Τις πρώτες 100 ημέρες έχει και την ανοχή του κόσμου, αφού είναι δύσκολο, σ’ αυτό το διάστημα, κάποιος να αμφισβητήσει, χωρίς να κατηγορηθεί για πολιτική βιασύνη και εμπάθεια, τις προθέσεις και την ικανότητα μιας νεοεκλεγείσας κυβέρνησης.
Γι’ αυτό οι σοβαρές κυβερνήσεις φροντίζουν τα προγράμματά τους να είναι εμπροσθοβαρή. Παίρνουν στην αρχή τις δύσκολες και δυσάρεστες αποφάσεις, ώστε να υπάρχει ο χρόνος, μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση, αυτές να αποδώσουν καρπούς και να κριθούν από τους πολίτες με βάση, όχι τα λόγια και τις υποσχέσεις, αλλά τα συγκεκριμένα αποτελέσματα των πολιτικών που εφαρμόστηκαν.
Κατά κάποιο τρόπο οι 100 πρώτες ημέρες είναι όπως τα δημοσκοπικά δείγματα των exit poll. Αν έχουμε το 10% των ψηφισάντων, ισομερώς κατανεμημένο, μπορούμε με σχετική ασφάλεια να προβλέψουμε τον τελικό νικητή. Και οι 100 πρώτες ημέρες, είναι το 10% του χρόνου μιας κυβερνητικής θητείας, αφού στη χώρα μας το σύνηθες είναι μια κυβέρνηση να εκλέγεται για τέσσερα χρόνια, αλλά να κυβερνά τρία.
Σε πέντε λοιπόν ημέρες, η παρούσα τρικομματική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, συμπληρώνει 100 ημέρες. Και δεν έχει ακόμη πάρει τα μέτρα των 11,5 δισ. ευρώ, που μικτά είναι 14, ενώ θα χρειαστεί και περίπου άλλα 2 για να κλείσει την τρύπα του τρέχοντος προϋπολογισμού.
Ας αφήσουμε όμως την τρύπα του προϋπολογισμού, που θα καλυφθεί με μέτρα που θα προβλέπονται στο νέο προϋπολογισμό, και ας μείνουμε στο πακέτο των 11,5 δισ. ευρώ. Γνωρίζουμε τουλάχιστον από το Μάρτιο ότι τον Ιούνιο πρέπει να λάβουμε αυτά τα μέτρα. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως υπουργός Οικονομικών τότε που τα υπέγραψε, το γνωρίζει καλά. Το ίδιο καλά το γνωρίζει και ο Αντώνης Σαμαράς.
Ο πρώτος τα υπέγραψε, αλλά ουδεμία πρόνοια έλαβε για να δει από που θα εξευρεθούν. Ούτε καν ασχολήθηκε. Απλώς τα υπέγραψε. Ήταν απασχολημένος με το πως θα περάσει το ΠΑΣΟΚ στα χέρια του. Ο δεύτερος έβαζε τον τότε εκπρόσωπό του, Μιχελάκη, να λέει ότι προέχει να γίνουν οι εκλογές και έχουμε καιρό μέχρι τον Ιούνιο. Εξάλλου μας έλεγε «εμείς θα επαναδιαπραγματευτούμε το μνημόνιο και έχουμε όχι 11, αλλά 18 δισ. ισοδύναμα μέτρα». «Και από που τα έχετε βρε παλληκάρια», ρωτούσαμε; «Τα έχουμε από το Ζάππειο-1, το Ζάππειο-2 και το Ζάππειο-3».
«Ε, για να το λένε κάτι θα ξέρουν, κάτι θα έχουν βρει», σκεφτήκαμε. Αποδείχτηκε ότι ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είχαν. Ο πρώτος γιατί δεν ενδιαφέρθηκε για να βρει, και ο δεύτερος επειδή πίστεψε τις «ισοδύναμες παραμετροποιήσεις» του Μηταράκη, του Σταϊκούρα και του Λαζαρίδη, οι οποίοι όμως λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο Τόμσεν.
Και τώρα έχουμε φτάσει στο σημείο να έχουν περάσει 100 ημέρες από τις εκλογές και ακόμη να μην έχουν βρεθεί τα μέτρα των 11,5 δισ. ευρώ. Το μοναδικό δηλαδή πράγμα, το οποίο έπρεπε να κάνει αυτή η κυβέρνηση, δεν το έχει κάνει.
Κι όχι μόνον αυτό έχουν αγριέψει και την κοινωνία. Για τρείς μήνες οι πολίτες ακούν για το κρεβάτι του Προκρούστη που θα τους ξαπλώσουν, και ταυτόχρονα υφίστανται και την ταλαιπωρία να τσακώνονται οι δήμιοι τους αν θα τους πριονίσουν πρώτα τα χέρια ή τα πόδια και μετά το κορμί και το κεφάλι.
Το πακέτο των 11,5 δισ., ήταν το Α και το Ω που έπρεπε από τον πρώτο κιόλας μήνα να έχουν κάνει, και το ήξεραν, και αυτοί είναι ακόμη χαμένοι στην προπαίδεια και στις Γενικές Αρχές Πολιτικής και Διακυβέρνησης που εκπόνησαν οι γίγαντες της οικονομικής και πολιτικής σκέψεις Λαζαρίδης, Σκανδαλίδης και Χατζησωκράτης.
Όμως αυτά παθαίνει όποιος αφήνει τη μοίρα ενός τόπου και ενός λαού στα χέρια του Λαζαρίδη, του Σκανδαλίδη και του Χατζησωκράτη και εσχάτως και του Πρωτόπαπα. Ανθρώπων που μέχρι πρότινος, τουλάχιστον οι τρεις, νόμιζαν ότι τα CDS τα βάζεις στο κασετόφωνο κι ακούς μουσική ή ότι ο EFSF είναι κάποια χριστιανική αίρεση που την απασχολεί έντονα ο εωσφόρος. Τέλος πάντων. Θου Κύριε, φυλακή τω στόματί μου.
Και σα να μην έφταναν όλα αυτά άρχισαν και οι δημόσιες γκρίνιες και οι έριδες. Ενώ ετοιμάζονται να πετσοκόψουν μισθωτούς και συνταξιούχους αρχίζουν να πουλάνε -κομματικά κεσάτια γαρ- και κοινωνική ευαισθησία και να ρίχνει ο ένας στον άλλο την ευθύνη. Δεν μας έφθαναν οι κότες ήρθαν και τα πίτουρα.
Ναι, τα μέτρα είναι δύσκολα, είναι βάρβαρα. Όμως, αντί με την καθυστέρηση που παρατηρείται, να βελτιώνονται, και να γίνονται, ει δυνατόν, λιγότερο άδικα, χειροτερεύουν. Αντί να έχουν, έστω μία στοιχειώδη, εσωτερική συνοχή, παρατηρείται ένα γενικό αλαλούμ που τη μια μέρα χάνει το παιδί τη μάνα και την άλλη η νύφη το γαμπρό. Αντί να βοηθούν στην υπέρβαση της κρίσης στοχεύουν μόνο στην είσπραξη της επόμενης δόσης, και μετά βλέπουμε. Αντί να υπηρετούν ένα συνεκτικό εναλλακτικό -σε σχέση με τα προϋπάρξαντα- εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, δίδεται η εντύπωση ότι είναι ασκήσεις μεθυσμένων σε δοκό ισορροπίας.
Ακόμη και το μομέντουμ του γυρίσματος του διεθνούς κλίματος μετά τις επαφές Σαμαρά με Γιουνκέρ, Μέρκελ, Ολάντ, Ρομπάϊ και Μπαρόζο φαίνεται να χάνεται από τη δυστοκία στην εξεύρεση κοινών τόπων με την τρόικα και τις διαφωνίες των τριών κυβερνητικών εταίρων. Και τώρα περιμένουμε την Κυριακή για να ανακοινωθούν, όπως είπε ο υπουργός Οικονομικών.
Βεβαίως και πριν περίπου ένα μήνα το ίδιο μας είχε πει. Ό,τι απέμειναν κάποιες λεπτομέρειες, μας διαβεβαίωνε ο κύριος Στουρνάρας. Ελπίζω να μην συμβεί και τώρα το ίδιο. Η κλεψύδρα του χρόνου αδειάζει. Και η υπομονή όλων, εντός και εκτός συνόρων, εξαντλείται. Από την άλλη, το «Ποτέ την Κυριακή» είναι κατοχυρωμένο στο ΠΑΣΟΚ, οπότε όλα παίζονται.
Μετά μάλιστα και τη χθεσινή σφοδρή επίθεση Βενιζέλου, διά στόματος Φώφης Γεννηματά, στον σημερινό ομοτράπεζό του Αντώνη Σαμαρά, δεν μπορώ να καταλάβω πως σε 24 ώρες ο ένοικος της Ιπποκράτους θα τα πάρει πίσω. Εκτός κι αν μας πει …εμένα με λένε Ρίζο κι όπως θέλω τα γυρίζω. Με βάση το παρελθόν του δεν μπορώ να το αποκλείσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.