Το δημοψήφισμα: Η χρυσή ευκαιρία που χάθηκε!

Οκτώβριος 2011: Ευρωπαίοι ηγέτες, διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ, αναλυτές και κόμματα, εμφανίζονται "σοκαρισμένα" και "αιφνιδιασμένα" από την πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για την διεξαγωγή δημοψηφίσματος σχετικά με την κύρωση ή όχι της δανειακής σύμβασης... Πρόταση, που οδήγησε στην παραίτησή του από το πρωθυπουργικό αξίωμα, εν μέσω μιας πρωτοφανούς και έξω από τα συνηθισμένα, αποδοκιμασίας του, από όλο το φάσμα του πολιτικού και μιντιακού συστήματος της χώρας.

Στον χρόνο που μεσολάβησε από την πρόταση του Γ. Παπανδρέου μέχρι σήμερα, σημειώθηκαν δύο παρεμβάσεις από τη Γερμανία: Η πρώτη, της Άγκελα Μέρκελ, όπου σε τηλεφώνημά της προς τον υπηρεσιακό πρωθυπουργό Π. Πικραμένο, μετέφερε την σκέψη της για την παράλληλη διεξαγωγή δημοψηφίσματος μαζί με τις εθνικές εκλογές. Η δεύτερη ήρθε με τη δήλωση του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας Σόϊμπλε: «Κάναμε λάθος που δεν δεχτήκαμε την πρόταση του Έλληνα πρωθυπουργού για δημοψήφισμα». 

Οι επικριτές που προκύπτουν –σε εξωτερικό και εσωτερικό- αναρίθμητοι… Το βασικό «κατηγορητήριο» που αποδίδουν στον Γ. Παπανδρέου είναι ότι με την πρότασή του βάζει βόμβα στα θεμέλια του ευρώ και κατά συνέπεια και της ΕΕ. Εύλογα ωστόσο, προκύπτει το ερώτημα γιατί κάτι τέτοιο –ή και όλα αυτά- δεν συνέβησαν λίγους μήνες αργότερα, με την διενέργεια δημοψηφίσματος στην Ιρλανδία, όπου το 60,3% των πολιτών της είπε «ναι» στο δημοσιονομικό σύμφωνο σταθερότητας. 

Να θυμίσουμε ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός πρωτοστάτησε και πάλεψε μόνος του για την δημιουργία για πρώτη φορά στα χρονικά της ΕΕ του ευρωπαϊκού μηχανισμού διάσωσης πάνω στον οποία σήμερα υποστηρίζει ότι διαπραγματεύεται η συγκυβέρνηση των τριών κυβερνητικών εταίρων, αντιμετωπίζοντας λυσσαλέες αντιδράσεις από το εγχώριο πολιτικό σύστημα και τις δημοσιογραφικές και εκδοτικές ελίτ.

Στην Ελλάδα, σημειώθηκε πλήθος αντιδράσεων και μόνο στο άκουσμα της πρότασης. Στη συνέχεια, την σκυτάλη πήραν και άλλες χώρες της… Ενωμένης –κατά τ’ άλλα Ευρώπης- με πρωταγωνίστριες την Γαλλία και Γερμανία: Ποιος δεν θυμάται την τρομερή κοινή εμφάνιση Μέρκελ-Σαρκοζί, όπου ευθέως εξαπέλυσαν πλήθος επικρίσεων και έμμεσων απειλών, απέναντι σε μια αμιγώς πολιτική, συνταγματικά κατοχυρωμένη και κορυφαία προβλεπόμενη από το Ελληνικό Σύνταγμα διαδικασία;

Ξετυλίγοντας το κουβάρι, αξίζει να υπενθυμίσουμε ότι ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ο πρώτος που μίλησε για την δικτατορία των αγορών, δηλώνοντας από τον πρώτο καιρό ανάληψης της πρωθυπουργίας του, ότι δεν μπορούν αόρατοι οίκοι αξιολόγησης να εκβιάζουν εκλεγμένες κυβερνήσεις. 

Η απόφαση του Έλληνα πρωθυπουργού δεν ήταν ένα «διλημματικό» κόλπο… Η πραγματικότητα είναι αυτονόητη στην κοινή λογική: Είχε έρθει η ώρα της μεγάλης επιλογής: Δημοκρατία ή χρηματαγορές, με τον ίδιο να τάσσεται ανοικτά υπέρ της δημοκρατίας: Η δέσμευση ότι η όποια απόφαση του ελληνικοί λαού θα ήταν σεβαστή από την κυβέρνησή του, είναι προφανές ότι θα αποτελούσε διαπραγματευτικό ατού στις συνομιλίες του με τους Ευρωπαίους εταίρους. 

Η ΔΙΕΝΕΡΓΕΙΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑΤΟΣ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΧΡΥΣΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΧΡΗΜΑΤΑΓΟΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΩΝ – ΜΙΑ ΣΑΦΗΣ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΕΡΩΤΗΜΑ: ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Ή ΑΓΟΡΕΣ