίκη ότι έχει αποκαλέσει τον Α.Α.Παπανδρέου “λαμόγιο” (σελ.45 πρακτικών): «Πού τον έχω πει λαμόγιο, να μας πει. Κύριε Πρόεδρε, δεν προκύπτει από πουθενά» (!!)
• Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα ότι στη σελ. 64 των γραπτών “προτάσεων” Καμμένου για την 2η αγωγή, ο τελευταίος λέει «αρνούμαι κατηγορηματικά την πατρότητα των σκόρπιων αυτών εκφράσεων» (“λαμόγιο”, “μέλος συμμορίας”, “τέλεσε οικονομικό έγκλημα”) (!!!)
• Και στη σελ. 7-8 των ίδιων “προτάσεων”, ο Π. Καμμένος λέει ότι ο Α. Παπανδρέου «διαστρέφει τις δηλώσεις μου, αποδίδοντας μου δηλώσεις και κρίσεις τρίτων… προκειμένου να ισχυριστεί ότι δήθεν προσβάλλω την τιμή και την υπόληψη του ιδίου» (!) Και συμπληρώνει: «Η αναφορά δε στο πρόσωπο του αδερφού του ενάγοντος ότι «λειτουργεί ως έμμισθος broker» και στην εταιρία IJ Partners για την οποία αναφέρθηκα με εκφράσεις όπως “υποτιθέμενος τελικός αποδέκτης των ασφαλίστρων κινδύνου”, “εάν πράγματι αποδειχθεί ότι αγόρασε”, ουδόλως συνδέονται από εμένα με τον ενάγοντα» (!!).

3. Ο Π. Καμμένος στη δίκη αρνήθηκε κατηγορηματικά ότι έχει πει την οικογένεια Παπανδρέου μαφία και σε ερώτηση του Προέδρου «λέει ότι λέτε η οικογένειά του είναι μαφία – αληθές ή ψευδές;» απαντάει (σελ.46 πρακτικών): «Εγώ δεν είπα την οικογένειά του… παρακαλώ να μου πείτε κύριε Πρόεδρε σε ποιο σημείο και με ποιο μέσον» (!!)

4. Ο Π. Καμμένος αδειάζει όλα τα blogs και τα sites που έχουν δημοσιεύσει κατ’επανάληψη ειδήσεις αναφερόμενες σε αυτόν και ουδέποτε έχει διαψεύσει – αντίθετα τα χρησιμοποίησε κατά κόρον στην εκστρατεία δυσφήμισης του Α. Παπανδρέου και τη οικογένειά του χωρίς όμως να διστάσει να τα “αδειάσει” κατά τη διάρκεια της δίκης για να αποποιηθεί των ευθυνών του!. Λέει συγκεκριμένα (σελ. 46 πρακτικών): «Εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη αυτών που δημοσίως έχω πει και έχω υπογράψει. Αυτά που γράφουν οι ιστοσελίδες, οι οποίες πολλές ελέγχονται από τους ίδιους ή οι οποίες είναι πληρωμένες για να δημιουργήσουν ένα νομικό πλαίσιο για να απειληθεί ο βουλευτής ή η δικαιοσύνη…»

5. Πριν τη δίκη, ο Π. Καμμένος ήταν σίγουρος για το “οικονομικό έγκλημα” που διέπραξε ο Α. Παπανδρέου. Στη δίκη όμως τα γυρίζει και λέει συγκεκριμένα ότι σκοπός των αγωγών του Α. Παπανδρέου εναντίον του ήταν (σελ. 47 πρακτικών) «να σταματήσει καθ’οιοδήποτε τρόπο εκείνος και οι φίλοι του την διερεύνηση την ποινική αλλά και την κοινοβουλευτική των σκανδάλων των οποίων πιθανώς να έχουν διαπράξει ή φέρεται να έχουν διαπράξει» (!!)

Παρεμπιπτόντως: Έχει ήδη αποδειχτεί ότι καμία από τις εταιρίες που έχει ονοματίσει ο Π. Καμμένος (UNIGESTION και IJ Partenrs) δεν αγόρασε ελληνικά CDS. Έχει αποδειχτεί επίσης ότι οι αγοραπωλησίες CDS από το Τ.Τ. έγιναν υπό τη διοίκηση που είχε ορίσει η κυβέρνηση της Ν.Δ.

http://www.i-reportergr.com